«Θέλω να παίξω μπάσκετ και θα παίξω μπάσκετ»

Είναι λογικό, από όλα τα παιδιά που αγωνίστηκαν στο Ηράκλειο και έφεραν την εθνική ομάδα U20 στο βάθρο, τα φώτα να πέφτουν περισσότερο επάνω στον Βαγγέλη Ζούγρη. Ο 19χρονος σέντερ ανήκει σε αυτή την κατηγορία παικτών που μπορούν να κλέψουν την παράσταση γιατί καταφέρνουν να συνδυάσουν πράγματα που αρέσουν στον κόσμο. Την επιμονή, την ευφυία, την σκληρότητα, την αποτελεσματικότητα αλλά κυρίως την άρνηση να παραχωρήσουν «ζωτικό χώρο» μέσα στο γήπεδο.

Ο Ζούγρης δεν είναι ο τυπικός σέντερ, καθώς ο ύψος του (2,01) δεν το υποστηρίζει αλλά ακριβώς γι αυτό παραπέμπει στο στιλ «Κάϊλ Χάϊνς» και αν σκεφτεί κάποιος ότι ελάχιστοι λευκοί παίκτες έχουν σωματομετρικά και μυϊκά τα προσόντα των μαύρων, το να κάνουν τη δουλειά με τον ίδιο τρόπο (στην ηλικία τους), μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τον «μύθο» τους. Ακριβώς αυτό συμβαίνει και με τον Ζούγρη. Συμφωνώ 100% ότι πρέπει να το κρατήσουμε, όλο αυτό, μέσα στο πλαίσιο μια επιτυχίας στην κατηγορία U20 και στη λογική ότι έχει δρόμο και χρόνια μπροστά του και αυτός, όπως όλα τα άλλα παιδιά που έβαλαν σε αυτή τη διαδρομή ο καθένας από το λιθαράκι του μέχρι… το αγκωνάρι του για να έρθει το μετάλλιο. Γιατί πέρα από τον Μαντζούκα που ήταν σημείο αναφοράς, ήταν και άλλοι που είτε σε διάρκεια στο τουρνουά, είτε ανάλογα με την ειδική συνθήκη κάθε αγώνα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο (όπως π.χ ο Γιάννης Μερμίγκης στον μικρό τελικό). Είναι αυτονόητο ότι το «μπράβο» σε αυτές τις περιπτώσεις πάει σε όλο το γκρουπ. Ακόμα περισσότερο που η συγκεκριμένη ομάδα κατάφερε σε λιγότερο από 24 ώρες να ξεπεράσει τη συντριβή από τη Γαλλία και να επιστρέψει μέσα στο παιχνίδι με το Βέλγιο.

Ακριβώς γι αυτό μπορεί και πρέπει να συγχωρεθούν και υπερβολές όπως αυτή του Ζούγρη: «Το γεγονός ότι γυρίσαμε στο παιχνίδι, δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω! Πραγματικά πιστεύω ότι οφείλεται στο γεγονός ότι είμαστε Έλληνες που παλεύουμε, είμαστε λαός που πάλευε και παλεύει και ποτέ δεν χάνει». Γιατί ναι μεν θα πει κάποιος… Έλληνες είμαστε και με τη Γαλλία μια ημέρα πριν, αλλά είναι απόλυτα κατανοητό τι ήθελε να τονίσει. Ακριβώς αυτό που προαναφέρθηκε. Την «νεκρανάσταση» μετά το χαστούκι του ημιτελικού. Γιατί ήταν σαφές από την εικόνα του αγώνα, πως πάλεψαν πολύ με τα φαντάσματα οι διεθνείς μας για να βρουν τη δύναμη να επιστρέψουν. Και αυτό φάνηκε στις αλλεπάλληλες αποτυχημένες επιθετικές προσπάθειες όταν έφταναν να καλύψουν για να προσπεράσουν. Γιατί την δουλειά στην άμυνα την έκαναν με απόλυτη συνέπεια και αυτοματισμό, αλλά στην άλλη πλευρά του γηπέδου η μπάλα είχε άλλο βάρος. Μέχρι που ξεπέρασαν και αυτό το εμπόδιο.

Έχει γίνει ήδη, από την πρόκριση στους «οκτώ», μεγάλη κουβέντα για τις ευκαιρίες που δίνονται σε αυτά τα παιδιά σε συλλογικό επίπεδο, το χρόνο συμμετοχής, το μέλλον και την εξέλιξή τους. Είναι η συνηθισμένη και αναμενόμενη συζήτηση μετά την (όποια) επιτυχία σε επίπεδο «μικρών» εθνικών ομάδων στο μπάσκετ αλλά και το ποδόσφαιρο. Δεν λέω και στο πόλο, γιατί εκεί η απορρόφηση σε επίπεδο ανδρών (γυναικών) των επιτυχημένων πιτσιρικάδων, γίνεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Η απάντηση στα ερωτήματα είναι ότι, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει συνταγή σε αυτό. Και δεν έχει να κάνει πάντα με το αν είναι σωστό ή λάθος το σύστημα στην Ελλάδα. Που ναι –θα συμφωνήσω- ότι σε μεγάλο βαθμό δεν είναι ούτε ορθολογικό, ούτε αξιοκρατικό. Αλλά εδώ παίζει μεγάλο ρόλο και η συγκυρία. Παίζουν μεγάλο ρόλο και οι επιλογές. Όχι μόνο των ομάδων και των προπονητών, αλλά και των ίδιων των παιδιών. Παίζει ρόλο ο ρόλος την οικογένειας και ο βαθμός επηρεασμού. Αν έχεις ζήσει κάποια χρόνια μέσα στο περιβάλλον του μπάσκετ στην Ελλάδα, σε όλες τις εθνικές κατηγορίες θα καταλάβεις ότι όλα κρέμονται από μια κλωστή την καριέρα του παίκτη. Και ότι αυτή η καριέρα ακόμα και αν έχει πάρει ένα ευρωπαϊκό μετάλλιο, σε νεαρή ηλικία, δεν είναι απαραίτητο ότι θα υπάρξει σε υψηλή κατηγορία ή –ακόμα περισσότερο- σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Μέσα στο κείμενο αρκετών συναδέλφων, με αφορμή την επιτυχία στο Ηράκλειο, βλέπω την ειλικρινή αγωνία για το μέλλον των εθνικών ομάδων συνολικά και κυρίως (λογικό) αυτής των ανδρών. Αλλά λίγα πράγματα λέει ένα τέτοιο μετάλλιο για το μέλλον της μεγάλης εθνικής. Ακόμα, αυτή την εποχή, δεν λέει ακόμα πολλά και για μέλλον του μπάσκετ συνολικά. Με την πορεία των μικρών εθνικών μας και τα λίγα δείγματα που μας δίνουν, ίσως να δικαιολογείται σχετική αισιοδοξία, μετά από αρκετά χρόνια με αποτυχίες. «Ίσως» όμως! Και πως αυτό θα εκφραστεί σε επίπεδο ανδρών (και γυναικών αντίστοιχα) ουδείς γνωρίζει. Έχουμε δρόμο δύσβατο μέχρι εκεί και βλέποντας πως λειτουργούν, στα δικά τους προγράμματα άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ο ανταγωνισμός μεγαλώνει. Γιατί δεν μιλάμε πια για τη «γνωστή» Ισπανία ή τις πάντα γεμάτες με ταλέντο Γαλλία και Σερβία. Οργανώνονται, διαβάζουν, μαθαίνουν, εξελίσσονται και άλλοι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παρακολουθώντας την U20 στο Ηράκλειο, αλλά και τα φιλικά της Παίδων στα Μελίσσια με τη Γερμανία και της Εφήβων στο τουρνουά στην Ισπανία, αχνοφαίνεται μια κοινή προσέγγιση. Ο Παπαδόπουλος, ο Καλαμπόκης και ο Ζιάγκος , έχοντας ο καθένας τα δικά του προπονητικά χιλιόμετρα και βέβαια όχι το ίδιο υλικό, μοιάζουν να πατάνε σε κοινή φιλοσοφία, με βάρος στην άμυνα με ομάδες που δεν χαρίζουν, που «τρώνε» τη μπάλα και διεκδικούν από την άμυνα. Ασφαλώς και υπάρχει και διαφορετικός βαθμός ταλέντου ανάλογα με τη φουρνιά, αλλά επιτέλους φαίνεται πως όλοι έχουν πειστεί ότι οφείλουν να είναι πρώτα «εργάτες» για την ομάδα.

Ακριβώς για όλα αυτά και επιστρέφοντας στον Ζούγρη έχει σημασία κάτι που είπε ο νεαρός όχι μετά το μετάλλιο στην Κρήτη, αλλά μετά από έναν αγώνα με το Περιστέρι κόντρα στον Ολυμπιακό, όπου είχε κάνει εξαιρετική εμφάνιση. Αφού υποκλίθηκε στην ομάδα και τον κόουτς Σπανούλη… αφού είπε ότι θα «πεθάνει» για αυτόν, που του δίνει την ευκαιρία φώναξε: «Έχω δουλέψει πάρα πολύ, έχω ματώσει. Προσπαθώ να αξιοποιώ τις ευκαιρίες του κόουτς, τον ευχαριστώ, που με εμπιστεύτηκε. Δουλεύω, θα δουλεύω και δεν θα τα παρατήσω ποτέ. Θέλω να παίξω μπάσκετ και θα παίξω μπάσκετ. Το να φτάσω στην Ευρωλίγκα είναι το όνειρό μου, αλλά είναι πολύ μακρινό. Είμαι στο μηδέν, κάτω από το μηδέν. Το καταλαβαίνω και για αυτό θέλω να δουλέψω».

«Θέλω να παίξω μπάσκετ και θα παίξω μπάσκετ» είπε ένα παλικάρι που έχει μπει στο παρκέ τέσσερα χρόνια. Αυτό το μπάσκετ, όσο και αν μας εξιτάρει η περίπτωση του, μπορεί να είναι στην Α1 μπορεί στην Euroleague, μπορεί και χαμηλότερα. Ο ίδιος ασφαλώς και θέλει το καλύτερο και θα το κυνηγήσει. Από την πλευρά μου χαίρομαι με τη χαρά του, τη χαρά αυτών των παιδιών, αλλά και τη χαρά άλλων παιδιών που είδα μέσα στο σπίτι μου και γύρω μου αυτές τις μέρες να χαίρονται, να νιώθουν και να στηρίζουν την προσπάθεια αυτή της ομάδας. Όχι απαραίτητα για το μετάλλιο. Αλλά για το πείσμα και για το «πάμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από αυτό που όλοι περίμεναν». Γιατί σε κάθε ηλικία, σε κάθε επίπεδο και κατηγορία υπάρχουν παιδιά που δουλεύουν για να αρπάξουν τη δικιά τους ευκαιρία και στους «Ζούγρηδες» αυτού του κόσμου βλέπουν κάτι από τον εαυτό τους.