Τα κίτρινα κουδούνια

Kαλά νέα για τον Ολυμπιακό, άσχημα για τον Παναθηναϊκό, άσχημα και για το ελληνικό πρωτάθλημα: μία από τα ελάχιστες συγκρούσεις από τις οποίες οι ουδέτεροι περίμεναν κάποιο πυροτέχνημα για να ξυπνήσουν αποδείχθηκε τζούφια.

Ξέρω, ξέρω τι φωνάζετε εσείς στη γαλαρία, μπορώ να διαβάσω τα χείλη σας. «Λευκάδα», λέτε. Και έχετε δίκαιο. Εκεί, όμως, ο Ολυμπιακός δεν είχε αντίπαλο τη Δόξα, αλλά τον εαυτό του.

Στη Θεσσαλονίκη απέδειξε ότι το κλειδί είναι η σοβαρότητα. Όταν εμφανίζεται συγκεντρωμένος και συσπειρωμένος, δεν απειλείται ιδιαίτερα από τις ομάδες που πασχίζουν να του γαργαλήσουν τις πατούσες.

Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για τον Παναθηναϊκό. Ας με διαψεύσει κάποιος τρίτος ή τέταρτος ή πέμπτος και θα φάω πανηγυρίζοντας τα γραπτά μου.

Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να βγάλει τους συνηθισμένους αιφνιδιασμούς ούτε έλαβε χείρα βοηθείας από τον ασυνήθιστα άκεφο Πρίντεζη (0/8 σουτ).

Ωστόσο, εκμεταλλεύτηκε άψογα τον άξονα των Σπανούλη-Μπερτς και είχε ζεστό το διπλό βαρόμετρο που έρχεται από τον πάγκο (Γκρην, Λοτζέσκι).

Οι δύο Αμερικανοί σκόρερς πέτυχαν το 27% των πόντων της ομάδας, ο Καναδός έγραψε 10 π, 12ρ., 4κοψ., ενώ ο αρχηγός χρειάστηκε 30 λεπτά για να μοιράσει 11 από τις 14 ασίστ του Ολυμπιακού.

Όταν βρήκε το χέρι του μέσα στο παλιό του σπίτι ο Κώστας Παπανικολάου (με 3/3 τρ. στην γ’ περίοδο), οι «κόκκινοι» πάτησαν γκάζι και άνοιξαν διαφορά 16 πόντων.

Ο Άρης σκαρφάλωσε στις πλάτες του «έκτου παίκτη», έφτασε σε απόσταση βολής 9 ολόκληρα λεπτά πριν το τέλος, ώσπου αντίκρυσε τη σκληρή πραγματικότητα. Άλλα τα μάτια του λαγού, άλλα της κουκουβάγιας.

Ο άνθρωπος που έβαλε το πιο βαρύ σουτ της ημέρας, o Αγραβάνης. ήταν ο 12^ος του Ολυμπιακού, βασικός ωστόσο στην τελευταία Εθνική Ελλάδας. Στον Άρη θα έπαιζε 40 λεπτά, που λέει ο λόγος.

Ελάχιστες ομάδες στην Ευρώπη έχουν τόση ποιότητα συσσωρευμένη στην άκρη του πάγκου. Αυτό είναι και το σημαντικότερο όπλο των «ερυθρολεύκων», στον μαραθώνιο της Euroleague.

Ο Άρης ήταν σωστά στημένος στο γήπεδο και έφερε τον ρυθμό στα μέτρα του με σύνθετες άμυνες, αλλά αποδείχθηκε λίγος. Η φετινή φουρνιά των Αμερικανών κατέβασε τον πήχυ αντί να τον τοποθετήσει ψηλότερα.

Ο Μπάκνερ δεν είναι Χάγκινς, ο Μαρμπλ δεν χωράει στα παπούτσια του Ουάιτ, ο Τζένκινς δεν έχει τον οίστρο του ΜακΝηλ, ο ταλαντούχος Κάμινγκς είναι λιγότερο «Ευρωπαίος» στο παιχνίδι του από τον Ουότερς.

Οι «κιτρινόμαυροι» υστερούν σε δημιουργία και σε φαιά ουσία, έχασαν τον βασικό τους ψηλό όταν χτύπησε ο Καββαδάς, ενώ δεν δείχνουν ικανοί να παίξουν εκείνες τις περυσινές άμυνες που κατάπιναν τον αντίπαλο.

Θα κάνουν, βέβαια, πρωταθλητισμό στο Champions League του μπάσκετ. Αλλά αυτό λέει περισσότερα για το Champions League του μπάσκετ, παρά για τη δυναμικότητα της ομάδας. Η βαριά φανέλα δεν αρκεί.

Θυμάμαι πόσα κίτρινα κουδούνια μου κρεμούσαν οι ορκισμένοι φίλοι του Άρη, πέρυσι, όταν έγραφα στα μέσα της περιόδου ότι θα ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση η παραμονή του Οκάρο και των άλλων.

Τέσσερα «goodbye» αργότερα, πέντε αν βάλουμε και τον Κόεν, ο Πρίφτης προσπαθεί να ξαναφτιάξει από την αρχή το δοκιμασμένο γιατρικό, με γενόσημα αντί κανονικών φαρμάκων.