Η διδασκαλία της αγάπης όπως δεν την μάθαμε ποτέ!

Οι γνωριμίες σ' αυτή τη δουλειά είναι το παν! Κάποτε, μέσω του Θοδωρή Παπαλουκά, γνώρισα τον Γιώργο τον Πάνου. Τον καιρό που εκείνος ασχολούνταν με την προπονητική (διετέλεσε μεταξύ άλλων συνεργάτης του Παναγιώτη Γιαννάκη στο Μαρούσι και την Εθνική ανδρών στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας)... Από παλιότερα, ήξερα τον Γιώργο τον Δημητρόπουλο, ο οποίος δραστηριοποιούνταν πολλά χρόνια στην εκπροσώπηση παικτών. Όταν, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2012, το όνομα Αντετοκούνμπο άρχισε να γίνεται γνωστό, αρχικά λόγω της συμμετοχής του Θανάση στα camps των μικρών Εθνικών ομάδων, οι δύο προαναφερθέντες Γιώργηδες, μου είπαν σε ανύποπτο χρόνο, ότι από πίσω έρχεται ο μικρότερος αδερφός του, ονόματι Γιάννης, που είχε τα προσόντα, όχι απλά να πάει στο ΝΒΑ, αλλά να αφήσει εποχή...

Κάπως έτσι, άρχισα να παρακολουθώ την πορεία των Antetokounbros στο πρωτάθλημα της Α2 Κατηγορίας, την περίοδο 2012-13. Στην αρχή έριχνα κλεφτές ματιές στα στατιστικά για να τσεκάρω χρόνους συμμετοχής και νούμερα, εν συνεχεία τα αποτελέσματα του Φιλαθλητικού έδειχναν ότι η ομάδα θα διεκδικήσει την άνοδο στην Basket League και πριν προλάβουν να συμπληρωθούν δύο μήνες αγωνιστικής περιόδου, τον Δεκέμβριο του '12, ο 18χρονος τότε Γιάννης πήρε μετεγγραφή στην ισπανική Σαραγόσα!

Κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά! Σιγά-σιγά, άρχισα να επισκέπτομαι συχνά-πυκνά το κλειστό του Ζωγράφου, όχι μόνο σε αγώνες της Α2 αλλά και σε ματς του εφηβικού πρωταθλήματος για να αποκτήσω ιδίοις όμμασι άποψη, περί πόσο σοβαρής περίπτωσης έχουμε να κάνουμε. Και δεν ήμουν μόνος! Γιατί από τον Φεβρουάριο του 2013 μέχρι και τον Απρίλιο της ίδιας χρόνιας, από το μικρό γηπεδάκι της αθηναϊκής συνοικίας, πέρασαν όχι απλά scouters του ΝΒΑ, αλλά ανώτατα διοικητικά στελέχη οργανισμών όπως οι Σέλτικς (ο Ντάνι Έϊντζ είχε μιλήσει στο gazzetta.gr), οι Νάγκετς (o Μασάϊ Ουζίρι τους ήθελε και για την Εθνική Νιγηρίας) και άλλοι...

Έκτοτε, λοιπόν, αρκετούς μήνες πριν ο Γιαννάκης από τα Σεπόλια και του Ζωγράφου, γίνει εκλεκτό μέλος του «μαγικού κόσμου» του ΝΒΑ, θεωρώ εαυτόν τυχερό, που έχω γνωρίσει εδώ και χρόνια, όχι μόνο τον ίδιο και τον Θανάση, αλλά τη Βερόνικα, τον Τσαρλς, τον Κώστα και τον Άλεξ (του θυμίζω ένα "μονό" στην πλατεία της Λιλ) και έχω καλύψει από κοντά τις μεγαλύτερες στιγμές αυτού του θαυματουργού παιδιού (με πιο πρόσφατο το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του gazzetta.gr για την «πτήση του στ' αστέρια»), που από την αφάνεια και την ανέχεια, μέσα σε 4 χρόνια, έχει εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα basketball brands παγκοσμίως και μακράν, στον μεγαλύτερο αθλητικό (και όχι μόνο) πρεσβευτή της χώρας μας στο εξωτερικό. Όσο καλά κι αν τους έχω γνωρίσει, όμως, ομολογώ ότι κάθε λίγο και λιγάκι, ο Γιάννης και ο Θανάσης με εκπλήσσουν ευχάριστα και αποδεικνύουν ότι οι δυνατότητες τους όσον αφορά στην επιρροή και στην κληρονομιά που μπορούν να αφήσουν στην ελληνική κοινωνία, δεν έχουν όρια. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μιλάμε μόνο για το μπάσκετ...

Πριν από τρεις εβδομάδες στη Νέα Υόρκη, τους είδαμε να κλαίνε σαν μικρά παιδιά, βλέποντας τους γονείς τους να βραβεύονται (από τον ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό Cosmos FM) για την επιλογή τους να τους μεγαλώσουν με ελληνικά πρότυπα (αν και Νιγηριανοί) και οι ίδιοι στους λόγους τους να συγκλονίζουν με τις αναφορές τους σε αρχές όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια. Με τον Βασίλη Σκουντή, τον Βαγγέλη Ιωάννου, τον Γιώργο Μπούζο και τον Άρη Δημοκίδη, κοιταζόμαστε στην μεγαλοπρεπή αίθουσα του «Terrace on the Parc» (Flushing Medows Parc) και δεν πιστεύαμε τι ακούγαμε και τι βλέπαμε... Ήταν τόσο μαγική η βραδιά, αφιερωμένη και στα 30 χρόνια από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του '87, που κανείς δεν φανταζόταν τι θα επακολουθούσε στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των εφετινών Antetokounbros που διοργανώθηκαν με τεράστια επιτυχία από το Eurohoops.net.

Κι όμως, ο Γιάννης και ο Θανάσης, ανέβασαν ακόμη περισσότερο τον πήχη και η ομιλία τους στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, πρέπει να προβληθεί σε κάθε σπίτι. Όλα τα νέα παιδιά πρέπει να κάτσουν και να «χαραμίσουν» μόλις 56 λεπτά από τη ζωή τους για να ακούσουν την ιστορία των δύο αδελφών, να προβληματιστούν, να ρωτήσουν τους γονείς τους αλλά το κυριότερο να διδαχθούν με τον πιο παραδειγματικό τρόπο την αξία και τη δύναμη της αγάπης!

Όταν το «ελληνικό θεριό» του ΝΒΑ, που έχει λύσει ήδη το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειάς του, αποφασίζει να περάσει την off-season του στην Ελλάδα, αντί να πάει στην Καραϊβική και την Χαβάη, σκορπώντας τα χρήματά του.

Όταν ξοδεύει τον χρόνο του προσφέροντας στα ελληνόπουλα ένα μοναδικό μπασκετικό show, που περνάει το μήνυμα είμαστε «είμαστε όλοι αδέλφια» («we are all bros»)...

Όταν δηλώνει ότι «Έλληνας γίνεσαι, δεν γεννιέσαι! Κι εγώ δεν ξέρω τίποτε άλλο εκτός από την Ελλάδα»...

Όταν η απάντησή τους σε όσους αμφισβητούν την «ελληνικότητά» του είναι: «Να αγαπήσουμε όσο περισσότερο την χώρα μας και να κάνουμε πράγματα γι' αυτήν, αγνοώντας όσους δεν θέλουν να καταλάβουν...»

Όταν ο Θανάσης, αντίστοιχα, βλέπει κάποιον επικριτή του στο facebook, να τον αντικρίζει και υποκριτικά να του ζητάει φωτογραφία για το παιδί του και όχι απλά δεν του τη λέει, αλλά του απαντάει: «Bεβαίως κύριέ μου...»!

Όταν η επιθυμία του Γιάννη, είναι να τελειώσει την καριέρα του και να βοηθήσει τα παιδιά της Αφρικής και της Ελλάδας να εκπληρώσουν τα όνειρά τους... Να γίνει ο Αμερικάνος που θα σώσει τις ζωές τους, όπως ο Τζον Χάμοντ (ο πρώην gm της ομάδας που τον επέλεξε στο ντραφτ) και οι Μπακς έκαναν γι' αυτόν...

​

Όταν βάζουν τα κλάματα, ακούγοντας την μαμά τους να τραγουδάει το «κοκοράκι» που τους ξύπναγε κάθε πρωί για να πάνε σχολείο και δηλώνουν θαυμαστές του Θεοδωράκη και του Καζαντζίδη...

Όταν προτιμούν να βρεθούν σε ένα νησί με έναν άνθρωπο που δεν συμπαθούν («γιατί θα τα βρούμε στην πορεία») από το να είναι μόνοι τους...

Όταν δηλώνουν ότι οδηγούν σαν... Ελληνάρες!

Όταν ξεστομίζουν ότι τα δύσκολα (που περάσανε) ήταν όμορφα («γιατί είμαστε όλοι μαζί και γελάγαμε»)...

Όταν ο Γιάννης λέει ότι θέλει να γίνει πρωταθλητής, MVP και καλύτερος παίκτης όλων των εποχών στο ΝΒΑ και μαζί του η Εθνική Ελλάδας να ξανακερδίσει την Αμερική...

Όταν, όταν, όταν... Όταν οι λέξεις χάνουν πραγματικά το νόημά τους... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία που η Βερόνικα και ο Τσαρλς, «προσγειώθηκαν» στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του '90... Είναι μυθικό πόσο πολλαπλά τυχεροί είμαστε που είναι συμπατριώτες μας!