Τελικά τι θέλουμε, να είναι όλοι ευχαριστημένοι ή να βγάλουμε παίκτες;

• Κανένας παίκτης δεν είναι έτοιμος για το υψηλό επίπεδο!
• Ο Σαμοντούροφ και ο Λιοτόπουλος
• Ο Αβδάλας, οι εξαιρέσεις, η ξενιτιά και οι υπόλοιποι 2006άρηδες!
• Γιατί τα ταλέντα μας δεν γίνονται παίκτες πρώτης γραμμής!
• Το παράδειγμα Σούλης

Την άποψή μου για την πρωτοποριακή ιδέα διεξαγωγής ενός τουρνουά σαν το "Rising Stars", που υλοποιήθηκε το φθινόπωρο του 2021, με την αλλαγή σελίδας στην διοίκηση της ΕΟΚ κι έκτοτε κάθε χρόνο αναβαθμίζεται, την είχα διατυπώσει στις 23 του περασμένου Νοεμβρίου.

Σε ένα blog προβληματισμού για το που βαδίζει η «ρημάδα» η αναπτυξιακή διαδικασία αλλά και έμφασης στα κακώς κείμενα των συλλόγων: όσον αφορά στον τρόπο χρησιμοποίησης των παιδιών που ξεχωρίζουν από 16 ετών και πάνω και στο ελλιπές έως ανύπαρκτο πλάνο ατομικής βελτίωσης και ουσιαστικής μυϊκής ενδυνάμωσης, από το συγκεκριμένο ηλικιακό όριο κι εντεύθεν.

Το κείμενο που διαβάζετε, θα ασχοληθεί αρχικά με το ποια είναι η πρόοδος και η εξέλιξη των ταλέντων που διακρίθηκαν στο 1ο και το 2ο “Rising Stars”, εν συνεχεία με σχόλιο σχετικά με όλα όσα είδαμε στην τελική φάση της εφετινής διοργάνωσης και θα «φωτίσει» τους λόγους για τους οποίους το ελληνικό μπάσκετ δεν παράγει όσους παίκτες χρειάζεται για να έχει μελλοντική προοπτική.

Κανένας παίκτης δεν είναι έτοιμος για το υψηλό επίπεδο!

Αδιαμφισβήτητο πρόσωπο των δύο πρώτων τουρνουά, ήταν ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ! Ο ταλαντούχος power forward από τον Εύοσμο, οδήγησε την Ακαδημία ΔΕΚΑ στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου (2022), όταν ακόμη δεν είχε κλείσει τα 17 του χρόνια και αναδείχτηκε δύο συνεχόμενες χρονιές MVP της διοργάνωσης (μ.ο. 25,9π., 13,3ρ. & 2,0κοψ.), το Final 8 της οποίας διεξήχθη στο “Promitheas Park” της Πάτρας.

Πέραν του “Σάμο”, από την πρώτη έκδοση “Rising Stars”, είχαν ξεχωρίσει ο 15χρονος τότε, Λευτέρης Λιοτόπουλος από την ομάδα του Νίκου Χατζηβρέττα, ο Μιχάλης Σπρίντζιος του 2ου Ολυμπιακού, ο Εμμανουήλ Δήμου του 3ου Παναθηναϊκού, ο Νίκος Πλώτας του Προμηθέα και ο Βαγγέλης Ζούγρης με τον Κωνσταντίνο Μπιλάλη του Περιστερίου.

Για τον δε Σαμοντούροφ, που λόγω των σωματομετρικών του χαρακτηριστικών (2,10 με πολύ μεγάλο άνοιγμα χεριών) και την εξαιρετική ταχύτητα και κίνηση που έχει για το ύψος του, ο ενθουσιασμός ήταν τόσο μεγάλος (όχι αδίκως) και οι προβλέψεις τόσο αισιόδοξες , που γινόταν ακόμη και σύγκριση με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στην αντίστοιχη ηλικία και φυσικά μεγάλος ντόρος για το ΝΒΑ!

Στην περυσινή διοργάνωση, πέραν του πολυτιμότερου παίκτη που ήταν ο ίδιος, αυτή την φορά με την φανέλα του Παναθηναϊκού, που ηττήθηκε από την σερβική Μέγκα Μπάσκετ στον τελικό, στην καλύτερη πεντάδα συμπεριλήφθηκαν ο Νίκος Σοϊλεμετζίδης του Προμηθέα, o Νίκος Χιτικούδης της ΧΑΝΘ, ο Στράτος Καλλιοντζής του ΠΑΟΚ και ο Σέρβος Μπογκολιούμπ Μάρκοβιτς.

Πρώτος σκόρερ αναδείχτηκε ο Λευτέρης Λιοτόπουλος της ΔΕΚΑ (μ.ο. 25,0π., 8,3ρ., 3,7ασ. & 1,3κλ.), ενώ στην διάρκεια της σεζόν καλές εντυπώσεις είχαν αφήσει ο Νεοκλής Αβδάλας του Παναθηναϊκού, οι Παγώνης και Μαραγκουδάκης από το Περιστέρι και οι Αμπόσι και Σπάρταλης από τον Ολυμπιακό.

Ο Σαμοντούροφ και ο Λιοτόπουλος

Δύο χρόνια μετά την «θραύση» του στο πρώτο "Rising Stars", ο Σαμοντούροφ έχει παίξει από ελάχιστα έως καθόλου στην Basket League με τον Παναθηναϊκό (υπέγραψε εξαετές συμβόλαιο μέχρι το 2028 με NBA out).

Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι ειδικότερα φέτος, που στην πρώτη χρονιά ως άνδρας έκανε χρήση του διπλού δελτίου, αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες στο να βρει σταθερό χρόνο συμμετοχής και ουσιαστικό ρόλο στον Πανερυθραϊκό (μ.ο. 4,8π. & 3,0ρ. σε 14,8'), ο οποίος μάχεται για να παραμείνει στην Α2 Κατηγορία.

Πέραν του ότι έχει γίνει «μπαλάκι» μεταξύ ΟΑΚΑ και Ερυθραίας! Είναι δε εμφανές, ότι δεν έχει δουλέψει στα βάρη (το κορμί δεν δείχνει να διαφέρει από την εικόνα που είχε όταν ήταν 16 ετών) κι αυτός είναι και ο λόγος που αποφεύγει όσο μπορεί το «ζωγραφιστό» και «εκτίθεται» στις επαφές.

Κατά συνέπεια, λοιπόν και με δεδομένο ότι χρειαζόταν την μετεγγραφή του (για να βοηθήσει την οικογένειά του), ίσως να ήταν προτιμότερο να είχε παραμείνει για άλλα δύο χρόνια δανεικός στην ΔΕΚΑ, στην οποία θα έπαιζε βασικός στην Β' Εθνική Κατηγορία και θα δούλευε ατομικά.

Όπως έχει κάνει ο πρώην συμπαίκτης και μικρότερός του κατά έναν χρόνο, Λευτέρης Λιοτόπουλος, ο οποίος στην παρούσα φάση, δείχνει ως ο παίκτης που έχει να διανύσει την μικρότερη απόσταση για το επόμενο επίπεδο. Ασχέτως αν τώρα, δείχνει περισσότερο σαν «δυάρι» και πολύ λιγότερο σαν «άσος» (αυτό έχει τον χρόνο να το δουλέψει και να το βρει).

Και αυτό γιατί δεν έχει επαναπαυτεί στο ταλέντο του, αλλά φαίνεται ότι έχει αφιερώσει χρόνο στην μυϊκή ενδυνάμωση (γι' αυτό και δεν φοβάται τις επαφές), την ίδια ώρα που έχει τύχει της ιδανικής διαχείρισης και ανάπτυξης από την Ακαδημία ΔΕΚΑ. Αν το ήθελε, μάλιστα, πιστεύω ότι θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει την επόμενη χρονιά στην Basket League.

Το ότι ο ίδιος ακολούθησε (και πολύ καλά έκανε κατά την ταπεινή μου γνώμη) τον δρόμο του κολεγιακού μπάσκετ (τον επέλεξε ο Ρικ Πιτίνο στο Σεντ Τζονς), δείχνει ότι δεν διακατέχεται από βιασύνη, αλλά ότι αντιθέτως, πορεύεται βάσει ενός πλάνου που υπόσχεται μεγαλύτερη προοπτική επαγγελματικής αποκατάστασης.

Αλλά και του διασφαλίζει ότι στην «καμένη» τριετία που χαρακτηρίζει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων παικτών από τα 18 έως τα 21 τους χρόνια, δεν θα μείνει πίσω στην Ελλάδα, όπου κανείς δεν ξέρει τι συνθήκες θα συναντούσε στην ομάδα που θα πήγαινε.

Ο Αβδάλας, οι εξαιρέσεις, η ξενιτιά και οι υπόλοιποι 2006άρηδες!

Από τους υπόλοιπους προαναφερθέντες, ξεχωρίζουν τρεις περιπτώσεις Κατ' αρχάς εκείνη του Νεοκλή Αβδάλα, που το περασμένο καλοκαίρι δόθηκε δανεικός από τον Παναθηναϊκό στην Καρδίτσα, στην οποία αποτελεί μέλος του rotation με συμμετοχή στα 15 από τα 18 παιχνίδια της στην Α1 Κατηγορία (μ.ο. 11,5'). Μία επιλογή, που αν μη τι άλλο είναι προς όφελος της ανάπτυξης του παιδιού στο σωστό επίπεδο ανταγωνισμού.

Και επιπροσθέτως, ο Νίκος Πλώτας με τον Βαγγέλη Ζούγρη, οι οποίοι έχουν ρόλο (έστω και μικρό) και παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο, με τον Προμηθέα και το Περιστέρι αντίστοιχα. Ο δεύτερος, μάλιστα, επωφελήθηκε των απουσιών κι έκανε πρόσφατα το ντεμπούτο του στην Εθνική ανδρών, παίρνοντας λίγο χρόνο συμμετοχής στο παιχνίδι με την Ολλανδία για τα προκριματικά του Eurobasket 2025.

Από 'κει και πέρα, ο Μιχάλης Σπρίντζιος (μ.ο. 3,1π. & 2,9ρ. σε 15,6') αγωνίζεται στην Α2 Κατηγορία ως δανεικός με την φανέλα του Ηρακλή (άρχισε τη σεζόν στο Λαύριο) και o Μπιλάλης (μ.ο. 4,2π. & 2,4ασ. 17,1') επίσης στην Elite League με την φανέλα του Αμύντα. Ο Δήμου (Florida Tech), ο Χιτικούδης (North Carolina A&T) και ο Καλλιοντζής (είναι σε prep school για να πάει του χρόνου στο La Salle) βρίσκονται στην Αμερική, την ίδια ώρα που ο Σέρβος Μπογκολιούμπ Μάρκοβιτς (18χρ. 2,11) παίζει στην Αδριατική Λίγκα με την Μέγκα Μπάσκετ.

Όσον αφορά τους νεότερους που ξεχώρισαν πέρυσι, ο Νίκος Σοϊλεμετζίδης παίζει με διπλό δελτίο στην Γ' Εθνική με τον Προμηθέα 2014 (θυγατρική της ομάδας που αγωνίζεται στην Basket League).

Ο Παναγιώτης Παγώνης το καλοκαίρι πήγε στον Μίλωνα και έχει μικρή συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Α2 Κατηγορίας, έχοντας καταγράψει αξιοσημείωτη πρόοδο. Μαζί με τον Γιάννη Μαραγκουδάκη (ένας undersized combo guard με γρήγορο πρώτο βήμα και απόφαση), τον Λιοτόπουλο (παίζει στην Β' Εθνική με την ΔΕΚΑ) και τους Σπάρταλη (στον Ολυμπιακό που κατέκτησε το εφετινό τουρνουά, χρησιμοποιείται κατά κόρον ως σέντερ, αλλά μόνο ως “τεσσάρι” έχει τύχη στο υψηλότερο επίπεδο) και Ροζακέα (στην πρώτη του χρονιά στον Πειραιά, έδειξε ότι είναι ίσως ο «ερυθρόλευκος» με την μεγαλύτερη προοπτική) συμπεριελήφθησαν στην καλύτερη πεντάδα του 3ου “Rising Stars”.

Τέλος, ο πολύ προικισμένος σωματικά και αθλητικά, Βενιαμίν Αμπόσι, έχασε σημαντικό έδαφος λόγω των τριών τραυματισμών από τους οποίους ταλαιπωρήθηκε τον τελευταίο 1,5 χρόνο και των κενών που κάλυπτε στην ανδρική ομάδα των «ερυθρολεύκων».

Με αποτέλεσμα να μείνει πίσω σε ρυθμό παιχνιδιού και σε αγωνιστικές παραστάσεις και να μην δουλέψει όσο θα έπρεπε σε ατομικό επίπεδο και να μην παρουσιάσει την απαιτούμενη πρόοδο.

Γιατί τα ταλέντα μας δεν γίνονται παίκτες πρώτης γραμμής!

Για το τι συνέβαινε στις μικρές Εθνικές ομάδες πριν το 2021, οπότε και το αναπτυξιακό πρόγραμμα οργανώθηκε ξανά και απέκτησε κατεύθυνση, μπορεί να γραφτεί βιβλίο. Μιλάμε για την απόλυτη εγκατάλειψη, όπου όλα είχαν αφεθεί στην τύχη και η τελευταία επιτυχία σε διεθνή διοργάνωση (χωρίς αυτό να αποτελεί πανάκεια), να χρονολογείται από το 2017 και το χρυσό μετάλλιο στο Eurobasket κάτω των 20 ετών, από την τελευταία σπουδαία φουρνιά του ελληνικού μπάσκετ (Χαραλαμπόπουλος, Κόνιαρης, Μουράτος, Λούντζης, Φλιώνης, Γ.Αγραβάνης, Δίπλαρος κ.α.) υπό τις οδηγίες του Ηλία Παπαθεοδώρου.

Έκτοτε, στην ομοσπονδία υπάρχει οργάνωση με πλήρη χαρτογράφηση των νέων ταλέντων, προπονητικό πλάνο και στόχευση, ωστόσο, όσο δεν εκλείπουν οι «παιδικές ασθένειες» που λυμαίνονται τον χώρο και όσο οι σύλλογοι δεν γυρίζουν σελίδα όσον αφορά στη νοοτροπία με την οποία λειτουργούν τις ακαδημίες, δεν υπάρχει ουσιαστική λύση αντιμετώπισης του προβλήματος.

Αναφέρομαι φυσικά, στην πελατειακή σχέση που χαρακτηρίζει την σχέση γονέων με την διεύθυνση των τμημάτων υποδομής. Από τις πολύ μικρές ηλικίες μέχρι και τα 14-15, οπότε και ο αθλητισμός είναι εξωσχολική δραστηριότητα και χόμπι, να το καταλάβω! Αλλά από το επίπεδο του παιδικού και πάνω και ειδικότερα στους μεγάλους συλλόγους, που έχουν υψηλές βλέψεις, είναι βλαβερό, ειδικότερα από την στιγμή που τα περισσότερα παιδιά αυτών των βαθμίδων, έχουν ατζέντηδες!

Η αλληλεπίδραση που υπάρχει ανάμεσα στα «θέλω» των γονιών, τα «μπορώ» των παιδιών, την εμμονή των ομάδων για το αποτέλεσμα αλλά και την μεσολάβηση των «μανατζαραίων» για την προώθηση των δικών τους αθλητών, δημιουργεί ένα άκρως τοξικό κλίμα από το οποίο «δηλητηριασμένη» και ζημιωμένη βγαίνει μόνο η διαδικασία παραγωγής των παικτών. Και κατ΄επέκταση το μέλλον του αθλήματος.

Πολύ απλά γιατί οι ομάδες ενδιαφέρονται πρωτίστως για τις νίκες και τους τίτλους και συνήθως (φωτεινή εξαίρεση ο Άρης και τελευταία και ο Προμηθέας), δεν δουλεύουν ατομικά και δεν χρησιμοποιούν τους παίκτες τους με βάση την μεγάλη εικόνα και το μέλλον, δίνοντας βάση στην μικρή και το παρόν...

Όσο και αν ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Βαγγέλης Λιόλιος, σε μία προσπάθεια να βάλει φρένο σε μία ανεξέλεγκτη κατάσταση, πολύ σωστά θέσπισε το maximum όριο των δύο παικτών κάτω των 18 ετών ανά εκπρόσωπο, η επέκταση της επιρροής των ατζέντηδων σε παιδιά ακόμη και 14 ετών αλλά και στους γονείς τους (εκεί εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα), παίρνει ολοένα και περισσότερες διαστάσεις.

Μία άλλη παράμετρος αφορά και στους προπονητές που επιλέγουν (και για εξοικονόμηση χρημάτων) οι παράγοντες για τα τμήματα υποδομής, οι οποίοι στερούνται της μίνιμουμ τεχνογνωσίας αλλά και του επιστημονικού υποβάθρου, που απαιτούνται για την μπασκετική, συναισθηματική και παιδαγωγική διαχείριση των νέων αθλητών.

Συμπερασματικά, ενώ το ελληνικό μπάσκετ παράγει ταλέντα και θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει μία μαγιά 15-20 παικτών για την επόμενη δεκαετία, το σύστημα μέσα από το οποίο λειτουργεί το άθλημά μας στις μικρές ηλικίες και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των διαπροσωπικών σχέσεων, αποτελούν τροχοπέδη για να τραβήξουμε μία γραμμή και να ακολουθήσουμε ένα συντονισμένο πλάνο πλήρους απεξάρτησης από όλα τα κακώς κείμενα που «ναρκοθετούν» την ανάπτυξη.

Το παράδειγμα Σούλης

Ίσως να μην είναι καθόλου τυχαίο, που o Έλληνας μπασκετμπολίστας κάτω των 20 ετών, με την μεγαλύτερη προοπτική στην δεδομένη χρονική στιγμή, δεν κρίθηκε αρκετά καλός για να στελεχώσει καμία μικρή Εθνική ομάδα (είχε κάποιες κλήσεις στην παμπαίδων και "κόπηκε" πρώτος από την προεπιλογή των εφήβων), ενώ δεν έπαιξε σε κανέναν μεγάλο σύλλογο στην Ελλάδα. Σημαντική λεπτομέρεια: δεν μπήκε ποτέ στη λογική να αποκτήσει μάνατζερ, ίσως γιατί είχε τον «καλύτερο» (ο πατέρας του είναι πρώην διεθνής παίκτης) μέσα στο σπίτι του!

Ο λόγος για τον Ράιαν Σούλη (γιος του Βασίλη Σούλη), που εδώ και λίγες μέρες είναι πρωταθλητής της Atlantic 10 με τους Σπάιντερς στο NCAA, ασχέτως αν είχε ελάχιστη συμμετοχή λόγω δύο τραυματισμών που τον κράτησαν εκτός στο μεγαλύτερο διάστημα της freshman σεζόν του στο κολέγιο (λογικά θα κάνει χρήση του κανόνα “red shirt” και θα θεωρηθεί πρωτοετής και στη νέα χρονιά).

Ο 19χρονος power forward και ύψους 2,10, πήγε στην Αμερική σε ηλικία 16 ετών και μετά από δύο χρόνια στο high school (όπου δούλεψε πολύ σκληρά, μακριά από την οικογένειά του), σε ένα άκρως αξιοκρατικό περιβάλλον, πήρε αθλητική υποτροφία στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, αναγκάζοντας την ομοσπονδία – έστω και ετεροχρονισμένα – να σκύψει στην περίπτωσή του και να τον προορίζει ως βασικό στέλεχος της Εθνικής Νέων για το Eurobasket του καλοκαιριού που θα γίνει στην Πολωνία.

Η επιλογή της Αμερικής, βέβαια, δεν είναι εύκολη, θέλει γερό στομάχι και χαρακτήρα και συνοδεύεται με μεγάλο οικογενειακό και συναισθηματικό κόστος. Για όποιον αντέξει, όμως, είναι win-win γιατί επιτρέπει στα παιδιά να αξιοποιήσουν το μπάσκετ προς όφελος της μελλοντικής τους επαγγελματικής αποκατάστασης. Ακόμη κι αν αυτή βρίσκεται έξω από τις τέσσερις γραμμές... Κάτι που είναι δύσκολο να συμβεί στην Ελλάδα...

Υγ.1: Επειδή ακούω πολλή γκρίνια γύρω από την πρόσφατη επιλογή για το πόστο του ομοσπονδιακού προπονητή της Εθνικής εφήβων, θέλω να καταθέσω ότι συμφωνώ με την απόφαση της ομοσπονδίας. Κατά την άποψή μου, οι μικρές Εθνικές ομάδες πρέπει να κοουτσάρονται από προπονητές που γνωρίζουν και δουλεύουν με τις αντίστοιχες ηλικιακές κατηγορίες και ο Ιωσήφ Νικολαϊδης είναι ίσως ο πλέον επιτυχημένος των τελευταίων ετών στο συγκεκριμένο τομέα. Σε μπασκετικό αλλά και σε παιδαγωγικό επίπεδο.

Υγ.2: Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτε με τους ατζέντηδες, των οποίων ο ρόλος στο επαγγελματικό επίπεδο είναι άκρως απαραίτητος. Άλλο η διαπραγμάτευση συμβολαίων και απολαβών σε επαγγελματίες, όμως και άλλο η «ανακατωσούρα» της παραγωγικής διαδικασίας και ο αποπροσανατολισμός γονέων και παιδιών με αντάλλαγμα την μελλοντική δέσμευση με το εκάστοτε γραφείο, όταν και αν κάποιο απ' αυτά υπογράψει με κάποιον σύλλογο.

Υγ.3: Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του φαινομένου της «καμένης τριετίας», η ομοσπονδία καθιέρωσε το πρωτάθλημα κάτω των 21 ετών (και της αξίζει credit για αυτό), ωστόσο, η συγκεκριμένη λίγκα, έως τώρα δεν έχει γίνει εφικτό να διοργανωθεί στο επίπεδο και με τις συμμετοχές που της αρμόζουν, όπως το “Rising Stars”.