Εθνική Νέων: Χειροκρότημα για την επιτυχία, προβληματισμός για την εξέλιξη

Φαίνεται πως η Κρήτη είναι το τυχερό μέρος για το ελληνικό μπάσκετ στις μικρές ηλικίες και ειδικότερα για την Εθνική Νέων. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι έπρεπε να επιστρέψει στην «λεβεντογέννα», για να ξανανέβει στο βάθρο και να χαρίσει στο ελληνικό μπάσκετ το πρώτο του μετάλλιο στις μικρές ηλικίες μετά από έξι ολόκληρα χρόνια.

Η σύγκριση του τότε με το τώρα, βέβαια, είναι μάλλον ατυχής, καθώς η ομάδα του 2017, που κατέκτησε αήττητη το χρυσό μετάλλιο (με ρεκόρ 7-0), αποτελούσε μάλλον την τελευταία μεγάλη φουρνιά του αθλήματος στην χώρα μας.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά από τα παιδιά στα οποία στηρίχθηκε ο τότε ομοσπονδιακός, Ηλίας Παπαθεοδώρου (ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος που αναδείχτηκε MVP του τουρνουά, ο Αντώνης Κόνιαρης που ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας αλλά και οι Λούντζης, Μουράτος, Φλιώνης, Γ.Αγραβάνης, Χρηστίδης και Δίπλαρος) βρήκαν τον δρόμο τους στο υψηλότερο επίπεδο κι έπαιξαν στην χειρότερη περίπτωση, στο επίπεδο της Basket League.

Για να αξιολογήσουμε αυτή την 3η θέση στο Πανευρωπαϊκό Νέων, που στα δικά μου μάτια συνιστά υπέρβαση, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πρώτα τις συνθήκες μέσα από τις οποίες προέκυψε αυτό το χάλκινο μετάλλιο και να τοποθετήσουμε την επιτυχία στο ύψος που της αναλογεί.

Κατ' αρχάς, ήταν μία ομάδα που καθοδηγήθηκε από έναν έμπειρο προπονητή, με διόλου ευκαταφρόνητη θητεία στις μικρές ηλικίες, ο οποίος όλον τον χρόνο εργαζόταν στο εξωτερικό, ως στενός συνεργάτης του Αντρέα Πιστιόλη στην Γαλατασαράϊ.

Κοινώς, ο Κώστας Παπαδόπουλος δεν είχε την ευκαιρία να βρίσκεται εδώ, όχι τόσο για να παρακολουθεί με μεγαλύτερη ευκολία τους παίκτες που ξεχώριζαν στην συγκεκριμένη ηλικία (γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι από τους μισούς δεν είχαν μεγάλο χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους)...

Όσο για να τους μαζέψει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, οργανώνοντας 5-6 τετραήμερα στην διάρκεια της σεζόν (όπως συνέβη με την Εφήβων και την Παίδων). Άλλωστε, η συνεργασία του με την ομοσπονδία, οριστικοποιήθηκε αρκετά αργά και τουλάχιστον μετά την αυγή της άνοιξης του 2023.

Ειδικότερα από την στιγμή που η ΕΟΚ είχε αναλάβει την διοργάνωση του από την FIBA και ήταν σημαντικό να παρουσιάσουμε μία αξιοπρεπή εικόνα.

Κατά δεύτερον, πλην του Μαντζούκα, που φέτος είχε συμμετοχή στον Παναθηναϊκό (περισσότερο στην Α1 Κατηγορία και λιγότερο στην Euroleague), κανένας άλλος παίκτης που κλήθηκε, δεν είχε φέτος αγωνιστικές παραστάσεις στο υψηλότερο επίπεδο. Εκτός κι αν οι 9 αγώνες του Ζούγρη (μ.ο. 5') και οι 5 του Σταυρακόπουλου (μ.ο. 7,1') στο Περιστέρι, αλλά και οι 7 του Καλαϊτζάκη (μ.ο. 7,4') στην Καρδίτσα, μπορούν να ληφθούν σοβαρά...

• Υπάρχουν ομαδάρες που δεν βάζουν 100άρες

Από τους υπόλοιπους διεθνείς που είχαν βασικό ρόλο στους αγώνες του Ηρακλείου, μόνο ο Οικονομόπουλος (μ.ο. 7,3π., 3,0ρ. & 2,0ασ. σε 34αγ. με 17,7'), ο Μπαζίνας (μ.ο. 8,3π., 4,4ρ. & 4,6ασ. σε 31αγ. με 24,9') και ο Πλώτας πατούσαν σταθερά το παρκέ. Οι δύο πρώτοι στην Elite League (σε Πανερυθραϊκό και Αγρίνιο αντίστοιχα) και ο τρίτος στην B' Εθνική (για λογαριασμό του Αιόλου Αγυιάς).

Οι πέντε εναπομείναντες της 12άδας, είχαν μικρότερο ρόλο σε Α2 Κατηγορία (Μερμίγκης και Ζορμπάς) και Β' Εθνική (Νεόφυτος και Χατζής), ενώ ο Ναυπλιώτης έπαιξε σε prep school της Αμερικής.

Κατά τρίτον, η αρχική σκέψη να ενισχυθεί η ποιότητα της σύνθεσης και με τον Αλέξανδρο Σαμοντούροβ εγκαταλείφθηκε και ο 18χρονος ψηλός του Παναθηναϊκού έμεινε μόνο στην Εφήβων.

Με άλλα λόγια, λοιπόν, ο έμπειρος coach είχε στα χέρια του ένας εντελώς ανομοιογενές group παικτών, που δεν έσφυζε από ταλέντο, δεν είχε μεγάλες αγωνιστικές παραστάσεις αλλά και καλή ψυχολογία.

Μέσα σε 35 μέρες προετοιμασίας, όμως, κατάφερε να τους κάνει ομάδα και να τους πείσει να βασίσουν το παιχνίδι τους στην ενέργεια στο αμυντικό κομμάτι (5οι στα ριμπάουντ με μ.ο. 40,9 και 2η στα κλεψίματα με 11,4). Με αυτό τον τρόπο ήρθαν οι πρώτες νίκες στον όμιλο με Πολωνία και Κροατία, αλλά και οι δύο τελευταίες απέναντι σε Τουρκία και Βέλγιο (όλες τις κρατήσαμε κάτω από τους 70 πόντους), οι οποίες μας έβαλαν στην 4άδα και μας χάρισαν το χάλκινο μετάλλιο.

Σκεφτείτε ότι η Λιθουανία, που μας νίκησε καθαρά (62-80) στον όμιλο, κατετάγη 8η! Όσο για την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Γαλλία, που μας διέσυρε στον ημιτελικό με 47 πόντους διαφορά (51-98); Ήταν μία κλάση πάνω απ' όλες τις υπόλοιπες ομάδες (1η σε πόντους, ασίστ, κλεψίματα, ποσοστό στα τρίποντα), δεχόταν 61 πόντους ανά παιχνίδι (1η άμυνα) και κέρδιζε όλα τα ματς (ρεκόρ 7-0) με μ.ο. 28,8 πόντους διαφορά!

• «Θέλω να παίξω μπάσκετ και θα παίξω μπάσκετ»

Με αυτά και με εκείνα, το μαχητικό πνεύμα, η αυταπάρνηση, η ομαδικότητα, το physical game και η μεγάλη θέληση των παιδιών (τρανό παράδειγμα ο Βαγγέλης Ζούγρης, που τελείωσε τους αγώνες με μ.ο. 14,4π., 11,ρ., 1,0κοψ. & 56,6% διπ. κι επελέγη στην καλύτερη πεντάδα), έφεραν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Σύμφωνοι, το επίπεδο του τουρνουά δεν μπορούσε να ήταν πολύ υψηλό (από την στιγμή που 6 μέρες πριν την έναρξή του, είχε τελειώσει το Παγκόσμιο κάτω των 19 ετών και οι ευρωπαϊκές χώρες που έπαιξαν στην Ουγγαρία, κατέβασαν σαφώς πιο αποδυναμωμένα ρόστερ), αυτό όμως, δεν υποβαθμίζει την προσπάθεια, ούτε μετριάζει το μέγεθος της επιτυχίας.

Η ιστορία, άλλωστε, έγραψε ότι μετά το πρώτο δύσκολο καλοκαίρι στις μικρές Εθνικές ομάδες, η διοίκηση του Βαγγέλη Λιόλιου βλέπει σιγά-σιγά τα πρώτα αποτελέσματα και την επιβράβευση της μεγάλης έμφασης (με τα σωστά και τα λάθη της) που δίνει και της προσπάθειας που κάνει τα δύο τελευταία χρόνια στις μικρές ηλικίες.

Τα πρώτα μετάλλια είναι γεγονός (άσχετα αν το χάλκινο των νεανίδων στην Βουλγαρία δεν είχε το αντίκρισμα που περιμέναμε), ενώ τα πρώτα δείγματα της Εθνικής εφήβων στα φιλικά, αφήνουν υποσχέσεις για μία επιτυχημένη πορεία στο Πανευρωπαϊκό κάτω των 18 ετών που αρχίζει το Σάββατο (22/7) στην Νις της Σερβίας. Και δώστε βάση και στην Εθνική Νέων γυναικών, που είναι από τα φαβορί για την άνοδο στην Α' Κατηγορία.

Όλα καλά κι όλα ωραία, επομένως; Όχι ακριβώς, γιατί όταν κοπάσουν οι χαρές και τα πανηγύρια και αρχίσει η διαδικασία της... προσγείωσης, όλοι θα αναρωτηθούν ποια θα είναι η ρεαλιστική προσαρμογή των 12 μεταλλιούχων παιδιών μας στη στυγνή ελληνική μπασκετική πραγματικότητα.

Αλήθεια άραγε, πόσο θα εμπιστευτεί ο Αταμάν τον Μαντζούκα σε έναν Παναθηναϊκό, ο οποίος θα μπει στη νέα σεζόν με ένα ρόστερ που μπορεί να κοστίσει μέχρι και 25 εκατομμύρια Ευρώ και θα διψάει για επιτυχίες;

Σε τι επίπεδο ανταγωνισμού θα παίξουν οι Οικονομόπουλος και Μπαζίνας στην Α2 Κατηγορία και κατά πόσο θα αναβαθμιστεί ο Πλώτας στον Προμηθέα, στον οποίο και ανήκει;

Αν υπάρχει κάποιος που, λόγω ομάδας (Περιστέρι) και προπονητή (Σπανούλης), ίσως να αποδειχθεί λίγο πιο τυχερός και να παίξει περισσότερο, αυτός είναι ο Βαγγέλης Ζούγρης, που έχει «καρδιά λιονταριού» και του αξίζουν και με το παραπάνω οι ευκαιρίες. Έστω και αν είναι undersized για την θέση του...

Συμπερασματικά, ο προβληματισμός θα διαδεχτεί πολύ γρήγορα την δικαίως πανηγυρική περιρρέουσα ατμόσφαιρα...

Υγ.1: Η κίνηση-ματ που έκανε φέτος η ΕΟΚ και είχε (θα έχει) σημαντική επίπτωση και στο αγωνιστικό αποτέλεσμα των μικρών Εθνικών ομάδων, ήταν η εμπιστοσύνη σε προπονητές με πολλά χιλιόμετρα στις ηλικίες 16-20 ετών.

Υγ.2.: Η επιλογή του Βαγγέλη Ζιάγκου σαν αρχιπροπονητή των μικρών Εθνικών ομάδων, ήταν λίρα εκατό, όχι λόγω της περυσινής επιτυχημένης πορείας του με την Παίδων (4η θέση στην Ευρώπη), αλλά κυρίως λόγω της πλέον αρμόζουσας και κατάλληλης πνευματικής προσέγγισης και ανθρώπινης προσαρμογής, που έχει απέναντι στις ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν τα νεαρά παιδιά. Το ίδιο ισχύει και για τους Κτιστάκη και Δεσποτάκη σε νεάνιδες και νέες γυναίκες.

Υγ.3: Ακόμη και ο άπειρος προπονητικά (σαν head coach), Γιάννης Καλαμπόκης έχει αρκετές και διαφορετικές τεχνικές παραστάσεις, υπήρξε χαμηλών τόνων και συνάμα μεγάλος oveachiever σαν παίκτης και πλέον στην Παίδων, θα κριθεί σε επίπεδο τεχνικής και πνευματικής καθοδήγησης.

Υγ.4: Κλείνοντας και με αφορμή τις πρόσφατες αποφάσεις για τους ατζέντηδες όσον αφορά την εκπροσώπηση αθλητών κάτω των 18 ετών, οι οποίες – για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ – προκαλούν γέλιο. Ας «καθαρίσουμε» πρώτα με την επιρροή τους ως προς τις κλήσεις στις μικρές Εθνικές ομάδες και μετά ας ασχοληθούμε με το ποιοι θα είναι εκείνοι, που από την νέα σεζόν, θα τους απαγορεύουν (αλλά και πως) την είσοδο στα γήπεδα...

Υγ.5: Και κάτι άσχετο με το θέμα του κειμένου, επειδή μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Εκεί στο Λαύριο με τι σκεπτικό εξαναγκάστηκε σε παραίτηση ο Γιώργος Λιμνιάτης; Μιλάμε για τον προπονητή που «έσωσε» την ομάδα πέρυσι με 4 νίκες σε 6 αγώνες και με πολύ όμορφο μπάσκετ, ενώ πριν αναλάβει, οι Λαυριώτες είχαν 3 νίκες σε 18 αγωνιστικές. Και μάλιστα χωρίς τον Κουζέλογλου και τους δύο ξένους που έφυγαν! Τα συμπεράσματα δικά σας...