Η τοξικότητα, οι εφηβικοί καυγάδες και ο πραγματικός αθλητισμός

• Τσαμπουκάδες σαν από... 15χρονα

Να σταθούμε στα σημαντικότερα αθλητικά γεγονότα (ελληνικού ενδιαφέροντος) των τελευταίων τεσσάρων ημερών. Έρχονται όλα από την Ρώμη και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου. Δεν είναι μόνο τα μετάλλια. Δεν είναι μόνο το φανταστικό σερί του Μίλτου Τεντόγλου στον τελικό του μήκους, με πέντε άλματα καλύτερα από την καλύτερη επίδοση του δεύτερου Φουρλάνι. Δεν είναι μόνο ότι έχουμε την τιμή και την περηφάνια να είναι δικός μας άνθρωπος ο κορυφαίος αθλητής στίβου αυτή τη στιγμή στον πλανήτη (αν αθροίσουμε, επιτυχίες, διάρκεια και επιδόσεις). Δεν είναι μόνο η συγκλονιστική Κατερίνα Στεφανίδη, η καλύτερη Ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών. Όχι για το ασημένιο μετάλλιο (ακόμα ένα σε μεγάλη διοργάνωση), αλλά γιατί είναι πάντα παρούσα, με τραυματισμούς, με πόνους με κόπο. Ακόμα ένας τελικός μεγάλης διοργάνωσης, γιατί αυτό της αρέσει να κάνει ακόμα και αν τα σημάδια από το σώμα της μπορεί να της λένε... “όχι άλλο”. Αθλητικά γεγονότα όμως που δεν αφορούν μόνο το βάθρο, τον Μίλτο και την Κατερίνα.

Βλέποντας μετά το τέλος της προσπάθειας τους, στις δηλώσεις που έκαναν, τους αθλητές και τις αθλήτριες μας που δεν κατάφεραν τις ίδιες επιτυχίες, αλλά κινήθηκαν λίγο πάνω ή λίγο κάτω από την επίδοση τους και προσπάθησαν να αποδείξουν ότι άξιζαν αυτή τη συμμετοχή, υπήρχε κάτι ατόφια αυθεντικό. Νέα παιδιά, με όνειρα, με ένα χαμόγελο ζεστό και αμήχανο, που δεν έχουν συνηθίσει να στέκονται απέναντι στην κάμερα, αλλά με την έγνοια να ευχαριστήσουν δημόσια όσους τους πίστεψαν, τους στάθηκαν και του έσπρωξαν να ανέβουν στην κεντρική σκηνή και να προσπαθήσουν. Μαζί και με κάποιο βούρκωμα ότι αισθάνθηκαν πως δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες. Θα ξαναπώ ότι μπορεί απλά να είναι τα δικά μου...γεράματα που με έχουν κάνει ευσυγκίνητο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τα ατομικά αθλήματα έχουν άλλους κανόνες, μεγάλη...μοναξιά και αυξημένες πιθανότητες αποτυχίας, καθώς δεν υπάρχει κάποιος συμπαίκτης να σε σώσει στην κακή σου μέρα, η οποία μπορεί να είναι και η μοναδική που έχεις για να πετύχεις κάτι. Αυτό μάλλον κάνει και όσους και όσες τα υπηρετούν να είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένοι, σοβαροί και ενταγμένοι σε αυτό που λέμε “σωστό αθλητικό πλαίσιο”. Για παράδειγμα ακόμα και μετά από μια έντονη κούρσα στον στίβο δεν θα δείτε αθλητές να παίζουν μεταξύ τους μπουνιές ή να κλωτσάνε ο ένας τον άλλον. Ούτε και...trash talking. Αντε κανένα σπρώξιμο σε κάποια κούρσα μεγάλων αποστάσεων. Μέχρι εκεί...

Άλλος “κόσμος” άλλα ήθη. Ασφαλώς και κάνω τις συγκρίσεις. Γνωρίζω καλά τι θα πείτε. “Άλλη η φύση αυτών των αθλημάτων, σε σχέση με τα ομαδικά”. Συμφωνώ, ότι η εξέλιξη του παιχνιδιού σε “άθλημα” δεν αφαιρεί και το ανταγωνιστικό πνεύμα που έχουμε από παιδιά στην αυλή του σχολείου ή σε ένα ανοιχτό γήπεδο, το οποίο μπορεί να έφτανε μέχρι και σε καυγά. Αλλά για να λέμε την αλήθεια, ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν θυμάμαι να φτάναμε στα καραγκιοζολίκια που βλέπουμε αυτές τις μέρες στους τελικούς της Basket League. Μέσα στο παρκέ, γύρω από αυτό αλλά και σε όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Για να αποδειχθεί πως όταν παρακαλάγαμε με τον Νίκο Παπαδογιάννη στο Old School για ένα... “3-0 για να ξεμπερδεύουμε” δεν το κάναμε επειδή συμπαθούμε τον έναν ή αντιπαθούμε τον άλλον. Καρφάκι δεν μας καίγεται για το χρώμα του πρωταθλητή. Ήταν όμως δεδομένη η καταιγίδα τοξικότητας που θα ερχόταν και δυστυχώς δεν κάναμε λάθος.

Τσαμπουκάδες σαν από... 15χρονα

Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι ότι όσο προχωράμε στους τελικούς σε αυτό το κλίμα μπαίνουν όλο και πιο βαθιά και αρκετοί (ευτυχώς όχι όλοι) παίκτες και (δυστυχώς πλέον) και οι προπονητές. Τόσο βαθιά που δεν ξέρω αν είναι πλέον παγίδα ή έχει αρχίσει να τους αρέσει αυτός ο “ιερός πόλεμος”. Στους παράγοντες δεν δίνω καμία σημασία γιατί δεν είναι πρωταγωνιστές του αθλήματος. Ότι και να κάνουν, άλλοι είναι πάνω από αυτούς σε δημοφιλία. Με τα δικά τους καμώματα, ας ασχοληθούν οι αρμόδιες αρχές (που δεν θα το κάνουν γιατί προτιμούν να σφυρίζουν αδιάφορα).

Αλλά ειλικρινά αυτές οι συνεχιζόμενες κοκορομαχίες από μεγάλους ανθρώπους, επαγγελματίες, οικογενειάρχες που παίρνουν έναν σκασμό χρήματα και δεν περιορίζονται σε μια κουβέντα στη διάρκεια του αγώνα, με ανεβασμένους σφυγμούς (αυτό άντε να το καταλάβω), αλλά κάνουν σαν 15χρονα μετά τον αγώνα με μουλωχτές κλωτσιές, σπρωξίματα και εφηβικούς τσαμπουκάδες, θα ήταν αστείες αν δεν ήταν θλιβερές. Τώρα που θα τελειώσει το πρωτάθλημα προσέξτε μη μαλώνετε και για τα κουβαδάκια και τα φτυαράκια σας στην παραλία.

Αρκετοί από αυτούς θα κληθούν σε λίγες μέρες να υπηρετήσουν την εθνική ομάδα. Όσοι πάνε βέβαια γιατί κάποιοι πιθανότατα θα επιλέξουν personal training για το καλοκαίρι (δικαίωμα τους ασφαλώς). Άλλα αυτοί που θα πάνε μάλλον θα πουν μια κουβέντα και θα τα βρουν, επιδεικνύοντας και πνεύμα ομοψυχίας. Αφού όμως για καμιά δεκαριά μέρες -κάνοντας σαν κοκοράκια με οίστρο αναπαραγωγής- θα έχουν βγάλει μια χώρα στα κάγκελα. Ναι δεν θα ζητήσω ευθύνη από τον χαζό των social media που πλακώνεται ακόμα και για το masterchef ή το survivor.

Ούτε καν από τον βλάκα που κάνει ρατσιστική επίθεση σε κάποιο παίκτη. Αυτόν θα έπρεπε να τον “σκουπίσει” η (όποια είναι) γηπεδούχος ΚΑΕ. Θα τη ζητήσω από τον επαγγελματία αθλητή (κάθε πλευράς!) που φτάνει να παίζει το θεατράκι του πουλώντας οπαδιλίκι για να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας, ενώ στην ουσία αυτό που μιλάει είναι ο υπέρμετρος εγωισμός του και τίποτα άλλο. Και μη μου πείτε για τους αντίστοιχους γραφικούς της “δημοσιογραφίας” γιατί αυτοί (οι όντως γραφικοί) ΔΕΝ είναι πρωταγωνιστές. Εκτός αν τους κάνετε εσείς. Οπότε...πρόβλημα σας.

Άρα, που καταλήγουμε; Δείτε λίγο στίβο (και όχι μόνο), για κανονικό αθλητισμό, κανονικούς ανθρώπους, που δεν έχουν λυμένα τα προβλήματά τους, εκτιμούν αυτό που κάνουν και όχι παίκτες με μπόλικο μεν ταλέντο και δυνατότητες οι οποίοι με την κωμωδία που στήνουν φτάνουν να ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό την προσπάθειά τους μέσα στο γήπεδο. Γιατί ναι, για τα δεδομένα αυτή της εποχής βλέπουμε, εξαιρετικούς τελικούς. Αλλά και τι έγινε; Παρακαλάμε να τελειώσουν να πάνε όλοι για καμιά βουτιά να κατεβάσουν θερμοκρασία.