Πρίντεζης: «Ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που με έκανε να βγάλω το κίνητρό μου στο παρκέ»

Η φανέλα με το νούμερο 15 κοσμεί πλέον την οροφή του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, ύστερα από την τελετή προς τιμήν του Γιώργου Πρίντεζη. Ο άλλοτε αρχηγός των «ερυθρόλευκων», στις δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου αναφέρθηκε μεταξύ άλλων το πόσο περίμενε ο ίδιος αυτή τη στιγμή ενώ μίλησε και για την αντιπαλότητα ανάμεσα στην ομάδα του Πειραιά και τον Παναθηναϊκό.

• Πρίντεζης: Η φανέλα με το νούμερο 15 στον... ουρανό του ΣΕΦ

«Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά και η αλήθεια είναι ότι την είχα στο μυαλό μου πάρα πάρα πολύ καιρό. Σίγουρα νιώθω πολύ μεγάλη τιμή. Θέλω να ευχαριστήσω την ΚΑΕ Ολυμπιακός που μου έκαναν την τιμή το να τιμηθεί αυτή η προσφορά μου στον Ολυμπιακό μετά από τόσα χρονιά και σίγουρα αυτό να δώσει ένα έναυσμα στα παιδιά να μπορέσουν με οτιδήποτε ασχοληθούν αλλά αν ασχοληθούν με το μπάσκετ να τους δώσει κίνητρο και να τους δώσει μεγάλη αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια και να δουλεύουν και να μπορούν να μη το βάζουν κάτω.

Δεν μπορεί να σου περάσει μία σκέψη. Είναι σαν κάτι ταινίες που βλέπεις στο τέλος ο άντρας ή μία γυναίκα έχουν φτάσει σε μία πολύ μεγάλη ηλικία και βλέπουν τη ζωή τους όλη να περνάει με pixel μπροστά; Δεν μπορώ μεμονωμένα για μία στιγμή γιατί είμαι στον Ολυμπιακό πάνω από 20 χρόνια. Όπως είπα και προηγουμένως ότι ο κόσμος βλέπει το 2ωρο του αγώνα. Είναι χιλιάδες ώρες προπονήσεις που έχεις κάνει. Η καθημερινή τριβή που έχεις με ανθρώπους. Οι δυσάρεστες και άσχημες στιγμές για έναν αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό είναι πολύ περισσότερε;α από τις καλές. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, σίγουρα, είμαι 39 χρονών τώρα, έχω τελειώσει την καριέρα μου 2 χρόνια. Όταν το βλέπεις αυτό είναι σαν να βλέπεις όλες τις στιγμές και περνάνε αλλά αυτό που έρχεται είναι η πρώτη στιγμή που πάτησες στο ΣΕΦ, στις 3 Αυγούστου του 2000 που πραγματικά δεν το πίστευα, όπως και ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Θέλω να αποφορτιστώ πάρα πολύ. Είμαι ένας άνθρωπος της παρέας και θέλω να περνάω ωραία στη ζωή μου και νομίζω ότι για τον κάθε αθλητή μετά από τόσα χρόνια στον πρωταθλητισμό και πόσο μάλλον στον Ολυμπιακό, μία ομάδα που είναι απαιτητική και δύσκολη. Νιώθω ότι είναι καλό κυρίως για εμένα και για τον σύλλογο να μπορέσω να μηδενίσω το κοντέρ, να αφήσω από μέσα μου τον αθλητή και να αρχίσω με ένα τεράστιο κίνητρο το δεύτερο κομμάτι της ζωής μου. Είναι δύσκολο για έναν αθλητή να βγάλει κατευθείαν τον αθλητή από μέσα του και να τελειώνει. Έχω μιλήσει και με άλλους αθλητές που είναι στη συγκεκριμένη θέση και ότι κάνω θέλω να το κάνω συνειδητά, οπότε όταν είναι να κάνω κάτι θέλω να γίνει σωστά και όταν πατήσω το κουμπί και πω ότι θέλω να επιστρέψω, ή κάνω οτιδήποτε κάνω, να το κάνω με την ίδια μεθοδικότητα που είχα σε όλη μου την καριέρα.

Με τον Ντούσαν (Ίβκοβιτς) είχαμε πάρα πολύ ιδιαίτερη σχέση. Είναι από τους προπονητές που ήταν δύσκολος άνθρωπος, κακά τα ψέματα, αλλά ήταν από τους προπονητές που άμα ήσουν στο οπτικό του πεδίο και σε γούσταρε σαν παίκτης, η ενέργεια που έπαιρνες ήταν απίστευτη. Η αλήθεια είναι ότι προτεραιότητα στο μυαλό μου είναι να με έβλεπε ο πατέρας μου πρώτα. Με όλο τον σεβασμό προς τον Ντούντα. Μακάρι να γινόταν αυτό και μετά σίγουρα και ο Δημητρόπουλος και ο κόουτς, ο καθένας θα χαιρόντουσαν πάρα πολύ, ο καθένας από τη δική τους οπτική γωνία.

Η ηθική μου υποχρέωση και ο σεβασμός μου προς τον σύλλογο του Ολυμπιακού και στους προέδρους είναι ό,τι κάνω πρώτα να το μοιραστώ μεταξύ τους και κακά τα ψέματα αυτό έχω μάθει να κάνω με τη ζωή μου. Από τα 15 μου παίζω μπάσκετ. Πολλοί αθλητές θέλουν να φύγουν από το χώρο, έχω ζωή εκτός χώρου και πολύ καλή ζωή. Έχω φίλους που με αγαπάνε, περνάω καλά αλλά αυτό ξέρω να κάνω πολύ καλά. Εκεί ξέρω να προσφέρω, εκεί έχω γαλουχηθεί, εκεί έχω ζήσει αμέτρητους προπονητές, ο καθένας με τη δική του νοοτροπία, με τη δική του τακτική, οπότε θα ήταν ανούσιο να έκανα κάτι άλλο ενώ είμαι ήδη σχεδόν 23 χρόνια στον χώρο. Οπότε η απόλυτη προτεραιότητά μου είναι το μπάσκετ και για αρχή σύλλογος του Ολυμπιακού γιατί ξέρω τους πάντες, έχω περάσει όλες τις καταστάσεις εδώ πέρα οπότε θεωρώ ότι αν έρθει πάλι εκείνη η στιγμή, δεν ξέρω αν θα έρθει, αλλά αν έρθει ποτέ θα είναι σα να υπάρχει μία συνέχεια και να συνεχίζω μετά από τόσα που έχω περάσει.

Για μένα το σωστό κίνητρο ενός αθλητή δεν είναι να βλέπεις μελλοντικά πολύ. Δηλαδή πρέπει να βλέπεις την επόμενη ημέρα ή μάλλον πρέπει να βλέπεις την ίδια μέρα. Άμα περιμένεις να δεις το αύριο, το μεθαύριο ή το τι θα γίνει σε έναν μήνα δεν γίνεται. Πρέπει να λες κάθε μέρα που πας στην προπόνηση να δουλεύεις για την επόμενη. Παρόλο που ήμουν μικρός ήμουν αρκετά ζωηρός, εκτός γηπέδου, όταν ερχόμουν προπόνηση ήταν σα να τα ξέχναγα όλα και γινόμουν άλλος άνθρωπος. Προσπαθούσα να δω κάθε μέρα ξεχωριστά και νομίζω ότι αυτή είναι η σωστή προσέγγιση. Δηλαδή κάθε μέρα που έρχεσαι να βλέπεις κάθε μέρα πως θα βελτιωθείς. Τελειώνεις την προπόνηση, είσαι μικρός και υστερείς απέναντι στα άλλα 4αρια σε σουτ, σε δύναμη, σε post. Πρέπει να μένεις κάθε μέρα και να κάνεις προπόνηση για να τους φτάσεις. Αυτό είχα στο μυαλό μου. Δεν είχα κάτι μελλοντικό. Άμα ερχόταν κάτι μελλοντικό όπως και ήρθε κάτι πολύ ωραίο, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Το συγκεκριμένο το σκέφτομαι μετά τα 27-28 μου ναι το σκεφτόμουν. Αλλά από τα 15 μου μέχρι να φτάσω στα 27 μου, όχι ήταν ένα όνειρο απατηλό.

Καταρχάς μία δύσκολη απόφαση ήταν όταν πήγα στη Μάλαγα. Δεν είναι σεβαστό και σωστό αυτό που λέω απέναντι στον σύλλογο της Ουνικάχα αλλά ένιωθα ότι μέσα κάτι έλλειπε. Έβλεπα τον Ολυμπιακό, δεν το λέω ώστε να πουλάω οπαδιλίκι ούτε για να λέω παραπάνω πράγματα από όσα πιστεύω αλλά ένιωθα ότι το μυαλό μου ήταν εδώ πέρα. Κατάλαβα ίσως ότι από τις πρώτες ημέρες εκεί πέρα ότι για να μου βγει όλο αυτό το κίνητρο μέσα στο παρκέ, ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που θα με έκανε να το βγάλω προς τα έξω. Από εκεί και πέρα, αυτό που προτρέπω και τους νεότερους και τους συμπαίκτες μου είναι ότι πάντα θα υπάρχουν καλοθελητές. Ακόμα και οι γονείς είναι καλοθελητές πολλές φορές. Τι εννοώ; Ότι ακόμα και οι γονείς θα γυρίσουν να σου πουν κάτι γιατί σε αγαπάνε. Το θέμα είναι ότι εσύ μέσα σου, εγώ μέσα μου είχα την αντίληψη να καταλάβω κάποια πράγματα για το τι είναι καλύτερο και για το μέλλον μου. Μπορεί ο πατέρας μου, να είναι καλά εκεί που είναι, η μητέρα μου ή δύο φίλοι μου να μου λέγανε “ρε Γιώργο είναι η ΤΣΣΚΑ”. Το ήξερα ότι ήταν η Φενέρ, ότι έχω περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσω μαζί της την Ευρωλίγκα. Έχω απεριόριστο σεβασμό για τη Φενέρ και για την ΤΣΣΚΑ αλλά μέσα μου ήξερα ότι αν έρθει αυτή η στιγμή ή αν τελειώσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό με ένα πρωτάθλημα ή ακόμα και να την τελειώσω θα είμαι πολύ καλύτερα εγώ μέσα μου για όλη μου τη ζωή όσο κοιμάμαι. Και είναι μία πραγματικότητα αυτή. Εμένα με έκανε χαρούμενο να θυσιάσω κάποια πράγματα που μπορεί να ήταν χρήματα και τρόπαια για να βρίσκομαι και να τελειώσω την καριέρα μου εδώ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιος που πράττει το αντίθετο είναι παράλογος.

Νομίζω ότι η ειλικρίνεια είναι αυτή που είναι πιο σεβαστή από όλους σε ό,τι και αν κάνεις. Ό,τι επάγγελμα και να κάνεις στη ζωή και στην καθημερινότητα, άμα είσαι ειλικρινής με τον άλλον, το εκτιμάει πιο γρήγορα όταν παίρνει μία απόφαση και ξέρει ότι αυτό είναι. Δηλαδή εγώ ποτέ δεν έκρυψα ότι ήμουν Ολυμπιακός από παιδί και ότι αγαπάω την ομάδα. Το να αγαπάς τον Ολυμπιακό δεν πάει να πει ότι μισείς τις άλλες ομάδες ούτε ότι πρέπει να φανατίζεσαι. Μικρός ήμουν οπαδός. Όταν έβγαλα τον οπαδισμό από μέσα μου και κατάφερα να γίνω ένας αθλητής που αγαπώ την ομάδα μου, γεννήθηκαν τα πιο όμορφα συναισθήματα και προσπάθησα αυτό να τα κρατήσω γιατί δεν μπορείς να είσαι και οπαδός και αθλητής μίας ομάδας. Αλλά η αγάπη παραμένει. Δεν κρύφτηκα ποτέ αλλά δεν ήταν και η προτεραιότητά μου να ασχολούμαι με άλλες ομάδες. Πάντα ήθελα να ξέρω τι κάνουμε εμείς, να είμαστε καλύτεροι και να βλέπω ποια είναι τα καλά που κάνουν οι άλλες ομάδες και να προσπαθώ και εγώ με την πλευρά μου στην ομάδα να τα βελτιώνουμε και ποια είναι τα άσχημα που πρέπει να τα αποφεύγουμε. Από εκεί και πέρα εγώ έχω πει πολλές φορές ότι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός πιο πολλά πράγματα ενώνουν τις δύο ομάδες, παρά τις χωρίζουν και μακάρι κάποια στιγμή όλη αυτή η αντιπαλότητα να είναι μόνο μέσα στο παρκέ. Να είναι ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό παιχνίδι και ένα τεράστιο ντέρμπι αλλά να μπορέσουμε να δούμε όλη τη σφαίρα της πραγματικότητας ακόμη καλύτερα, για το καλό του μπάσκετ».