Πως να παίξουμε όταν είμαστε... «άπαιχτοι»;

Έχοντας παρακολουθήσει τα δύο φιλικά παιχνίδια προετοιμασίας που έδωσαν οι Νέοι στο Κάντιθ της Ισπανίας (δύο ήττες στις λεπτομέρειες απέναντι στους μετέπειτα αήττητους πρωταθλητές Ευρώπης) αλλά και τους αγώνες που έπαιξαν στο τουρνουά της Κωνσταντινούπολης (2 νίκες και 1 ήττα), η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα με την συνολική εικόνα που παρουσιάσαμε σαν ομάδα στο Ευρωμπάσκετ κάτω των 20 ετών.

Δεν ήταν τόσο η θέση (12η) που πήραμε στην τελική κατάταξη, ούτε το απογοητευτικό ρεκόρ των 2 νικών και των 5 ηττών, με το οποίο ολοκληρώσαμε τις υποχρεώσεις μας, οι παράμετροι που χαρακτηρίζουν αποτυχημένη την πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μαυροβούνιο.

Ήταν κυρίως η χαμηλή μπασκετική αντίληψη που εκπέμψαμε σαν σύνολο (όσον αφορά στις αποφάσεις μας), ο χαμηλός βαθμός αθλητικότητας και σκληράδας, η έλλειψη ηγετικής καθοδήγησης μέσα στο παρκέ, ο ατομισμός των περισσοτέρων παικτών, που από ένα σημείο και μετά έπαιζαν και για τα στατιστικά τους και η κάτω του μετρίου απόδοση των point-guards της ελληνικής ομάδας (με φωτεινή εξαίρεση τον μαχητικό και αξιοπρεπή Οικονομόπουλο που έπαιξε περισσότερο στο "2").

Από την παραπάνω παράγραφο και από την επιβεβαίωση που προκύπτει και μέσα από τους αριθμούς (τερματίσαμε τελευταίοι στις βολές με 62,5%, προτελευταίοι στα ριμπάουντ και 13οι στα τρίποντα με 28,3%), θα μπορούσε κάλλιστα να υποστηρίξει κάποιος ότι στο Πανευρωπαϊκό των Νέων, η Ελλάδα πήρε ουσιαστικά αυτό που της αναλογούσε (με βάση την απόδοσή της) και τουλάχιστον γλίτωσε το κάζο του υποβιβασμού, χάρη στη νίκη επί της Πολωνίας.

Το πιο ανησυχητικό απ' όλα, όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ότι αυτό το αποτέλεσμα καταγράφηκε σε ένα τουρνουά πολύ μετρίου επιπέδου, με δύο πραγματικά σπουδαίες ομάδες (Ισπανία και Λιθουανία), μία καλή (Μαυροβούνιο) και με ένα group ομάδων (από την 4η έως και την 12η θέση) που δεν χαρακτηρίζονταν από μεγάλες διαφορές η μία από την άλλη.

Απτό παράδειγμα η ήττα μας στις λεπτομέρειες από το 4ο Ισραήλ, στην πρεμιέρα της διοργάνωσης καθώς επίσης και η ήττα των Ισραηλινών από τους Πορτογάλους, που κατέλαβαν την 14η θέση και υποβιβάστηκαν στην 2η κατηγορία μαζί με την Τσεχία και την Ουκρανία.

Με λίγα λόγια, λοιπόν, ο συνδυασμός της αρνητικής εικόνας και του αποτυχημένου αποτελέσματος σε μία διοργάνωση που θα ξεχαστεί γρήγορα, εγείρει ερωτηματικά όσον αφορά το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Από την άποψη ότι οι 20άρηδες και οι 19ρηδες που εκπροσώπησαν στην Ποντγκόριτσα θα έπρεπε πλέον να είναι έτοιμοι παίκτες και να ξεκινούν την επαγγελματική τους καριέρα...

Εκεί όμως, βρίσκεται η ουσία του προβλήματος. Πως νομιμοποιούμαστε να περιμένουμε αποτελέσματα και να καταφεύγουμε σε πρακτικές σκληρής κριτικής για τις αποτυχίες μας, όταν για τουλάχιστον μία πενταετία το αναπτυξιακό πρόγραμμα βρισκόταν σε χειμερία νάρκη και όταν το σύστημα πάνω στο οποίο είναι δομημένο το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ, δεν βοηθά στην σωστή ανέλιξη και την αγωνιστική ωρίμανση των νέων παικτών;

Πως δικαιούμαστε να «σταυρώνουμε» τις επιλογές των προπονητών, να αφήνουμε αιχμές για τις κλήσεις των παικτών ή να αμφισβητούμε τον σχεδιασμό της προετοιμασίας, όταν επί χρόνια δεν λειτουργούσε τίποτε στις μικρές ηλικίες; Και ειδικότερα, όταν γνωρίζουμε ότι η νέα διοίκηση της ομοσπονδίας επαναλειτούργησε τον συγκεκριμένο τομέα πριν από λίγους μήνες και προσέλαβε προπονητές επιπέδου Α1 Κατηγορίας;

Πως προσδοκούμε τις επιτυχίες του παρελθόντος όταν τα περισσότερα παιδιά στα οποία στηρίχθηκε η προσπάθεια του Μάκη Γιατρά έχουν συμπληρωματικό έως μηδενικό ρόλο στις ομάδες τους (αρκετά απ' αυτά και με δική τους υπαιτιότητα, όταν ξέρουν ότι δεν θα παίξουν);

Και σε τελική ανάλυση, τι είχε να επιδείξει αυτή η ομάδα; Έναν Μαντζούκα (μ.ο. 12,3π., 6,4ρ. με 64,7% διπ.), που ναι μεν είναι προικισμένος και έχει σοβαρή προοπτική, αλλά εδώ και σχεδόν 2 χρόνια είναι άφαντος αγωνιστικά και απόλυτα μπερδεμένος σχετικά με το που μπορεί να αποδώσει καλύτερα (στο “3” ή στο “4”), με αποτέλεσμα να έχει μία «άχρωμη» για τις δυνατότητές του συνολική παρουσία.

Κάτι απολύτως φυσιολογικό, γιατί όταν δεν παίζεις ή τουλάχιστον παίζεις ελάχιστα και χωρίς συνέπεια, πως να αποδώσεις, πως να ξέρεις τι είσαι και πως να ηγηθείς μίας ομάδας;

Έναν Νετζήπογλου, που έχει στοιχεία και επειδή ήταν ο πιο παιγμένος απ' όλους με την φανέλα του Άρη, είχε την πιο σταθερή απόδοση (μ.ο. 12,0π., 4,4ρ., 2,3ασ. & 2,1κλ.) και έναν Τανούλη (1ος σκόρερ με μ.ο. 15,4π. και ριμπάουντερ με μ.ο. 6,7ρ.), ο οποίος φέτος προς το τέλος της σεζόν, άρχισε να πατάει για τα καλά το παρκέ στον Προμηθέα κι έδειξε ότι δικαίως θεωρείται prospect.

Από 'κει και πέρα, αν εξαιρέσουμε τον Οικονομόπουλο (επίσης άπαιχτος για έναν χρόνο) που έδειξε θετικά στοιχεία και σταδιακά κέρδιζε περισσότερο χρόνο, η μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε από την απόδοση των δύο point-guard, του Κολοβέρου και του Νικολαϊδη, που πέραν του χαμηλού μεγέθους και του μπάσκετ παλαιάς κοπής, δεν προσέφεραν την δημιουργία που χρειαζόμασταν σαν ομάδα και δεν δικαιολόγησαν τις σοβαρές παραστάσεις που πήραν φέτος στην Basket League, στον Ιωνικό (μ.ο. 25,5') και το Λαύριο (μ.ο. 19,5') αντίστοιχα.

Για τα υπόλοιπα παιδιά δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι από την στιγμή που δεν είχαν συμμετοχή με συνέπεια και ρόλο στις ομάδες τους ή επειδή αγωνίστηκαν σε χαμηλότερο επίπεδο.

Στο σημείο αυτό, θέλω να σημειώσω ότι η Εθνική Νέων είναι λογικό να κρίνεται πιο αυστηρά από τις αντίστοιχες της παίδων και της εφήβων. Από την άποψη ότι οι παίκτες που την απαρτίζουν υποτίθεται ότι αποτελούν τον προθάλαμο της ανδρών και οι περισσότεροι αθλητές της έχουν αφοσιωθεί επαγγελματικά στο μπάσκετ.

Ωστόσο, αυτό το οποίο όλοι – όσοι θέλουμε το καλό αυτού του χώρου – να καταλάβουμε και να αποδεχθούμε, είναι ότι η περίοδος που διανύουμε όσον αφορά στον σχεδιασμό του αναπτυξιακού προγράμματος, είναι μεταβατική και δεν μπορεί να μας αποφέρει άμεσα αποτελέσματα.

Η δουλειά μόλις ξεκίνησε και χρειάζεται χρόνο (τουλάχιστον 3-5 χρόνια), στήριξη και επιεική και εποικοδομητική κριτική για να αποδώσει. Το ελληνικό μπάσκετ άγγιξε τον πάτο του και προσπαθεί σιγά-σιγά να σηκώσει κεφάλι. Σε αυτή την φάση, λοιπόν, φρονώ ότι πρέπει να εκλείψει το «εμείς» και το «εσείς» και να πρυτανεύσει η λογική του πως μπορούμε όλοι μαζί να συνεργαστούμε καλύτερα για να οδηγήσουμε ξανά το αγαπημένο μας άθλημα σε ανοδική τροχιά.

Υγ.1: Επειδή πολλοί μου προσάπτουν ότι ήμουν σκληρός στην κριτική που ασκούσα στην προηγούμενη διοίκηση (θα συμφωνήσω γι' αυτό) και δεν κάνω το ίδιο με την νυν, θα σας πω απλά το εξής: πως γίνεται να μην είσαι σκληρός απέναντι σε ανθρώπους που είχαν «ρημάξει» το οικοδόμημα απ' όλες τις απόψεις και επί σειρά ετών και να μην είσαι επιεικής και υποστηρικτικός απέναντι στους επόμενους, που από την ημέρα που έχουν έρθει, δουλεύουν σκληρά με τα θετικά και τα αρνητικά τους;

Υγ.2: Και όλα αυτά, όταν ήταν τοις πάσοι γνωστό και μέσω των γραπτών μου, ότι είχα εκφράσει την προτίμησή μου στο σχήμα με το οποίο «κατέβηκαν» οι βετεράνοι διεθνείς μπασκετμπολίστες (Φασούλας, Ρεντζιάς, Χριστοδούλου, Ιωάννου κ.α.)...

Υγ.3: Επειδή πολλή συζήτηση γίνεται και για το timing των αλλαγών που έγιναν πρόσφατα στο τεχνικό επιτελείο της ανδρών και ανακοινώθηκαν από τον πρόεδρο Βαγγέλη Λιόλιο, το ρεπορτάζ μου λέει ότι οι αποχωρήσεις του Κώστα Παπαδόπουλου και του Ισίδωρου Κουτσού έγιναν καθαρά για επαγγελματικούς λόγους (ο πρώτος εντάχθηκε στο team του Ανδρέα Πιστιόλη στην Γαλατασαράϊ και ο δεύτερος έχει δελεαστική πρόταση από την Κίνα).

Υγ.4: Τέλος, όποιος ενοχλείται με την ένταξη του Τζος Όπενχάϊμερ στο staff (θα έχει συμβουλευτικό ρόλο) και κάνει λόγο για δάχτυλο των Μπακς στο εσωτερικό της Εθνικής ομάδας, μάλλον δεν έχει καταλάβει τι πραγματικά σημαίνει για την Ελλάδα να έχει τον εν ενεργεία κορυφαίο παίκτη του κόσμου στη σύνθεσή της... Ας μην ψάχνουμε να βγάλουμε και από την μύγα ξύγκι...