Περί «της νομιμότητας που δεν αγγίζεται»

Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αυτό έχει να κάνει με το ότι ποτέ ξανά στα 30 και πλέον χρόνια της «μοναρχίας» Βασιλακόπουλου, ο πρόεδρος της ΕΟΚ δεν βγήκε μπροστά, οργανώνοντας μόνος του μία έκτακτη συνέντευξη Τύπου με προφανή σκοπό:

α) να ρίξει φως στο θολό τοπίο που χαρακτηρίζει την διαδικασία της αδειοδότησης και ως θεματοφύλακας του αθλήματος, να βάλει πλάτη ώστε να προχωρήσει επιτέλους και στο ελληνικό μπάσκετ, το πλάνο εξυγίανσης της Basket League.

β) να βοηθήσει και όχι να καταδικάσει οριστικά τις ομάδες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τα χρέη, τόσο ως προς την ευρωπαϊκή τους συμμετοχή (μεσολάβησε στην FIBA για να γίνουν δεκτές οι αιτήσεις τους), όσο και ως προς το να αποκτήσουν προβάδισμα για να πάρουν wild card, με την προϋπόθεση ότι θα εξοφλήσουν σημαντικό μέρος των χρεών τους και θα τηρήσουν τους διακανονισμούς των οφειλών τους.

γ) να τιμήσει το αξίωμα της θέσης που έχει και την θεσμική ευθύνη που έχει αναλάβει απέναντι στο αυτοδύναμο 54,7% των σωματείων που τον εξέλεξε και να στείλει στην δικαιοσύνη το ζήτημα των σοβαρών καταγγελιών που έχουν δει το φως της δημοσιότητας ως προς το πρόσωπό του.

Το γεγονός ότι δεν μπήκε στην λογική των δημοσίων αντιπαραθέσεων και της ανταλλαγής ύβρεων, μετατρέποντας και εκείνος το ελληνικό μπάσκετ σε πεδίο τοξικής αλληλεπίδρασης, δείχνει ότι και σέβεται την δουλειά που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας αλλά και προφανώς ότι δεν τον αγγίζουν τα όσα του καταλογίζουν. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου φυσικά...

Προσωπικά δεν πρόκειται να σταθώ παραπάνω στο κομμάτι της διαιτησίας, πολύ απλά γιατί συνολικά δεν έχω διακρίνει κάτι εξόφθαλμα μεμπτό – αν εξαιρέσουμε την πολύ κακή απόδοση των διαιτητών στο Game 4 ημιτελικής σειράς Παναθηναϊκού-Λάρισας, στο οποίο αδικήθηκαν οι «πράσινοι».

Ούτε φυσικά στις λοιπές «κραυγές» απόγνωσης περί εγκληματικής οργάνωσης, γιατί όπως φάνηκε και στο περιθώριο της συνέντευξης (όπου ομάδες έστελναν μηνύματα και προσπαθούσαν – εν είδει υποβολέα – ακόμη και τώρα που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, να πείσουν ότι αδικούνται), γιατί πλέον είναι ξεκάθαρο τι έχει συμβεί.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζονταν οι αποκαλύψεις του Βαγγέλη Λιόλιου για να πειστεί ακόμη και κάποιος που ασχολείται επιδερμικά, ότι μία ομάδα με παγκόσμια πρωτιά στα ban και που «χρωστάει και της Μιχαλούς», ΜΑΛΛΟΝ δυσκολεύεται να παρουσιάσει πλήρη φάκελο αδειοδότησης.

Αυτό που με απασχολεί περισσότερο και γι’ αυτό το λόγο έφυγα πιο ήσυχος από τα γραφεία της ομοσπονδίας, είναι ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κάποιος επιμένει και βάζει μπροστά τα στήθια του, ότι πρέπει να τηρηθεί η νομιμότητα και οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί.

Για να φτάσουμε στο σημείο να προσελκύουμε περισσότερες χορηγίες από σοβαρότερες εταιρείες.

Για να ανεβάσουμε το επίπεδο του ανταγωνισμού και του θεάματος και να καταστήσουμε τα ελληνικά γήπεδα ως πρώτης γραμμής προορισμό για τους ποιοτικούς ξένους παίκτες.

Για να φέρουμε και πάλι τον κόσμο στα γήπεδα και να διώξουμε τον χουλιγκανισμό και φυσικά για να πουλήσουμε ακριβότερα τα τηλεοπτικά δικαιώματα του ελληνικού πρωταθλήματος και σε τελική ανάλυση από το καθόλου, να αυξήσουμε ακόμη περισσότερο τα έσοδα από τις στοιχηματικές εταιρίες.

Απ’ αυτή, λοιπόν, την άποψη η εξυγίανση του πρωταθλήματος είναι μονόδρομος και αν για κάτι βγάζω το καπέλο στον πρόεδρο τη ΕΟΚ, αυτό αφορά στην αδιαπραγμάτευτη δέσμευση που εκπέμπει γύρω από την εφαρμογή των νόμων και των κανόνων.

Ο κατηγορηματικός τρόπος με τον οποίο εκφράστηκε αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα, δείχνει ότι δεν θα κάνει πίσω. Κοινώς, οι τέσσερις ομάδες που αυτή την στιγμή αντιμετωπίζουν πρόβλημα μη αδειοδότησης, πρέπει να αλλάξουν προσανατολισμό (ο Άρης και ο Απόλλων Πάτρας το έχουν συνειδητοποιήσει και κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση) και μάλιστα άμεσα.

Η λύση των wild cards είναι η μοναδική τους σωτηρία και όσο το γρηγορότερο το αντιληφθούν και δουλέψουν για να λύσουν τα προβλήματά τους, τόσο θα βελτιώνουν τις πιθανότητες συμμετοχής στο επόμενο πρωτάθλημα. Η διάθεση και η επιθυμία στήριξης υπάρχει. Όχι όμως σε καθεστώς αδιαφάνειας και χωρίς έμπρακτες αποδείξεις.

Είπε κι άλλα πολλά ο Βαγγέλης Λιόλιος και τα πιο σημαντικά ήταν αυτά που κρύβονταν πίσω από τις λέξεις του. Δεν ανέφερε τυχαία τους Αλβέρτη και Διαμαντίδη, Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο ως πρόσωπα-σύμβολα της Παναθηναϊκής ιστορίας, ούτε ίσως εκ παραδρομής προχώρησε σε αποκαλύψεις για το ΟΑΚΑ.

Δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία, όλα αυτά όμως. Η αποφασιστικότητα που έβγαλε, όμως, απόρροια και της απόλυτης στήριξης που έχει από την Πολιτεία, είναι αυτή που κάνει τον ουδέτερο παρατηρητή να αισθανθεί για πρώτη φορά ότι κάτι μπορεί να γίνει και το πλέον επιτυχημένο άθλημα της χώρας μας, θα πάψει να αποκαλείται κακόμοιρο μπασκετάκι και θα γίνει ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ. Έτσι όπως μας αντιμετωπίζουν όλοι στο εξωτερικό...

Υγ.: Αν ο ΕΣΑΚΕ συνεχίσει στην ίδια λογική των εκπτώσεων στις ομόφωνες αποφάσεις που λαμβάνονται, τολμώ να προβλέψω ότι σύντομα θα πάψει να υπάρχει και θα απορροφηθεί από την ΕΟΚ.