Η «τεχνητή νοημοσύνη» του κυρτού γκάνγκστερ της καρδιάς μας

Η παρουσία του Νικ το βράδυ της Παρασκευής στο ΟΑΚΑ είχε κάτι υπέροχα κινηματογραφικό. Όχι σαν (βασικό έστω) μέρος μιας λειψής σε έμπνευση και σκηνοθεσία τελετής, αλλά όσον αφορά αυτή καθαυτή την εικόνα του. Που βγήκε πάνω από κάθε πλήρες ή όχι σενάριο.

Ο φαινομενικά διστακτικός πρωταγωνιστής, πρόβαλε αργά στην πύλη που οριοθετούσε το πεδίο του θριάμβου του, μας χάρισε το ελαφρύ μειδίαμα του εν αποστρατεία θρύλου και ελαφρά κυρτός προχώρησε προς τα διαφόρων εθνικοτήτων τέκνα του, που δεν ήξεραν τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν. Να υποκλιθούν; Να φιλήσουν το χέρι; Τι να πουν άραγε; Είχε κάτι τόσο αυθεντικό η αμηχανία των περισσότερων που ακύρωσε το όποιο σενάριο.

Η εικόνα αυτή, ναι ήταν κινηματογραφική. Ο απόμαχος γκάνγκστερ, ο άνθρωπος που εκτελούσε στα γήπεδα όλης της Ευρώπης, δημιουργώντας έναν θρύλο, είχε στην πλάτη του τα παραπανίσια χρόνια που αυτός ο θρύλος μεταδόθηκε από γενιά σε γενιά, το σώμα "ελατήριο" είχε αλλάξει ελαφρά γωνία, αλλά για όσους τον είχαν δει τα χρόνια της κυριαρχίας του, τα χέρια ήταν εκεί στην ίδια θέση. Ελαφρά ανοιχτά, έξω από το σώμα, σαν τον πυγμάχο που κάνει τους γύρους του πριν πάρει θέση επίθεσης, πριν (αυτός) υποδεχθεί τη μπάλα, για τα δικά του κροσέ, άπερκατ ή ντιρέκτ. Άλλωστε ο Νικ, πριν μας ρίξει στο καναβάτσο με το μπάσκετ του, είχε περάσει και από τα ρινγκ.

Για αρκετούς από εσάς, ίσως και τους περισσότερους όλα τα παραπάνω είναι συναισθηματικές μελούρες. Πιθανότατα ναι! Δέχομαι ότι όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος κάπως το παρελθόν δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις όπως και ότι οι νεότεροι μοιάζουν πιο αποστασιοποιημένοι συναισθηματικά. Ουδείς ψόγος. Άλλωστε 32 χρόνια μετά την αποχώρηση του Νικ από την εθνική ομάδα και 29 από το μπάσκετ συνολικά, είναι σαφές ότι από τις 15.000 φιλάθλων που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ ίσως και πάνω από τους μισούς έχουν μια ασαφή εικόνα για το μέγεθος και την ικανότητα του θρύλου. Άντε κάποιοι να έχουν δει τον τελικό του '87 και όχι ολόκληρο. Άντε να έχουν χαζέψει και κάποια highlights του. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που τοποθετώντας τον Γκάλη στη σύγχρονη εποχή αμφισβητούν την δυνατότητα του να είναι το ίδιο επιδραστικός, ενώ -ειμαι σίγουρος- ότι η πλειοψηφία των παρόντων στη γιορτή είχε μάτια για τον Λούκα Ντόνσιτς και θα χόρευαν στη θέση τους αν έπαιζε και ο Γιάννης. Ουδείς ψόγος επίσης! Η ζωή προχωράει, τα πάντα μεταβάλλονται, μαζί και το μπάσκετ. Πιθανότατα στο άμεσο μέλλον η τεχνητή νοημοσύνη να έχει να μας πει περισσότερα από τους μεγάλους φιλοσόφους της αρχαιότητας. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Αλλά ακόμα και αν (μέσα στην αέναη ροή των πραγμάτων) τους "ακυρώσει", δεν θα ακυρώσει την ύπαρξη τους και το δρόμο που χάραξαν για να φτάσουμε στην τεχνητή νοημοσύνη. Οπότε ότι και να λέμε δεν ακυρώνεται το καύσιμο που ήταν ο Νικ για την εκτόξευση του ελληνικού μπάσκετ και του αθλήματος στην Ελλάδα.

Αυτός λοιπόν ο κυρτός τύπος με το σπαστό χαμόγελο που μας έκανε να βουρκώσουμε εκεί που δεν το περιμέναμε (προσωπικά ναι, δεν το είχα φανταστεί και ήταν μια μαγική έκπληξη αυτή όταν τόσα χρόνια μετά μια φιγούρα απο τα νιάτα μου το έκανε αυτό να έρθει αβίαστα) ήταν το μπάσκετ πριν από το μπάσκετ που ξέρουμε τώρα. Ήταν ο προφήτης μιας θρησκείας που προϋπήρχε αλλά αυτός την έκανε, με τα θαύματά του, κυρίαρχη επίσημη αγαπημένη θρησκεία του (όχι μόνο) αθλητικού κράτους.

Τα γράφει αυτά ένας δηλωμένος θαυμαστής του Παναγιώτη Γιαννάκη. Αν και ποτέ δεν στάθηκα στην όποια αντιπαλότητα μπορεί να υπήρξε αναμεσά τους, αφού περισσότερο με κουτσομπολιό είχε να κάνει (για εμένα) ένιωθα ότι ήταν δύο συνιστώσες στην ίδια παράταξη. Ήμουν πιο κοντά -αγωνιστικά- σε αυτή του δράκου, γιατί παίζοντας μπάσκετ σε χαμηλό επίπεδο ένιωθα ότι ήθελα να κάνω τα ίδια πράγματα, με τη "σκυλίσια" προσέγγιση στην άμυνα, στο κυνήγι της νίκης. Το βράδυ της Παρασκευής, μετά από δεκαετίες, συνειδητοποίησα κάτι ακόμα.

Αυτά που έκανε ο Γιαννάκης δεν ήταν εύκολα (αλίμονο) , αλλά αυτά που έκανε ο μικρότερος το δέμας θαυματουργός Γκάλης ήταν αυτά που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πετύχουμε. Θεωρώ πως είναι αυτή η μοναδικότητα που εκτοξεύει τον άνθρωπο στη σφαίρα του θρύλου. Και κάπως έτσι υποκλιθήκαμε όλοι και ασπάστηκανε το χρυσό δαχτυλίδι του κυρτού γκάνγκστερ της καρδιάς μας, που μας χάρισε ένα μισό χαμόγελο απέραντης γνώσης γαληνεύοντας το μέσα μας.