Rising Stars: Ένα πρωτοποριακό τουρνουά για μη αναπτυξιακές λογικές!

• Ο στόχος του τουρνουά
• Επένδυση με λιγοστές πιθανότητες απόσβεσης
• Οι διαφορετικές περιπτώσεις Σούλη, Σαμοντούροφ, Λιοτόπουλου και Αβδάλα
• Τα πρώτα εφετινά δείγματα

Tο τουρνουά “Rising Stars” μπήκε στην ζωή του ελληνικού μπάσκετ το φθινόπωρο του 2021, λίγο διάστημα αφότου εξελέγη ο Βαγγέλης Λιόλιος στην προεδρία της ελληνικής ομοσπονδίας καλαθοσφαίρισης.

Ουσιαστικά αποτέλεσε μία από τις βασικές καινοτομίες που υιοθέτησε ο 57χρονος (σήμερα) «ισχυρός άνδρας» του αθλήματος στην χώρα μας, ο οποίος είχε πολύ ψηλά στον σχεδιασμό του την αναβάθμιση του πάλαι ποτέ φημισμένου, αλλά τα προηγούμενα χρόνια εγκαταλελειμμένου αναπτυξιακού προγράμματος της ΕΟΚ.

Στην πρώτη της «έκδοση», η πολύ πρωτοποριακή αυτή ιδέα διοργανώθηκε με την συμμετοχή των οκτώ ομάδων, που σε επίπεδο εφήβων (ΔΕΚΑ, Προμηθέας, Περιστέρι, Παναθηναϊκός, Δούκας, Ολυμπιακός, Άρης, ΠΑΟΚ), είχαν ξεχωρίσει την σεζόν 2020-21.

Ο στόχος του τουρνουά

Κεντρικός άξονας αυτής της σπουδαίας πρότασης, ήταν κατά μία έννοια η καθιέρωση ενός έξτρα πρωταθλήματος (ξέχωρα από τα αντίστοιχα των τοπικών ενώσεων, όπου οι περισσότεροι αγώνες δεν προσφέρουν μεγάλο ανταγωνισμό στα παιδιά που ξεχωρίζουν) με την συμμετοχή των ισχυρότερων ελληνικών συλλόγων, το οποίο θα εξασφάλιζε έναν αρκετά σεβαστό αριθμό δυνατών αναμετρήσεων και μέσα από τις οποίες θα μπορούσαν να βγουν πιο ασφαλή συμπεράσματα για την πρόοδο και τις δυνατότητες των επονομαζόμενων «ταλέντων» της νέας γενιάς.

Έτσι ώστε, κάθε χρόνο να μην περιμένουμε το τέλος της αγωνιστικής περιόδου και τις τελικές φάσεις των τοπικών και πανελληνίων πρωταθλημάτων, μέχρι να αποκτήσουν οι ομοσπονδιακοί προπονητές των μικρών εθνικών ομάδων, εικόνα για την ποιότητα της εκάστοτε φουρνιάς ανά ηλικιακή κατηγορία.

Ουσιαστικά επρόκειτο για μία ιδιότυπη τελική φάση διαρκείας (με regular season 7 αγωνιστικών πρόπερσι, 9 πέρσι και 11 αγωνιστικών φέτος), η κορύφωση της οποίας προκύπτει μέσω του Final 8!

Η ακαδημία ΔΕΚΑ του παλαίμαχου διεθνούς guard, Νίκου Χατζηβρέττα, ήταν η ομάδα που κατέκτησε τον πρώτο χρόνο τον τίτλο (με τον Αλέξανδρο Σαμοντούροβ να αναδεικνύεται MVP), ενώ από πέρυσι, η ομοσπονδία αύξησε προοδευτικά τον αριθμό των ομάδων και των αγώνων, ανεβάζοντας τον ανταγωνισμό και προσφέροντας ευκαιρίες και σε ταλαντούχα παιδιά που δεν αγωνίζονται στις top ομάδες.

Αυτό συνέβη, μέσω της πρόσκλησης ενός ξένου συλλόγου ανά αγωνιστικό διήμερο αλλά και μέσω της συγκρότησης all-star ομάδων από τον Βορρά και τον Νότο, ώστε να αξιολογηθούν όλοι οι παίκτες της επικράτειας που παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Δεύτερη νικήτρια αναδείχτηκε η εφηβική ομάδα της σερβικής Μέγκα (ιδιοκτησίας του μεγαλοατζέντη, Μίσκο Ραζνάτοβιτς), που συμμετείχε με wild card στο Final 8 και νίκησε τον Παναθηναϊκό στον τελικό.

Στην εφετινή διοργάνωση, οι ιθύνοντες της ΕΟΚ ενέταξαν στο τουρνουά και την προεθνική παίδων, έτσι ώστε τα μέλη της (15χρονοι) να αποκτήσουν εμπειρίες παίζοντας με μεγαλύτερους και δυνατότερους αντιπάλους και ουσιαστικά να συμμετάσχουν σε μία πρώιμη προετοιμασία ενόψει της στελέχωσης της Εθνικής, η οποία θα παίξει το καλοκαίρι στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 16 ετών, που θα γίνει στην Κρήτη.

Επένδυση με λιγοστές πιθανότητες απόσβεσης

Αν στις παραπάνω γραμμές προσπάθησα να περιγράψω την φιλόδοξη και καινοτόμα στόχευση του μεγαλόπνοου αυτού εγχειρήματος, στις επόμενες θα επιχειρήσω να εξηγήσω γιατί η «λανθασμένη αναπτυξιακή» φιλοσοφία των συλλόγων, που συνδέεται αποκλειστικά με την σκοπιμότητα του αποτελέσματος και την ικανοποίηση των γονέων (ελάχιστες οι «φωτεινές» εξαιρέσεις), δεν βοηθάει στην σωστή ανάπτυξη των νέων ταλέντων και ουσιαστικά τα χρησιμοποιεί με τον τρόπο που τους βολεύει.

Και προσοχή: μιλάμε για παιδιά, που μαζί με τις οικογένειές τους, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επενδύουν αποκλειστικά το μέλλον τους στο μπάσκετ και αναγκαστικά (γιατί το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα δεν υποστηρίζει το συνδυασμό των γραμμάτων με τον πρωταθλητισμό), χάνουν το τρένο των σπουδών!

Χωρίς να γνωρίζουν ή να θέλουν να αντιληφθούν ότι μόλις ενηλικιωθούν και παύσουν να αποτελούν μέλη της λεγόμενης παραγωγικής διαδικασίας, αυτομάτως το σύστημα τους «πετάει» στα... αζήτητα και τους εντάσσει στην περίφημη «νεκρή τριετία» (18-21 ετών)!

Με αποτέλεσμα, οι μισοί να το κόψουν και να αλλάξουν κατεύθυνση για βιοποριστικούς λόγους και οι πιστοί εναπομείναντες, να βολοδέρνουν για χρόνια στις εθνικές και τις τοπικές κατηγορίες, επειδή δεν είχαν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να βγάλουν με άλλον τρόπο τα προς το ζην...

Οι διαφορετικές περιπτώσεις Σούλη, Σαμοντούροφ, Λιοτόπουλου και Αβδάλα

Όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για μία πολύ μικρή μειοψηφία παιδιών, που από πλευράς ταλέντου και σωματικών προσόντων, διαθέτουν όλο το πακέτο για να κάνουν καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο. Σε αυτή την περιορισμένη σε αριθμό «ελίτ», για το ελληνικό μπάσκετ ανήκουν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, παίκτες, οι οποίοι με εξαίρεση τον Ράϊαν Σούλη, είχαν παρελθόν και έχουν παρόν στο Rising Stars.

Ο 18χρονος γιος (2,10) του παλαίμαχου διεθνούς μπασκετμπολίστα, Βασίλη Σούλη, ο οποίος εν πολλοίς τα προηγούμενα χρόνια αγνοήθηκε από το αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΟΚ, ήταν ο μόνος εξ' αυτών που ξέφυγε από την συνήθη διαδρομή που ακολουθούν τα ελληνόπουλα. Επέλεξε να φύγει στην Αμερική σε ηλικία 16 ετών και μέσω της διαδικασίας του high school, εξασφάλισε αθλητική υποτροφία σε κολέγιο πρώτης κατηγορίας (Ρίτσμοντ) και στην τρέχουσα σεζόν είναι freshman (πρωτοετής) στο NCAA.

Οι υπόλοιποι τρεις συμμετείχαν και στα δύο προηγούμενα τουρνουά με σημαντικές διακρίσεις και πολλές συμμετοχές σε όλες τις μικρές Εθνικές ομάδες, ενώ ο Λευτέρης Λιοτόπουλος (από του χρόνου θα αγωνίζεται με υποτροφία στο κολέγιο Σεντ Τζονς του Ρικ Πιτίνο) παίζει και στην εφετινή διοργάνωση και μετά από 5 αγώνες, είναι πρώτος σκόρερ (μ.ο. 29,8π.) έχοντας εξαιρετικά νούμερα με την φανέλα της ΔΕΚΑ.

Ο Νεοκλής Αβδάλας, αν και διανύει την τελευταία του χρονιά ως έφηβος, φέτος έκανε (πολύ εύστοχα κατά την ταπεινή μου άποψη) το παραπάνω βήμα και πέρασε οριστικά στο ανδρικό επίπεδο, έχοντας ήδη σταθερή συμμετοχή (μ.ο. 12,0') στην Basket League με τα χρώματα της Καρδίτσας (δανεικός από τον Παναθηναϊκό).

Ο μοναδικός εκ των τεσσάρων προαναφερθέντων, που βάσει των προδιαγραφών του (θεωρήθηκε το μεγαλύτερο ταλέντο της γενιάς του), δεν έχει παρουσιάσει την αναμενόμενη πρόοδο, από την άποψη ότι στην πρώτη του σεζόν ως άνδρας, θα έπρεπε είτε να παίζει στο επίπεδο της Α1 Κατηγορίας, είτε να βρίσκεται σε κολέγιο προετοιμάζοντας το έδαφος για το draft, είναι ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ.

Ο 18χρονος ψηλός από τον Εύοσμο, στον οποίο επένδυσε πέρυσι ο Παναθηναϊκός μέχρι το 2028, όπως είναι φυσικό δεν έχει χώρο και χρόνο στο rotation του Εργκίν Αταμάν, αλλά δυσκολεύεται να βρει και στον Πανερυθραϊκό (μ.ο. 3,1π. & 2,1ρ. με 31,6% σουτ σε 14') με την φανέλα του οποίου αγωνίζεται (με διπλό δελτίο) και στην Elite League (Α2 Κατηγορία).

Τα πρώτα εφετινά δείγματα

Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους ταλαντούχους παίκτες της παραγωγικής διαδικασίας που συμμετέχουν στο Rising Stars, όμως, αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, το οποίο σε αυτή την ηλικία που βρίσκονται, δεν μπορούν να κατανοήσουν, ειδικότερα από την στιγμή που «δελεάζονται» με αρκετό χρόνο συμμετοχής.

Με φωτεινές εξαιρέσεις τον Άρη (ασχολείται ελάχιστα με το αποτέλεσμα, χρησιμοποιεί τους φερέλπιδες νεαρούς στις σωστές θέσεις και όλη του η εφηβική ομάδα συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής με τα χρώματα του Ναυάρχου Βότση) και τον Μίλωνα (έχει στοχεύσει στην περίπτωση του Παγώνη και το μέχρι τώρα αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό), όλοι οι υπόλοιποι σύλλογοι χρησιμοποιούν τους παίκτες που ξεχωρίζουν στις θέσεις που τους βολεύουν στην δεδομένη χρονική στιγμή! Και όχι σε εκείνες που θα πρέπει να μάθουν, ώστε με βάση τα υψομετρικά τους χαρακτηριστικά, να καθιερωθούν στο μέλλον.

Απτά παραδείγματα αποτελούν σε πρώτη φάση η χρησιμοποίηση του Στέφανου Σπάρταλη αποκλειστικά στο “5” από τον Ολυμπιακό, του Λιοτόπουλου κατά κύριο λόγο στο “2” από την ΔΕΚΑ, του Βασιλαντωνάκη στο “5” και του Γεώργα στο “4” αντίστοιχα από τον Παναθηναϊκό και του Αλεξάκη σαν “3” από το Περιστέρι (όπως και του Ζούγρη τα προηγούμενα χρόνια σαν σέντερ).

Αν έστω στο Rising Stars, τα παραπάνω παιδιά αλλά και αρκετά ακόμη που έχουν παρουσιάσει πολύ καλά στοιχεία, δεν χρησιμοποιηθούν στις σωστές θέσεις για να αναπτύξουν το αγωνιστικό προφίλ που τους ταιριάζει, τότε ποιο το νόημα της συμμετοχής σε ένα τουρνουά που έχει κατά βάση αναπτυξιακό χαρακτήρα;

Ο αντίλογος θέλει την ελληνική αθλητική κοινωνία να είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αποτέλεσμα (κάτι που αποτελεί μία αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα στα αθλητικά μας δρώμενα) και τους γονείς που είναι οι αποκλειστικοί τροφοδότες των τμημάτων υποδομής (μαζί με τους ατζέντηδες που έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους και θέλουν από νωρίς κομμάτι από την πίτα), να συντηρούν αυτή την νοοτροπία και να μην επιτρέπουν στις ομάδες να λειτουργήσουν με καθαρά αναπτυξιακά κριτήρια.

Κατά μία άλλη εκδοχή, η κατεύθυνση του πρωταθλητισμού από νεαρή ηλικία, μαθαίνει στους Έλληνες παίκτες να ανταποκρίνονται πιο αποτελεσματικά σε συνθήκες πίεσης και να αποκτούν μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα.

Δεν ξέρω σε ποια πλευρά ανήκετε και με ποια άποψη συμφωνείτε, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι πλέον, ανάλογοι «παλαβοί», σαν τον Τάκη Ζήβα, που πριν από 12 χρόνια έδινε την μπάλα στα χέρια του 16χρονου δίμετρου και βάλε, Γιάννη Αντετοκούνμπο και του έλεγε «παίξε playmaker αγόρι μου, δεν με νοιάζει να κάνεις λάθη!», δύσκολα θα ξαναεμφανιστούν...