Η καλύτερη μεταγραφή στη Euroleague

Είναι προφανές ότι το τελικό σκορ (όχι η έκβαση) του αθηναϊκού ντέρμπι του «Νίκος Γκάλης», αδικεί κατάφωρα την ΑΕΚ. Όχι γιατί έχασε άλλη μια μεγάλη ευκαιρία να νικήσει έναν από τους δυο «αιώνιους». Άλλωστε, μη ξεχνάμε ότι στην δεύτερη παράταση και από (μεγάλη) ατυχία ηττήθηκε πέρυσι κι από τον Ολυμπιακό στην δεύτερη παράταση. Όμως ετούτη τη φορά, πραγματικά, όχι μόνο κοίταξε στα μάτια τον αντίπαλο , για 45 λεπτά, αλλά γιατί μέχρι να φτάσουμε στην παράταιρη (με το υπόλοιπο ματς) δεύτερη παράταση, ο «δικέφαλος» σε επίπεδο τακτικής κατήγαγε πολλές μικρές ή μεγαλύτερες στρατηγικές νίκες.

Δεν ήταν μόνο λόγω μεγαλύτερης φρεσκάδας , αν την αντιπαραβάλουμε με την εύλογη ταλαιπωρία που κουβαλούσε ο Παναθηναϊκός μετά τα δυο κολλητά ευρωπαϊκά παιχνίδια που έδωσε , με Αρμάνι και Μπασκόνια. Ήταν κυρίως γιατί βρήκε τον τρόπο να εξαρθρώσει την πράσινη άμυνα των αλλαγών (στα σκριν) και να την βάλει σε μπελάδες τους περιφερειακούς του, με την επίμονη κίνηση του δίδυμου Ούκιτς και Λαρεντζάκη προς το αντίπαλο low post.Από ένα σημείο και μετά, ο Παναθηναϊκός έδειχνε μπερδεμένος και αναποφάσιστος για τον τρόπο που θα έπρεπε να αμυνθεί στα pick and roll.

Ακόμη κι έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς, από την πλευρά της ΑΕΚ, κάλλιστα θα μπορούσε να ονοματίσει ως τις πιο καθοριστικές φάσεις που πέταξε το …πουλάκι, την άτσαλη επίθεση που εκδήλωσε ο ΜακΓκραθ στην ισοπαλία του κανονικού αγώνα , ενώ είχαν προηγηθεί τα δυο κοφτερά τρίποντά του και το αμυντικό ριμπάουντ που χάθηκε και έδωσε την ευκαιρία στον Νικ Καλάθη να ισοφαρίσει στην πρώτη παράταση.

Υπό αυτή την έννοια, ο Σωτήρης Μανωλόπουλος θα μπορούσε να επικαλεστεί- και χωρίς να έχει άδικο- το κλισέ «χάσαμε στις λεπτομέρειες». Μόνο που αυτές οι λεπτομέρειες για να προστεθούν σε μια ομάδα χρειάζονται ακόμη περισσότερο κόπο και χρήμα για να καλυφθούν, απ’ όσο για να φτάσει μια ομάδα να χτυπήσει ένα τέτοιο ματς.

Γιατί στο φινάλε , δεν είναι «λεπτομέρεια» ένας παίκτης σαν τον Κρις Σίνγκλετον και όλα αυτά που μπορεί να προσφέρει. Ένας παίκτης ο οποίος –σε ένα παιχνίδι κατοχών όπως το μπάσκετ- κάθε φορά που εμπλέκεται σε διεκδικούμενη μπαλιά την κάνει δική του με το έτσι θέλω. Ένας παίκτης που έχει τέτοιο πνεύμα νικητή που όταν αποφασίζει να σουτάρει ή γενικώς να εκτελέσει δεν φοβάται ότι μπορεί να αστοχήσει. Ένας παίκτης που στο φινάλε, με την παρουσία του μπορεί να καλύψει οποιαδήποτε αδυναμία σε επίπεδο αγωνιστικού συστήματος και προπονητικού πλάνου. Τι να το κάνεις αν ο αμυντικός κάνει block out κι εκείνος έρχεται και του αρπάζει την μπάλα με το ζόρι, αλλοιώνοντας όλες τις στατιστικές κατηγορίες. Τι σύστημα να παίξεις όταν όποιος περνάει από δίπλα του και κάνει το λάθος να αφήσει την μπάλα για ελάχιστα κλάσματα εκτεθειμένη, πάει του την άρπαξε.

Δεν είναι επίσης λεπτομέρεια ότι το καλοκαίρι του 2015, ο Αμερικανός, είχε προταθεί , σε πολύ λογική τιμή και στην ΑΕΚ (εκτός από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό) αλλά προφανώς κανείς από το προπονητικό τιμ του «δικεφάλου» δεν τον είχε αξιολογήσει σωστά , προβάλλοντας μάλιστα ως βασικό επιχείρημα την διαπίστωση ότι «δεν έχει θέση». Έπρεπε να τον αρπάξει ο Μπαρτζώκας και να τον παρουσιάσει μαζί με όλη αυτή την τρομερή περσινή παρέα της Λοκομοτίβ Κουμπάν για να καταλάβουν στην Ελλάδα , τι έχασαν μέσα από τα χέρια τους.

Ομολογώ ότι στην αρχή της σεζόν ήμουν λίγο συγκρατημένος. Όχι γιατί αμφέβαλα για τα πράγματα που μπορεί να προσφέρει ο συγκεκριμένος παίκτης σε οποιαδήποτε ομάδα της Euroleague θέλει να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά για το αν θα ήταν υπερβολικό να τον αναγορεύσω , τουλάχιστον στην δική μου λίστα, ως την καλύτερη μεταγραφή του περασμένου καλοκαιριού. Τώρα που πλησιάζουμε στο τέλος της κανονικής περιόδου, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Το υποστηρίζω αναφανδόν. Πρόκειται για τον ορισμό του «Impact player”. Άλλωστε, ψάχνω να δω ποιος από εκείνους που άλλαξαν στρατόπεδο το περασμένο καλοκαίρι έχει τόσο μεγάλη επίδραση στο παιχνίδι της νέας του ομάδας (συν διάρκεια) , όσο η αφεντιά του. Υπάρχει άραγε κάποιος που να δώσει άλλη απάντηση από το « Κανείς». Ακόμη και ο περσινός του συμπαίκτης, ο Ράντολφ που «κούμπωσε» , στην Ρεάλ Μ. παίζει υπό την καθοδήγηση του Γιούλ και τον οποίο σπάνια τον επισκιάζει.