Ρίχτο… Ηλία!

Καθημερινά ειδικά στοιχήματα (21+).

Μπαίνω κατ’ ευθείαν στο… ψητό! Παρακολουθώ την διαδρομή του 42χρονου Βυρωνιώτη προπονητή από το 2010 και μετά, όταν η Νέα Κηφισιά άφηνε πίσω της τα τοπικά πρωταθλήματα και σιγά-σιγά, άρχισε να κάνει τα πρώτα εντυπωσιακά της βήματα στις Εθνικές Κατηγορίες. Γνωρίζοντάς τον μάλιστα, στη συνέχεια, μπορώ να καταθέσω ότι πρόκειται για έναν πολύ καταρτισμένο προπονητή, που πέρα από το τεχνικό κομμάτι, εξέπεμπε μία πολύ δυνατή φλόγα για το άθλημα και μία πολύ διαφορετική και συνάμα ζεστή ανθρώπινη προσέγγιση προς τους παίκτες του, γεγονός που φαινόταν και μέσα, μα πιο πολύ έξω από τις τέσσερις γραμμές…

Στην πορεία, ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, από τα μεγάλα βήματα… πέρασε στα άλματα, αλλά αυτό δεν άλλαξε στο ελάχιστο τον τρόπο του, την αφοσίωσή του στην εξέλιξη του αθλήματος, την εργατικότητα και την μέθοδό του, κυρίως όμως, δεν διαφοροποίησε καθόλου την επαφή με τον ανθρώπινο παράγοντα, που πιστέψτε με, στον αθλητισμό και ειδικότερα στα ομαδικά αθλήματα, είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Συζητώντας μαζί του, στα ερτζιανά του Επικοινωνία 94FM, λίγες μέρες πριν από το τζάμπολ του Eurobasket των Νέων, μου εξήγησε με ηρεμία ότι αυτή η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει δύο σοβαρές απουσίες (του Παπαγιάννη κατ’ αρχήν και του Κώστα Αντετοκούνμπο εν συνεχεία) και ότι θα αναγκαζόταν να παίζει κάθε μέρα με διαφορετικά tricks ανάλογα με τη φυσιογνωμία του εκάστοτε αντιπάλου. Ο σοβαρότερος προβληματισμός του, όμως, ήταν ότι απ’ αυτά τα 12 παιδιά, μόλις 1+2 παίκτες (ο Κόνιαρης στην Α1 Κατηγορία και ο Μουράτος με τον Δίπλαρο στην Α2) είχαν κανονική επαφή με το μπάσκετ, υπό την έννοια ότι είχαν σταθερό και ουσιαστικό ρόλο στις ομάδες τους, με τον Χαραλαμπόπουλο να παίζει μεν στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού στις εγχώριες διοργανώσεις μεν, αλλά να μην παίρνει χρόνο συμμετοχής στα ντέρμπι και τα ματς της Εuroleague, τα οποία θα τον ωρίμαζαν σαν παίκτη.

Μοιραία, λοιπόν, ο ομοσπονδιακός τεχνικός είχε να επιλέξει δύο παράλληλους δρόμους: το small-ball στην επίθεση ελλείψει και των μακριών και αθλητικών κορμιών, που θα έλυναν το πρόβλημα στο ριμπάουντ και στην ασφυκτική πίεση στην άμυνα, με συνεχείς αλλαγές και ενίοτε βοήθειες, προκειμένου να «κατεβάσουμε» τις αντίπαλες ομάδες από τα standards τους και μέσω της αποτελεσματικής δουλειάς στα μετόπισθεν, να αποκτήσουμε περισσότερη ενέργεια στην επίθεση.

Όλα αυτά έπρεπε να γίνουν, όμως, πείθοντας τους διεθνείς, πρώτον για την αξία, τις δυνατότητες και την προοπτική τους και δεύτερον για την αξιοπιστία του πλάνου. Γιατί όταν πρέπει να παίξεις άμυνα και να καταφύγεις σε αλχημείες, πρέπει το υλικό που έχεις στα χέρια σου, να είναι κάτι περισσότερο από μία στρατιά από… κομάντος! Ο προπονητής της Εθνικής Νέων, λοιπόν, είχε να πείσει οκτώ παιδιά που συμπλήρωναν δύο χρόνια χωρίς αγωνιστικές παραστάσεις και άλλα τέσσερα, που δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένα – για διαφορετικούς λόγους ο καθένας – από την εξέλιξη της καριέρας τους από το 2015 (όταν ως μέλη της Εθνικής εφήβων στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης) κι εντεύθεν…

Να εμπνεύσει τους διεθνείς, να ανανεώσει τα μπασκετικά τους κύτταρα, να τους κάνει να πιστέψουν σ’ αυτό που είναι και σ’ αυτό που μπορούν να πετύχουν. Αυτό ήταν το δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς του, στο οποίο πήρε κάτι περισσότερο από άριστα! Αυτός ήταν ο θεμέλιος λίθος, που συνετέλεσε τα μέγιστα σε μία ακόμη τεράστια επιτυχία της ελληνικής παραγωγικής διαδικασίας του μπάσκετ. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου να έρθουν… Οι δύο πρώτες νίκες με μ.ο. παθητικού 45,5 πόντων, έδειξαν τις διαθέσεις των μικρών και η πρώτη δύσκολη δοκιμασία (ανατροπή από το -11 στο 27’) απέναντι σε μία ομάδα (Γερμανία) με περισσότερα προσόντα από την Ελλάδα, κατέστησε σαφές ότι τα παιδιά είναι σε… αποστολή!

Όταν πλέον έφτασε η ώρα για τα νοκ-άουτ, εκεί μίλησε η ελληνική ψυχή. Η πρόκριση στους “8” ήρθε με σερί 7-1 στο τελευταίο δίλεπτο (κόντρα στο Μαυροβούνιο), ενώ το άλμα για τα ημιτελικά επετεύχθη με ολική επαναφορά από το -15 (στο 28’) απέναντι στους Λιθουανούς. Μπαίνοντας στην τετράδα, οι διεθνείς ήξεραν πλέον ότι το τρόπαιο δεν χάνεται με τίποτε! Η «20άρα» στον ημιτελικό με την Ισπανία ήταν το ορεκτικό και η «επαγγελματική» νίκη επί του μέχρι χθες (επίσης) αήττητου Ισραήλ, επισφράγισε ένα από τα πιο «καρυδάτα» χρυσά μετάλλια που κατακτήσαμε ποτέ στις μικρές Εθνικές ομάδες, με μ.ο. παθητικού (57,28 πόντους), που ίσως δεν έχει καταγραφεί ξανά στην διοργάνωση!

Κατακτώντας, λοιπόν, το δεύτερο τρόπαιo του σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά κυρίως «κερδίζοντας» το στοίχημα για λογαριασμό των δώδεκα παιδιών του, ο Ηλίας είναι φυσιολογικό να παίρνει το καπελάκι του και να μας αποχαιρετά. Άλλωστε, έδωσε πολλά περισσότερα απ’ όσα είχε να δώσει στην 4ετή θητεία του στις μικρές Εθνικές ομάδες. Πάει να βρει στον ΠΑΟΚ δύο δικά του παιδιά: τον Αντώνη Κόνιαρη στον οποίο πίστεψε όσο κανείς άλλος και να… τα αποτελέσματα (μέλος της καλύτερης πεντάδας του τουρνουά και μακράν ο πιο περιζήτητος γκαρντ της «nouvelle vague» του ελληνικού μπάσκετ) και τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο (ως δανεικό) που στα χέρια του έπαιξε το έως τώρα καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του… Και μάλλον στα χέρια του, θα γίνει ο Βασίλης που όλοι έχουμε ονειρευτεί…

Και κάτι ακόμη, coach, ως τελευταίο κετευόδιο… Έχοντας κάνει διατριβή στην ψυχολογία και τις ιδιαιτερότητες των ταλαντούχων παιδιών από τα 15 και πάνω, μήπως να οργάνωνες ένα σεμινάριο με προσκεκλημένους όλους τους παράγοντες που διαχειρίζονται τους συλλόγους του ελληνικού μπάσκετ; Η ομιλία σου και μόνο από τις εμπειρίες που αποκόμισες, θα ήταν το πιο καλοδεχούμενο χαϊδευτικό «χαστούκι» στην «μούρη» του αθλήματος και ίσως να μας γύριζε στην ανάποδη, την καλή πλευρά… Όπως έκανες και με τον Αντώνη, πριν από τρία καλοκαίρια, «χαϊδεύοντας» τον (λόγω της οικειότητας που είχες μαζί τους) για να συνετίσεις την υπόλοιπη ομάδα… Μήπως να το... ρίξεις και τώρα Ηλία;