Με ένα άιντε στα χείλη πάω πίσω στα παλιά!

Δεν είναι και λίγο! Το αντίθετο μάλιστα! Μιλάμε για έναν άθλο, ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός μια παγκόσμιας ακτινοβολίας επιτυχία η οποία βασίστηκε στην συστηματική δουλειά και κυρίως στην θέληση όλων αυτών των αθλητών να πετύχουν κάτι πραγματικά σπουδαίο μετά την ...αστοχία τους στο Πανευρωπαϊκό του 2022 επί Γερμανικού μάλιστα εδάφους.

Απέτυχαν, αν μπορεί να θεωρηθεί αποτυχία η κατάκτηση της 3ης Θέσης, στον αντικειμενικά πιο εύκολο στόχο τους στο Βερολίνο, θριαμβεύοντας όμως ένα χρόνο μετά στην αντικειμενικά πιο δύσκολη κατάκτηση της πρώτης θέσης στον κόσμο!

Μεταξύ άλλων αυτή η επιτυχία ενδεχομένως να επιφέρει σημαντικές διαφοροποιήσεις στον τομέα της αγοράς. Αν η επιτυχία της Γερμανίας στην Ιντιανάπολις το 2002 με την κατάκτηση της τρίτης θέσης στο παγκόσμιο στερέωμα μεγάλωσε την δεξαμενή των αθλητών που αποφάσισαν να κρατήσουν την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια τους ώστε να θεωρούνται πια στις μέρες μας όλοι τους πνευματικά παιδιά του μεγάλου Ντιρκ Νοβίτσκι - και δικαιολογημένα γιατί το μπάσκετ στην Γερμανία πριν από αυτόν ήταν χλωμό και ομιχλώδες, λογικό κι επόμενο τώρα με τόσους NBAers στην Εθνική Ομάδα η αγορά να ανοίξει ακόμη περισσότερο αυξάνοντας την δημοφιλία του αθλήματος.

Κομματάκι δύσκολο θα ισχυριστούν κάποιοι που γνωρίζουν τα πράματα από μέσα κι αυτό γιατί το Handball ελληνιστί η Χειροσφαίριση έχει τεράστια παράδοση στην χώρα του Φασμπίντερ!

Τα αποτελέσματα πάντως αυτής της επιτυχία θα φανούν και θα μετρηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια.

Όμως εγώ ως γνήσιος απόφοιτος της Μεγάλης Σχολής των Αιρετικών ( Μ.Σ.Α ) αφήνω τους πολλούς να μιλήσουν για τους πρώτους Γερμανούς για να ασχοληθώ γράφοντας δυο- τρεις αράδες για τους υπόλοιπους , τους ...χαμένους.

Για τους Καναδούς πχ που μέτρησαν ελλείψεις αλλά ανταποκρίθηκαν στις προβλέψεις όλων αυτών που τους έχριζαν φαβορί για την τριάδα. Έδειξαν πιο ομάδα από τις ΗΠΑ με τις οποίες έχουν την ίδια αγωνιστική νοοτροπία και φιλοσοφία και τέλος μπορούν να υπερηφανεύονται γιατί στις τάξεις τους είχαν τον καλύτερο κατά γενική ομολογία παίκτη του τουρνουά τον Σάι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ το άσο των Οκλαχόμα Θάντερς! ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ χωρίς ναι μεν αλλά και πραγματικός ηγέτης.

Για τις ΗΠΑ θεωρώ ότι τα είπε όλα ο κόουτς Στιβ Κέρ και μάλιστα με πολύ σοβαρό ύφος! Υπάρχουν πλέον κι άλλοι που τρέχουν και πηδούν ψηλά το ίδιο αθλητικοί με εμάς και εξαιρετικοί σουτέρ. Σουτέριδες που έλεγε και ο μεγάλος Λάζαρος Λέσιστς!

Άρα αυτό που λείπει ώστε να δέσει το γλυκό είναι όλοι αυτοί οι τεράστιοι αθλητές πρώτης γραμμής να γίνουν επιτέλους ομάδα. Ομάδα με αρχή μέση και τέλος προσανατολισμένη σε μια συγκεκριμένη τακτική! Δεν το πέτυχαν θα μου πείτε άλλες σπουδαιότερες φουρνιές από αυτήν στις Φιλιππίνες! Άρα κομματάκι δύσκολο το βλέπω.

Όπως έβλεπα και ειλικρινά αναρωτιόμουν τι τους λένε τρεις σπουδαίοι κόουτς από το NBA κι ένας από το NCAA και τι τελικά καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι παίκτες στο τερέν αφού τελικά κάνουν τα δικά τους και εκδηλώνουν τις επιθέσεις μονοδιάστατα στα 8 με 10 δευτερόλεπτα.

Βλέποντας τους να παίζουν με τον δικό τους σχεδόν άναρχο τρόπο μια εκδοχή των παιχνιδιών της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ σε επίπεδο Εθνικής ομάδας ενστικτωδώς μου ήρθε στο μυαλό η δήλωση του σπουδαιότερου προέδρου που πέρασε από την FIBA και σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητας του αθλήματος του Βόσνιου από το Μπίχατς με το όνομα Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς!

Αυτός ήταν ο πρώτος που έριξε την πρόταση να επιτρέπεται στους αθλητές από το ΝΒΑ να αγωνίζονται σε διεθνείς διοργανώσεις. Η πρώτη του απόπειρα στο συνέδριο της FIBA στην Μαδρίτη το 1986 απέτυχε αλλά επανήλθε δριμύτερος στο επόμενο συνέδριο στο Μόναχο το 1989 πετυχαίνοντας την πλειοψηφία της ρηξικέλευθης πρότασης του.

Τον θυμάμαι σαν τώρα να παραχωρεί συνέντευξη στα ιταλικά μέσα όπου οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. Πολλοί απορούσαν για την επιλογή του γιατί σίγουρα θα δυσκόλευε τους ίδιους τους συμπατριώτες του τους Γιουγκοσλάβους να κατακτήσουν την κορυφή.

Η απάντηση που έδωσε ακόμη και σήμερα συνεχίζει να με εντυπωσιάζει. “Όταν παίζεις με τους καλύτερους μοιραία θα γίνεις και εσύ καλύτερος” Η απάντηση μιας προσωπικότητας που έβλεπε πολύ πιο μπροστά από την εποχή του! Και δικαιώθηκε. Όχι γενικά και αόριστα! Τα γεγονότα τον επιβεβαίωσαν!

Πρώτα από όλα οι ίδιοι οι συμπατριώτες του έγιναν ακόμα καλύτεροι πιο ανταγωνιστικοί , πέρασαν στην άλλη πλευρά του πλανήτη και έγραψαν ιστορία! Σε επίπεδο δε Εθνικής Ομάδας με την πρόοδο τους απλά εδραίωσαν την κυριαρχία τους.

Και μια που αναφέρθηκα έστω και πλαγίως στην μεγάλη των Πλάβι Σχολή καιρός τώρα με τρόπο ευθύ να γράψω για την παρουσία τους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Γιατί είτε μιλάμε για την πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία είτε για την Σερβία μιλάμε για το ίδιο αίμα για την ίδια ψυχή , για το ίδιο μυαλό το ίδιο πείσμα το ίδιο ανεξάντλητο ταλέντο.

Πότε μου δεν έκρυψα την αγάπη, τον θαυμασμό και την εκτίμηση μου στον μεγαλύτερο οργανισμό παραγωγής μπάσκετ υψηλού επιπέδου , τον μόνο που μπορεί να συγκριθεί με αυτόν των ΗΠΑ!

Αν μάλιστα σκεφτούμε την πληθυσμιακή αναλογία των δυο αυτών χωρών τότε το μόνο που έχουμε να κάνουμε όλοι μας είναι να υποκλιθούμε χωρίς δεύτερη σκέψη!

Οι πιο σημαντικές στιγμές που σμιλεύτηκαν στην μνήμη μου εικόνες από την ασπρόμαυρη εκείνα τα χρόνια τηλεόραση είναι η Διαστημική Αποστολή των Αμερικανών στο φεγγάρι , ο τελικός ποδοσφαίρου του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό το 1970 ή αλλιώς ο θρίαμβος των Βραζιλιάνων με 4-1 επί της Ιταλίας και τέλος την ίδια χρονιά οι σφιγμένες γροθιές του κόουτς Ράνκο Ζεράβιτσα μετά την επικράτηση των Γιουγκοσλάβων επί των Βραζιλιάνων στο τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην ιστορική Χάλα Τίβολι στην Λιουμπλιάνα! Ήταν το πρώτο μετάλλιο για τους Πλάβι! Α και τα ουρλιαχτά των υπαλλήλων του Γιουγκοσλαβικού Προξενείου στην ταράτσα του κτηρίου το οποίο βρισκόταν απέναντι από το σπίτι μου ηχούν ακόμα στα αυτιά μου!

Τρία χρόνια μετά ακολουθεί η κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού επί Ισπανικού εδάφους συγκεκριμένα στην Βαρκελώνη όπου οι Πλάβι στον τελικό κερδίζουν καθαρά τους οικοδεσπότες!

Από τον μακρινό εκείνο καιρό μέχρι τις μέρες μας η Μεγάλη των Πλάβι Σχολή συνεχίζει να πρωταγωνιστεί. Συνεχίζει να συλλέγει μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις , συνεχίζει με το πραγματικά αστείρευτο ταλέντο της να διδάσκει μπάσκετ να γοητεύει με τον τρόπο της τον ένα και μοναδικό.

Θυμάμαι τι έλεγαν κάποιοι μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Πως η Σερβία θα έχει την ίδια τύχη με την Ρωσία μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ούτε τον λήγοντα δεν πέτυχαν στο λαχείο!

Η Σερβία είναι το σύγχρονο μπάσκετ. Δεν είναι μόνο σουτ αν και οι Πλάβι ήταν πάντα δεινοί σκόρερ από μέση ή μακρινή απόσταση. Αν βγάλεις το τρίποντο το απαγορεύσεις με ένα τρόπο για όλες τις ομάδες και γυρίσουμε στα παλιά οι Σέρβοι έχουν άλλους εκατό τρόπους να βάλουν την μπάλα στο καλάθι. Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για τις άλλες Εθνικές ακόμα και αυτές που σήμερα πρωταγωνιστούν.

ΟΙ Σέρβοι παίζουν άμυνα ένας εναντίον ενός σαν σκυλιά, έχουν τις ασίστ όπως σχεδόν κανείς άλλος, έχουν πλέι μέικερ ακόμα κι από το ζωγραφιστό, την τεράστια ικανότητα να κινούνται χωρίς την μπάλα, (αυτό κι αν είναι προσόν στο σύγχρονο μπάσκετ) εκδηλώνουν τα πικ εν ρολ από όποια πλευρά θέλουν , έχουν σώματα με τεράστια τεχνική κατάρτιση, έχουν μυαλό να πάνε το τέμπο του παιχνιδιού εκεί που αυτοί θέλουν , την εκτέλεση από την αδύναμη πλευρά, το ντραιβ που παραδοσιακά ήταν η δύναμη τους, τα close out που όλοι μπορούν να υπηρετήσουν. Μια τεράστια ποικιλία ατομικών επιλογών , έναν ατελείωτο συνδυασμό προσωπικών επινοήσεων και τακτικής!

Ναι τα περισσότερα από αυτά δεν τα είδαμε στον τελικό ο οποίος όμως εν πολλοίς κρίθηκε από το χαμένο τρίποντα του Γκούντουριτς στην όχι και τόσο καλή βραδιά για τους Πλάβι.

Η πλάστιγγα έγειρε προς το μέρος των Γερμανών μετά τον τραυματισμό του Ντόμπριτς , του αεικίνητου αυτού παίκτη με αποστολή να περιορίσει τον Σρέντερ. Η έξοδος του άλλαξε όλο το rotation της ομάδας.

Δεν είναι εύκολο να χάνεις παίκτη ειδικών αποστολών σε ένα τελικό. Μην ξεχνάτε επίσης την απουσία του Μπόρισα Σίμανιτς , άλλο πολυεργαλείο. Μια απώλεια η οποία μέτρησε.

Δεν ξέρω πόσες ομάδες πρώτης γραμμής θα έχαναν δυο σημαντικούς παίκτες και θα τα κατάφερναν σε τελικό . Ενδεχομένως μόνο οι ..Σέρβοι. Κι από την στιγμή που δεν τα κατάφεραν αυτοί η απάντηση είναι κανένας άλλος!

Δεν θα αναφερθώ στους μεγάλους απόντες γιατί πολλές ομάδες μέτρησαν απουσίες σημαντικών παικτών Η Γερμανία πάντως όχι και το σημειώνω! Δεν εστιάζω σε αυτούς που αρνούνται να αποστρατευτούν όπως ο Στέφανο Γιόκιτς. Σημειώστε μόνο πόσοι έρχονται μόνο από την Παρτιζάν και μάλιστα σαν έτοιμοι από καιρό γιατί εκπαιδεύονται από τον Ομπράντοβιτς.

Ο Κοπρίβιτσα ο νεότερος, ο Τριφούνοβιτς ο επίσης νεότερος, ο Βουκτσεβιτς, ο Σμάιλαγκιτς χωρίς να προσθέσω τα νέα πολλά φυντάνια από μικρότερες ομάδες. Γιατί οι Σέρβοι παίκτες ιδιαίτερα στα λιγότερο γνωστά κλαμπ εν αντιθέσει μετά καθ’ ημάς μετράνε εργατοώρες στα παρκέ! Είμαι βέβαιος δε ότι η απώλεια του τίτλου θα σημάνει συσπείρωση για την επόμενη μεγάλη διοργάνωση!

Έτσι η δήλωση του Μιλουτίνοφ που κι αυτός έπαιξε τραυματίας ότι το χρυσό μετάλλιο θα έρθει κρίνεται περισσότερο ως προειδοποίηση παρά ως προφητεία.

Όλα αυτά τέλος τα πέτυχαν με τον γεροξεκούτη Κάρι κατά κόσμον Σβέτισλαβ Πέσιτς στον πάγκο. Μόλις 74 ετών! Επειδή η βλακεία κι ο ξερολακισμός δεν έχουν πατρίδα για έναν ξεπερασμένο αρτηριοσκληρωτικό πρώην κόουτς μιλούσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην γείτονα Σερβία και οι φωνές έγιναν ουρλιαχτά όταν ο Κάρι έστειλε σπίτι τον Τεόντοσιτς!

Αλλά οι τοπικοί εξυπνάκηδες σίγουρα δεν ήξεραν καλύτερα από τον Ντανίλοβιτς και τον Τάρλατς. Η ιστορία απέδειξε ποιοι είχαν τελικά δίκιο! Στα δικά μας τώρα που ατενίζουμε με αισιοδοξία την επόμενη μέρα ο κατά πολλά έτη μικρότερος Παναγιώτης Γιαννάκης ο πιο επιτυχημένος προπονητής σε επίπεδο Εθνικής Ομάδας παραμένει παροπλισμένος! Κατά τ’ άλλα μας αρέσει να διδασκόμαστε από τις προηγμένες σχολές!

Το κλάμα των παικτών της Σερβίας θα μου μείνει ειλικρινά αξέχαστο. Δεν είναι η πίκρα και ο πόνος για την ευκαιρία που χάθηκε. Είναι το κλάμα των ασυμβίβαστων με την δεύτερη θέση παικτών! Κι αυτό τα λέει όλα!

Όπως θα μου μείνει αξέχαστη η κραυγή από τον πάγκο του Μπογκντάνοβιτς στα τέλη της δεύτερης περιόδου τότε που η μηχανή των Πλάβι έδειξε να παίρνει εμπρός.

Δεν φώναξε ούτε lets go ούτε go, ούτε vamos ! Ένα ηχηρό άιντε ακούστηκε. Το ίδιο άιντε με το οποίο ξεκινά το αξεπέραστο Underground του Κουστουρίτσα.

Οι Οργισμένοι Βαλκάνιοι , οι Νότιοι Σλάβοι οι δημιουργοί και ερμηνευτές της Μεγάλης των Πλάβι Σχολής ήταν είναι και θα είναι πάντα πρωταγωνιστές. Αυτός είναι εξάλλου ο ιστορικός τους ρόλος στο άθλημα που λέγεται μπάσκετ. Οι Σέρβοι , οι γείτονες μας! Τόσο κοντά μας μα και τόσο μακριά μας!