Μη μιλήσεις! Κουβέντα μην πεις!

Δεν ξέρω ειλικρινά γιατί τα δάκτυλα μου ακουμπούν στο πληκτρολόγιο. Τι με οδηγεί στα αλήθεια να γράψω τι αράδες που ακολουθούν; Ίσως κάποια απροσδιόριστη εσωτερική ανάγκη; Ενδεχομένως για να εξιστορήσω κάποια από αυτά που θα ήθελα να θυμηθώ μαζί του και είχαμε δεσμευθεί να το κάνουμε στην τελευταία του δημόσια εμφάνιση στην Πάτρα με αφορμή την μετονομασία του κλειστού γηπέδου το “θρυλικό “ Κουκούλι σε Κώστας Πετρόπουλος;

Δεν πάει πολύς καιρός. Μόλις τέσσερα χρόνια πίσω. Δυστυχώς όμως η ύπουλη αρρώστια του έτρεξε πιο γρήγορα από τον χρόνο που μεσολάβησε.

“ Πάρε τηλέφωνο! Όλο λες αλλά δεν το κάνεις…”.

“Τι να πάρω! Στις δέκα φορές τις οκτώ δεν απαντάς”.

“ Άντε πάλι. Αυτό που σου λέω ( από τις αγαπημένες του εκφράσεις , αυτή το “άρα λοιπόν” και το “εγώ θα σου πω”). Τότε το ξέρεις ότι έτρεχα και δεν είχα χρόνο . Τώρα είναι αλλιώς. Πάρε για να βρεθούμε κιόλας”.

Ως γνήσιος Μακεδόνας κολλούσε πάντα στο τέλος της φράσης την λέξη κιόλας. Αυτή ήταν η τελευταία μας στιχομυθία. Δεν προκάναμε…

Αν υπάρχει ένας λόγος να γράψω κάτι είναι όλα αυτά που τελικά δεν κατάφερα να μοιραστώ μαζί του ως ανακεφαλαίωση μιας αξέχαστης και ανεπανάληπτης εποχής.

Είναι όλα αυτά που ζήσαμε με τον Γιάννη Ιωαννίδη πρωταγωνιστή όταν ακόμα κατοικούσε επάνω στην Σαλονίκη. Αυτά που λίγοι έζησαν από κοντά, λίγοι βίωσαν και ακόμη λιγότεροι τα κράτησαν φυλαχτό.

Γιατί τα περισσότερα που γράφτηκαν και ειπώθηκαν, φυσικό κι επόμενο, έχουν να κάνουν με τον βίο και την πολιτεία του στην Μητρόπολη , τότε που τον έμαθαν οι πολλοί. Παρόλο που είχε προφτάσει να συστηθεί μαζί τους πολλά χρόνια πριν αλλά αμφιβάλλω αν το θυμούνται.

Αναφέρομαι στην χρονιά που ο Άρης κατέκτησε το πρωτάθλημα του ‘79 με αυτόν στο τιμόνι της ομάδας και συγκεκριμένα στο αλησμόνητο παιχνίδι στο Παπαστράτειο με τον Ολυμπιακό στο οποίο έτυχε να παρευρίσκομαι. Άλλη μεγάλη ιστορία αλλά δεν είναι της παρούσης! Τότε λοιπόν που διακόπηκε η αναμέτρηση μετά από ρίψη αντικειμένων. Πέτρες και ελενίτ στο παρκέ. Για την ιστορία διαιτητές ήταν το δίδυμο Προεστός- Πανταζής.

Κατά την αποχώρηση της ομάδας από τον αγωνιστικό χώρο ως είθισται οι φίλαθλοι (;;;) έλουσαν μεταξύ άλλων με ακατανόμαστες βρισιές τον Ξανθό ο οποίος αντί να τρέξει στα αποδυτήρια σταμάτησε στην κερκίδα για να τους πει το μυθικό. “Εμένα μην με βρίζετε δεν καταλαβαίνω κι ούτε σας φοβάμαι. Και εγώ σε πόλη με λιμάνι γεννήθηκα και μεγάλωσα.”

Μετά από αυτό το περιστατικό ο ήρωας τον παιδικό μου χρόνων από μεγάλος μεταμορφώθηκε σε γίγαντα ανίκητο και ακαταμάχητο που χρέος μου ήταν πλέον να τον ακολουθώ!

Ήμουν πιτσιρίκι αμούστακο παιδί όπως αναφέρουν οι λογοτέχνες στα μυθιστορήματα τους απόφοιτος του Δημοτικού όταν ο Πατριάρχης Ανέστης Πεταλίδης αποφάσισε να κάνει πράξη την υπόσχεση που μου είχε δώσει. Κι αυτό γιατί είχα περάσει τις εξετάσεις με πολύ καλούς βαθμούς στο Ιδιωτικό Γυμνάσιο που είχαν επιλέξει οι γονείς μου.

Με πήρε λοιπόν στην προπόνηση του Άρη στο μπάσκετ να δω από κοντά τους παίκτες.

Αντικρίζοντας τους η άνω με την κάτω γνάθο δεν συναντήθηκαν ποτέ, τα μάτια μου γούρλωσαν , το κορμί μου μαρμάρωσε. Μου φαινόταν όλοι τεράστιοι και απόκοσμοι.

“Κάτσε να σου γνωρίσω το γιό μου, μου είπε ο Πατριάρχης. Ένας είναι εδώ ο γιος μου, περίμενε…

Επέστρεψε με τον Ιωαννίδη. Όποιος δεν έχει δει τον Ξανθό να χαμογελά αυθόρμητα , όχι σε φωτογραφία ούτε στην τηλεόραση , να χαμογελά μπροστά σου φυσικά και ανθρώπινα με τα βλέμματα να συναντιόνται, συγνώμη αλλά δεν τον έχει γνωρίσει.

Προσωπικά δεν έχω δει ωραιότερο χαμόγελο! Τόσο αληθινό , τόσο πηγαίο. Και αν στις περισσότερες των περιπτώσεων η φάτσα του είναι σκληρή , άγρια , θυμωμένη ή υπερβολικά σοβαρή ήταν γιατί αυτό το χαμόγελο το κρατούσε να το προσφέρει δώρο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Το σπανιότερο και πολυτιμότερο δώρο του Ξανθού!

“Πως σε λένε”με ρώτησε με το χαμόγελο του να με φωτίζει και απλώνοντας συγχρόνως το χέρι του να με χαιρετήσει δια χειραψίας όπως κάνουν οι μεγάλοι.

Έλα ντε πως με λένε… Δευτερόλεπτα μεσολάβησαν αλλά για μένα ο χρόνος χάθηκε. Ήμουν που ήμουν μικροκαμωμένος ένοιωσα ότι στο κοίταγμα του συρρικνώθηκα , έγινα ένας πραγματικός σπόρος.

Μιχάλη απάντησα αλλά παρόλο που ο θόρυβος από τις μπάλες σκέπαζε τα πάντα ένοιωσα ότι ακούστηκα.

Ο Ξανθός άπλωσε το χέρι του και με χάιδεψε στο κεφάλι. Ωραίο όνομα. Σου αρέσει το μπάσκετ;

Ναι απάντησα, ή τουλάχιστον αυτό κατάλαβα.

Να πεις τότε του κυρ Ανέστη να σε γράψει στην ομάδα. Άρης δεν είσαι;

Τι Άρης πρόλαβε να απαντήσει ο Πατριάρχης. Άρρωστος μιλάμε. Χειρότερος από εσένα.

Ο Πεταλίδης του έκανε ένα νεύμα, ο Ξανθός αποχωρώντας είπε, κλείνοντας μου το μάτι ,επιστρέφω και ο κυρ Ανέστης με πήρε μαζί του βρήκε δεν ξέρω που και πως ένα φωτογράφο γυρίσαμε και ζήτησε από τον Ξανθό να βγούμε μια φωτογραφία οι τρεις μας.

Γονάτισαν και με έβαλαν στην μέση. Δεν είχαν κάτι άλλο να μου δώσουν . Τότε δεν υπήρχαν ούτε φανέλες , ούτε μπουτίκ , ούτε αυτόγραφα.

Θα δώσω την φωτογραφία στον μπαμπά σου μου είπε και ανέλαβε να με γυρίσει πίσω.

Αυτό το “άρρωστος” με στοίχειωσε. Δεν ξέρω αν το συγκράτησε. Πότε δεν ήξερες τι είχε ο Ξανθός στο μυαλό του. Κι αν προσπαθούσες να μαντέψεις σίγουρα θα έχανες.

Αλλά χρόνια μετά όταν του γκρίνιαζα για την ομάδα ακόμα κι όταν πλέον μιλούσαμε έχοντας πια την ιδιότητα του δημοσιογράφου , όταν διαφωνούσαμε πάντα μου το πετούσε!

“Καλά με εσένα τι άκρη να βγάλω. Εσύ είσαι άρρωστος. Απορώ ειλικρινά πως το κρύβεις κι πως το μαζεύεις όταν μιλάς στο μικρόφωνο ή όταν γράφεις” Και κάπου εκεί η κουβέντα τελείωνε!

Δεν μου είπε όμως ποτέ, γιατί το ήξερε, ποιος με έκανε...άρρωστο τόσο εμένα όσο και χιλιάδες άλλους της γενιάς μου.

Γιατί ένα είναι σίγουρο. Ότι εκείνα τα χρόνια ο Πεταλίδης είχε την ικανότητα να σε προσηλυτίζει, να σε κάνει να τρέχεις για την ομάδα, να ενδιαφέρεσαι, να ζεις στον ρυθμό της. Ο Ξανθός όμως σε ατσάλωνε , σε πώρωνε, σε έκανε να πιστεύεις ότι μπορείς να νικήσεις τους πάντες , τα πάντα και πως ο Άρης δεν είχε να φοβηθεί κανέναν και τίποτα και πως το ταβάνι του δεν είναι η γη, ο ουρανός αλλά κάτι πέρα από όλα αυτά.

Πάνω σε αυτή την φιλοσοφία έφτιαξε μόνος του την Αυτοκρατορία. Και λέω μόνος του γιατί αυτός την σχεδίασε στο μυαλό του και την υλοποίησε με τις ικανότητες του όπως κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να το πράξει.

Δεν ήταν τα λεφτά. Αλλά η στρατηγική και το μυαλό πως αυτά δεν επενδυθούν σωστά που κανένας άλλος παράγοντας δεν θα το πετύχαινε κι ευτυχώς που ο Ξανθός είχε άποψη για τα πάντα κι αυτήν την άποψη την επέβαλε βρέξει χιονίσει.

Θυμάμαι του πανηγυρισμούς το 83 τελευταία αγωνιστική στην Κυψέλη με αντίπαλο τον Πανελλήνιο. Τότε που η διαφορά στο σκορ είχε εκτοξευτεί στα ουράνια και στο ταιμ άουτ ο Καραγιώργης τόλμησε να πανηγυρίσει ουρλιάζοντας: ‘Τελείωσε its over” ακούγοντας όσα μπινελίκια δεν είχε ακούσει σε όλη του την ζωή.

Στο πούλμαν κι αφού ο Μπαρού κατά κόσμον Μάκης Νάτσης συνοδευόμενος κλασικά από τον Νίκο Φιλίππου τραγούδησαν τον πραγματικό ύμνο του συλλόγου με πλησίασε ο Ηλίας Πόπης και μου είπε “ Α ρε Μιχάλη τι στιγμές ζούμε. Πότε θα τα ξαναζήσουμε αυτά;

Την απάντηση την έδωσε ο Ξανθός στο αεροδρόμιο “ Από εδώ και πέρα αυτά θα έχουμε. Δεν υπάρχει κανένας άλλος. Μόνο εμείς”

Αμφιβάλλω αν το πίστευε τόσο ακόμα και ο Νίκος Γκάλης!

Κι όταν ένα χρόνο μετά χάθηκαν και οι δυο τίτλοι, στο μπαράζ της Κέρκυρας με τον Παναθηναϊκό το πρωτάθλημα και μετά το Κύπελλο στον τελικό των κουρεμένων κεφαλιών στο βμε τον ΠΑΟΚ λίγες μέρες μετά σε μπασκετικό στέκι άκουσα εγώ ο ίδιος τον Ξανθό να δηλώνει πως από την νέα χρονιά όλα θα είναι διαφορετικά πως αυτό που έγινε φέτος δεν θα ξαναγίνει και πως ο Γκάλης από του χρόνου δεν θα είναι μόνος!

Γιατί αυτός σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι είχε πλησιάσει τον Γιαννάκη , τον είχε βολιδοσκοπήσει και είχε ήδη δρομολογήσει την μεταγραφή του στον Άρη.

Η Αυτοκρατορία ήταν δικό του δημιούργημα. Δικό του αριστούργημα για το μπάσκετ που έπαιξε για την επανάσταση που έφερε στο άθλημα συνολικά. Γιατί αυτός έφτιαξε και απογείωσε την ομάδα των πέντε διεθνών οι παίκτες της οποίας σήκωσαν το βάρος της Εθνικής το 87!

Ότι και να λένε για τον Ξανθό, για τον Ολυμπιακό, ότι τον ανέστησε , τον έβαλε στο παιχνίδι ξανά , ότι τον απογείωσε και άλλα συναφή είναι αλήθεια αλλά δεν συγκρίνονται με το επίτευγμα του Αυτοκράτορα!

Ο Ολυμπιακός έτσι κι αλλιώς ως σύλλογος έχει τεράστιο εκτόπισμα και με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα έβρισκε τον δρόμο του.

Το να φτιάξεις όμως μια ομάδα στην Περιφέρεια σχεδόν από το μηδέν ικανή να μαγέψει όλη την Ελλάδα να αλλάξει τα δεδομένα στην κοινωνία , στον πολιτισμό με τα θέατρα να παίρνουν ρεπό τις Πέμπτες και τα σινεμά να κλείνουν , μια ομάδα τον Άρη να κατεβαίνει στην Αθήνα τα εισιτήρια να έχουν εξαντληθεί μέρες πριν και οι φίλαθλοι όρθιοι να χειροκροτούν στις κερκίδες στην έναρξη και στην λήξη της αναμέτρησης περιμένοντας στην ουρά υπομονετικά να πάρουν αυτόγραφα από τους παίκτες και όλους εμάς να σκεφτόμαστε μην χάσουμε το αεροπλάνο αυτά μόνο ο Άρης η Αυτοκρατορία του Ξανθού το πέτυχε, μόνο αυτός το κατόρθωσε και δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να το κατορθώσει άλλος.

Έριξαν κι άλλες ομάδες από την περιφέρεια λεφτά , πολλά λεφτά τα χρόνια εκείνα αλλά και μετά. Δεν το κατάφεραν γιατί δεν είχαν Ξανθό, γιατί δεν είχαν Ιωαννίδη.

Καλό είναι επίσης να θυμόμαστε ότι πριν τον Ξανθό στον πάγκο του Άρη κάθισε για δυο χρόνια έχοντας απόλυτη ελευθερία στις κινήσεις του όχι κάποιος όποιος κι όποιος αλλά ο Ίβκοβιτς! Τι κατάφερε; Τίποτα απολύτως! Έφυγε άτιτλος!

Ο Γκάλης ήταν και επί Ίβκοβιτς. Αλλά μηδέν εις το πηλίκον.

Τι να λέμε! Τα χρόνια εκείνα ο Ξανθός κατόρθωσε να κάνει το απίθανο για μια ομάδα της Περιφέρειας καθημερινότητα! Μια καθημερινότητα που κράτησε σχεδόν μια δεκαετία με επιδόσεις και ρεκόρ ασύλληπτα ακόμα και στις μέρες μας. Τα χρόνια εκείνα παρακαλώ ο Άρης της Θεσσαλονίκης έπαιξε σε τρία συνεχή φαιναλ φορ γεγονός που ακόμα και σήμερα θεωρείται δύσκολο!

Και μάλιστα , για να μην ξεχνιόμαστε, με ένα ξένο στην σύνθεση!!! Και απέναντι του έχοντας ομάδες από την Ιταλία, την Ισπανία πανίσχυρες οικονομικά , από την Σοβιετική Ένωση και την Γιουγκοσλαβία!

Και θα έπαιζε σίγουρα σε ένα ακόμη τελικό αυτόν του Κόρατς το 85 και θα τον κέρδιζε να είστε σίγουροι αν δεν τραυματιζόταν ο Γκάλης στον ημιτελικό ( η μοναδική φορά που τραυματίστηκε) με την Ciao Creme Varese.

Μέγας ο Ξανθός και θαυμαστά τα έργα του με τον Άρη , επιτεύγματα που τηρουμένων των αναλογιών δεν συγκρίνονται με τα επιτεύγματα καμίας άλλης ομάδας.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ο μόνος προπονητής που μπορεί να συζητούσε με μια ομάδα και μια άλλη να ...διοικούσε. Το ζήσαμε κι αυτό! Το ζήσαμε και μάλιστα με εντάσεις!

Όπως ζήσαμε με εντάσεις την επιστροφή του ως αντίπαλος στο Παλέ! Δεν κατάφερα να δω το παιχνίδι. Στα πρώτα λεπτά αποχώρησα! Δεν ήθελα να ζήσω ούτε το γεγονός ούτε την καφρίλα που το συνόδευε. Χρόνια μετά με παράπονο και χωρίς να κάνω συζήτηση για το θέμα απλά προέκυψε στην κουβέντα μου είπε το αξέχαστο. “ Να ξέρεις ότι στα οπωροφόρα δένδρα πετάνε πέτρες. Έχεις δει να πετάνε στους θάμνους;”

Αλλά το καλύτερο μου το είχε ξεστομίσει , ή ένα από τα καλύτερα όταν δεν ήθελε να παραδεχθεί έναν ισχυρισμό μου σοβαρό μάλιστα αλλά η περίσταση δεν τον βοήθησε.

Μιλούσαμε για το θέμα , μου φώναζε ότι όλο αυτά είναι φαντασίες , ότι μόνο ο κολλητός μου , ο κουμπάρος τα λέμε αυτά όταν ξαφνικά χτύπησε το κινητό του. Το άρπαξε πριν δω την κλίση και πήγε μέτρα μακριά για να μιλήσει. Στην επιστροφή γύρισε το κινητό τούμπα για να μην βλέπω τις κλίσεις. Το σκηνικό επαναλήφθηκε άλλες 6 με 7 φορές. Κάθε φορά ανασήκωνε το κινητό σαν το τραπουλόχαρτο έβλεπε ότι η κλίση είναι από το ίδιο πρόσωπο και έφευγε μακριά. Από το ύφος μου κατάλαβε ότι είχα καταλάβει ποιος τον ...ενοχλούσε!

Την τελευταία φορά όταν τον υποδέχτηκα με ένα ειρωνικό χαμόγελο πριν κάτσει στην θέση του μου φώναξε παρόλο που ήξερε ότι δεν θα μιλήσω, το ασύλληπτο. “ Μη μιλήσεις! Μη μιλήσεις! Κουβέντα μην πεις!”

Με έπιασε νευρικό γέλιο και μετά από λίγο άρχισε κι αυτός να γελά!

Αν δεν ήθελε να βγάλεις άκρη μαζί του δεν θα το κατάφερνες ότι και να γινόταν.

Τι την ψάχνεις ρε Μιχάλη μου έλεγε η άλλη μεγάλη μου αγάπη ο Βαγγέλης Αλεξανδρής. Το μπελά σου θα βρεις μαζί του. Ρε σε ένα μπαρ να είσαι και να πίνεις ουίσκια αν μπει ο Ξανθός και θέλει να μανουριάσει τότε την πλήρωσες. Τι πίνεις θα σου πει θα του πεις ουίσκι. Ουίσκι είναι αυτό θα μας τρελάνεις; Που ξέρεις εσύ από ουίσκι; Ρε ουίσκι είναι θα επιμείνεις. Ασε ρε που είναι ουίσκι , ιδέα δεν έχεις . Θα πάει μετά θα φέρει ουίσκια θα σου πει πιές ουίσκι να καταλάβεις και εσύ επειδή έχεις βαρεθεί πλέον και θες με την ησυχία σου να πιεις ένα ποτό να ηρεμήσεις θα παραδεχθείς ότι αυτό που πίνεις τώρα είναι ουίσκι μπας και ξεμπερδέψεις. Αμ δε! Τότε είναι που θα σου έρθει η κατραπακιά. Γιατί μετά θα σου πει έλα τώρα να συζητήσουμε για το πόσο μ@λ@κ@ς είσαι που χάσαμε το μισό μας βράδυ για να παραδεχθείς ότι δεν έπινες ουίσκι!!!

Τα γούρια και οι προλήψεις , τα σακάκια, τα πουκάμισα και ο αναπτήρας ο κίτρινος ήταν πταίσματα μπροστά σε όλα αυτά που μπορούσε να σου κάνει ο Ξανθός και να σε τρελάνει. Όπως τρέλανε τον Γιωργή τον Μπουσβάρο όταν σε λιγότερο από μια ώρα απέδειξε ότι είναι γνώστης πέντε επαγγελμάτων!

Στην αρχή το θέμα ήταν που θα πάνε για ψάρεμα. Εκεί θα πάμε ανοιχτά από το Άγιο Όρος έλεγε! Όχι δεν μπορούμε να πάμε εκεί έχει βγάλει αέρα. Ανατολικό του έλεγε κάποιος .Ε και; Εσείς θα μου πείτε που θα πάμε;Τι ξέρετε από θάλασσα. Εγώ έχω όλα τα διπλώματα. Ο αέρας αυτός το μεσημέρι πέφτει. Βρε εκεί έχασε ο Ξέρξης όλα του τα καράβια από φορτούνα. Είναι επικίνδυνα. Αν φοβάστε καθίστε εδώ . Εγώ θα πάω κι όταν γυρίσω ελάτε να μου πείτε! Χρίστηκε Ναυτικός.

Μετά εμφανίστηκε ένας άλλος άρχισε να μιλά για την οικονομία, του όρμηξε ο Ξανθός , ότι δεν έχουν βάση αυτά που λέει , ρε εσύ οικονομολόγος είναι ο άνθρωπος να του λένε , ε και να απαντά αυτός και εγώ σε τράπεζα δούλευα! Τραπεζικός, δεύτερο επάγγελμα.

Όταν η κουβέντα πήγε στα αγροτικά προϊόντα τους έβαλε όλους στην θέση τους γιατί είναι άσχετοι αν και θέλουν να έχουν άποψη αλλά δεν μπορούν να έχουν ενώ αυτός γνωρίζει και τα μέσα και τα έξω επειδή εργαζόταν χρόνια στην Αγροτική! Και αγρότης.

Μετά η κουβέντα πήγε στο μπάσκετ όπου εκεί τους κατατρόπωσε όλους με ευκολία ως προπονητής άρα και κόουτς.

Τέλος όταν πήγαν να φύγουν εμφανίστηκε με όλα κοφίνι όπου μέσα είχε κεράσια. Που τα βρήκες ρε Ξανθέ; Να τα πουλούσε μια γριούλα εδώ παρακάτω την λυπήθηκα και τα πήρα. Δώσε μερικά να φάμε. Όχι ρε μην φάτε , δεν κάνουν! Γιατί ρε μια χαρά φαίνονται. Μια χαρά γιατί είστε άσχετοι. Γεωπόνος δεν είμαι;

Έφυγε τρέχοντας ο Μπουσβάρος! Δεν αντέχεται ρε φώναξε ! Φεύγω να ηρεμήσω. Πέντε επαγγέλματα ρε σε λιγότερο από μια ώρα! Φεύγω!

Αυτός ήταν ο Ξανθός. Το πιο αγαπητό αγύριστο κεφάλι. Ένας πεισματάρης που είχε τον τρόπο να σε κερδίζει μέσα στο γήπεδο , αλλά να σε κερδίζει και σαν άνθρωπο. Σε σκέπαζε με τέτοιο τρόπο η προσωπικότητα του που στο τέλος αποκαμωμένος μόνο αυτό ήθελες. Να σε σκεπάσει!

Λέει ο ποιητής: “Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει , ενθύμια παλιά και φυλαχτά, οι ήρωες το σκάνε από την οθόνη , ξυλάρμενοι τραβάνε στα ανοιχτά…”

Μπροστά μου δυο ασπρόμαυρες φωτογραφίες κορνιζαρισμένες. Στην μια η ομάδα ποδοσφαίρου που κέρδισε το Κύπελλο το ‘70 στην άλλη εγώ ανάμεσα στον Πατριάρχη Πεταλίδη και τον Ξανθό! Όταν τα χρόνια περνάνε τότε δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις από το να κλείσεις ένα ραντεβού με την μνήμη να της κεράσεις ένα ποτέ και μαζί της να αναπολείς.

“Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει , μα εγώ με ένα τραγούδι αλλοτινό, στου δρόμου το λιοπύρι και το χιόνι , αγύριστο κεφάλι θα γυρνώ….”

Θα γυρνά σε όλα αυτά που μας στοίχειωσαν , που συνδέθηκαν μαζί του και τώρα δεν υπάρχουν. Στα στέκια γύρω από τα Ιλίσια, στο Γκάλερι, στο Άριστον, στα κρεμασμένα λάβαρα στην οροφή του Παλέ που τα περισσότερα είναι δικά του επιτεύγματα!

Ο Γιάννης Ιωαννίδης αφήνει πια στα χέρια μας το τιμόνι και εξαιτίας της απουσίας του η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει!