Και ναι αδελφέ μου μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα και απλά

Επειδή λοιπόν καταλαβαινόμαστε τώρα χαίρομαι ιδιαίτερα που επιτέλους οι παίκτες και το προπονητικό επιτελείο, όλος ο οργανισμός της Εθνικής βρίσκεται όχι μόνο στο απυρόβλητο αλλά χαίρει της προστασίας και της εμπιστοσύνης των Ελλήνων φιλάθλων , των φίλων του αθλήματος και επιτέλους του δικού μας σιναφιού!
Γιατί όταν στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν κάποιοι εξ ημών προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε τους εκάστοτε αποκλεισμούς με ψυχραιμία -κάποιοι από αυτούς πραγματικά άδικοι - δηλώνοντας πως αν κάποιοι θέλουν να “χτυπήσουν” την τότε διοίκηση καλό είναι να αφήσουν έξω την Εθνική και να μην της κολλάνε ετικέτες όπως “αποτυχημένη” “απογοητευτική” “αποθαρρυντική” ‘ανίκανη” ή “ανίκανοι” γιατί την αδικούν κατάφωρα, πως όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι τουλάχιστον υπερβολικοί και απέναντι σε κάθε λογική, τότε θεωρούμασταν “κατευθυνόμενοι”

Χαίρομαι που επιτέλους αυτό άλλαξε, που δημιουργείται σιγά – σιγά ένα νέο κλίμα , ένα νέο περιβάλλον πολύ πιο σκεπτόμενο και σίγουρα πιο πολιτισμένο.
Αλλά δεν μπορώ να μην θυμάμαι μετρώντας πλέον τέσσερεις δεκαετίες στο άθλημα πόσες ...”αποτυχίες” καταγράφηκαν!

“Αποτυχία” μέχρι κι ο χαμένος τελικός στην Ιαπωνία , ναι γιατί χάσαμε το μυαλό μας και δεν διαχειριστήκαμε σωστά τον άθλο της Σαιτάμα , τον θρίαμβο επί των Ηνωμένων Πολιτειών , χάνοντας την μοναδική ευκαιρία για χρυσό. Ακόμα και τότε είχαν βρει να γράψουν...

Την “αποτυχία” του 1998 την ξεχάσατε; Τότε που τερματίσαμε στην 4η θέση; “Αποτυχία” κύριοι γιατί η διοργάνωση έγινε στην χώρα μας και έπρεπε να βγούμε πρώτοι!!! Και έφταιγε ο Δράκος , όσοι τον επέλεξαν και τον στηρίζουν.

Η “αποτυχημένη” πορεία το 2014 στην Ισπανία με το 5-0 σερί παρακαλώ στον πρώτο γύρο έχοντας πάρει νουμεράδα και παίζοντας ωραίο μπάσκετ την Σενεγάλη, τις Φιλιππίνες, το Πουέρτο Ρίκο , την Κροατία και την Αργεντινή αλλά ήρθε ο αποκλεισμός μας σε νοκ άουτ παιχνίδι από τους Σέρβους , που την μέρα που μας έστειλαν σπίτι ήταν ομάδα ...της σειράς και μια εβδομάδα μετά όταν βρέθηκαν στον τελικό με τις ΗΠΑ έγιναν ομαδάρα! Οι Ισπανοί που διοργάνωναν το θεσμό αποκλείστηκαν κι αυτοί στην επόμενη φάση από τους Γάλλους! Έτσι το γράφω για την ιστορία!

“Αποτυχία” όταν έχασε την μια βολή ο Σλούκας στο Πανευρωπαϊκό , “αποτυχία” στην Σλοβενία το 2013 όταν τραυματίστηκε ο Σπανούλης και σταμάτησε το σερί!
Πόσες ακόμα “αποτυχίες”, “καταστροφές” να θυμηθώ; Πόσους “αποτυχημένους” προπονητές που έπαιξαν την καριέρα τους κορώνα γράμματα για τον πάγκο της Εθνικής; Τον αείμνηστο Μάκη Δενδρινό; Θυμάστε το τι άκουσε ο Κώστας Πετρόπουλος; Ο Παναγιώτης Γιαννάκης με το “ξεπερασμένο” μπάσκετ; Τον Φώτη Κατσικάρη; Τον Τρικέρι; Ή μήπως την περίφημη φράση , όποιος δεν βρίσκει δουλειά τον βάζουν στην Εθνική;

Τα έλεγε και πολύ καλά τα έλεγε, τα εξομολογούνταν καλύτερα ο Δημήτρης Καρύδας στην συνδρομητική τηλεόραση μετά την ολοκλήρωση της αναμέτρησης με το Μαυροβούνιο παρόλο που ίδιος δεν υπηρέτησε καθ ολοκληρία αυτή την ...λογική!

Το γεγονός ότι αυτή η νοοτροπία με τους δημόσιους κατήγορους στην πρώτη γραμμή, αυτή η επιπόλαια και πολλές φορές χυδαία συμπεριφορά να μηδενίζεις τα πάντα μπας και έτσι εδραιώσεις τα οπαδικά σου επιχειρήματα σου και μόνο αυτά . αυτές οι καθεστωτικές αντιλήψεις περί γνώσης των πάντων άργησαν να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους!

Προφανώς η χρονοκαθυστέρηση οφείλεται στο ότι η σύνεση και λογική καθυστερούν να ευδοκιμήσουν και να εδραιωθούν στην χώρα μας , όπως άλλωστε όλα τα καλά, έτσι λέω τουλάχιστον εγώ που τόσο μου κόβει και οι σκέψεις μου για το νέο ελπιδοφόρο κλίμα σταματούν εδώ με την ελπίδα ότι δεν θα είναι κάτι πρόσκαιρο.
Και ναι αδελφέ μου τώρα που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα , ήσυχα και απλά πάμε να δούμε την επόμενη μέρα.

Ναι τώρα που όσοι εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει πιο δύσκολη ομάδα από την Εθνική Ομάδα.

Ότι μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι ο συγκερασμός όλων αυτών των προσωπικοτήτων, των διαφορετικών χαρακτήρων, των διαφορετικών εγώ! Πως ο χρόνος είναι λίγος για να αφομοιώσουν ένα συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού , πολλές φορές διαφορετικό από αυτό των ομάδων τους, να δέσουν μεταξύ τους. Και όλα αυτά για να προλάβεις τις συγκυρίες . Γιατί όλα τα σπουδαία τουρνουά είναι ένα κυνήγι με τις συγκυρίες που έχουν να κάνουν με τις ηλικίες των παικτών , με την φόρμα τους με τις αδυναμίες των αντιπάλων, με ευκαιρίες που δεν θα σου ξαναδωθούν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός και φοβάμαι ότι πολλοί λίγοι από αυτούς που κρίνουν ή αρέσκονται να μιλούν για την επόμενη μέρα δεν έχουν υπόψη τους το γεγονός ότι οι Εθνικές που κατάφεραν να φτάσουν ψηλά είχαν ως επι το πλείστον στην σύνθεση τους παίκτες που ξεκίνησαν μαζί ή με μικρή διαφορά από τις μικρές Εθνικές. Έτσι έγιναν ομάδα , έτσι έγιναν οικογένεια.

Συμβαίνει κάτι τέτοιο στις μέρες μας; Μπορεί να συμβεί; Και στα δυο ερωτήματα η απάντηση είναι όχι. Και δεν συμβαίνει γιατί πολύ απλά τα παιδιά δεν αγωνίζονται! Και όχο δεν αγωνίζονται το πρώτο μεγάλο κακό θα συνεχίζει να μολύνει τον οργανισμό.

Το μπάσκετ είναι φουρνιές. Άλλες καλές , άλλες πολύ καλές , άλλες μέτριες. Η Ισπανία τώρα , μια αγορά 70 εκατομμυρίων ψυχών , έχει ξεμείνει από άσο. Αναγκάστηκαν να βαπτίσουν Ισπανό τον Λορέντζο Μπράουν. Στο Μουντομπάσκετ έπαιξαν με τον Νούνιες και τον Ντιαζ γιατί ο Μπράουν έριξε άκυρο. Το πρόβλημα το βρήκαν μπροστά τους. Αλλά στην Ισπανία ξέρουν ότι το γεγονός είναι παροδικό γιατί μιλάμε για μια τεράστια δεξαμενή και με ένα πρωτάθλημα το καλύτερο της Ευρώπης.

Σε εμάς ποιες είναι οι πηγές μας; Μήπως έχουμε πρωτάθλημα και δεν το έχουμε καταλάβει;

Στην Ελλάδα νομίζουμε ότι έχουμε μπάσκετ και πως έχουμε προοδεύσει μπασκετικά ( τρομάρα μας) επειδή έχει ομάδα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ! Αμ δε!
Η Εθνική ήταν στα καλύτερα της όταν το πρωτάθλημα παρέμενε ανταγωνιστικό, τα περασμένα χρόνια, και όταν οι δυο μεγάλοι πρωταγωνιστούσαν στην Ευρώπη αλλά ΠΡΟΣΕΞΤΕ με κορμό ελληνικό! Ισχύει κάτι τέτοιο σήμερα; ΟΧΙ!

Σκοπεύει η Ομοσπονδία να καταργήσει το αυτοκτονικό 7 ξένοι για κάθε ομάδα της Α1 και στις υπόλοιπες κατηγορίες να μην επιτρέπεται η συμμετοχή τους ; ΟΧΙ! Μακάρι να διαψευστώ!

Την περίοδο του πρώτου lock down έκανα μια έρευνα με τον τίτλο “Από το Ζενιθ στο Ναδίρ” για το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης, εννέα κεφαλαίων η οποία δημοσιεύτηκε στο GAZZETTA. Άπαντες μηδενός εξαιρουμένου υπογράμμισαν το γεγονός ότι η περίφημη υπόθεση των υποδομών είναι πλέον χαμένη. Οι ομάδες δεν έχουν πλέον κανένα μα κανένα λόγο να επενδύσουν στις υποδομές. Κι αυτό γιατί με τον νέο νόμο μόλις ενηλικιώνεται ένας αθλητής έχει το δικαίωμα να πάρει το καπελάκι του , το δελτίο εν προκειμένω και να φύγει! Άρα;

Σκοπεύει η Ομοσπονδία να αλλάξει αυτόν το νόμο που μόνο τους μάνατζερ εξυπηρετεί; Ακόμα και στην κοιτίδα του καπιταλισμού στις ΗΠΑ πρώτα τελειώνεις το Κολλέγιο και μετά στα 23 θεωρείσαι επαγγελματίας.

Σκοπεύει να περιορίσει την δράση των μάνατζερ που κάνουν ότι γουστάρουν στο άθλημα; Σκοπεύει να πάρει το μπάσκετ από τα χέρια των “τεχνοκρατών” που το έχουν απογειώσει – τι να λέμε- για να επιστρέψει στα χέρια όλων αυτών που ασχολούνταν μαζί του μια ολόκληρη ζωή και που εκ των πραγμάτων ως φυσικοί πρωταγωνιστές και κοινωνοί του αθλήματος είναι ex officio τεχνοκράτες κι όχι επειδή έτσι τους έχρισαν οι καιροί.

Ποιοι είναι αυτοί; Οι πρώην μεγάλοι αθλητές στην Ομοσπονδία τους γνωρίζουν πολύ καλά γιατί με κάποιους από αυτούς ανδρώθηκαν!

Σκοπεύουμε να φτιάξουμε πρωτάθλημα; Η Ομοσπονδία έχει λόγο. Μας αρέσει η κλειστή Λίγκα η ευρωπαίκή αλλά για την Ελλάδα τσινάμε. Γιατί δεν παίρνουμε ρηξικέλευθες αποφάσεις; Ημίκλειστη Λιγκα η Α1 τα επόμενα 5 χρόνια να μην υποβιβάζεται καμία ομάδα ώστε να μην έχει καμία δικαιολογία για την απόκτηση ξένων παικτών! Να δούμε τότε θα παίξουν ή δεν θα παίξουν έλληνες Από την Α2 δε να προβιβάζεται μια ομάδα! Έτσι κι αλλιώς και τώρα μια ανεβαίνει με το ζόρι!

Διάβαζα για την Εθνική Ιταλίας! Μου φαίνεται αν δεν κάνω λάθος ότι έγραψε ο Μελάγιες. Η Εθνική Ιταλίας έχοντας ζήσει 10 συναπτά έτη εκεί παίζει το ίδιο μπάσκετ εδώ και δυο αιώνες είτε αγωνίζεται ο Γκαλινάρι , είτε ο Μπελινέλι είτε ο Μπαρνιάνι. Άμυνα ένας εναντίον ενός μέχρι να σου βγουν τα συκώτια! Δεν πιστεύω ειλικρινά ότι ο Σπίσου, ο Τονούτ, ο Παγιόλα , ο Ρίτσι, ο Πολονάρα , ο Μέλι, ο Ντατόμε βάλτε όποιον θέλετε , ότι είναι παίκτες με μεγαλύτερο ταλέντο από τους δικούς μας. Απλά αυτοί παίζουν!!! Παίζουν κανονικά κι όχι τσόντες! Εδώ διακρίνεται ο Μπένζιους της Λιθουανίας που αγωνίζεται στην Σάσαρι! Αλλά παίζει κανονικά!

Σκοπεύει η Ομοσπονδία με την αρωγή και άλλων σημαντικών Ομοσπονδιών να έρθει επιτέλους σε συνεννόηση με την Ευρωλίγκα ώστε να σταματήσει η διακωμώδηση του αθλήματος και η υποτίμηση του ρόλου των Εθνικών Ομάδων με την χρήση των παραθύρων; Δεν μπορώ να καταλάβω πως η Ευρωλίγκα μπορεί να επεκτείνει το καλεντάρι της όταν οι ομάδες της πληθαίνουν αλλά αρνείται να το πράξει για τις λοιπές διοργανώσεις στις οποίες συμμετέχουν οι Εθνικές Ομάδες.
Η διάθεση και η στόχευση προς αυτή την κατεύθυνση γνωρίζω ότι υπάρχει από τις Ομοσπονδίες της Ισπανίας και της Ιταλίας.

Τι σκοπεύει να κάνει η Ομοσπονδία με το υπερόπλο που ακούει στο όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο; Με δεδομένο ότι ο Γιάννης θέλει να αγωνιστεί αν έρθουν αύριο οι Αμερικανοί και πουν ότι και εμείς συμφωνούμε αλλά υπογράψτε μια εγγυητική πως αν ο παίκτης τραυματιστεί κατά την διάρκεια των αγωνιστικών του υποχρεώσεων θα έχουμε να λαμβάνουμε ένα πόσο το οποίο είναι επταψήφιο τι μέλει γενέσθαι; Ρισκάρουμε ή όχι;

Ειλικρινά αν η Ομοσπονδία απαντούσε αρνητικά φυσικά και θα στήριζα την απόφαση της. Που να τα βρούμε τόσα χρήματα; Από τους χορηγούς; Μακάρι! Αλλά εδώ δεν έχουμε λεφτά για γήπεδα , δεν έχουμε παράδες για εγκαταστάσεις. Μετράμε ακόμα αυτά που δημιουργήθηκαν μετά την έκρηξη του 87 . Ακόμα σε αυτά αγωνίζονται οι αθλητές. Οι ομάδες με μειωμένες πλέον τις επιχορηγήσεις βάζουν από την τσέπη τους. Ως πότε; Αν δεν υπάρχουν οι ομάδες πως θα βγουν οι αθλητές; Και το παράδειγμα του Γιάννη πως θα το ακολουθήσουν αν δεν υπάρχουν τα κονδύλια για τους κατάλληλους χώρους;

Σκοπεύει η Ομοσπονδία να παρέμβει και με ποιο τρόπο ώστε να σταματήσει αυτό το τοξικό κλίμα ανάμεσα στους δυο μεγάλους;

Αν έχουμε απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα να πάμε παρακάτω αν όχι λυπάμαι αλλά η επόμενη μέρα αργεί!

Τι να συζητήσουμε αν δεν γίνουν όλα αυτά; Για το αναπτυξιακό;

Η νέα καραμέλα! Το ότι οι “ειδικοί” έχουν διαπιστώσει πως τα νέα παιδιά δεν έχουν σουτ ενώ αυτά δεν αγωνίζονται σε κανονικές συνθήκες ανταγωνισμού ειλικρινά με ξεπερνά!

Οι μεγάλοι αθλητές του πρόσφατου παρελθόντος τους οποίους σέβομαι και τιμώ απεριόριστα και τώρα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην Ομοσπονδία αυτοί οφείλουν να βγουν μπροστά. Αυτοί να φτιάξουν το πρωτόκολλο για το τι μπάσκετ θέλουμε να φτιάξουμε και με τι υλικά για να το παραδώσουν στους περιφερειακούς.
Αυτό είναι το σχέδιο αλλά αν αυτά τα παιδιά δεν καταγράψουν χιλιόμετρα σε ομάδες τότε μοιραία θα μιλάμε για ασκήσεις επί χάρτου στις οποίες πάντα οι απώλειες είναι μηδαμινές.

Η επόμενη μέρα είναι όλα αυτά τα ανοιχτά ζητήματα και μετρά περισσότερες από 24 ώρες. Δεν είναι μια κανονική μέρα. Όσο για αυτούς που βιάζονται να μάθουν την σκοπεύουμε να κάνουμε στο Προολυμπιακό με όλα αυτά τα ζητήματα ανοιχτά να τους πως πως αφήστε να δούμε πως θα τελειώσει και αν τελειώσει το φετινό πρωτάθλημα και μετά βλέπουμε. Γιατί όλα τα παρατράγουδια τα τελευταία πολλά χρόνια η Εθνική τα πληρώνει στην καμπούρα της αλλά λίγοι το λένε! Να θυμάστε πότε το έγραψα.

Αυτά φοβάμαι , αυτά τρέμω...

Είναι καιρός από τις συζητήσεις να περάσουμε στις πράξεις και στις υλοποιήσεις των όποιων σχεδίων εστιάζοντας σε ένα μοναδικό σκοπό. Περισσότερος χρόνος στους έλληνες παίκτες. Πραγματική συμμετοχή και όχι παρουσία. Να καταλάβουμε επιτέλους ότι η λύση βρίσκεται στο να επιμείνουμε στους έλληνες παίκτες κι όχι απλά στο να τους δώσουμε ευκαιρίες. Υπάρχει διαφορά! Τεράστια διαφορά. Μιλάμε για δυο ξεχωριστές φιλοσοφίες.

Αν επιμείνουμε , όπως στο παρελθόν, θα δράξουμε καρπούς. Αν πάλι όχι θα συζητάμε τα ίδια , ήρεμα και απλά πλέον , για τα επόμενα δέκα χρόνια μέχρι να βγει μια φουρνιά να μας ξελασπώσει. Αν όχι θα περιμένουμε άλλα δέκα…