Βασίλειος Τσερνισώφ: Ο Έλληνας προπονητής που... κατέκτησε τη Νορβηγία μίλησε στο Gazzetta

• «Πιστεύω πως έχω καταφέρει να μεταδώσω την ελληνική νοοτροπία»
• «Η Νορβηγία προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες από ότι η Ελλάδα»

Πριν από 2 περίπου χρόνια, στο Gazzetta είχαμε παρουσιάσει την ιστορία ενός Έλληνα, του οποίου η αγάπη του για το μπάσκετ, τον έκανε να ταξιδέψει μέχρι και τη Νορβηγία ώστε να προσφέρει στο άθλημα που τόσο αγαπάει.

• «Από την Νορβηγία με αγάπη για χάρη του μπασκετικού μου ονείρου!»

Ο Βασίλειος Τσερνισώφ πλέον έχει καταφέρει όχι απλά να εγκατασταθεί στη χώρα των Βίκινγκς, αλλά έχει καταφέρει να την… κατακτήσει. Με τον τρόπο του. Δηλαδή με τον τρόπο του προπονητή.

Πλέον, ο ίδιος είναι πρωταθλητής στο εθνικό πρωτάθλημα Κ16, μία εμπειρία που γίνεται ακόμη πιο ιδιαίτερη αν αναλογιστεί κανείς το σύστημα διεξαγωγής της συγκεκριμένης διοργάνωσης. Βλέπετε, δεν είναι όπως στην Ελλάδα όπου οι νεαροί αθλητές έχουν την ευκαιρία τους κάθε σεζόν. Στη Νορβηγία, ένας μικρός (ηλικιακά) παίκτης μπάσκετ θα έχει την ευκαιρία να αγωνιστεί σε αυτό το επίπεδο όσο είναι ακόμη στις ακαδημίες συνολικά μόλις 2 φορές! Παν-νορβηγικό πρωτάθλημα στους νέους υπάρχει μόνο στις κατηγορίες των Κ16 και Κ19.

«Πιστεύω πως έχω καταφέρει να μεταδώσω την ελληνική νοοτροπία»

Ο Βασίλης Τσερνισώφ λοιπόν μίλησε ξανά στο Gazzetta και αναφέρθηκε τόσο στις πολλές επιτυχίες που είχε ο ίδιος τον τελευταίο καιρό, όσο και στις διαφορές που υπάρχουν στο μπάσκετ αλλά και γενικότερα στη ζωή, ανάμεσα στη Νορβηγία και την Ελλάδα, αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι στη… χώρα των φιόρδ ίσως έχει καλύτερες ευκαιρίες για το μέλλον του.

- Πώς πήρες την απόφαση να πας στη Νορβηγία;

Εντελώς τυχαία έγινε. Ήθελα να φύγω στο εξωτερικό και να δοκιμάσω την τύχη μου. Δούλευα σε ένα ξενοδοχείο, όπου εντελώς τυχαία ρώτησα εναν φίλο που θα παίξει την επόμενη σεζόν. Μου απάντησε Νορβηγία, και αμέσως τον έβαλα να ρωτήσει αν χρειαζόντουσαν προπονητή. Και κάπως έτσι, έκλεισα συμβόλαιο μέσα σε μία εβδομάδα.

-Πώς είναι το επίπεδο εκεί πάνω και πώς το βλέπουν οι Νορβηγοί το μπάσκετ;

Θα έλεγα ότι το επίπεδο είναι σχετικά χαμηλό σαν το ερασιτεχνικό στη χώρα μας, και αυτό γιατί οι σύλλογοι είναι δημόσιοι, και όχι ιδιωτικοί, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι σύλλογοι στην Νορβηγία στηρίζονται κυρίως σε γονείς και εθελοντές. Πολλές ομάδες δεν έχουν καν προπονητές, και προπονούνται από εθελοντές-γονείς. Μπορεί να είναι και αυτός ο λόγος που έχω αρκετές επιτυχίες, καθώς είμαι ένας επαγγελματίας προπονητής εκεί. Το μπάσκετ στην Νορβηγία, θα έλεγα, πως ανεβαίνει μεν με αργά αλλά σταθερά βήματα κάθε φορά.

- Αρκετές επιτυχίες η ομάδα σε ακαδημίες όπως και εσύ φέτος

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία τρία χρόνια στον σύλλογο που είμαι, έχουμε αρκετές επιτυχίες. Σκέψου ότι κάθε χρόνο κερδίζω περίπου 11 με 12 τίτλους. Φέτος κέρδισα 12 πρωτιές. Μάλιστα, συμμετείχαμε και σε ευρωπαϊκό τουρνουά, στο EYBL (European Youth Basketball League), για το οποίο έκανα 6 ευρωπαικά ταξίδια για τους αγώνες φέτος. Επίσης, την χρονιά αυτή κερδίσαμε το εθνικό πρωτάθλημα των Κ16 της Νορβηγίας, το οποίο ειναι αρκετά σημαντικό επιτευγμά καθώς τα παιδιά μπορούν να συμμετέχουν σε εθνικό πρωτάθλημα μόνο 2 φορές! Στους Κ16 και Κ19! Δηλαδή, δεν γίνεται όπως στην Ελλάδα κάθε χρόνο. Στον σύλλογο που βρίσκομαι προπονώ παιδιά από την ηλικία 10-11 χρονών, και πιστεύω πως έχω καταφέρει να μεταδώσω την ελληνική νοοτροπία. Προσπάθησα να εφαρμόσω όλα αυτά που ξέρω με τον ελληνικό τρόπο, δηλαδή με την ομαδικότητα και την άμυνα. Πιστεύω πως αυτό είναι και το μυστικό όπλο της επιτυχίας μας, γιατί απλά τους κόλλησα την αγάπη και το μικρόβιο του μπάσκετ.

-Δίνουν βάση στις ακαδημίες στη Νορβηγία;

Ναι, σαφώς και δίνουν βάση. Στη δική μας ακαδημία έχουμε κοντά στα 500 παιδιά. Είναι αλήθεια ότι στην Νορβηγία προτρέπουν τα παιδιά να ασχοληθούν με διάφορα αθλήματα. Βέβαια, το μπάσκετ δεν το βλέπουν τόσο πολύ, ώστε να αναπτύξουν παίκτες για ένα πιο επαγγελματικό επιπεδο. Το βλέπουν πιο πολύ ως έναν τρόπο διασκέδασης. Για αυτό, και το μπάσκετ είναι έβδομο/όγδοο σπορ σε δημοφηλία. Επίσης, οι ακαδημίες δεν συνδέονται πάντα με τις ανδρικές ομάδες, για να υπάρξει η φυσική μετάβαση από το εφηβικό στο ανδρικό. Παρόλα αυτά, προσπαθώ να το αλλάξω αυτό, τουλάχιστον στον σύλλογό μου, και να τους δείξω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιο μέλλον στην πορεία των εφήβων, από, π.χ. να κερδίσουν μία υποτροφία σε κάποιο κολέγιο στην Αμερική ή να φύγουν κάπου στην Ευρώπη.

- Ποία η σχέση σου με τους Έλληνες του εξωτερικού;

Έχω γνωρίσει αρκετούς Έλληνες προπονητές του εξωτερικού. Πρόσφατα, μάλιστα, στο συνέδριο του ECHB, γνώρισα προπονητές από Σαουδική Αραβία και Αμερική. Αλλά και προσωπικά ξέρω πολλούς προπονητές από Κύπρο, Κατάρ, Σουηδία, Δανία και άλλες χώρες ακόμη. Γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας, καθώς μοιραζόμαστε τις δυσκολίες και τον λόγο που φύγαμε από την Ελλάδα, αλλά και τις δυσκολίες της ξενιτιάς, οπότε κάπως υποστηριζόμαστε μεταξύ μας. Θα μπορούσες να μας χαρακτηρίσεις ως μία κλίκα, «οι Έλληνες προπονητές».

- Έχεις καταφέρει να πας άτομα του ελληνικού μπάσκετ στη Νορβηγία ώστε να μιλήσουν στα παιδιά;

Κατά καιρούς φέρνω στα διάφορα camp που οργανώνω στη Νορβηγία προπονητές από διάφορες χώρες, όπως Σερβία, Λιθουανία και Αμερική. Έχω φέρει, όμως, και αρκετούς Έλληνες προπονητές, που είναι και μεγάλα ονόματα, όπως ο Νίκος Σερέτης, ο Μιχάλης Τσάϊκος, και ο γνωστός σε όλους παλαίμαχος, Γιώργος Καράγκουτης. Ο σκοπός είναι τα παιδιά να δουν διαφορετικές προπονήσεις από τις δικές μου και να δουν την καθαρή νοοτροπία του ελληνικού μπάσκετ, τη σκληρή δουλειά και την επιμονή.

- Στη Νορβηγία υπάρχει ακόμα το αθλητικό σχολείο. Πώς είναι;

Το αθλητικό σχολείο στη Νορβηγία είναι όπως όλα τα υπόλοιπα αθλητικά σχολεία. Αυτό το ιδιωτικό στο οποίο εργάζομαι, είναι πολύ καλά οργανωμένο σε θέματα υποδομών αλλά σε θέματα προπόνησης διαφέρει με τα αντίστοιχα σχολεία στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, τέτοια σχολεία μπορεί να έχουν μέχρι και κανονική ομάδα, όπως ο Μαντουλίδης έχει στη Γ’ κατηγορία. Εμείς στη Νορβηγία δεν λειτουργούμε έτσι. Τα παιδιά δουλεύουν πιο πολύ σε τεχνικά χαρακτηριστικά στο σχολείο. Όμως, το κάθε παιδί παίζει για τον σύλλογό του, κι όχι για μια κοινή ομάδα για το σχολείο.

«Η Νορβηγία προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες από ότι η Ελλάδα»

-Οι διαφορές στις συνθήκες ως προς το μπάσκετ ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Νορβηγία;

Οι διαφορές στις συνθήκες ανάμεσα στις δύο χώρες είναι πολύ μεγάλες. Το επίπεδο στη Νορβηγία είναι μεν πιο ερασιτεχνικό αλλά θα έλεγα ότι προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες από ότι στην Ελλάδα! Το θέμα είναι ότι στη Νορβηγία προσπαθούν να βελτιώνονται, και μπορεί να μην έχουν την τεχνογνωσία, αλλά πραγματικά το προσπαθούν! Για αυτό, και περισσότεροι σύλλογοι προσλαμβάνουν επαγγελματίες προπονητές όπως εμένα, ώστε να αναπτυχθεί το μπάσκετ. Αγαπάνε το άθλημα κι ας είναι μικρή η μπασκετική κοινότητα.
Στη Νορβηγία είχα περισσότερες ευκαιρίες ανάπτυξης από ότι είχα στην Ελλάδα. Εργαζόμενος στην Νορβηγία, κατάφερα να συμμετέχω σε ευρωπαϊκά τουρνουά και να παρακολουθώ διάφορα σεμινάρια. Αν σου δίνεται η ευκαιρία να να ταξιδέψεις σε άλλες χώρες μπορείς να μάθεις αρκετά για το μπάσκετ, ασχέτως του επιπέδου που παίζεται εκεί.

Φέτος συμμετείχα στο κογκρέσο και στα σεμινάρια του ΣΕΠΚ (GBCA) σε συνεργασία με EHCB Academy, και ήταν, για μένα, μια ευκαιρία που μπορεί να μην την είχα, εάν εργαζόμουν στην Ελλάδα. Η συνάντησή μου με προπονητές της Euroleague και η συμμετοχή μου σε αυτό το πρόγραμμα ήταν μία φανταστική εμπειρία που θα μείνει αξέχαστη σε όλη μου τη ζωή. Μόνο που άκουσα τις διαλέξεις τόσο μέγαλων προπονητών, και μοιράστηκαν την φιλοσοφία τους...ήταν τεράστιο μάθημα για εμένα ως προπονητής.

- Γενικότερα έχεις θέσει συγκεκριμένους στόχους ως προς την προπονητική σου καριέρα;

Φυσικά όπως κάθε προπονητής, ο στόχος μου είναι να αναλάβω μία ανδρική ομάδα στο μέλλον σε όσο μεγαλύτερο επίπεδο γίνεται. Επίσης, θα ήθελα να με δω μελλοντικά σε έναν μεγάλο σύλλογο ως υπεύθυνος ακαδημιών ή υπεύθυνος αναπτυξιακών ηλικιών. Θέλω να περάσω τη φιλοσοφία μου σε αναπτυξιακά προγράμματα σε κάποιον από τους μεγάλους συλλόγους.

-Είχες κάποιο προπονητικό πρότυπο;

Πρότυπό μου, ξεκινώντας την καριέρα μου ως νέος προπονητής, ήταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Από τότε που ήταν στον Παναθηναϊκό, τον θεωρούσα και συνεχίζω να τον θεωρώ ως έναν από τους μεγαλύτερους προπονητές της Ευρώπης. Φέτος, που επισκέφθηκα τον Ολυμπιακό στο πλαίσιο του προγράμματος της Euroleague Head Coaches Board, γνώρισα τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τη φιλοσοφία του. Θεωρώ ότι είναι ένας από τους πιο έξυπνους και ταλαντούχους προπονητές που υπάρχουν στην Ευρώπη. Μου αρέσει πάρα πολύ το στιλ του, η φιλοσοφία του και, γενικότερα, ο τρόπος του πως χειρίζεται το παιχνίδι και τους παίκτες πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας. Πολλοί βλέπουν τις αντιδράσεις του κόουτς Μπαρτζώκα και τον κρίνουν για αυτές. Το θέμα είναι ότι γνωρίζοντας το πως μιλάει στους παίκτες και πως τους χειρίζεται στα παρασκήνια, θεωρώ ότι είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη.

- Γενικότερα διαφορές Ελλάδας και Νορβηγίας;

Καλά, οι διαφορές είναι τόσες, που θα μπορούσα να ξεκινήσω σήμερα και να τελειώσω αύριο. Οι διαφορές ανάμεσα στη Νορβηγία και την Ελλάδα είναι πάρα πολλές. Η Νορβηγία είναι μία τελείως διαφορετική κουλτούρα από την ελληνική. Προσεγγίζουν πολύ διαφορετικά τον αθλητισμό και, γενικά, τον τρόπο ζωής. Η έννοια της ευτυχίας και ηρεμίας διαφέρει. Για έναν Έλληνα, ευτυχία είναι να βγει για έναν καφέ και να μιλήσει με φίλους, ενώ για έναν Νορβηγό είναι να πάει να μείνει για 2-3 μέρες στην καμπίνα του στο δάσος, και να απολαύσει την ηρεμία και την ησυχία της φύσης. Αυτή είναι και η νοοτροπία τους. Οι άνθρωποι είναι λίγο πιο κλειστοί, πολύ ευγενικοί και εξυπηρετικοί αλλά δεν ανοίγονται τόσο εύκολα σε άλλους ανθρώπους. Όσον αφορά τον καιρό, φυσικά έχει κρύος, αλλά δεν μας επηρεάζει τόσο γιατί όπως λένε και οι Νορβηγοί, δεν υπάρχει κακός καιρός, υπάρχουν κακά ρούχα. Δηλαδή, ντύνονται τόσο έξυπνα και ζεστά για να αντιμετωπίσουν τις τόσο χαμηλές θερμοκρασίες. Επίσης, σκέψου, πως μέσα στο σπίτι κυκλοφορούμε με κοντομάνικα μες στον χειμώνα, ενώ, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που έχει λίγο κρύο έξω, κρυώνεις περισσότερο μέσα στο σπίτι. Στη Νορβηγία δεν είναι έτσι. Και -25 να έχει έξω, μέσα στο σπίτι έχει αφόρητη ζέστη. Επίσης, νυχτώνει πολύ νωρίτερα, ειδικά στους λεγόμενους μαύρους μήνες, Νοέμβριο και Δεκέμβριο. Τότε έχει πάρα πολύ σκοτάδι. Δηλαδή, νυχτώνει από τις τρεισήμισι και ξημερώνει στις εννέα. Το πιο σημαντικό στην Νορβηγία, θα έλεγα, είναι η δυνατότητα εξέλιξης σε όποιον τομέα και αν απασχολείσαι. Υπάρχει εξέλιξη, αξιοκρατία και οργάνωση, τα οποία είναι βασικοί παράγοντες που με κάνουν ακόμα και τώρα να μένω στη Νορβηγία.