Πες το κι ας πέσει κάτω!
Nαι, συμφωνώ πως για λόγους στοιχειώδους ευγενείας και για να εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος με τα άλλα δυο ντουέτα, ο Πασκουάλ και ο Καλάθης έπρεπε (ή θα μπορούσαν βρε αδερφέ) να φανούν γενναιόδωροι και όχι τσιγκούνηδες στα αισθήματα τους και να συγχαρούν κι ελόγου τους τον Σφαιρόπουλο και τον Σπανούλη για την πρόκριση του Ολυμπιακού στο Final 4 της Εuroleague...
Θα μπορούσαν, θα έπρεπε, αλλά δεν!
Ξα τους, που λένε και στο χωριό μου, όποιος κι αν ήταν ο λόγος: είτε το ξέχασαν εν τη ρύμη του λόγου, καθότι μιλούσαν και οι δυο σε άλλες γλώσσες από τους υπόλοιπους καθήμενους στο πάνελ, είτε επίτηδες εποίησαν την νήσσαν, λόγω της ζήλιας και κυρίως ελέω της σφοδρής αντιπαλότητας των αιωνίων, στην οποία φαίνεται πως προσηλυτίζεται και ο εξ Εσπερίας προερχόμενος Τσάβι.
Δεν εξέφρασαν, λοιπόν, δημοσίως τα συχαρίκια, αλλά φαντάζομαι πως ο Καλάθης τα είπε κατ’ ιδίαν στον Σπανούλη, όταν πόζαραν αγκαλιασμένοι με φόντο το Ζάππειο.
Αλλά και να μην του τα ‘πε, δεν έχασε δα και η Βενετιά βελόνι!
Πριν από 21 χρόνια, όταν ο Μπάγεβιτς έφυγε από την ΑΕΚ για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού και γινόταν της... απαυτής το κάγκελο με τους οπαδούς της μεγάλης αγαπητικιάς του, ο ίδιος είχε πει μια σοφή κουβέντα...
«Η Ελλάδα έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το να ασχολείται από πρωί έως το βράδυ με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς»!
Παραφράζω λοιπόν την κουβέντα του Ντούσκο και λέω πως η τωρινή Ελλάδα έχει ακόμη πιο σοβαρά προβλήματα από εκείνη του ’96 για να ασχολείται νυχθημερόν με το εάν ο Πασκουάλ και ο Καλάθης συνεχάρησαν ή όχι (δημοσίως και από του πάνελ) τον Ολυμπιακό για τη μεγάλη επιτυχία του...
Ναι, σε έναν ιδανικό κόσμο ή έστω σε ΚΣ (Κανονικές Συνθήκες) όπως λέγαμε και στο σχολείο, τα συγχαρητήρια των μεν προς τους δε ασφαλώς θα ήταν αυτονόητα και τούτο καλύτερα απ’ όλους εμάς τους αυτόχθονες, το γνωρίζει ο Τσάβι Πασκουάλ...
Στην πατρίδα του, την Ισπανία υφίσταται και τηρείται (όχι από καμιά συμβατική υποχρέωση, η παραβίαση της οποίας επισύρει κυρώσεις, αλλά προς χάριν της ηθικής, της συναδελφικής δεοντολογίας και του «ευ αγωνίζεσθαι») το περιβόητο «πασίγιο»: τον εν είδει αψίδας του θριάμβου διάδρομο που δημιουργούν οι παίκτες μιας ομάδας όταν αντιμετωπίζουν τους πρωταθλητές, ακόμη και αν πρόκειται για τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα...
Κάνουν και οι δυο τους την καρδιά τους πέτρα και κάνουν και το «πασίγιο»!
Εδώ στην Ελλάδα οι συγκρούσεις και οι βεντέτες δεν αφήνουν συνήθως τέτοια περιθώρια, άλλωστε θαρρώ πως είμαστε η μόνη χώρα που αναγνωρίζει και μάλιστα παροιμιωδώς (στο γνωστό παλιό ανέκδοτο) ότι «δεν μας νοιάζει να ‘χουμε εμείς κατσίκα, αρκεί να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»!
Αντιλαμβάνομαι ότι με όλα όσα γράφω έως τώρα, είναι σαν να φάσκω και να αντιφάσκω: από τη μια πλευρά αναφέρομαι στον άγραφο νόμο της ηθικής και από την άλλη αφήνω να εννοηθεί πως σε τελική ανάλυση κάτι τρέχει στα γύφτικα!
Όντως φάσκω και αντιφάσκω και τελώ υπό καθεστώς σύγχυσης, αλλά (όπως έγραφε και η Γαλάτεια Καζαντζάκη), «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»!
Τούτο τεκμαίρεται και από την κινητικότητα των αναγνωστών του gazzetta.gr σε δυο ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκαν το απόγευμα: εκείνο που απεικόνιζε το τρυφερό ενσταντανέ του Σπανούλη με τον Καλάθη και έφερε τον τίτλο «Οι φιλίες δεν έχουν χρώματα» είχε μαζέψει κάποια στιγμή 3 σχόλια και 389 shares, ενώ την ίδια στιγμή τα αντίστοιχα νούμερα του θέματος «ΑΕΚ και Άρης ευχήθηκαν στον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός όχι» ήταν 76 και 840!
Τα συμπεράσματα δικά σας, που λένε...
Δουλειά, λοιπόν, δεν είχε ο διάολος, τη βρήκε και μάλιστα τη γουστάρει κιόλας, ώστε να κουβαλάει διαρκώς νερό με τις στάμνες και να το ρίχνει στον μύλο της αντιπαλότητας των αιωνίων: των παραδοσιακών αιωνίων, διότι εσχάτως προέκυψε και μια καινούργια ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟΚ που αναζωπύρωσε κιόλας την βεντέτα που είχε προκαλέσει η περιβόητη υπόθεση Κούδα!
Ως λάτρης της σημειολογίας και με τη μανία που με κυριεύει να αναζητώ περιστατικά στα οποία επαναλαμβάνεται η ρουφιάνα η Ιστορία, μπορώ στα γρήγορα να θυμηθώ και να ανθολογήσω μερικά από δαύτα...
Δεν εννοώ βεβαίως το (επίκαιρο, λόγω της επετείου των τριάντα ετών από τον θρίαμβο στο Ευρωμπάσκετ του ’87), «Good luck to Russians», που ξεστόμισε ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς μπροστά στο μαρκούτσι το οποίο βάσταγε ο Κώστας Καπάταης, μετά τη λήξη του ημιτελικού Ελλάδα- Γιουγκοσλαβία...
Γούστο του και καουμποϊλίκι του Άτσα να τάσσεται υπέρ των Σοβιετικών, άλλωστε οι δυο ήττες από την Ελλάδα τον πόναγαν πολύ και στο κάτω κάτω ως ξένος και ως ουδέτερος είχε το δικαίωμα να εκφράσει την προτίμηση του...
Επτά χρόνια αργότερα η Ελλάδα έζησε έναν διχασμό που είχε και παράταση η οποία μάλιστα παίχθηκε με... χρονοκαθυστέρηση: το 1994 στον ημιτελικό του Final 4 στο Τελ Αβίβ, ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό και 48 ώρες αργότερα βούιξε ο κόσμος ότι ο Αλβέρτης και ο Οικονόμου πανηγύριζαν καθήμενοι μαζί με την υπόλοιπη ομάδα πίσω από την μπασκέτα για το χουνέρι που έκανε στους Πειραιώτες η Τζουβεντούτ Μπανταλόνα.
Εχουν περάσει είκοσι τρία χρόνια από τότε και επειδή η μνήμη ίσως εξασθενίζει, οφείλω να υπενθυμίσω ότι τότε στήθηκαν λαϊκά δικαστήρια για τους δυο «πράσινους» και λίγο έλειψε κιόλας να απελαθούν από τη χώρα!
Παρεμπιπτόντως ξανάνοιξα αυτή την κουβέντα πριν από λίγες ώρες στην εκπομπή «Pick N’ Roll» της COSMOTE TV, στην οποία είχα καλεσμένο τον προπονητή του (πρωταθλητή της Α2) Πανιωνίου, Νίκο Οικονόμου, ο οποίος ανεξαρτήτως του εάν το επιβεβαίωσε ή το διέψευσε, απέδωσε όλη αυτή τη φασαρία στην συνήθεια του κόσμου να βρίσκει εξιλαστήρια θύματα, να επιδίδεται σε... σκιαμαχίες και δεν συμμαζεύεται!
Την επόμενη χρονιά στη Σαραγόσα υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς μιας σκηνής η οποία εκτυλίχθηκε στο ξενοδοχείο «Βoston», όπου είχαν καταλύσει οι αποστολές. Πάλι ο Ολυμπιακός είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό και όταν το επόμενο πρωί ο συχωρεμένος Μπλούης (Μανώλης) Διακάκης ο οποίος διακρινόταν για την αστική ευγένεια του, χώρια οι αριστοκρατικές καταβολές του, συνάντησε τον Γιάννη Ιωαννίδη γύρισε και του είπε...
«Ξανθέ σου δίδω τας χειροτέρας των ευχών μου για τον αυριανό τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης»!
Τας χειροτέρας των ευχών του, δηλαδή τις κατάρες του, αλλά ντρεπόταν να χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη και την αντικατέστησε με μια περιφραστική κουβέντα που είχε το ίδιο νόημα!
Βεβαίως ο Μπλούης τότε ήταν ένας επώνυμος, αλλά απλός φίλαθλος του Παναθηναϊκού και όχι παίκτης, ή προπονητής ή διοικητικός παράγων...
Δέκα πέντε χρόνια αργότερα βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα ο Θοδωρής Παπαλουκάς: πάλι μετά τον εμφύλιο ημιτελικό ενός Final 4, στο 2009 στο Βερολίνο, όπου ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό, ο λεγάμενος δήλωσε ότι «στον αυριανό τελικό θα υποστηρίζω την ΤΣΣΚΑ Μόσχας».
Δεν χρειαζόταν να επιχειρηματολογήσει ο Παπαλουκάς, τούτο θα ήταν εντελώς περιττό, διότι η ΤΣΣΚΑ τον μάζεψε από τα αζήτητα, για να ‘χει παρέα ο Χατζηβρέττας (με τον Ίβκοβιτς να κάνει χατίρι και ψυχικό στον Βασίλη Ευαγγελινό), τον εμπιστεύθηκε επί έξι χρόνια, του έδωσε την ευκαιρία να κατακτήσει δυο τρόπαια της Ευρωλίγκας, του έφτιαξε την καριέρα, το όνομα και τον... τραπεζικό λογαριασμό, τον γέμισε με παράσημα και υπέροχες αναμνήσεις και πάει λέγοντας: ήταν αυτονόητη η προτίμηση του προς τους Μοσχοβίτες, το αντίθετο θα συνιστούσε κιόλας αχαριστία εκ μέρους του, απλώς θα μπορούσε να την κρατήσει μέσα του, να μην την κάνει βούκινο και να μη προσφέρει τον εαυτό του βορά στην οπαδική μισαλλοδοξίας.
Στην Ελλάδα ζούμε όμως και πρέπει να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα, η άγνοια της οποίας δεν συγχωρείται! Μια πραγματικότητα που συνήθως επικεντρώνεται στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Μια πραγματικότητα η οποία συχνά προσφέρεται για λαϊκή κατανάλωση...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
