Ο καλύτερος φετινός Ολυμπιακός πανέτοιμος, απέναντι σε ανέτοιμο αντίπαλο
- Παναθηναϊκός: Μαθημένος στα δύσκολα...
- Ο Σλούκας τα έλεγε αλλά...
- Ο πολλαπλώς ηττημένος Αταμάν
- Ο καλύτερος φετινός Ολυμπιακός
Δεν καταλαβαίνω -σχεδόν ποτέ- το κλισέ: “το ήθελε περισσότερο”, όταν μιλάμε για την ομάδα που νίκησε σε έναν αγώνα. Ειδικά σε ντέρμπι. Ακόμα και αν ισχύει όμως, το ερώτημα είναι γιατί αυτός που έχασε να το...θέλει λιγότερο (να κερδίσει); Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, καθώς το άκουσα (πολύ) μετά το διπλό του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ, γιατί να το θέλει λιγότερο ο Παναθηναϊκός; Δεν έχει λογική στο μυαλό μου. Αντίθετα οι πρωταθλητές Ευρώπης, είχαν ακόμα έναν λόγο μετά από αυτή την τεράστια ευρωπαϊκή επιτυχία να επιθυμούν το κορυφαίο “νταμπλ” τίτλων της σεζόν. Euroleague και πρωτάθλημα, για να επιστρέψουν εμφατικά στην κορυφή.
Οι Πράσινοι όχι απλά ήθελαν τη νίκη στον χθεσινό τελικό αλλά (δικαίως) καιγόντουσαν για αυτή. Από το πούλμαν της θριαμβευτικής υποδοχής στην επιστροφή από το Βερολίνο, έξω από το ΟΑΚΑ, παίρνοντας το μικρόφωνο ο ηγέτης τους Κώστας Σλούκας είχε δώσει το σύνθημα για αυτόν τον τίτλο. Από τότε και μέχρι το τζάμπολ του πρώτου τελικού, ο ίδιος, το επανέλαβε σε δηλώσεις του -εμφατικά- τουλάχιστον άλλες δύο φορές, τονίζοντας μάλιστα ότι είναι ίσως και ο πιο σημαντικός στόχος της σεζόν. Θεωρώ πως δεν εξέφραζε μόνο την (τεράστια) επιθυμία να δώσει ο ίδιος μια άμεση απάντηση στην πρώην ομάδα του, αλλά προσπάθησε να μεταφέρει με ένταση το μήνυμα και εντός των τειχών για το πόσο δύσκολη είναι αυτή η διαδικασία. Γι αυτό και πρόσθετε σε όσα έλεγε την ικανότητα που έχει ο Ολυμπιακός να σπάσει οποιαδήποτε έδρα. “Το θέλουμε πολύ, αλλά προσέξτε μόνο εύκολο δεν είναι”!
Ο Σλούκας τα έλεγε αλλά...
Ο Σλούκας, ως... παλιά καραβάνα, το γνώριζε καλά. Όπως υποθέτω και όσοι άλλοι Πράσινοι έχουν βιώσει ανταγωνιστική σειρά τελικών με τον Ολυμπιακό (όχι πολλοί στο παρών ρόστερ). Έχω την αίσθηση όμως ότι συνολικά ο οργανισμός του Παναθηναϊκού (στο αγωνιστικό σκέλος) δεν δούλεψε όσο (και όπως) έπρεπε στην πνευματική προετοιμασία για τους τελικούς, όπου το ξεκίνημα μπορεί να αποβεί καθοριστικό.
Ναι, είμαστε πολλοί (και η αφεντιά μου μέσα) που δίναμε “γκραν φαβορί” τους Πράσινους για τον τίτλο. Ο τρόπος που υπέταξαν διαδοχικά Φενέρ και (κυρίως) Ρεάλ στο Βερολίνο, ο απόλυτος βαθμός αγωνιστικής και πνευματικής ετοιμότητας, η πίστη στο πλάνο, η εκμετάλλευση των αδυναμιών του αντιπάλου και η αίσθηση πως βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους την κατάλληλη χρονική στιγμή, μαζί με τη δίψα (και) για πρωτάθλημα, ήταν παράγοντες που τους έβγαζαν φαβορί στην κούρσα του τίτλου με ποσοστά πάνω από το 60-40, που δίνει συνήθως το πλεονέκτημα έδρας.
Ναι -από την άλλη- για τον “made in Μπαρτζώκας” Ολυμπιακό τέτοιες καταστάσεις είναι...πυρομαχικά στο πνευματικό του οπλοστάσιο, προκειμένου να αποδείξει ότι “ή ταν ή επι τας” σε αυτό το μοναδικό μοντέλο που έχει δημιουργήσει. Αλλά δεν έδειχναν καλά οι Ερυθρόλευκοι. Φάνταζαν κάπου μπερδεμένοι και αρκετά... βρασμένοι μέσα στην ένταση της αποτυχίας στο Βερολίνο (σε συνδυασμό με την κατάκτηση από τον Παναθηναϊκό). Αυτό μαζί με το σοκ της απουσίας του Φαλ έδειχνε να απογειώνει τα ποσοστά στο 70-30 για τους “φορτσάτους” Πράσινους. Ακόμα και αν οι μεταξύ των αιωνίων αναμετρήσεις έχουν τους δικούς τους κανόνες (το τονίσαμε και στο πρόσφατο Old School με τον Νίκο Παπαδογιάννη) δεν πρέπει πάντα να κρύβεσαι πίσω από το “απρόοπτο”, αλλά οφείλεις να λες ότι βλέπεις, όταν κάνεις προγνωστικά Και (ομολογώ ξανά) πως τα δικά μου δεν υπολόγιζαν τόσο συμπαγή, πειστικό και στιβαρό Ολυμπιακό. Δεν πίστευα πως οι Ερυθρόλευκοι δεν θα είναι ανταγωνιστικοί, αλλά ότι θα επικρατούσαν τόσο καθαρά και άνετα στον πρώτο τελικό δεν το περίμενα.
Ο πολλαπλώς ηττημένος Αταμάν
Μια μέρα μετά τον θρίαμβο στο Βερολίνο είχα εξάρει ειδικά τον ρόλο του Εργκίν Αταμάν στην μαγική σεζόν του Παναθηναϊκού στην Euroleague. Δικαιότατα πιστεύω και δεν αλλάζω ούτε λέξη απ' όσα έγραψα τότε. Αλλά κάθε παράσταση, όσο παραμένεις πάνω στη σκηνή, έχει μια άλλη δικιά της ιστορία. Στην ιστορία της 5ης Ιουνίου ο Εργκίν Αταμάν είναι πολλαπλά ηττημένος. Γιατί έχασε το ματς, γιατί έχασε την παρτίδα από τον Μπαρτζώκα, γιατί έχασε την ψυχραιμία του σε φάση για την οποία ουδέν μεμπτό υπήρξε, γιατί μετά έχασε και τη... μπάλα στα αποδυτήρια κατ εξακολούθηση και τα έβαλε με όλους και με όλα. Έμμεσα ακόμα και με το αφεντικό της ΚΑΕ. Κατανοώ πολλά όταν οι σφυγμοί είναι 150, κατανοώ ότι ο πληγωμένος εγωισμός φέρνει υπερβολικές συμπεριφορές. Για να μην αδικώ τον Τούρκο τεχνικό δεν το έχουμε δει μόνο από αυτόν. Απλά πρέπει να του πει κάποιος ότι (επειδή μπήκε και σε άλλα χωράφια) ότι εσχάτως οι ελληνικές ομάδες στο ποδόσφαιρο σφάζονται μεταξύ τους και όταν σφυρίζουν ξένοι διαιτητές. Οπότε μάλλον το χούι μας είναι όταν χάνουμε να φταίει κάποιος άλλος. Αν θέλει να το αποκτήσει και αυτός είναι δικό του θέμα. Και πάλι δεν θα είναι ο πρώτος που θα διαλέξει αυτό το δρόμο.
Αλλά το βασικό ερώτημα είναι άλλο. Αν θα προλάβει να ετοιμάσει την ομάδα του για το ματς της Παρασκευής. Γιατί αν μπει και στο ΣΕΦ με το μυαλό στο Βερολίνο το 2-0 θα είναι τα Ιμαλάϊα και είναι απίθανο να φτάσει μέχρι εκεί για να πάρει τον τίτλο. Πιθανολογώ πως αυτό τον ρόλο θα τον αναλάβουν -ψυχολογικά- περισσότερο, αυτή τη μια ημέρα που μεσολαβεί οι Έλληνες παίκτες του Παναθηναϊκού που γνωρίζουν καλύτερα τις ιδιαιτερότητες. Και τεχνικά οι συνεργάτες του Αταμάν, αφού στη συνέντευξη Τύπου ο Σερέλης στάθηκε σε αυτά που πραγματικά πρέπει να κοιτάξει στα μάτια ο Παναθηναϊκός. Όπως γιατί η σιδερένια ομάδα του Βερολίνου ήταν “βουτύρου” στον πρώτο τελικό και γιατί η επιθετικότητα εκδηλώθηκε μονοδιάστατα και ανισόρροπα με άπειρα σουτ από τα 6.75.
Ο καλύτερος φετινός Ολυμπιακός
Ο Ολυμπιακός πήρε τα ποσοστά με το μέρος του, μαζί με το πλεονέκτημα έδρας, αλλά πιθανότατα και ένα κομμάτι από το βάρος του άγχους που κουβαλούσε ο Παναθηναϊκός. Αν αυτό βαρύνει τα χέρια των παικτών που δούλεψαν εξαιρετικά την Τετάρτη θα το δούμε αύριο. Αλλά καταφέρνοντας να πάρει αρκετά από πολλούς και πολλά από λίγους ήταν ο κλασικός Ολυμπιακός που έχει τον τρόπο να απενεργοποιεί τον αντίπαλο. Στα μάτια μου ήταν ο καλύτερος φετινός Ολυμπιακός αν συνυπολογίσουμε την κρισιμότητα της αναμέτρησης και την ανάγκη να σταθεί τα πόδια του, χωρίς έναν από τους πυλώνες του σε άμυνα και επίθεση. Συν το γεγονός ότι είχε στον πάγκο του τον πιο ήρεμο (για τα δικά του στάνταρ) ίσως Μπαρτζώκα της σεζόν, κάτι που παίζει σημαντικό ρόλο στο μυαλό των παικτών του. Αν οι +10 πόντοι (που έμοιαζαν το πιο λογικό στην εξέλιξη του αγώνα σενάριο) έγιναν +5 δεν αλλάζει πολλά, αφού νικητής και ηττημένος ξέρουν καλά ποια μορφή είχε το ματς.
Γνωρίζω πως γίνεται μεγάλη κουβέντα και για θέμα της ενέργειας, σε αυτή την... fast track διδικασία των φετινών τελικών. Θεωρώ πως μετά το νίκη του στο ΟΑΚΑ και έχοντας το δεύτερο ματς σπίτι του ο Ολυμπιακός ευνοείται πολύ από αυτά τα δεδομένα, αφού ο αντίπαλος του απαιτείται να βρει μεγάλο απόθεμα ενέργειας σωματικά και πνευματικά για να γυρίσει πάλι την παρτίδα. Θα ήταν αλλιώς τα πράγματα αν ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει χθες με την “υποχρέωση” να τον πιέζει λιγότερο και έχοντας μετά τρεις ημέρες μέχρι τον τρίτο τελικό. Οι Πράσινοι φάνηκαν να κουράζονται χτυπώντας επάνω στον συμπαγή Ολυμπιακό και μένει να δούμε αν αυτό ήταν αποτέλεσμα της “έκπληξης” με τον τρόπο που εξελίχθηκε το ματς ή επειδή...αυτό μπορούσαν από δυνάμεις και αυτό έκαναν.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
