Η Κιβωτός και η...μπασκετίλα!

Eίναι ωραία η... ρουφιάνα η Θεσσαλονίκη!

Ωραία με τις εικόνες της, μεθυστική με τα αρώματα της και προ πάντων (εις ό,τι μας αφορά) μπασκετική!

Διαχρονικώς μπασκετική, ακόμη και όταν δεν βρίσκεται στην καλύτερη φάση της στο άθλημα, το οποίο πρωτοπαίχθηκε εδώ πριν από ενενήντα επτά χρόνια...

Το τοπικό επίρρημα που χρησιμοποιώ έχει τη σημασία του, διότι από χθες το απόγευμα βρίσκομαι εδώ και όχι εκεί: εδώ στη Θεσσαλονίκη, όχι εκεί στη Θεσσαλονίκη!

Εδώ, όπου - δεν το κρύβω και νιώθω σε όλη μου τη ζωή την τιμή και το χρέος να το αναστορούμαι, να το δηλώνω δημοσίως και να καυχιέμαι κιόλας - μεγάλωσα από ηλικιακής και κυρίως επαγγελματικής πλευράς...

Εδώ, όπου πηγαινοερχόμουν κάθε εβδομάδα, ενίοτε και δυο φορές την εβδομάδα, για καμιά δεκαπενταριά χρόνια...

Εδώ, όπου οφείλω σε μεγάλο βαθμό το δημοσιογραφικό ευ ζην μου!

Τύχη αγαθή και τιμή που τιμή δεν έχει με έφεραν πάλι εδώ και μου χαρίζουν κιόλας το παράσημο της... οικουμενικότητος!

Το εννοώ αυτό, διότι με προσκάλεσε τρεις φορές ο Άρης να παρουσιάσω σημαντικές εκδηλώσεις του με κορυφαία την αλησμόνητη και... ανατριχιαστική βραδιά της 7ης Μαίου του 2013, με την απόσυρση της φανέλας του Γκάλη...

Με προσκάλεσε η ΧΑΝΘ, στις 8 Δεκεμβρίου του 2012 για να παρουσιάσω τις τελετές της ονοματοδοσίας των εγκαταστάσεων της και των εγκαινίων του μουσείου της από το οποίο παρεμπιπτόντως πέρασα μια βόλτα πριν από λίγη ώρα, νιώθοντας σαν τον θρήσκο εκκλησιαζόμενο που πρέπει να ανάψει ένα κερί στη διπλή χάρη της!

Αφενός στη χάρη της Χριστιανικής Αδελφότητος Νέων Θεσσαλονίκης που έφερε και στέγασε στην Ελλάδα το 1919 και αφετέρου στη χάρη ολάκερης της καλαθοσφαίρισης η οποία παρεμπιπτόντως χθες (21 Δεκεμβρίου) γιόρταζε τα 125α γενέθλια της: 125 χρόνια από εκείνο το παγωμένο ξημέρωμα της 21ης Δεκεμβρίου του 1891 που ο Τζέημς Νέησμιθ είπεν και ελάλησεν «let the game start»!

Αυτή τη φορά με κολακεύει και με τιμά ο ΠΑΟΚ με την πρόσκληση του να είμαι ένας από τους ομιλητές στην παρουσίαση όχι ενός βιβλίου, αλλά της Βίβλου του!

Απόψε στις 19:00 στο ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλάς» η ΚΑΕ ΠΑΟΚ και ο Σύλλογος Παλαιμάχων Καλαθοσφαιριστών της ομάδας δεν παρουσιάζουν απλώς ένα λεύκωμα που εκτείνεται σε 544 σελίδες και περιλαμβάνει 731 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες από τις οποίες παρελαύνει ολάκερη η ιστορία της ομάδας εδώ και ενενήντα χρόνια...

Απόψε ο ΠΑΟΚ, δια του Νίκου Σταυρόπουλου, καταθέτει μια ανεκτίμητη σπονδή στον βωμό του μπάσκετ και νιώθω πως η υπόθεση ξεφεύγει κατά πολύ από μια εθιμοτυπική εκδήλωση παρουσίασης ενός έργου.

Με την υπερβολή προς την οποία ρέπω, αισθάνομαι ότι αυτό το βαρύ και ασήκωτο λεύκωμα είναι η Κιβωτός, την οποία ο Σταυρόπουλος είχε την πρόνοια να αρχίζει να φτιάχνει εδώ και επτά χρόνια, για να διασώσει τον ΠΑΟΚ από τον επαπειλούμενο κατακλυσιμό της λήθης και σήμερα της βγάζει άδεια πλεύσης στον μπασκετικό ωκεανό!

Η γλαφυρότητα προς την οποία επίσης ρέπω είναι επιβεβλημένη και σπεύδω να την εξηγήσω...

Το λεύκωμα με τίτλο «ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, 90 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ» ανατρέχει στη διαδρομή της ομάδας από τον παρθενικό αγώνα της στις 19 Οκτωβρίου του 1926 (με πρώτο αντίπαλο την Αρμενική) μέχρι σήμερα και είναι πράγματι τόσο βαρύ, ώστε χθες το απόγευμα που μου το πρόσφερε ο Σταυρόπουλος, σκέφτηκα πως χρειαζόταν αχθοφόρος για να το κουβαλήσει!

Το καλύτερο, όμως, το άκουσα λίγο αργότερα από τον θυμόσοφο Γιωργή Μπουσβάρο, ο οποίος εις επήκοον και του Κλαούντιο Κολντεμπέλα έριξε την ατάκα της βραδιάς...

«Ακόμη και ο Πύρρος Δήμας εάν προσπαθούσε να το σηκώσει, θα κοψομεσιαζόταν»!

Του Σταυρόπουλου, πάντως, κοψομεσιάστηκε το αυτοκίνητο του, όπου χθες το απόγευμα φόρτωσε τα πρώτα ζεστά και μυρωδάτα αντίγραφα από το τυπογραφείο στο Λάκκωμα και τα κουβάλησε στην Πυλαία, λίγη ώρα πριν από τον αγώνα του ΠΑΟΚ με τη Βαρέζε!

Χριστό έκανε ο Νίκος τον (πρόεδρο της ΚΑΕ) Μπάνε Πρέλεβιτς να του το δώσει και να του το δείξει, αλλά τζίφος: ο Μπάνε με τη μνημειώδη (σε άλλους, συμπεριλαμβανομένου και εμού, αρεστή, σε άλλους ενοχλητική) αναισθησία που τον διακρίνει δεν υπέκυψε στον πειρασμό επιφυλασσόμενος να το καμαρώσει απόψε και ο κλήρος της έκστασης έπεσε σε άλλους....

Στον μάνατζερ της ομάδας Τέλη Ζουρνατσίδη και στον υπεύθυνο Τύπου Παναγιώτη Χορόζογλου που ακολούθησαν κιόλας την κανονική διαδικασία της άρσης βαρών: ο Τέλης που είναι και γεροδεμένος έκανε το αρασέ και ο Παναγιώτης το ζετέ!

Εάν ήταν εκεί και ο Μπάνε, θα αναβίωνε και την καταργημένη κίνηση του ντεβελοπέ!

Τι φλασιά έφαγε ο «Μagic»; Όντας εδώ και οκτώ χρόνια τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ, αλλά και πρόεδρος του Συλλόγου Παλαιμάχων παικτών της ομάδας, ο Σταυρόπουλος ξεφύλλιζε ένα βράδυ το αραχνιασμένο προσωπικό άλμπουμ με τις φωτογραφίες και τα αποκόμματα των εφημερίδων που μάζευε με ευλάβεια ο συχωρεμένος ο πατέρας του και αργότερα η σύζυγος του, Λίλη και τότε δέχθηκε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος!

Επτά χρόνια του πήρε με τη βοήθεια και των άλλοτε συμπαικτών του που προσέτρεξαν να τον βοηθήσουν (με πρώτο και καλύτερο τον Θανάση Κουματσιώτη) για να περισυλλέξει το καταχωνιασμένο από εδώ και από εκεί, αλλά ανεκτίμητο υλικό, να το ταξινομήσει, να βρει τα πρόσωπα τα οποία εικονίζονται, να γράψει τις λεζάντες και να κάνει όλη αυτή τη δύσκολη δουλειά με χειρουργική ακρίβεια!

Τσατίστηκε όμως και είναι ακόμη τσατισμένος διότι από τα εκατοντάδες πρόσωπα που εμφανίζονται στο λεύκωμα, του έχει ξεφύγει το όνομα ενός πιτσιρικά που εικονίζεται σε μια ομαδική φωτογραφία στις αρχές της δεκαετίας του ’60!

Με την τελειομανία και τη λεπτολογία που τον διέπουν ο «Magic» ξεσήκωσε όλη τη Θεσσαλονίκη για να βρει πώς λεγόταν, αλλά τζίφος!

Το βιβλίο έχει ελάχιστα κείμενα. Τα απολύτως απαραίτητα που λένε! Στηρίζεται στη δύναμη της εικόνας, άρα –με τη λογική των Κινέζων- οι λέξεις του είναι 731.000!

Ρε μπαγάσα Σταυρόπουλε, ούτε η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς» δεν είχε τόσες πολλές!

Πέρα από την πλάκα, η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή, διότι όπως είπε και ο Ευριπίδης, «όλβιος όστις της Ιστορίας έσχε μάθησιν»: σε απλά ελληνικά, είναι ευτυχισμένος αυτός που έχει μάθει (και διδαχθεί) από την Ιστορία.

Με άλλα λόγια – αλλά με το ίδιο νόημα - το είπε στην αρχαία Ρώμη και ο Κικέρων: όταν νιώθεις υπερηφάνεια για τους προγόνους σου, μη στερήσεις αυτή τη δυνατότητα και από τους απογόνους σου».

Αυτό ακριβώς το ιστορικό χρέος επιτέλεσαν ο Σταυρόπουλος ως εμπνευστής και όλοι όσοι συνέδραμαν στο εξ ορισμού δύσκολο, φιλόδοξο, τολμηρό και μεγαλεπήβολο εγχείρημα του: πήραν από τους προκατόχους τους το legacy και το μεταβιβάζουν δίκην σκυταλοδρομίας στις επόμενες γενιές.

Δεν έλειψαν και τα απρόοπτα ή τα ευτράπελα περιστατικά σε αυτά τα επτά χρόνια της φαγούρας: όπως για παράδειγμα μια περίπτωση στην οποία ένας παλαίμαχος παίκτης είχε πάρει διαζύγιο από τη γυναίκα του και αυτή αρνιόταν να δώσει τις φωτογραφίες που ο λεγάμενος άφησε στο σπίτι, όταν έφυγε...

Τελικά επιστρατεύθηκε ο γιος τους που τις πήρε και τις έδωσε στον Σταυρόπουλο...

Μια πανηγυρική φωτογραφία από τα επινίκια της κατάκτησης του τίτλου του 1959, ο Σταυρόπουλος την πήρε από μια κορνίζα που είχε ο Ορέστης Αγγελίδης στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας του, ενώ άλλες φωτογραφίες χρειάστηκαν επεξεργασία επειδή ήταν σκισμένες ή είχαν πάνω διάφορες σημειώσεις!

Αμ το άλλο; Κατόπιν απαιτήσεως κάποιου, που εικονίζεται να κάθεται στον πάγκο φορώντας καφέ παπούτσι με άσπρη κάλτσα, αίφνης οι κάλτσες βάφτηκαν μπεζ για να ταιριάζουν με την υπόδηση!

Υπάρχουν ένα σωρό από φωτογραφίες που από μόνες τους θα μπορούσαν να γίνουν βιβλίο: εικόνες θριάμβων, αλλά και απογοητεύσεων, μα πάνω απ’ όλα στιγμές που μένουν παγωμένες στο χρόνο και ανεξίτηλες στη μνήμη, στο μυαλό και στην καρδιά...

Σε μια από αυτές που την είδε και λίγο έλειψε να δακρύσει, εμφανίζεται ο Κλαούντιο Κολντεμπέλα να κάνει βαθιά υπόκλιση προς τον κόσμο του ΠΑΟΚ στο ύστατο ματς που έπαιξε ο ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο, προτού μετακομίσει στο «παλατάκι» της Πυλαίας...

Είναι πανοραμική, τραβηγμένη από ψηλά, αναδεικνύει όλο το μεγαλείο της περίστασης και τεκμηριώνει την άρρηκτη σχέση του πρωταγωνιστή του γηπέδου με τους πρωταγωνιστές της εξέδρας.

Επίτηδες χρησιμοποιώ τη λήξη, διότι στον πρόλογο του ο Σταυρόπουλος αφιερώνει το λεύκωμα σε όλους τους πρωταγωνιστές, απ’ όποιο μετερίζι και αν έδρασαν, αρχής γενομένης από εκείνους που άρχισαν να παίζουν σε χωμάτινα γήπεδα, χαράζοντας με κιμωλία τις γραμμές του γηπέδου και μάλιστα φορούσαν κανονικά μυτερά παπούτσια μέχρι να βρουν λεφτά για να αγοράσουν μεταχειρισμένα αθλητικά από τους Αμερικανούς ναύτες και να τα δώσουν στον τσαγκάρη για επιδιόρθωση, ώστε να μοιάζουν σαν καινούργια!

Εμένα που είμαι φανατικός συλλέκτης τέτοιων αθλητικών έργων αυτή η Βίβλος με ξεπερνάει! Ξεπερνάει, θαρρώ, και τα όρια του ΠΑΟΚ, της Θεσσαλονίκης και της ελληνικής επικράτειας, αποτελώντας πλέον μέρος της οικουμενικής ιστορικής μνήμης και δη της μπασκετικής κοινοκτημοσύνης!

Το εννοώ αυτό, διότι η Θεσσαλονίκη σε αυτό το επίπεδο μαρσάρει εδώ και χρόνια και αφήνει την Αθήνα να τρώει τη σκόνη της στη μάπα!

Μοστράρει το Μουσείο της η ΧΑΝΘ, το δικό του ο Αρης, και το δικό του ο ΠΑΟΚ, χώρια οι λαμπερές εκδηλώσεις και οι συλλεκτικές εκδόσεις που λειτουργούν ως οχήματα απότισης του οφειλόμενου φόρου τιμής και μνήμης στους σκαπανείς της Ιστορίας.

Στην προκειμένη περίπτωση, ήρθε κι έδεσε κιόλας, διότι η αποψινή επίσημη παρουσίαση του λευκώματος συμπίπτει με τον χθεσινό αγώνα του ΠΑΟΚ (στο πλαίσιο του Basketball Champions League) απέναντι στη θρυλική Βαρέζε, η οποία έχει το μοναδικό και προφανώς ακατάρριπτο ρεκόρ των δέκα απανωτών τελικών στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Συμπίπτει επίσης με την παρουσία του λατρεμένου από τους οπαδούς των δυο ελληνικών ομάδων στις οποίες αγωνίσθηκε επί έξι συναπτά έτη (ΑΕΚ 1996-1998, ΠΑΟΚ 1998-2002) Κλαούντιο Κολντεμπέλα ο οποίος ήλθε στη Θεσσαλονίκη με την ιδιότητα του τζένεραλ μάνατζερ της Βαρέζε και έφυγε με το λεύκωμα για το οποίο αναγκάσθηκε να πληρώσει πρόστιμο υπέρβαρης αποσκευής στο αεροδρόμιο «Μακεδονία»!

Τότε ο Κλαούντιο ήταν μόλις 21 ετών και οι συμπαίκτες του που ήξεραν τι ατμόσφαιρα θα αντιμετώπιζαν στο Αλεξάνδρειο, τον έβαλαν μπροστά για να βγει πρώτος από τη φυσούνα στον αγωνιστικό χώρο! «Τα είδα όλα φίλε μου τότε. Τρεις φορές βγήκα και τρεις φορές ξαναμπήκα μέσα χλωμός και σχεδόν χεσμένος από τον φόβο και τον πανικό» μου έλεγε χθες, αλλά του είχα έτοιμο τον (παρηγορητικό) αντίλογο, τον οποίο βεβαίως και είχε ακουστά ως πρώην κάτοικος της Θεσσαλονίκης...

«Τι μας λες ρε Κλαούντιο; Εδώ οι ΠΑΟΚτσήδες δεν είχαν αφήσει κοτζάμ Μαραντόνα να εκτελέσει ένα κόρνερ, ποιος είσαι εσύ που είχες την απαίτηση να βγεις σαν κύριος από τη φυσούνα;»

Ο προπονητής της Βαρέζε, άλλοτε συμπαίκτης του Κολντεμπέλα στη Βίρτους Μπολόνια και στην Εθνική Ιταλίας, Πάολο Μορέτι ο οποίος πέρασε κιόλας μια σεζόν στην Ελλάδα με το Περιστέρι (1996-97) δεν πήρε λεύκωμα, αλλά του αξίζει Οσκαρ μνήμης, διότι ο αθεόφοβος θυμήθηκε τον αγώνα στον οποίο ο κατά είκοσι πόντους κοντύτερος Τζον Κόρφας του πήρε το τζάμπολ στο «Παλέ»!

Ε, πλάκα θα ‘χε να ήταν εδώ και ο Γκεόργκε Μουρεσάν να θυμηθεί το κάρφωμα που «έφαγε» από τον Κλιφ Λέβινγκστον στον αγώνα του ΠΑΟΚ με την Πο Ορτέζ!

Συμπίπτει επίσης με την επέκταση του Μουσείου στο «Παλατάκι», όπου εσχάτως προστέθηκε μια ενότητα με πενήντα τρεις (53) φωτογραφίες διαφορετικών ομάδων του ΠΑΟΚ ανά σεζόν!

Ο ΠΑΟΚ είναι πτωχός πλην τίμιος! Έδωσε έμφαση εδώ και τέσσερα χρόνια στο να νοικοκυρέψει τα του οίκου του και να τακτοποιήσει τα χρέη του, με αποτέλεσμα να μην έχει πολλά λεφτά να διαθέσει: το ρόστερ του κοστίζει 417 χιλιάδες ευρώ, ενώ το αντίστοιχο της Βαρέζε ξεπερνάει το εκατομμύριο!

Ο «Κλόντι», συγκινήθηκε βλέποντας τη δική του ζωή στο λεύκωμα, ενώ όταν έπεσε το μάτι του στις φωτογραφίες από τον ημιτελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων της σεζόν 1989-90 ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στην Κνορ Μπολόνια.

Ο ΠΑΟΚ, όπως έλεγε τις προάλλες ο Πρέλεβιτς, δεν έχει από πίσω του έναν δικό του ισχυρό επενδυτή, αλλά τουλάχιστον τσιμπάει το κάτι τις του από τον Ιβάν Σαββίδη.

Ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να ανοιχτεί στην αγορά για να παρουσιάσει ένα πιο δυνατό ρόστερ, αλλά διέθεσε από το υστέρημα (και πάντως όχι από το περίσσευμα του) για εσωτερικά έργα υποδομής...

Με πήρε αγκαζέ χθες το βράδυ πριν από την έναρξη του αγώνα ο Τέλης Ζουρνατσίδης και μου έδειξε με υπερηφάνεια δυο από δαύτα: το σούπερ ντούπερ γυμναστήριο που είναι εξοπλισμένο με όργανα τελευταίας τεχνολογίας και στήθηκε με την πολύτιμη χορηγία της εταιρείας «Matrix» και τα αποδυτήρια τα οποία δεν έχουν σε τίποτε να ζηλέψουν –και δεν υπερβάλλω- από εκείνα των ομάδων του ΝΒΑ!

Και να η δερμάτινη επένδυση στους πάγκους, να τα ονόματα των παικτών σε ταμπέλες, να τα ντουλάπια για τα ρούχα, να τα συρτάρια για τα προσωπικά αντικείμενα, να επίσης –και μη γελάσετε διότι το θέμα είναι όντως σοβαρό- τα έξι καινούργια ατομικά ουρητήρια ώστε να μην παρατηρείται συνωστισμός στην ανάπαυλα των ημιχρόνων...

Όσο υπήρχε μια μεγάλη τουαλέτα, εάν ήθελαν έστω οι μισοί παίκτες να κάνουν τσίσα τους, έχαναν τις μισές οδηγίες του Σούλη!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά βάζω τα καλά μου και ετοιμάζομαι να απολαύσω άλλη μια όμορφη βεγγέρα στη Θεσσαλονίκη η οποία όπου κι αν σταθείς, «smells like basketball»!

Δεν ξέρω πώς μπορώ να περιγράψω την οσμή της μπασκετίλας, αλλά είναι τόσο έντονη η ρουφιάνα που μου σπάει τα ρουθούνια!