Εθνική εφήβων: Ας μην κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι

• Οι σημαντικοί «αστερίσκοι» που κανείς δεν έλαβε υπ' όψιν του
• Ο Αβδάλας και ο Αμπόσι

Δεν ήταν κρυφό, ότι στον προγραμματισμό της ομοσπονδίας για το εφετινό καλοκαίρι, η προσπάθεια της Εθνικής εφήβων στο Πανευρωπαϊκό της Νις, είχε «κυκλωθεί» με την υποσημείωση: ΣΟΒΑΡΕΣ ΒΛΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΛΛΙΟ!

Όχι άδικα γιατί η συγκεκριμένη φουρνιά των πεντάρηδων (2005) και των εξάρηδων (2006), είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η παραγωγική διαδικασία του αθλήματος στην χώρα μας, τα τελευταία 6-7 χρόνια!

Άλλωστε, τα δείγματα των φιλικών ήταν πολύ ενθαρρυντικά και η ομάδα έφτασε στην Σερβία για το τουρνουά, χωρίς κάποιον ανησυχητικό τραυματισμό.

Ο προπονητής, που απ' όλες τις απόψεις, είναι ιδανικός γι' αυτές τις ηλικίες (Βαγγέλης Ζιάγκος) και πέντε παίκτες της 12άδας (Λιοτόπουλος, Αμπόσι, Αβδάλας, Μαραγκουδάκης και Κομνιανίδης) ήταν πέρυσι στο Πανευρωπαϊκό των Σκοπίων, όπου η Εθνική παίδων έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ και από ατυχίες, έχασε το μετάλλιο (4η θέση).

Τρεις (Σαμοντούροβ, Καλλιοντζής και Σπρίντζιος) ήταν και πέρυσι στην εφήβων που τερμάτισε 12η στην Σμύρνη (εν πολλοίς λόγω του τραυματισμού του “Σάμο”) και οι υπόλοιποι τέσσερις (Καμπερίδης, Χιτικούδης, Παρασκευόπουλος και Βασιλαντωνάκης), αποτέλεσαν επιλογές που «κέρδισαν» την συμμετοχή τους, μέσα από την βελτίωση και την προοδο που επέδειξαν στην διάρκεια της σεζόν αλλά και στην προετοιμασία.

Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής, η 7η θέση στην τελική κατάταξη, τηρουμένων των προβλημάτων, των αναλογιών και των (λανθασμένων ή υπερβολικών) προσδοκιών, στα δικά μου μάτια συνιστά «ούτε κρύο ούτε ζέστη»! Αν λάβουμε υπ’ όψιν τους τρεις τραυματισμούς (δώσαμε τους αγώνες για τις θέσεις 5-8 με εννέα παίκτες), οι οποίοι μας «στέρησαν» την διεκδίκηση της 5ης θεσης που κατά πάσα πιθανότητα θα κατακτούσαμε (αντί της 4ης, που βάσει δυναμικότητας των άλλων ομάδων, ίσως ήταν η υψηλότερη που μπορούσαμε να προσεγγίσουμε).

Και αν συνυπολογίσουμε και την αγωνιστική μας αντίδραση στο ένα και μοναδικό νοκ-άουτ παιχνίδι που δεχτήκαμε πίεση (απέναντι στην όχι καλύτερη, αλλά τελικά «χάλκινη» Γερμανία), τότε νομίζω ότι τελικά πήραμε αυτό που μας αναλογούσε και αυτό που μπορούσαμε να πετύχουμε βάσει των δυνατοτήτων μας αλλά και των διαπιστευτηρίων που καταθέσαμε στο παρκε.

Παρακολουθώντας την εικόνα της ελληνικής ομάδας στο τουρνουά του Λογκρόνιο (2 νίκες επί της Ισπανίας και της Ιταλίας και μία ήττα από την Λιθουανία), ήταν σαφές ότι είχαμε ένα καλοδουλεμένο σύνολο με αρκετά από τα στοιχεία που καθορίζουν το σύγχρονο μπάσκετ. Παρουσιάσαμε συνεργασίες και ρόλους, είχαμε τέσσερα παιδιά που ξεχώριζαν για το ταλέντο τους και την προοπτική τους για το υψηλό επίπεδο, αλλά ταυτόχρονα μας ακολουθούσαν και δύο σημαντικοί αστερίσκοι, στους οποίους τότε, κανείς μας δεν έδωσε μεγάλη σημασία! Είτε γιατι δεν τους διακρίναμε, είτε γιατί μας βόλευε να τους βάλουμε κάτω από το χαλάκι...

Οι σημαντικοί «αστερίσκοι» που κανείς δεν έλαβε υπ' όψιν του

Ο πρώτος αφορούσε στο μεγαλύτερο prospect – τη δεδομένη στιγμή – για το ελληνικό μπάσκετ και ο δεύτερος στην προβληματική εικόνα που παρουσίαζε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στην πιο νευραλγική θέση του point-guard.

Ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ ήταν φανερό, δια γυμνού οφθαλμού, ότι εμφανίστηκε αγνώριστος στην προετοιμασία. Με λιγότερα κιλά από πέρυσι, απροπόνητος, αγύμναστος, χωρίς παιχνίδια στα πόδια και χωρίς την απαραίτητη μυϊκή ενδυνάμωση που χρειαζόταν για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της φυσικής του θέσης, που είναι αυτή του power forward.

Αν ανήκετε σε εκείνους που αναρωτιόντουσαν τι δουλειά είχε ο 18χρονος διεθνής Θεσσαλονικιός ψηλός να «βολοδέρνει» στην περιφέρεια (σούταρε κυρίως τρίποντα και midrange, ενώ τις περισσότερες φορές που έπαιρνε την μπάλα, επέλεγε να την πασάρει) και για ποιο λόγο απέφευγε επιμελώς το ποστάρισμα των αντιπάλων του, η απάντηση βρίσκεται στο ότι γνωρίζοντας την αδυναμία του κορμιού του να αντέξει στις επαφές με δυνατότερους αντιπάλους, πήγαινε κοντά στο καλάθι μόνο σε κάποια drive στον αιφνιδιασμό και κάποιες φορές για το επιθετικό ριμπάουντ ή το follow (λόγω της υπεροχής του σε ύψος και μάκρος).

Αν και ήθελε πολύ να βοηθήσει, ήταν εμφανές ότι δεν μπορούσε να δώσει κάτι περισσότερο (μ.ο. 13,1π., 6,7ρ., 3,1ασ., 2,0κλ. & 2,3κοψ. με 47,5% στα σουτ)… Πολύ φοβάμαι ότι αν “Σάμο” δεν βάλει μυϊκό ιστό στο σώμα του και αν δεν πάει κάπου να παίξει σοβαρό χρόνο φέτος, του χρόνου τέτοιο καιρό, θα έχει μείνει στάσιμος και θα είναι κρίμα.

Ο δεύτερος «αστερίσκος» αφορούσε στην αγωνιστική συμπεριφορά του Λευτέρη Λιοτόπουλου. Είχε πρωτοφανεί από την παρουσία που είχε στο ANGT της Euroleague που έγινε στην Πάτρα, όπου έπαιξε απέναντι σε ποιοτικούς guards από όλη την Ευρώπη κι επιβεβαιώθηκε πλήρως στα εφετινά φιλικά και επίσημα διεθνή παιχνίδια που έδωσε.

Το ταλαντούχο αυτό παιδί από τα Διαβατά Θεσσαλονίκης, αποδείχτηκε ότι στην δεδομένη στιγμή και δεν είναι playmaker αλλά και ότι απέχει παρασάγγες από το να γίνει ένας σύγχρονος point-guard. Αν και είναι γυμνασμένος κι έχει το ύψος (1,94) και την αθλητικότητα, υστερεί αισθητά στην δημιουργία και στο «διάβασμα» του παιχνιδιού, δεν είναι vocal (η φωνή του σπάνια ακούγεται σε επίπεδο καθοδήγησης), δεν έχει το μυαλό του στην οργάνωση και είναι κατά βάση scorer (μ.ο. 14,9π., 5,1ρ. & 2,7ασ. με 41,3% εντός πεδιάς.).

Κοινώς, φαίνεται ότι για την ώρα δυσκολεύται σφόδρα να ανταποκριθεί στις ανάγκες του combo guard (“1” και “2”) και του pick’n’roll παιχνιδιού που απαιτεί το σύγχρονο μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο. Ίσως το προστατευτικό περιβαλλον της ΔΕΚΑ, η οποία τον ανέθρεψε μπασκετικά και το «ακαταλόγιστο» (με την καλή έννοια) που είχε, απόντος σοβαρού ανταγωνιστή πίσω του (με αποτέλεσμα να παίζει 35 λεπτά), να έκρυψε επιμελώς όλα αυτά που φαίνονται ξεκάθαρα στην μεγάλη σκηνή του ευρωπαϊκού μπάσκετ και αυτό να παραπλάνησε πολλούς από μας.

Κατά συνέπεια, η Εθνική εφήβων ταξίδεψε στην Σερβία με δύο point-guard (Κομνιανίδης και Μαραγκουδάκης), εκ των οποίων κανένας δεν ξεπερνούσε το 1,83 σε ύψος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στα mismatch που είχαμε σε άμυνα κι επίθεση (το μέγεθος αποτελεί ένα από τα πλέον βασικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου μπάσκετ) στα σχήματα, βάσει των οποίων αναγκαστικά έπρεπε κάποιος από τους δύο να είναι στο παρκέ. Δεν ήταν τυχαίο που τελείωσαμε το τουρνουά στην 6η θέση στα λάθη (μ.ο. 16,7), αφήνοντας πίσω μας μόνο τις 5 ομάδες που τερμάτισαν από την 12η έως την 16η θέση!

Όταν, λοιπόν οι δύο καλύτεροι μας παίκτες, είτε βρίσκονται πολύ πίσω, είτε αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα προσαρμογής στην κατεύθυνση που πρέπει να έχουν, τότε αντιλαμβάνεστε ότι είτε κι εμείς οι ίδιοι κρύβουμε κάποια πράγματα κάτω από το χαλάκι, είτε μέχρι τώρα αγνοούσαμε κάποιες σημαντικές παραμέτρους.

Ο Αβδάλας και ο Αμπόσι

Επίσης ένα σημαντικό μειονέκτημα που παρατηρήθηκε στα περισσότερα παιδιά (από την στιγμή που μέχρι πρότινος μιλούσαμε για μετάλλιο) είναι η έλλειψη ηγετικής προσωπικότητας και η υστέρηση στην λήψη σωστών αποφάσεων. Το τελευταίο χαρακτηρίζει απόλυτα τους άλλους διεθνείς εφήβους που ξεχωρίζουν και αναφέρομαι στον Νεοκλή Αβδάλα και τον Βενιαμίν Αμπόσι.

Ο 17χρονος forward του Παναθηναϊκού που ήταν άτυχος στον προημιτελικό, είχε σαφώς βελτιωμένη εικόνα από πέρυσι (μ.ο. 12,6π., 3,8ρ. & 4,2ασ. με 51,4% διπ. & 40% τριπ.), αφήνοντας πίσω τις κακές συνήθειες και την λανθασμένη αγωνιστική νοοτροπία που τον χαρακτήριζε μέσα στο παρκέ. Φέτος παρουσιάστηκε πιο δημιουργικός, χρησιμοποίησε περισσότερο τα μακριά του χέρια και έγινε πιο αποτελεσματικός στην άμυνά του, αλλά προϊόντος του χρόνου η έλλειψη αγωνιστικών παραστάσεων σε υψηλό επίπεδο είχε αρνητική αντανάκλαση στο κομμάτι της διάρκειας (είχε πολλά πάνω-κάτω) και στο αντίστοιχο της λήψης αποφάσων.

Ο Αμπόσι είναι δεδομένο ότι πρέπει να κριθεί με μεγαλύτερη επιείκια από την άποψη ότι ταλαιπωρήθηκε από πολλούς τραυματισμούς στην διάρκεια της σεζόν και ουσιαστικά έπαιξε ελάχιστα, ενώ ταυτόχρονα έχει φτωχές παραστάσεις, οπότε μοιραία είναι πίσω στο κομμάτι της μπασκετικής αντίληψης. Είναι όμως τρομερός αθλητής και το ότι στάθηκε αξιοπρεπώς (μ.ο. 9,7π., 4,1ρ. & 1,6ασ. με 39,3% εντός πεδιάς), έχοντας χάσει τόσο έδαφος νωρίτερα, είναι στα συν του.

Κλείνοντας, νομίζω ότι πλέον δεν υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν ότι το ταλέντο και τα προσόντα δεν φτάνουν για να «χτιστούν» προσωπικότητες, που θα μας επιτρέψουν να τρέφουμε ρεαλιστικές προσδοκίες. Όχι μόνο για εφήμερες επιτυχίες στις μικρές Εθνικές ομάδες, αλλά για να είμαστε αισιόδοξοι για την επόμενη μέρα του αθλήματος αλλά και την Εθνική ανδρών της επόμενης δεκαετίας…

Υγ.1: Εύφημος μνεία στον Μιχάλη Σπρίντζιο (μ.ο. 5,9π., 2,4ρ. & 1,6ας. με 56,3%) και τον Νίκο Χιτικούδη (μ.ο. 6,5π., 3,7ρ. & 1,0ασ. με 56% διπ.). Κρίμα για τον Καλλιοντζή (δεν πρόλαβε να μπει στον ρυθμό των αγώνων) και τον Καμπερίδη, οι οποίοι χτύπησαν σε κρίσιμα σημεία του τουρνουά και η απουσία τους μέτρησε.

Υγ.2: Μπράβο σε όλους για την αντίδραση στο 2ο μέρος του αγώνα με το Ισραήλ και με την Σλοβενία. Σπάνια ελληνικές Εθνικές ομάδες καταφέρνουν να βγάλουν ψυχή, τσαγανό κι αποτελεσματικότητα, όταν έχουν βγει εκτός στόχου και παίζουν αδεκατισμένες.

Υγ.3: Ο καλύτερος ψηλός αυτής της φουρνιάς, που στην δεδομένη χρονική στιγμή θα έκανε την διαφορά (Ράιαν Σούλης), δεν κλήθηκε. Οχι γιατί δεν ασχολήθηκε ο προπονητής (απεναντίας και το γνωρίζω καλά), αλλά επειδή οι υπεύθυνοι του αναπτυξιακού προγράμματος δεν έκριναν ότι αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και δεν τον έψαξαν όταν έφτασε η ώρα των κλήσεων και το status με την Αμερική είχε διαφοροποιηθεί. Και δεν το πάω παραπέρα (υπάρχουν και ακόμη πιο ανεπίτρεπτα που έγιναν στην συγκεκριμένη υπόθεση) για να μην χαρακτηριστώ «κακός». Αν δεν καταγράψουμε και τα «στραβά» της ομοσπονδίας (η επιρροή των ατζέντηδων στις επιλογές των μικρών Εθνικών ομάδων - και δεν αναφέρομαι στην εφήβων - είναι πλέον εξαιρετικά έντονη), δεν θα έχουμε βελτίωση.

Υγ.4: Αν έτυχε να δείτε το νο10 της Γερμανίας, τον Ιβάν Χαρτσένκοβ της Μπάγερν Μονάχου (μ.ο. 18,2π. & 5,0ρ. με 56% διπ.), που είναι η επιτομή του σύγχρονου «δυαριού», τότε σίγουρα μπορείτε να αντιληφθείτε ποιο είναι πλέον το προφίλ της θέσης. Μιλάμε για ένα παιδί που μυϊκά είναι «ταύρος», έχει γρήγορα πόδια και στηρίζεται στους δυνατούς του ώμους για να πλησιάσει με διείσδυση το καλάθι, χρησιμοποιεί το μακρινό σουτ ως δευτερεύουσα επιλογή και βλέπει τον κόσμο από τα 1,98!