Δήμος: «Ο Έλληνας προπονητής βρίσκει σεβασμό στο Κατάρ»

Το ελληνικό μπασκετικό στοιχείο στο Κατάρ είναι έντονο τα τελευταία χρόνια και ο Γιώργος Δήμος φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Μπασκετικοί Μετανάστες» του web radio της ΕΟΚ όπου μίλησε, μεταξύ άλλων:

Για το πώς βιώνουν οι Έλληνες του εξωτερικού την τραγωδία στα Τέμπη: «Το γνωρίζουμε πολύ καλά, ενημερωνόμαστε, βλέπουμε τα ελληνικά κανάλια κανονικά. Δε διαφέρει η ενημέρωσή μας με αυτή στην Ελλάδα. Το πρωί που ξύπνησα και πήγα τα παιδιά μου στο σχολείο, ακούγοντας έναν αγγλόφωνο σταθμό στο Κατάρ, άκουσα την είδηση και πραγματικά εξεπλάγην και πίστευα ότι μάλλον δεν άκουσα καλά. Όταν γύρισα στο σπίτι, μπήκα στο ίντερνετ και είδα αυτό το αποτρόπαιο θέαμα».

• Μυκονιάτης: «Να ανεβάσουμε επίπεδο την Εθνική Κατάρ»

Για την απόφασή του να πάει στο Κατάρ: «Δεν ήταν τόσο δύσκολο να το αποφασίσω, ίσως γιατί ήθελα να κάνω πολύ περισσότερα πράγματα. Θεωρούσα ότι ο Έλληνας προπονητής πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία ν’ αποδείξει πράγματα, ν’ αμειφθεί γι’ αυτό που κάνει, να έχει το σεβασμό κάθε διοικήσεων κι εδώ βρήκα πραγματικά αυτό που ήθελα και περίμενα. Εδώ σε σέβονται, σε πληρώνουν ανάλογα και σε υποστηρίζουν ανάλογα. Η κατάσταση στην Ελλάδα, όχι μόνο στο μπάσκετ, ήταν πραγματικά πάρα πολύ δύσκολη. Πριν 5 χρόνια υπήρχε εκνευρισμός παντού, μιλάμε για καθημερινά πράγματα. Εδώ τα πράγματα είναι πιο χαλαρά και νιώθω ότι πραγματικά δικαιώθηκα και όσο περνούν τα χρόνια νιώθω ακόμα περισσότερο δικαιωμένος».

Για το πώς βρέθηκε στο Κατάρ: «Η πρόταση έγινε απ’ τον Πάνο Γιανναρά, ο οποίος είχε έρθει λίγους μήνες πριν στο Κατάρ Κλαμπ και ήθελε έναν άνθρωπο να συνεργαστεί, ν’ αναλάβει βοηθός του στην U19 της ομάδας και να στήσουν κάποια πράγματα απ’ την αρχή όσον αφορά τις ακαδημίες του κλαμπ. Επειδή εγώ δούλευα στην Ελληνική Ομοσπονδία, ήμουν 4 χρόνια στην Εθνική Παμπαίδων και άλλα 2 χρόνια στην Εφήβων και ο κόουτς Πάνος δούλευε στην Εθνική Κύπρου, είχαμε μια συνάντηση μεταξύ μας, το συζητήσαμε και μου το πρότεινε. Έτσι, το καλοκαίρι του 2017 έπρεπε αναγκαστικά ν’ αφήσω κάποια πράγματα, όπως την Εθνική, γιατί στο Κατάρ πρέπει να είσαι όλη τη χρονιά αφιερωμένος στο κλαμπ σου και συνεργαστήκαμε. Η ομάδα ήταν στα “τάρταρα” της βαθμολογίας και την ίδια χρονιά που ήρθα χάσαμε για έναν πόντο την πρόκριση στον τελικό, βγήκαμε 3οι, πήραμε το Κύπελλο, την επόμενη χρονιά βγήκαμε πάλι 3οι και από τότε ξεκίνησε όλο αυτό το “παραμύθι”».

Για την Κατάρ Κλαμπ: «Μετά και την αποχώρηση του Πάνου Γιανναρά, αλλά και του κόουτς Τακιανού, η ομάδα έχει έναν Βόσνιο προπονητή, ο οποίος παρέλαβε την ομάδα και έβαλε στόχους με το σύλλογο για να ξεκινήσουμε πάλι απ’ το 0 ουσιαστικά. Πέρυσι δεν πήγε τόσο καλά η ομάδα, γιατί έχουν γίνει πολλές αλλαγές κι έφυγαν αρκετοί παίκτες. Ο φετινός στόχος είναι η ομάδα να μπει στην τετράδα. Καταφέραμε στο Κύπελλο να φτάσουμε μέχρι τον ημιτελικό, όπου χάσαμε αλλά δείξαμε μια καλή εικόνα. Οι απαιτήσεις μεγαλώνουν. Εγώ προσωπικά έχω αναλάβει το κομμάτι όλων των ακαδημιών, να παρθούν κάποιοι παίκτες και να ενισχύσουν στη συνέχεια την ανδρική ομάδα και σ’ αυτό πάμε αρκετά καλά. Εγώ δε θα είμαι ικανοποιημένος αν η ομάδα δεν περάσει στους «4», ακόμη κι αν δεν ήταν αυτός ο στόχος».

Γι’ αυτό που του έχει κάνει εντύπωση απ’ το Κατάρ: «Αυτό που έζησα και είδα στην πρώτη επαφή με παιδική ομάδα σε αγώνα μου έκανε εντύπωση, όπως και η διαδικασία με τις προσευχές εδώ. Επειδή έχουν περάσει και 5 χρόνια δε με εκπλήσσουν κάποια πράγματα. Θα μπορούσα ν’ αναφέρω όμως το πώς λειτουργούσε η Εθνική ομάδα τους 6 μήνες που βρέθηκα εκεί την περίοδο του Ραμαζανιού, όπου δεν πρέπει οι αθλητές να φάνε και να πιούν τίποτα τη μέρα. Οπότε, παρ’ ότι προετοιμαζόμασταν για την πρόκριση στο Παγκόσμιο, έπρεπε να γίνει προπόνηση και κάποιες φορές διπλή. Δε μπορούσες όμως να πιέσεις τους αθλητές, γιατί έπρεπε να πιούν νερό. Ήταν ήδη ταλαιπωρημένοι, οπότε προσπαθούσαμε να βρούμε κάποιους τρόπους, να τους φέρουμε λίγο πριν λήξει το Ραμαζάνι να κάνουν προπόνηση, να κάνουν ένα μεγάλο διάλειμμα για να πάρουν το πρώτο γεύμα με το που έρθει η νύχτα και μετά να συνεχίσουμε πάλι την προπόνηση, όχι με έντονους ρυθμούς όμως γιατί είχαν φάει. Πολλές φορές κάναμε προπόνηση 11 και 12 η ώρα το βράδυ. Ήταν πρωτόγνωρα πράγματα για ‘μας, αλλά προσαρμόζεσαι, δεν έχεις άλλη επιλογή».