Ο σημαιοφόρος Παύλος

Με Ντομινίκ, χωρίς Ντομινίκ. Με Στόγιαν, χωρίς Στόγιαν. Με Μποντίρογκα, χωρίς Μποντίρογκα. Με Σπανούλη, χωρίς Σπανούλη. Με Διαμαντίδη, χωρίς Διαμαντίδη. Με Φώτση, χωρίς Φώτση. Με Σάρας, χωρίς Σάρας. Με Ζέλικο, χωρίς Ζέλικο. Προσθέστε κι αφαιρέστε Γκάλη, Γιαννάκη, Φάνη, Ράτζα, Σκοτ, Μπόζα, τόσους και τόσους ακόμα. Το πιάσατε νομίζω το νόημα. Για να ανέβουν όλες αυτές οι σημαίες στην καρδιά μας και να παραμείνουν ψηλά, όσο παρέμειναν, χρειαζόταν ένας άνθρωπος, ένας σημαιοφόρος που μόνο το φυσικό του τέλος, μπόρεσε να τον απομακρύνει από τον Παναθηναϊκό του. Τον απομάκρυνε; Δεν νομίζω.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν έχτισε απλά ένα brand name, για την ακρίβεια ίσως το μόνο που δεν έχτισε συνειδητά στον Παναθηναϊκό ήταν ένα brand name, ώστε να του βγάζουμε το καπέλο όλοι εμείς οι νεόκοποι τεχνοκράτες του marketing. Είναι δύσκολο για τις δικές μας γενιές να αντιληφθούμε τι κινεί έναν άνθρωπο, που έχει λύσει το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειάς του, να θρέφει και να τρέφεται από μια ιδέα. Είναι σχεδόν ακατανόητο να αντιληφθεί κάποιος νεώτερος τα δάκρυα συγκίνησης ενός πετυχημένου επιχειρηματία στη θέα του Τριφυλλιού και του κόσμου στην κερκίδα.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος υπήρξε θεματοφύλακας και Πατριάρχης του Παναθηναϊκού σε δύσκολες εποχές και όμοιος με τους πρώτους μεγάλους του συλλόγου, τους ιδρυτές και τους συνεχιστές. Δίπλα σε ένα μεγάλο What if που πολλές φορές έχουμε ξεστομίσει, για το τι θα συνέβαινε αν ο Παύλος διοικούσε μαζί μπάσκετ, ποδόσφαιρο κι ερασιτεχνικά τμήματα του Παναθηναϊκού, υπάρχει κι ένα πιο προφανές What if, αν ο Παύλος δεν υπήρχε στην παναθηναϊκή μας πραγματικότητα. Όχι εδώ δεν ισχύει η φράση «το μοναστήρι να ‘ναι καλά», Παύλος Γιαννακόπουλος δε θα υπήρχε άλλος.

Το τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» είναι μια μπασκετική κατάθεση σεβασμού από τον κόσμο του Τριφυλλιού και τους αντιπάλους που συμπορευτήκαμε τόσα χρόνια, το Ίδρυμα «Παύλος Γιαννακόπουλος» είναι μια συνέχεια του κοινωνικού έργου του Παύλου. Του ανθρώπου που συνέτρεξε τους συνανθρώπους του, άλλοτε φανερά πια σε μας όπως στην τραγωδία της Θύρας 7 ή σε πληγέντες από φυσικές καταστροφές κι άλλοτε αθέατα δίπλα σε προσωπικές ιστορίες.

Οι ιστορικοί ευεργέτες δεν επέλεγαν τους συνομιλητές τους, δεν διάλεγαν τη στιγμή. Έπρατταν και πράττουν υπό κάθε δύσκολη συνθήκη κι ανιδιοτελώς. Αντιλαμβάνομαι πως είναι πολύ δύσκολη έννοια η ανιδιοτέλεια στην εποχή μας και είναι προφανές, ότι στην ψευδωνυμία του twitter και άλλων Μέσων είναι πολύ εύκολο, γρήγορο κι ανέξοδο να ακυρώσεις οποιονδήποτε κι οτιδήποτε. Είναι και αδιέξοδο και ιδιοτελές επίσης. Απλά πληρώνεται σε ικανοποίηση ματαιοδοξίας αντί χρημάτων πολλές φορές.

Επειδή οι περισσότεροι είμαστε πολύ μικροί να αναμετρηθούμε με την κοινωνική δράση του Παύλου Γιαννακόπουλου, μπορούμε ευκολότερα να ασχοληθούμε με την αθλητική παραγοντική του δραστηριότητα. Νομίζω λοιπόν, ότι το πιο ξεκάθαρο χαρακτηριστικό του ήταν η επιμονή. Έκανε τις επιλογές του και τις στήριζε μέχρι το τέλος. Ήταν ο ιδιοκτήτης που έδινε τα κλειδιά κι ακόμα κι αν διαφωνούσε ή γκρίνιαζε μερικές στιγμές, προτιμούσε να απολογείται για τις επιλογές του παρά να τις ακυρώνει κάθε τρεις και λίγο. Μεγάλο μάθημα αυτό. Επίκαιρο μάθημα.

Κάποτε στερεύουν οι ιστορίες για όσους συνομίλησαν μαζί του. Άλλοτε συγκινητικές, άλλοτε αστείες κι άλλοτε πικάντικες ιστορίες, κάποτε έχουν ειπωθεί όλες οι ιστορίες και απλά επαναλαμβανόμαστε, όπως συνηθίζουμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια αστεία μεγαλώνοντας. Αν αναλογιστούμε όμως πόσο συχνά τον συζητάμε, πόσο παρών είναι ο Παύλος Γιαννακόπουλος στην παναθηναϊκή καθημερινότητα παρά τον θάνατό του, τόσο περισσότερο μπορούμε να ελπίζουμε, ότι με το Ίδρυμα «Παύλος Γιαννακόπουλος» θα μεγαλώσει ο αντίκτυπός του ξεπερνώντας συλλογικές προτιμήσεις και συστήνοντας έναν σπουδαίο Έλληνα σε επόμενες γενιές.