Ο Σαμπόνις και η επιστροφή της «Βασίλισσας» στην κορυφή

• Λεζάντα νο1
• Λεζάντα νο2

Ήταν κάποτε μια παρέα και ένας γίγαντας. Ήταν κάποτε μια ομάδα και ένα θαύμα! Ήταν κάποτε μια διοργάνωση και ένας αδιαμφισβήτητος MVP. Ήταν κάποτε ένα άθλημα που πολλοί το υπηρετούσαν αλλά ένας το κατείχε τόσο βαθιά. Ήταν κάποτε ένας παίκτης που δεν χωρούσε σε μια ήπειρο, ήθελε τον κόσμο και ο κόσμος αυτόν. Ήταν κάποτε η γιορτή του μπάσκετ και πάνω από τους τέσσερις προσκεκλημένους δέσποζε ένας σέντερ, ένα άπιαστο όνειρο για τους αντιπάλους. Ήταν -και είναι φυσικά- κάποτε ένα ομαδικό άθλημα και όμως ένας το όριζε, το καθόριζε. Ήταν κάποτε η Ρεάλ Μαδρίτης, αυτή που στέμμα λαμπρό φέρει στο κεφάλι και στην καρδιά, και χρειάστηκε την ενός ανδρός αρχή για να θριαμβεύσει ξανά. Ήταν και οι Έλληνες εκεί και είδαν την λευκή καταιγίδα που φούσκωνε και δυνάμωνε όσο αυτός ήταν εκεί. Ήταν κάποτε ο Άρβιντας Σαμπόνις και δίπλα του είχε παίκτες-στρατιώτες και αυτοί ήξεραν… Γνώριζαν ότι η παρουσία του αρκούσε, γνώριζαν ότι όταν ξεδίπλωνε το ταλέντο του κάνεις δεν τον σταματούσε. Ήταν κάποτε μια πόλη, η Σαραγόσα, που φιλοξένησε το Final Four του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ήταν ο τόπος της τελευταίας μεγάλης εισόδου-εξόδου του Σαμπόνις στη «Γηραιά Ήπειρο». Το 1995 η Ρεάλ Μαδρίτης επέστρεψε στην κορυφή και ο φακός αποτύπωσε τη χαρά των παικτών, την άνεση και τη σιγουριά του μεγάλου Λιθουανού.

Λεζάντα νο1

«Για μαζευτείτε παρακαλώ. Ώρα για ομαδική-οικογενειακή φωτογραφία». Μπορεί και να το είπε ο φωτογράφος που απαθανάτισε εκείνη την πολύτιμη στιγμή. Στην ένταση και στην έξαψη της στιγμής δεν σκέφτεσαι ότι ο παίκτης με το νο11 μπορεί να έδωσε την τελευταία του παράσταση στα παρκέ της Ευρώπης. Όλοι ήξεραν τι εστί Άρβιντας Σαμπόνις, συμπαίκτες και αντίπαλοι. Εδώ οι αντίπαλοι δεν είναι στο πλάνο. Οι παίκτες του Ολυμπιακού, αυτοί βρέθηκαν στον τελικό του Final Four 1995, ήταν στα αποδυτήρια, ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν από το γήπεδο. Οι φίλαθλοι, όμως, που ήταν στις κερκίδες είδαν τα χαμόγελα των ενηλίκων και τη χαρά του μικρού παιδιού. Κάπως έτσι θα ήθελαν να φερθούν και οι μεγάλοι, οι νικητές… Χέρια στιβαρά, μεγάλα, υψώνουν έπαθλο κομψό, βραβείο που λάμπει και «καρφώνεται» στο στήθος της δόξας που περιφέρεται. Οι θριαμβευτές περνούν τα χέρια στους ώμους και τα μάτια τους «φωτογραφίζουν» το γεγονός, κλείνουν για πάντα μέσα τους την ευτυχία και τη δικαίωση. Ο Λιθουανός στέκει λίγο ψηλότερα από τους άλλους και ξέρει ότι αυτή είναι σωστή απόσταση. Ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά. Η Ευρώπη δεν είχε άλλες κορφές να του δώσει. Το ΝΒΑ τον περίμενε, τον προκαλούσε…

Λεζάντα νο2

Οι φίλαθλοι στις κερκίδες έχουν απλώσει τα κασκόλ. Όλοι όρθιοι για να χειροκροτήσουν, να τιμήσουν αυτή την ομάδα και «το τελευταίο τανγκό» του Σαμπόνις. Ο Λιθουανός, μαζί με τους Αντούνεθ, Αρλάουκας, κρατούν το λεπτό, κομψό, βραβείο. Το αντικείμενο λάμπει και ίσως παίρνει λίγη απ’ αυτή των παικτών. Όσοι έχουν μπει στο κάδρο του φωτογράφου χαμογελούν. Και πώς αλλιώς;. Αντόνιο Μαρτίν, η τριάδα στο κέντρο και ο Λάσα που είναι καθιστός. Ο πιτσιρικάς (στην αγκαλιά του μπαμπά του;) με την πράσινη μπλούζα, το εκρού παντελόνι και το κασκόλ στο χέρι είναι ο πιο χαρούμενος απ’ όλους. Το καπελάκι με το σήμα της Ρεάλ Μαδρίτης μάλλον του είναι μεγάλο, αλλά δεν πειράζει. Όλοι δείχνουν ανακουφισμένοι, ικανοποιημένοι… Ο Σαμπόνις ήξερε ότι αυτή η παρέα δεν μπορούσε να χάσει τον τελικό, όχι μόνο από τον Ολυμπιακό, από οποιαδήποτε ομάδα. Με τη στάση του, με τον τρόπο που αγκαλιάζει τον Μαρτίν δείχνει την ευγνωμοσύνη του για όσα του έδωσε εκείνη η ομάδα. Την ίδια στιγμή, κι ας μην το έλεγε με το στόμα, δήλωνε: Πέρασα υπέροχα, κατέκτησα τα πάντα στην Ευρώπη και τώρα ήρθε η ώρα για το ΝΒΑ. Ορισμένοι θεατές αυτό ακριβώς σκέφτονταν. Κανένα σύνορο, πια, δεν μπορούσε να τον περιορίσει, κανένα.