Ο χρησμός της αράχνης

O Παναγιώτης Φασούλας έκανε τις προάλλες μία περίεργη δήλωση, σχετικά με τον διάδοχο του Φώτη Κατσικάρη στον πάγκο της Εθνικής Ανδρών.

«Θα πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι προπονητές», τόνισε ο ψηλός, «ότι δεν είναι διαφορετικοί από τους αθλητές. Όπως οι παίκτες προσφέρουν αφιλοκερδώς ενάμισυ μήνα από τη ζωή τους κάθε καλοκαίρι, έτσι πρέπει να σκεφτούν και οι προπονητές. Κανείς δεν πάει στην Εθνική ομάδα για τα λεφτά».

Έχει δίκαιο; Έχει άδικο; Δεν είναι καιρός για φιλοσοφική συζήτηση. Η ουσία είναι ότι ο Φασούλας φωτογράφιζε κάποιους με τον χρησμό του.

Αρχικά νόμισα ότι εννοούσε τον Γιώργο Μπαρτζώκα (με τον οποίο θρυλείται ότι υπήρξε επαφή το φθινόπωρο), αλλά η σπόντα πήγαινε αλλού. Πηγή που αποκλείεται να μην είναι καλά πληροφορημένη επιμένει ότι στόχος της Ομοσπονδίας είναι ο Δημήτρης Ιτούδης.

«Ο Δημήτρης δεν λέει όχι», μου είπε ο ίδιος άνθρωπος. «Ποτέ δεν λέει όχι ο Δημήτρης. Ούτε είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα η αμοιβή του».

Έχει, όμως, άλλου είδους κώλυμα ο Ιτούδης. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας εκνευρίστηκε σφόδρα όταν είδε τον τότε προπονητή της (Έτορε Μεσίνα) να φλερτάρει με Εθνική ομάδα τρίτης χώρας (Τουρκία) και σκάρωσε τυποποιημένο συμβόλαιο που αποκλείει τέτοιο δίπορτο.

Ακόμα και αν ακυρωθεί αυτό το -κάπως ισχνό- ασυμβίβαστο, το νέο καλεντάρι με τους χειμωνιάτικους επίσημους αγώνες καθιστά σχεδόν αδύνατη την πρόσληψη ενός προπονητή που ζει μακριά από την Ελλάδα αλα-Ρεχάγκελ.

Ο όποιος Ιτούδης θα χρειαζόταν οπωσδήποτε έναν ή περισσότερους «τοποτηρητές», με πρόσθετη ευθύνη την εποπτεία των Εθνικών ομάδων Νέων, Εφήβων κ.ο.κ.

Εκτός αν μιλάμε για προπονητή της μίας διοργάνωσης, οπότε τα δεδομένα αλλάζουν. Όχι ότι τα κατάφερε άσχημα εκείνος ο Ρεχάγκελ...

Το «ίσως» του Ιτούδη είναι η λέξη κλειδί αυτής της υπόθεσης. Θα ήταν εξωφρενικό να αγνοηθεί το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον προπονητή της πρωταθλήτριας Ευρώπης.

Είναι δύσκολο να εξελιχθεί το φλερτ σε αρραβώνα, αλλά όχι αδύνατο. Ίσως η κωλυσιεργία να οφείλεται σε σειρά ζυμώσεων, με ορίζοντα τους πύργους του Κρεμλίνου!

Το πιθανότερο, βέβαια, είναι να περάσει η Ομοσπονδία στο «Σχέδιο Β», κλειδώνοντας στο συρτάρι τα μεγαλεπήβολα σχέδια. Ωστόσο, η τοποθέτηση του Φασούλα δεν ήταν τυχαία, ούτε μπορεί να θεωρηθεί προσωπική άποψη. Εδώ και 3-4 χρόνια, ο σέντερ-αράχνη του 1987 είναι ομοτράπεζος του Βασιλακόπουλου, αν και θεωρώ αβάσιμο το σενάριο που τον θέλει «δελφίνο» της καρέκλας.

Το όνομα που συγκεντρώνει –εδώ και καιρό- τις περισσότερες πιθανότητες για το πόστο του Ομοσπονδιακού προπονητή είναι αυτό του Δημήτρη Πρίφτη. Ο τεχνικός του Άρη ανήκει εδώ και 7-8 χρόνια στο επιτελείο της Εθνικής Ανδρών και φυσικά κρίνεται αντάξιος της αποστολής.

Ωστόσο, η μάλλον απογοητευτική φετινή πορεία των «κιτρινόμαυρων» έφθειρε την περυσινή του αύρα, ενώ πρόσφατα προέκυψε άλλου είδους πρόβλημα.

Ο γελοίος καυγάς για το τσίγκινο πάπλωμα του Κυπέλλου Ελλάδας (μη σώσει και γίνει πουθενά ο τελικός...) κατέβασε στο ναδίρ τις –παραδοσιακά εξαιρετικές- σχέσεις του Άρη με τη διοίκηση της Ομοσπονδίας, οπότε οι πιθανότητες να συναινέσει ο Λάσκαρης σε παράλληλη απασχόληση κυμαίνονται κοντά στο μηδέν.

Εδώ, βέβαια, ο μεγάλος δεν έχει να κατηγορήσει κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του.

Το ευτύχημα για την Εθνική είναι ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις πρώτης γραμμής, ακόμα και αν ναυαγήσουν τα σχέδια για Ιτούδη ή Πρίφτη.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης έκανε καντάδα στο κατώφλι της «επίσημης αγαπημένης» από το 1997 κιόλας, όταν προτιμήθηκε –με εισήγηση του μακαρίτη Κολοκυθά- ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο ίδιος ο Γιαννάκης παραμένει πολύτιμη εφεδρεία, με επιχείρημα την αστραφτερή προϋπηρεσία και το γαλανόλευκο αίμα που τρέχει στις φλέβες του.

Σε τρίτο πλάνο υπάρχουν και άλλοι ικανοί (όπως ο Βαγγέλης Αγγέλου), ενώ δεν μπορεί να αποκλειστεί η πιθανότητα να μείνει σύντομα ελεύθερος κάποιος πρωτοκλασάτος Έλληνας.

Ποιος περίμενε την απόλυση του Μπαρτζώκα από τον Ολυμπιακό το φθινόπωρο του 2014 ή τα δύο ξαφνικά διαζύγια του Πεδουλάκη από τον Παναθηναϊκο;

Το παράδοξο, για τις συνήθειες της Ομοσπονδίας, ήταν ότι το διαζύγιο με τον Κατσικάρη ήταν –για μια φορά- βελούδινο.

Του αναγνωρίστηκε η καλή εικόνα της Εθνικής τη διετία 2014-5 (αφού το περυσινό Προολυμπιακό θεωρήθηκε εκ των υστέρων χαμένο στοίχημα, και πολύ σωστά) και κυρίως η ατμόσφαιρα συσπείρωσης που επέστρεψε στην ομάδα μετά το καταστροφικό από πλευράς κλίματος καλοκαίρι του Τρινκιέρι.

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, το πρόβλημα της Εθνικής Ανδρών εν όψει της δύσκολης τριετίας που έρχεται δεν είναι η ταυτότητα του προπονητή, αλλά η στελέχωσή της στο παρκέ, τώρα που έφυγαν οι στυλοβάτες των αποδυτηρίων.

«Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί», έγραψε κάποτε ο Τάσος Λειβαδίτης. Εάν μείνουν στο προσκήνιο μόνο οι παίκτες που πονάνε την ομάδα και ταυτόχρονα έχουν την ποιότητα να υποστηρίξουν τις προσδοκίες (και την προθυμία να συμμετάσχουν αφιλοκερδώς), δύσκολα θα συμπληρωθεί αξιόμαχη δωδεκάδα.

Σας υπενθυμίζω τη σύνθεση που παρατάχθηκε στο Προολυμπιακό τουρνουά: Καλάθης, Μάντζαρης, Περπέρογλου, Παπαπέτρου, Μπουρούσης, Κουφός, Αγραβάνης, αδελφοί Αντετοκούνμπο, Αθηναίου, Μπόγρης, Χαραλαμπόπουλος.

Διαβάστε την ξανά και πείτε μου αν αυτά τα παιδιά -τα καθ'όλα αξιέπαινα- απαρτίζουν την αφρόκρεμα του ελληνικού μπάσκετ. Πού θα βρισκόμασταν αν έριχνε μαύρη πέτρα πίσω του ο ευλογημένος Γιάννης;