Το τρένο κατεβάζει αρκετό κόσμο. Οι περισσότεροι περπατούν με γοργό βήμα καθώς δε θέλουν να χάσουν την έναρξη του παιχνιδιού. Όσο πλησιάζουμε το γήπεδο, οι καπνοί και οι φωνές αυξάνονται.

Όχι, δεν πρόκειται για τα καπνογόνα και τα συνθήματα των οπαδών του Παναθηναϊκoύ λίγο πριν αρχίσει ένα ακόμη κρίσιμο ματς κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο. Είναι οι καντινιέρηδες, οι οποίοι στέκονται εκεί πριν από κάθε εντός έδρας αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ, πουλώντας την πραμάτειά τους: σουβλάκια, λουκάνικα ή πιο απλά βρώμικα.

Πριν, όμως, περάσουμε στην ιστορία του καντινιέρη με το πιο παραδοσιακό βρώμικο των γηπέδων της πόλης, ας κάνουμε μια αναδρομή στην προέλευση του όρου. Οι πρώτες καντίνες υπολογίζεται ότι εμφανίστηκαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του ‘70. Τότε, λοιπόν, ήταν που ταυτίστηκαν με το ξενύχτι και το γρήγορο κολατσιό μετά από ένα γερό μεθύσι.

Αυτή την πρώτη δεκαετία λειτουργούσαν κυρίως παράνομα. Όλα άλλαξαν, όμως, τα επόμενα χρόνια καθώς μία από τις μεταρρυθμίσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν να τις εντάξουν στην εστίαση. Τα καρότσια, λοιπόν, έγιναν κανονικές επιχειρήσεις που είχαν τη δυνατότητα πια να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους όπου κι αν ήθελαν: σε κεντρικές λεωφόρους της Αθήνας, έξω από κέντρα διασκέδασης και φυσικά δίπλα από τα γήπεδα.

Για ποιο λόγο, όμως, πήραν την ονομασία «βρώμικο»; Οι θεωρίες είναι πολλές. Άλλοι λένε ότι προέκυψε εξαιτίας του γεγονότος ότι, κυρίως τα πρώτα χρόνια, η υγιεινή των συγκεκριμένων χώρων εστίασης δεν ήταν και η καλύτερη. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι άλλοι που πιστεύουν ότι έχει να κάνει με τα υλικά που χρησιμοποιούνται για να γίνει το σάντουιτς. Τα καραμελωμένα κρεμμύδια, η κέτσαπ, η μουστάρδα. «Δε γίνεται να το φας και να μη λερωθείς» λέει ένας από τους οπαδούς που έχει σταθεί για να φάει ένα πριν το παιχνίδι.

«Οι περισσότεροι από τους παλιούς καντινιέρηδες τα έχουν παρατήσει»

Ο κύριος Γιάννης είναι με διαφορά ο παλιότερος καντινιέρης που βρίσκεται σήμερα έξω από το γήπεδο. Με τους περισσότερους γνωρίζεται πολύ καλά. Κι όχι μόνο με τους συναδέλφους, αλλά και με εκείνους που πουλάνε κασκόλ, φανέλες και κάθε τι άλλο που ταιριάζει με ένα γήπεδο. Όπως εξηγεί, όλοι τους είναι μια μικρή κοινωνία.

Το καρότσι του το τριγυρνά από γήπεδο σε γήπεδο εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες. Τα τελευταία χρόνια, όμως, έχει αποφασίσει να εγκατασταθεί μόνιμα έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο. Όταν φτάνουμε έξω από το πρόχειρο μαγαζί του, έχει βάλει ήδη τα σουβλάκια πάνω στα κάρβουνα, έχει βάλει μπρος τη γεννήτρια με αυτόν τον χαρακτηριστικό διαπεραστικό ήχο και έχει ανάψει τα λαμπάκια.

Η φωνή του είναι μπάσα και δυνατή. Τα όσα λέει μοιάζουν πάρα πολύ με εκείνον τον χαρακτήρα της διαχρονικής πλέον διαφήμισης που πριν από τουλάχιστον δέκα χρόνια έγινε viral με την ατάκα «δεν παχαίνει, ομορφαίνει». «Δεν ξέρω, ίσως με είδαν και πήραν έμπνευση» λέει γελώντας, ενώ ο πρώτος πελάτης φτάνει για να κάνει την παραγγελία του.

Μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια, πολλά έχουν αλλάξει. «Έχει αλλάξει ο κόσμος που κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά. Οι περισσότεροι από τους παλιούς καντινιέρηδες τα έχουν παρατήσει. Εγώ πρέπει να είμαι ο τελευταίος» προσθέτει, ενώ πετάει λεμόνι πάνω στα καλαμάκια που ζεσταίνονται στη σχάρα.

«Παλιά τα γήπεδα ήταν πιο σκληρά με τους οπαδούς και των δύο ομάδων»

Παρόμοιες αλλαγές έχουν γίνει και στα γήπεδα. «Όταν ξεκινούσα εγώ τα πράγματα ήταν πιο σκληρά. Ήταν η εποχή που πήγαιναν οι οπαδοί και των δυο ομάδων. Επεισόδια, φασαρίες, ξύλο. Σήμερα δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Έχουν μαλακώσει όλα. Βλέπεις ζευγάρια να έρχονται, οικογένειες με μικρά παιδιά. Και καλό είναι που έγινε αυτό» συμπληρώνει.

Καμιά φορά, μάλιστα, φέρνει μαζί και τη γυναίκα του για να δει πώς είναι τα πράγματα. Για να δει, όπως λέει γελώντας, τι έκανε όλα αυτά τα τριάντα χρόνια που έλειπε κάθε Κυριακή από το σπίτι. Τη μαγική πορεία του μπασκετικού Παναθηναϊκού από την προτελευταία θέση της βαθμολογίας πρόπερσι, ως την κατάκτηση της Euroleague πριν από μερικούς μήνες, ούτε ο ίδιος μπορεί να την πιστέψει.

Ο ίδιος είναι σίγουρος ότι είναι μόνο η αρχή. «Έχεις ακούσει για αυτά που γίνονται στο γήπεδο; Θα γίνει παλάτι». Δεν ξέρει πόσα χρόνια θα συνεχίσει να κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά. Ακόμη όμως βαστάνε τα πόδια. «Τι να σου πω αγόρι μου, μόνο ο θεός ξέρει. Κι όχι ο Παναθηναϊκός, ο άλλος» αστειεύεται και συνεχίζει τη δουλειά του. Το ματς σε λίγο ξεκινά. Σε δυο ώρες πρέπει να τα έχει και πάλι όλα έτοιμα, καθώς οι οπαδοί θα βγαίνουν πεινασμένοι.