Κατσόγιαννης στο Gazzetta: «Έμαθα να παίζω κοντά στο καλάθι από τον Καμπούρη, δεν πίστευα ότι είναι εφικτό οι 71 πόντοι»
Μπορεί το πρωτάθλημα της National League 2 να μην είναι και το πιο διαδεδομένο ανάμεσα στους φιλάθλους του μπάσκετ, ωστόσο όλοι όσοι αγαπούν το συγκεκριμένο άθλημα έστρεψαν τα βλέμματά τους σε αυτό. Ο λόγος δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι η κανονική διάρκεια της σεζόν στη συγκεκριμένη κατηγορία έφτασε στο τέλος αλλά το τι έγινε σε ένα από τα παιχνίδια της 22ης αγωνιστικής.
Πιο συγκεκριμένα, η Ελευθερία Μοσχάτου υποδέχτηκε τη Νίκη Αμαρουσίου. Οι γηπεδούχοι μπόρεσαν να πάρουν μία άνετη νίκη με 117-67, ωστόσο το πρόσωπο της βραδιάς δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Αριστομένη (ή απλά Άρη) Κατσόγιαννη. Ο 22χρονος φόργουορντ των νικητών, ο οποίος αποτελεί τα τελευταία χρόνια έναν από τους παίκτες του βασικού κορμού της ομάδας από το Μοσχάτο, αναδείχθηκε σε κορυφαίος σκόρερ έχοντας σημειώσει όχι 30, ούτε 40, ούτε 50 αλλά 71 πόντους (27 δίποντα, 4 τρίποντα, 5 βολές)!
ίδιος μίλησε στο Gazzetta και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο πως βίωσε ο ίδιος αυτόν τον ιστορικό αγώνα, για το αν έχει καταλάβει ο ίδιος τι έχει καταφέρει ενώ αποκάλυψε και με το τι ασχολείται πέρα από το μπάσκετ.
- Έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις βάλει 71 πόντους;
«Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν νομίζω ότι το έχω συνειδητοποιήσει. Πιστεύω ότι θα πρέπει να περάσουν ορισμένες ημέρες για να το καταλάβω τι έχει γίνει. Είναι κάτι το οποίο δεν φανταζόμουν ποτέ ότι είναι εφικτό να γίνει. Το βλέπαμε μικροί όταν παίζαμε 2Κ. Είναι πραγματικά αδιανόητο, δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα».
- Πώς βίωσες όλο τον αγώνα;
«Στην αρχή ήταν σαν ένας άλλος οποιοσδήποτε αγώνας. Δεν ξεκίνησα με τον σκοπό να βάλω 71 πόντους. Ήμουν σε πάρα πολύ καλή ημέρα αλλά αν δεν ήταν οι συμπαίκτες μου να με "ταΐζουν" συνέχεια με τη μπάλα, δεν θα γινόταν αυτό το πράγμα. Μετά από ένα σημείο γινόταν αυτόματα να μου δίνουν τη μπάλα. Χωρίς τους συμπαίκτες μου αυτό δεν θα ήταν εφικτό, οπότε το βίωσα όπως κάθε άλλο αγώνα, ο οποίος εξελίχθηκε σε κάτι τέτοιο. Χωρίς τους συμπαίκτες μου όμως δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα».
- Το πήρες χαμπάρι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ότι πας για τόσο μεγάλη επίδοση;
«Πραγματικά το λέω, δεν είχα εικόνα για το πόσο είχε ξεφύγει το σκορ. Απλά όπως είπα πριν, οι συμπαίκτες μου έδιναν συνέχεια τη μπάλα και εγώ σκόραρα. Σε ένα σημείο κοίταξα τον φωτεινό πίνακα και είδα ότι είχε ξεφύγει το σκορ. Από ένα σημείο και μετά απλά συνέχισα και θέλαμε μαζί με την υπόλοιπη ομάδα μου να δούμε στους πόσους θα φτάσουμε, χαριτολογώντας. Στην πορεία το κατάλαβα τι γινόταν».
- Αλήθεια, πώς καταφέρνεις να κοιμηθείς μετά από ένα τέτοιο αγώνα;
«Από χθες το βράδυ δεν έχω κοιμηθεί ιδιαίτερα. Πολλά μηνύματα, τηλέφωνα και προφανώς βγήκαμε να το γιορτάσουμε. Δεν έχω καταφέρει να κοιμηθώ γιατί τα συναισθήματα ήταν πάρα πολύ έντονα και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για όλο αυτό που έχει γίνει. Ο ύπνος ήταν κάτι πολύ δύσκολο ώστε να έρθει».
- Έφτασες 2 πόντους μακριά από το να πιάσεις την επίδοση του Γιαννάκη στο ιστορικό ματς Ιωνικός - Άρης.
«Μιλάμε για δύο τέρατα του ελληνικού αθλητισμού. Είναι ντροπή να τους πιάνω εγώ στο στόμα μου και να σχολιάσω κάτι πάνω σε αυτό. Είναι 71 πόντοι. Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης το έκαναν με διαφορετικές τελείως συνθήκες. Είναι κάτι τελείως το διαφορετικό. Άλλο μέγεθος, άλλο βάρος. Πιστεύω ότι θα είναι βλασφημία να πω κάτι για τους πόντους που είχαν βάλει ο Γιαννάκης και ο Γκάλης».
-Τη μπάλα του αγώνα την κράτησες για ενθύμιο;
«Η μπάλα του αγώνα με περιμένει στο γήπεδο. Μετά από όλα αυτά που έγιναν δεν έχω προλάβει να την πάρω. Ξέρω όμως ποια είναι, την έχουμε βάλει σε συγκεκριμένο σημείο, οπότε όταν τελειώσει η σεζόν πιστεύω ότι θα την πάρω και θα τη βάλω σε ένα πολύ ωραίο ράφι στο δωμάτιό μου».
- Πώς αντέδρασαν οι συμπαίκτες και οι αντίπαλοι;
«Οι συμπαίκτες μου αντέδρασαν με μεγάλη χαρά. Χωρίς αυτούς, δεν θα ήταν εφικτό να γίνει όλο αυτό. Κάθε ένας ξεχωριστά ήταν λες και δεν έπαιζε για τον εαυτό του αλλά για εμένα. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να βρεις κάτι αντίστοιχο σε συμπαίκτες. Πάνω από όλα εκτός από συμπαίκτες είναι και πάρα πολύ καλοί μου φίλοι. Όλοι, ένας προς έναν. Είναι πολύ σπάνιο να βρεις μία ομάδα που δουλεύει σαν ένα σύνολο για να το κάνει αυτό το πράγμα. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Πιστεύω ότι και εκείνοι βλέποντας το πως εξελισσόταν ο αγώνας, συνέχισαν να προσπαθούν να με κάνουν να βάλω και άλλους. Είναι πραγματικά ευλογία να έχεις τέτοιους συμπαίκτες και όχι μόνο μέσα στο παρκέ αλλά και σαν φίλους έξω από το γήπεδο».
- Γενικότερα τα τελευταία χρόνια αποτελείς έναν από τους ηγέτες της Ελευθερίας Μοσχάτου. Πώς πιστεύεις ότι θα εξελιχθεί η φετινή σεζόν;
«Δυστυχώς δεν καταφέραμε να μπούμε στα Play Off που ήταν ο βασικός μας στόχος. Όπως και να έχει όμως έχουμε το πλεονέκτημα έδρας με την ομάδα της Χίου. Στόχος μας είναι προφανώς από την ερχόμενη Κυριακή να παίξουμε δύο πολύ δυνατά παιχνίδια και να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε. Η ομάδα της Χίου είναι πολύ καλή, δεν φοβόμαστε όμως κανέναν. Στόχος μας είναι να παίξουμε δυνατά και να διεκδικήσουμε αυτό που μας αναλογεί γιατί μας αξίζει να είμαστε σε αυτή την κατηγορία».
- Πες μας λίγο για την πορεία σου στα παρκέ;
«Θυμάμαι από μωρό παιδί να είμαι με τον πατέρα μου και να παίζουμε μπάσκετ και να βλέπουμε συνέχεια στην τηλεόραση. Έτσι ξεκίνησα να παίζω από 5 ετών στις υποδομές του Ολυμπιακού, μέχρι τα 13 ή 14 μου όπου παρότι έφυγα στις ηλικίες του παιδικού, τα πράγματα που εξέλαβα από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού ήταν πολύ σημαντικά. Ειδικά από δύο προπονητές οι οποίοι πιστεύω ήταν αρωγοί -όχι μόνο μπασκετικά αλλά και σαν παιδαγωγοί- μου έμαθαν πολλά πράγματα. Ο κόουτς ο Βασίλης ο Πιτσικάλης που ήταν ο πρώτος μου προπονητής, για τον οποίο τα λόγια είναι περιττά. Για ενάμιση χρόνο είχα και προπονητή τον Αργύρη Καμπούρη, ο οποίος είναι ένας άνθρωπος που είναι απίστευτος. Μου έμαθε πάρα πολλά πράγματα. Σε έκανε να του εκπέμπεις σεβασμό και να το έχεις και εσύ ο ίδιος γενικότερα στη ζωή σου. Μου έμαθε πάρα πολλά μπασκετικά πράγματα καθώς μέχρι τότε δεν ήξερα να παίζω και να κινούμαι σαν ψηλός, οπότε το ότι έμαθα να παίζω κοντά στο καλάθι οφείλεται ξεκάθαρα σε αυτόν.
Μετά τον Ολυμπιακό είχα ένα μικρό πέρασμα από τον Πορφύρα, επέστρεψα στον Ολυμπιακό και από την ηλικία του παιδικού είμαι στην Ελευθερία Μοσχάτου. Πιστεύω έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, είναι από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει. Είναι ένα οικογενειακό περιβάλλον, τελείως διαφορετικό από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού. Αυτό με βοήθησε να εξελιχθώ και βασικότερα να περνάω καλά. Μέχρι και το αντρικό υπήρχε μια συνοχή, ένα οικογενειακό κλίμα, το οποίο ήταν πάρα πολύ σημαντικό για έναν αθλητή. Ήταν πολύ σημαντικό ότι από το εφηβικό, με προπονητή μου τον Νίκο Ποτόσογλου με εμπιστεύτηκε από την πρώτη χρονιά, έπαιζα πάρα πολύ και αυτό μου έδωσε ουσιαστικά το εισιτήριο για να με καλέσουν στο ανδρικό από τα 16 μου. Από εκεί και πέρα ανέλαβε δουλειά ο κόουτς Σίμος. Από 17 χρονών με έβαλε βασικό στη Γ' Εθνική. Αυτό πραγματικά δεν ξέρω αν το κάνουν πολλοί προπονητές. Είναι ευλογία να έχει στον δρόμο σου έναν τέτοιο προπονητή και άνθρωπο. Μπορεί να έχουν χωρίσει οι δρόμοι αλλά είναι ένας άνθρωπος τον οποίο όλοι μας θεωρούμε ακόμα οικογένεια γιατί ήταν φίλος μας και προπονητής μας. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα θα τα δείξει ο χρόνος. Χωρίς όλους όσους ανέφερα, δε θα είχε γίνει τίποτα από όσα έγινα σήμερα».
- Γενικότερα σαν άνθρωπος με τι ασχολείσαι;
«Σπουδάζω στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο οικονομικό τμήμα. Δουλεύω σε μία οικογενειακή επιχείρηση που έχουμε. Προσπαθώ να τα συνδυάζω όλα μαζί. Ελπίζω φέτος να πάρω το πτυχίο μου και να καταπιαστώ με κάποιο μεταπτυχιακό. Πάντως είναι μία πολύ ωραία ισορροπία μεταξύ των πραγμάτων για να τα προλαβαίνεις όλα και είμαι χαρούμενος που έχω καταφέρει να τα συνδυάζω.
Το μπάσκετ το αγαπώ αλλά και οι σπουδές είναι εξίσου σημαντικές γιατί όπως ξέρουμε όλοι, το μπάσκετ πόσο θα διαρκέσει; Δεν είναι για πάντα. Δίνω πολύ βάση σε αυτές γιατί εκεί είναι το μέλλον μου»
- Μεγαλύτερο πρότυπο;
«Θα έλεγα ότι είναι ο Λούκα Ντόντσις και ας μην έπιασα τους 73 που έχει βάλει εκείνος. Το στιλ παιχνιδιού του, γενικά το πως στέκεται μέσα στο γήπεδο τον κάνει να ξεχωρίζει και είναι κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα».
- Έχεις θέσει κάποιον μεγάλο στόχο καριέρας;
«Δεν έχω βάλει κάποιον στόχο. Προσπαθώ να βλέπω παιχνίδι με το παιχνίδι, εβδομάδα με την εβδομάδα, σεζόν με τη σεζόν. Να είμαι υγιής και προσπαθώ να βλέπω κάθε χρονιά σαν μία ξεχωριστή πορεία, μία ξεχωριστή πρόκληση. Δεν κοιτάω τόσο μακριά, προσπαθώ το παρών και να βλέπω το σύντομο μέλλον. Οπότε κάποιον μεγαλόπνοο στόχο δεν έχω βάλει. Προσπαθώ να είμαι υγιής και να απολαμβάνω το παιχνίδι».
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
