Κατά τύχη πήγε σε 5ο ματς!
Αναχωρώντας για την Αμερική, λίγες ώρες μετά τον πρώτο τελικό, όπου ο Ολυμπιακός έτρεξε ένα σερί 8-0 στα τελευταία 164 δευτερόλεπτα και μετέτρεψε το -3 (55-58) του 37'16" στο τελικό 63-58, βιάστηκα να σχολιάσω ότι οι Πειραιώτες δύσκολα θα χάσουν το πρωτάθλημα, από τη στιγμή που κατόρθωσαν να «κλέψουν» το πρώτο και πιο σημαντικό (από ψυχολογικής άποψης) παιχνίδι μίας τελικής σειράς best of five, ακριβώς στο σημείο που η νίκη έφευγε από τα χέρια τους! Λογικό ίσως σε ένα βαθμό, με βάση και την εικόνα του εναρκτήριου τελικού... Σ' εκείνο το ματς, άλλωστε, οι νικητές είχαν ελαφρώς καλύτερα ποσοστά (35,9% εντός πεδιάς & 63,1% στις βολές) από τα τραγικά του «τριφυλλιού» (35,3% & 50%), αλλά τουλάχιστον είχαν υποπέσει μόλις σε 5 λάθη (με 16 ασίστ), συγκριτικά με την αναλογία 10 τελικών πασών με συνολικά 8 χαμένες μπάλες.
Λάθος εκτίμηση; Βιασύνη; Ή μήπως λογική κρίση με βάση τα όσα μας είχαν δείξει μέχρι τότε οι φιναλίστ της Euroleague; Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ, η μεταστροφή των δύο ομάδων στα υπόλοιπα τέσσερα ματς, ήταν τόσο αντιστρόφως δυσανάλογη, που κυριολεκτικά, ενώ ήρθαν τα πάνω... κάτω, παρ' ολίγο να επιστρέψουν στα πάνω! Και το περιγράφω μ' αυτό τον τρόπο, γιατί η αγωνιστική συνέχεια και οι τακτικές προσαρμογές του Παναθηναϊκού στους τέσσερις αγώνες που ακολούθησαν, θα έπρεπε - υπό φυσιολογικές συνθήκες - να του είχαν δώσει νωρίτερα τον τίτλο! Για την ακρίβεια, κατά την προσωπική μας άποψη, το τελικό σκορ θα έπρεπε να είναι στην χειρότερη περίπτωση 3-1 και το βαρύτιμο τρόπαιο, να έχει απονεμηθεί στους «πράσινους» μπροστά στο κοινό τους, την περασμένη Πέμπτη στο κλειστό «Νίκος Γκάλης»! Πάμε να δούμε το γιατί...
Κατ' αρχήν, μπορεί η εξαιρετική δουλειά που έγινε από το πρώτο ματς, στο μαρκάρισμα του Σπανούλη (11π. & 10ασ. με 4/10 σουτ σε 34') να μην είχε αντίκρισμα στο τελικό αποτέλεσμα, ωστόσο η ανταμοιβή ήρθε στα τελευταία τρία ματς. Με κύριους εκφραστές του αμυντικού πλάνου τους Καλάθη και Γκιστ, ο Πασκουάλ στόχευσε στο να κουράσει το βασικά όπλα του αντιπάλου (όπως έκανε και με τον Πρίντεζη στον οποίο έστελνε βοήθειες) κι επέλεξε να χάσει (που δεν έχασε) από το τρίποντο των υπολοίπων. Το μόνο σενάριο που πήγε να του χαλάσει τη συνταγή ήταν η ξαφνική ασθένεια του V-Span (οξεία αμυγδαλίτιδα) που τον έθεσε νοκ-άουτ από τον 2ο τελικό και η αλλαγή σχεδίου, λίγο έλλειψε να τον φέρει στο 0-2!
Χωρίς την μπάλα στα χέρια του «Kill Bill» και με τον Γκριν (21π. με 5/6 τριπ.) πλήρως απελευθερωμένο, ίσως να μην ήταν τυχαίο ότι ο Ολυμπιακός έπιασε την καλύτερη απόδοσή τους στους τελικούς κι έχασε (84-80) στις λεπτομέρειες, παρ' ότι ο «Εξάστερος» σούταρε με 53,3% στα τρίποντα (8/15)! Και φτάνουμε στα εναπομείναντα παιχνίδια, εκ των οποίων στα δύο τελευταία, η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ ήταν απόλυτη κυρίαρχη και αυτό αποτυπώνεται πλήρως και στους αριθμούς. Στο τέταρτο, οι «ερυθρόλευκοι» υπέπεσαν σε 23 λάθη έναντι μόλις έξι των γηπεδούχων κι έφταναν να χάνουν ακόμη και με -21, ενώ στον πέμπτο και καθοριστικό τελικό, οι απερχόμενοι πρωταθλητές σούταραν με 30% εντός πεδιάς και 57,1% στις βολές, με 7 ασίστ και 12 λάθη!
Στην αντίπερα όχθη, ο Παναθηναϊκός είχε περισσότερες κατοχές, υπεδιπλάσια κλεψίματα (8-3), ενώ το assist/turnover ratio ήταν 17/7! Κι όλα αυτά με Σπανούλη και Πρίντεζη να τελειώνουν το ματς με 4/25 σουτ... Θα ήταν ενάντια σε κάθε μπασκετική λογική, να έμενε το πρωτάθλημα στο λιμάνι!
Σκεφτείτε όμως κάτι: Ο Ολυμπιακός δεν κατέρρευσε από την άμυνα. Αν εξαιρέσουμε τον 2ο τελικό, κράτησε τον Παναθηναϊκό κατά μ.ο. στους 64,2 πόντους (στους 68,1 πόντους συνολικά στη σειρά), παθητικό που φτάνει και περισσεύει για μία τόσο υψηλού επιπέδου ομάδα (δευτεραθλήτρια Ευρώπης) για να πετύχει τον σκοπό της. Στην επίθεση, όμως, στους τέσσερις αγώνες που έπαιξε ο ξεθεωμένος αλλά και πολύ καλά μπλοκαρισμένος Σπανούλης, η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου σκόραρε κατά μ.ο. 59 πόντους και όπως καταλαβαίνετε, με τέτοια παραγωγικότητα πρωτάθλημα δεν παίρνεις!
Εξουδετερώνοντας τις δύο βασικές «καλαθομηχανές» του μεγάλου του αντιπάλου (V-Span και "Πριντ" είχαν συνολικά 26/93 σουτ, δηλαδή ποσοστό 27,9%), ο Καταλανός τεχνικός, όμως, ξεχαρβάλωσε πλήρως την επιθετική λειτουργία της ομάδας, καθώς κανένας από τους υπόλοιπους παίκτες των Πειραιωτών, δεν μπόρεσε να βγει στοιχειωδώς μπροστά και να καλύψει την τεράστια τρύπα που παρουσίασε στον εκτελεστικό τομέα.
Συμπερασματικά, μεγάλο μερίδιο στην κατάκτηση του τίτλου από τον Παναθηναϊκό, ανήκει στον Τσάβι Πασκουάλ, που με τον τρόπο του (για την τεχνική του συμβολή, τα είπαμε), διαχειρίστηκε μία διαλυμένη - πριν από ενάμιση μήνα - ομάδα με πολλές τριβές στο εσωτερικό της (απόρροια και της υπόθεσης «πούλμαν») κι έπεισε τους παίκτες του να ενώσουν τις δυνάμεις τους για την τελευταία αντεπίθεση. Στον Τζέϊμς Γκιστ, που θύμισε τον προ τριετίας αμυντικό εξολοθρευτή και φυσικά τους και φυσικά στους τρεις παίκτες που αμφισβητήθηκαν περισσότερο από τον καθένα σε όλη σχεδόν την διάρκεια της χρονιάς.
Ο λόγος για το Νικ Καλάθη, που ναι, για ένα μεγάλο διάστημα σερνόταν αλλά μετά τον αποκλεισμό από το Final 4 της Πόλης, έδειξε γιατί ο Παναθηναϊκός τον εμπιστεύτηκε ως τον ιδανικό για να κρατήσει την μπαγκέτα στην μετά Διαμαντίδη εποχή. Για τον Μάϊκ Τζέϊμς, που είναι ατελείωτο «τρελοκομείο» αλλά έχει καρύδια-βαρίδια, μεγάλη καρδιά και στο τέλος της ημέρας, άφησε στην άκρη το «χοντρό κράξιμο» των φιλάθλων, απαντώντας μέσα στο γήπεδο (στον 5ο τελικό πλησίασε το triple-double με 11π., 10ρ. & 6ασ.).
Για το Νίκο Παππά, που αν και λίγο έλλειψε να καταλήξει στην κερκίδα, «γύρισε» ανάποδα τον διακόπτη κι επιδεικνύοντας ωριμότητα, προσαρμόστηκε σε όποιον ρόλο του περίσσευε σε κάθε ματς, αυξάνοντας σταδιακά την επιρροή του στο παιχνίδι της ομάδας και ανακτώντας ολοένα και περισσότερο την εμπιστοσύνη του προπονητή του. Αφήσαμε τελευταίο τον Γιάννη Μπουρούση, που όλη τη χρονιά αφουγκραζόταν ότι η κερκίδα δεν «έκοβε και φλέβες» με την πάρτη του και δεν ευνοήθηκε καθόλου από την φιλοσοφία του Πασκουάλ, που αντικατέστησε τον Πεδουλάκη.
Παρ' όλα αυτά, ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας αντιμετώπισε άκρως επαγγελματικά την κατάσταση, ισοπέδωσε το «εγώ» για χάρη του «εμείς» και με τον τρόπο του, «έπεισε» τον Πασκουάλ ότι τον χρειάζεται! Αναμφίβολα δεν ήταν ο περυσινός κυρίαρχος σέντερ της Ευρώπης, για όσους γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις, όμως, ήταν μακράν καλύτερος του αναμενόμενου στους τελικούς (μ.ο. 9,4π. & 6,1ρ. με 50% στα σουτ σε 18').
Υ.Γ.1: Ποιος περίμενε ότι ο Παναθηναϊκός θα τελείωνε τη σεζόν με «νταμπλ» την ημέρα που η αποστολή επέστρεψε από την Πόλη με πούλμαν, χωρίς τέσσερις παίκτες ή όταν ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ, Δημήτρης Γιαννακόπουλος όταν δημοσιοποίησε τις προ 5ετίας συνομιλίες με τον Ομπράντοβιτς;
Υ.Γ.2: Προσωπικά, διαφωνώ με τις περισσότερες από τις πρακτικές του, ωστόσο, οι πάντες οφείλουν να τους αναγνωρίσουν την «αρρώστια» του με την ομάδα και την πεισματική άρνησή του να παραδώσει τα όπλα όταν όλα δείχνουν να είναι εναντίον του. Είναι κι αυτό μία στάση...
Υ.Γ.3: Απορώ με την έλλειψη τακτικής αντίδρασης από πλευράς τεχνικής ηγεσίας του Ολυμπιακού στους τελικούς. Το πράγμα φώναζε, αλλά δεν είδαμε καμία αλλαγή πλεύσης από το πλάνο της πεπατημένης που ακολούθησε όλη τη χρονιά η ομάδα. Με αποτέλεσμα να γίνει εξαιρετικά προβλέψιμη.
Υ.Γ.4: Ο Ολυμπιακός ήταν άτυχος με τους τραυματισμούς του Λοτζέσκι και Χάκετ. Μπήκε στην διαδικασία των τελικών, «άδειος» ψυχολογικά και «ενεργειακά» μετά την ήττα στον τελικό της Euroleague κι αναγκάστηκε να παίξει χωρίς δύο περιφερειακούς-κλειδιά για την λειτουργία της άμυνας και της επίθεσης.
Υ.Γ.5: Η απώλεια του τίτλου και μάλιστα εντός έδρας σε συνδυασμό με την άνευ όρων ήττα στον ευρωπαϊκό τελικό από τη Φενερμπαχτσέ, ενδεχομένως, να αναγκάσει τους αδελφούς Αγγελόπουλους να διαφοροποιήσουν λίγο την στάση τους σχετικά με το πλάνο που ακολουθούν την τελευταία 5ετία. Φέτος, αποδείχτηκε περίτρανα, ότι για να φτιαχτεί μία ομάδα που θα πρωταγωνιστεί σε όλες τις διοργανώσεις, δεν αρκεί μόνο ένας σταθερός κορμός από έμπειρους και ταλαντούχους Έλληνες που πλαισιώνονται από ποιοτικούς ξένους ρολίστες. Η Φενέρ και ο Παναθηναϊκός ξόδεψαν περισσότερα χρήματα, στηρίχθηκαν σε παίκτες με καταξιωμένα ονόματα και στο τέλος ανταμείφθηκαν. Δεν είναι κάθε μέρα του Αγίου... Βασίλη (Λονδίνο) ή του Άϊ Γιώργη (Πόλη) και τουλάχιστον τα τρία τελευταία χρόνια (Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ και Φενέρ), η πληρότητα, η ποιότητα, το βάθος και το budget δικαιώθηκαν...
Υ.Γ.6: Οι δύο ομάδες έδωσαν συνολικά 73 (54-19 το ρεκόρ του Ολυμπιακού) και 71 (53-18 το ρεκόρ του Παναθηναϊκού) ματς αντίστοιχα στην εφετινή σεζόν. Οι «ερυθρόλευκοι» μπορεί να έδωσαν μόλις 2 περισσότερα παιχνίδια, ωστόσο ο μήνας των playoffs και του Final 4, φαίνεται πως «έσωσε» κάθε ικμάδα ενέργειας, ειδικότερα στους βασικούς και πιο έμπειρους παίκτες (Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου και Μάντζαρης) και η εικόνα που παρουσίασαν από πλευράς σωματικών αποθεμάτων στους τελικούς ήταν απογοητευτική. Στο ιατρικό και τεχνικό επιτελείο της ομάδας πρέπει να ψαχτούν για τα αίτια της εμφανούς σωματικής κατάπτωσης των παικτών. Σίγουρα ήταν η πρώτη χρονιά με ένα τόσο βαρύ πρόγραμμα και καμία ομάδα δεν ήταν σωστά προετοιμασμένη, ωστόσο φάνηκε ότι ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από τo Final 4, τον βοήθησε να συγκεντρωθεί αλλά κυρίως να ανακτήσει τις δυνάμεις του.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
