O τελικός του πουθενά

Εάν η απόφαση για το γήπεδο του τελικού έβγαινε σήμερα, με αυστηρή τήρηση του γράμματος του κανονισμού και χωρίς να υπολογίζονται η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και ο Πειραιάς, τα χρίσμα θα έπαιρνε μία από τις εξής οκτώ πόλεις: Πάτρα, Χαλκίδα, Ρέθυμνο, Ρόδος, Τρίκαλα, Λευκάδα, Αμαλιάδα και …Λαύριο.

Επειδή όμως οι περισσότερες από αυτές έχουν γήπεδα σχολικού επιπέδου με χωρητικότητα 1-2 χιλιάδων φιλάθλων, θα ξεκινούσαμε για Πάτρα και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ουδέτερο γήπεδο απόλυτα έτοιμο και κατάλληλο, εκτός από το ΣΕΦ και την Πυλαία. Τα πλέον ...ακατάλληλα, δηλαδή.

Μήπως να ψάχνουμε αεροπορικά εισιτήρια για την Κύπρο; Και στην Αμερική ζουν πολλοί Έλληνες και στην Αυστραλία και στη Γερμανία. Kαι στο Ντουμπάι...

Εξηγούμαι πριν παρεξηγηθώ. Η προκήρυξη της διοργάνωσης απαιτεί έκδοση ονομαστικού ηλεκτρονικού εισιτηρίου, ώστε να είναι «φακελωμένοι» όλοι οι θεατές του τελικού. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο σε γήπεδα της σημερινής Α1, αφού τα υπόλοιπα είναι αχαρτογράφητα.

Για να συμβεί η σχετική χαρτογράφηση από διαπιστευμένη εταιρία, απαιτείται χρόνος. Χρόνος υπάρχει, αλλά έχω δει παγετώνες να κινούνται πιο γρήγορα από τα γρανάζια της ελληνικής γραφειοκρατίας.

Άλλες χώρες προλαβαίνουν μέσα σ’έναν μήνα να κατασκευάσουν καινούριο γήπεδο. Εμείς μετά βίας προφταίνουμε να αγοράσουμε ομπρέλα για να προστατευτούμε από τις γελοίες ανακοινώσεις των τεσσάρων σεμι-φιναλίστ.

Υπάρχουν και άλλου είδους ζητήματα. Το κλειστό της Ξάνθης έχει μπασκέτες παλαιού τύπου, τις «εύθραυστες», και πάλι καλά που δεν γκρέμισε καμιά ο Αντετοκούνμπο σε εκείνο το φιλικό της Εθνικής, να έχουμε τρεχάματα.

Θα πρέπει οπωσδήποτε να αντικατασταθούν αν είναι να διεξαχθεί εκεί τελικός, οπότε τρέχα γύρευε με την προκήρυξη διαγωνισμού που προβλέπει ο νόμος. Αυτό το πρόβλημα θεωρείται πιο σοβαρό από το κώλυμα με τα ηλεκτρονικά εισιτήερια.

Εκκρεμεί, επίσης, η ετυμηγορία των αστυνομικών διευθύνσεων, των οποίων η ευθυνοφοβία τρυπάει το ταβάνι. Η συνήθης νοοτροπία τους συνοψίζεται στην παρακάτω φράση: «Ας πάνε όπου θέλουν, αρκεί να είναι μακριά από τον κώλο μας».

Εδώ που τα λέμε, δεν έχουν άδικο που θέλουν να αποφύγουν τα επικίνδυνα μπλεξίματα για τρεις κι εξήντα. Ούτε έχουν άδικο οι φιλήσυχοι δημότες πόλεων που ξαφνικά γίνονται βορά χουλιγκάνων χωρίς να φταίνε σε κάτι και χωρίς να έχουν σοβαρό κέρδος από αυτά τα κέρατα.

Εσάς, κύριε καταστηματάρχα της Λάρισας, πώς θα σας φαινόταν να σας κάψουν το μαγαζί ή το αυτοκίνητο καλόπαιδα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη;

Μη ξινίζετε τα μούτρα, δεν θα είναι η πρώτη φορά. Ας ανοίγατε το μαγαζί σας στην Κουτσούφλιανη, να είχατε το κεφάλι ήσυχο.

Η «σωστή» πόλη για τη διεξαγωγή του τελικού του ρημαδοκυπέλλου είναι η Θεσσαλονίκη. Δεκαεπτά χρόνια σε καραντίνα είναι πολλά. Εξωφρενικά πολλά.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 2000 έγιναν δώδεκα τελικοί στην Αθήνα (Ελληνικό, ΟΑΚΑ, ΣΕΦ, Γαλάτσι), δύο στο Ηράκλειο (στα Αοράκια αλλά και στο κλουβί του Λίντο) ένας στη Λάρισα, ένας στην Πάτρα, ένας στη Λαμία. Παραδόξως, ούτε ένας στο «Γ.Βασιλακόπουλος» του Πύργου.

Τώρα, όμως, έσβησαν τα φώτα στα Λαδάδικα. Ο κύβος έπρεπε να πέσει πριν το ξεκίνημα της σεζόν και όχι τώρα που αναδείχθηκαν οι φιναλίστ.

Ποιος θα έφερνε αντίρρηση, εάν η ΕΟΚ όριζε από τον Σεπτέμβριο ως έδρα διεξαγωγής του τελικού την Πυλαία ή το Αλεξάνδρειο; Κανένας. Θα ακούγονταν και χειροκροτήματα, από όλες τις κατευθύνσεις.

Βεβαίως, οι Ομοσπονδιακοί θέλουν να κάνουν και την κονσομασιόν τους -χρονιά αρχαιρεσιών μάλιστα- προς τις τοπικές Ενώσεις, αλλά και προς τις εμπλεκόμενες και λιγότερο εμπλεκόμενες ομάδες.

Για μία κονσομασιόν ζούμε. Τα υπόλοιπα έρχονται σε τρίτη μοίρα. Και η καημένη η Εθνική ομάδα, που συμπληρώνει 4 μήνες χωρίς προπονητή, σε τέταρτη.

Ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε δημόσια ότι αποδέχεται τη διεξαγωγή του τελικού στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά εξαιρεί σιωπηρά από αυτό το «ναι» τη Θεσσαλονίκη.

Γνωρίζει προφανώς ότι τα υπόλοιπα γήπεδα δεν πληρούν τις τυπικές προδιαγραφές (ηλεκτρονικό εισιτήριο κλπ), οπότε βρίσκει ευκαιρία για τη δική του, σαδιστική κονσομασιόν.

Κάνει το κομμάτι του και προς την εξέδρα, ο Δημήτρης: «Όπου κι αν γίνει το ματς, θα κερδίσουμε», είναι το κρυμμένο ανάμεσα στις γραμμές μήνυμα.

Ο Άρης βγήκε από την πρώτη στιγμή στα χαρακώματα για να πολεμήσει την αδικία, πολύ πριν αυτή προκύψει. Είναι και χρήσιμο άλλοθι σε περίπτωση αποτυχίας, η αδικία. Μας κάνουν πόλεμο, γι'αυτό και δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι.

Ο Λάσκαρης δεν χάνει πια ευκαιρία για να πουλήσει λαϊκό προφίλ, είτε αυτή απαιτεί επινίκιες πιρουέτες συν γυναικί στο κέντρο του «Νίκος Γκάλης» είτε μυστικοπάθεια σε ό,τι προξενεί φθορά.

Αρκεί να σας πω ότι η απόρριψη της ένστασης για τον αγώνα με τη Μπάνβιτ κοινοποιήθηκε στον Άρη προφορικά από την Παρασκευή, αλλά κρατήθηκε μυστική, για να μη καμφθεί το φρόνημα, μέχρι την …Τρίτη.

Τουλάχιστον, θα πείτε, ο Λάσκαρης είναι κύριος. Δεν συμμετέχει σε δημόσιους υβριστικούς διαλόγους με μανάδες που γ*μιούνται ούτε προσβάλλει την κοινή λογική και τη δημόσια αισθητική. Και θα με βρείτε σύμφωνο.

Δεν είναι άλλωστε δικοί του άνθρωποι οι φανατικοί που τηλεφωνούν όλη μέρα στα γραφεία της ΕΟΚ για να απειλήσουν και να εξυβρίσουν. Αυτόκλητοι «αγανακτισμένοι πολίτες» κυκλοφορούν και στα γήπεδα του μπάσκετ.

Κάπου σε μία μισoσκότεινη γωνία, ο Μάκης Αγγελόπουλος παρακολουθεί ζαλισμένος το πανηγύρι των ζουρλών και αναρωτιέται πότε θα έρθει η σειρά του να χορέψει.

Ποιος του είπε να πέσει στην αναχρονιστική παγίδα των -ιτς, στη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα; Η τελευταία άμυνα της ΑΕΚ στον ημιτελικό με τον Άρη θα έπρεπε να αποτελέσαι κύκνειο άσμα του προπονητή, αλλά ο Ζντοβτς προσπέρασε και αυτόν τον σκόπελο.

Η ΑΕΚ βλέπει τα τρένα της υπέρβασης να φεύγουν σφυρίζοντας και πληρώνει ακόμη παθογένειες που γεννήθηκαν πριν από 10-15 χρόνια. Τουλάχιστον θα γνωρίζαμε την έδρα του τελικού, αν είχε προκριθεί αυτή.