Ουκ απολείπειν ο Θεός Αντώνιον!

Οι μεγαλύτεροι αγώνες στην Sportingbet. Παίξε νόμιμα με πριμ 5% στο Βιτόρουλ Κοστάντα – ΑΠΟΕΛ (21+).

Aνοίγω τις τελευταίες τρεις ημέρες όλα τα ερμηνευτικά λεξικά που έχω στη βιβλιοθήκη μου (του Δημητράκου, του Μπαμπινιώτη και πάει λέγοντας), ανατρέχω σε συγκεκριμένες λέξεις που δεν είναι και λίγες και να τος φάντης μπαστούνι μπροστά μου!

Στα λήμματα υπομονή, επιμονή, θάρρος, πάθος, υπέρβαση, δικαίωση, overachiever και δεν συμμαζεύεται, εμφανίζεται το όνομα του ως εγκυκλοπαιδικός ορισμός, αλλά βλέπω κιόλας φάτσα κάρτα τη φωτογραφία του...

Ο Αντώνης ο Κόνιαρης, φτου να μην τον ματιάσω!

Δεν ξέρω πόση σημασία έχει, αλλά τον λεγάμενο τον συμπαθώ ιδιαιτέρως για δυο λόγους: ο ένας είναι... σοβινιστικός, καθότι ο γκαρντ του ΠΑΟΚ γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά, όπου η Κρητικιά μητέρα του και ο Σερραίος πατέρας του υπηρετούσαν στο Ναύσταθμο της Σούδας.

Όσο για τον δεύτερο, αυτός μοιάζει βγαλμένος από την ταινία «Ορατότης μηδέν»!

Μου είχε ζαλίσει τον έρωτα το φιλαράκι μου, ο Γιώργος Λιμνιάτης από την πρώτη φορά που τον είδε στα Χανιά και κάποια στιγμή που πίναμε καφέ, δεν άντεξα και φώναξα...

Όχι άλλο κάρβουνο!

Πέρα από την πλάκα ο Κόνιαρης έφαγε πολύ κάρβουνο όλα αυτά τα χρόνια. Σκέτος μουντζούρης έγινε από τις απανωτές ατυχίες και τις κακές συγκυρίες που του έτυχαν στο δρόμο του...

Μια με εκείνη την υπόθεση στο Ικόνιο με το (δήθεν) χαστούκι του Ηλία Παπαθεοδώρου, για τον οποίο απορώ πώς ο προπονητής του στις Εθνικές ομάδες και τώρα πλέον και στον ΠΑΟΚ, γλίτωσε τον αφορισμό και τον εξοστρακισμό...

Μια με τον σοβαρό τραυματισμό και την περιπέτεια που τον κράτησε ενάμιση χρόνο έξω από τα γήπεδα... Μια με την αποπομπή του από τον Παναθηναϊκό, στον οποίο δεν πρόλαβε καλά καλά να το...ματώσει. Μια με τα παρελκόμενα ψυχολογικά προβλήματα που τον έκαναν πέρυσι στη Χαλκίδα (Ευρωμπάσκετ Β' κατηγορίας) να βγάζει σπυράκια στα χέρια και σε όλο το σώμα και στη συνέχεια να βλέπει τα μαλλιά του να φυλλορροούν και να μοιάζει με... Alien!

Το παλικάρι είχε καημό, λοιπόν. Παρεμπιπτόντως αυτό το τραγούδι ακουγόταν από τα μεγάφωνα της στις 24 Σεπτεμβρίου του 2005 στη «Beogradska Arena» στη διάρκεια του τελευταίος τάιμ άουτ που είχε καλέσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης πριν από την πάσα του Ζήση και το τρίποντο του Διαμαντίδη...
Εκείνο το βράδυ τα παλικάρια είχαν καημό και τον εκπλήρωσαν, το ίδιο όμως κατάφερε και ο επίγονος και ομόλογος τους! Θα συνιστούσε εκ μέρους μου αφόρητη και αδικαιολόγητη ιεροσυλία να συγκρίνω και να αντιπαραβάλω τον Κόνιαρη με τον Διαμαντίδη και τον Ζήση, αλλά, διάβολε, υποκύπτω στον πειρασμό...

Εδώ κοτζάμ αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξος πρωθυπουργός τον συνέκρινε με τον Στεφ Κάρι, θα μου κρατήσουν εμένα μούτρα ο Μήτσος και ο Νίκος!

Σοβαρολογώ, δεν κάνω πλάκα: στη σημερινή συνάντηση του για τα δέοντα με τους πρωταθλητές Ευρώπης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης (που είναι κιόλας... βλήμα μπασκετικός και μάλιστα τα καταφέρνει μια χαρά και στο παιχνίδι) γύρισε κάποια στιγμή και είπε στον Κόνιαρη το εξής:

«Λοιπόν, όποτε σε βλέπω να σουτάρεις, μου θυμίζεις τον Στεφ Κάρι (σ.σ.: και μάλιστα ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας τον αποκάλεσε “Κέρι”με γνήσια οξφορδιανή προφορά). Εχεις κι εσύ αυτό το εξαιρετικό release στο σουτ, όταν εκτελείς και δίνεις καμπύλη στην μπάλα»!

Ε, κατόπιν αυτού, εάν ήμουν στη θέση του γεννημένου στις 30 Σεπτεμβρίου Κόνιαρη, θα πηδούσα από το παράθυρο κι ας με έκαναν... κιμά τα διερχόμενα από την οδό Πειραιώς αυτοκίνητα! Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος δέχθηκε την Εθνική ομάδα στο Μέγαρο Μαξίμου δεν πήγε πίσω σε κομπλιμέντα και μάλιστα όταν τον είδε μπροστά του τον προσφώνησε «τριποντάκια» και δήλωσε εντυπωσιασμένος επειδή «έριχνες τα τρίποντα σαν να ήταν φιστίκια»!

Βεβαίως τούτα τα λεκτικά κομπλιμέντα ωχριούν μπροστά στο δώρο που πρόσφερε η Εθνική στον πρωθυπουργό της χώρας και δεν ήταν άλλο από τη φανέλα με το Νο 6.

Τη δική του φανέλα την οποία (θου κύριε φυλακήν τω στόματι μου, αλλά διάβολε, μια ιστορική πραγματικότητα καταγράφω ο αμαρτωλός) έχουν φορέσει,ιδρώσει και τιμήσει επί δυο δεκαετίες ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Νίκος Ζήσης!

Κολλάει και ο Διαμαντίδης σε αυτή την αλληλουχία, όχι λόγω αριθμού φανέλας, αλλά επειδή ο (ούτως ή άλλως σεσημασμένος για τις αμυντικές ικανότητες του) Κόνιαρης κατέβασε το ριμπάουντ και μπουμπούνισε ένα «αλά βάλτο αγόρι μου» τρίποντο στον προημιτελικό με τη Λιθουανία, σφραγίζοντας τη μεγάλη ανατροπή και την πρόκριση στην τετράδα.

Κάποιοι μάλιστα τον θεωρούν «μικρό Σπανούλη», άλλοι βλέπουν σε αυτόν έναν «καινούργιο Κορωνιό», ε με όλες αυτές τις υπερβολές, ας του βάλει η μάνα του ένα σκόρδο στον κόρφο του για να μην της τον ματιάσουν!

Να μη μας τον ματιάσουν γενικώς, διότι επιτέλους τώρα ο Αντωνάκης βλέπει τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και ζει το δικό του όμορφο παραμύθι: ένα παραμύθι διαρκείας τόσο με τον ΠΑΟΚ, όσο και με την Εθνική ομάδα... Τρύγησε και με το παραπάνω τα 15 λεπτά (για την ακρίβεια 15 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα) δημοσιότητος που του πρόσφερε κατά μέσο όρο σε κάθε αγώνα-όχι ο Αντι Γουόρχολ, αλλά ο Σούλης Μαρκόπουλος, αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης της Basket League, στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, αναγορεύθηκε μέλος της all star πεντάδας του Ευρωμπάσκετ, ε, όλα αυτά δεν τα λες ούτε λίγα, ούτε και ευκαταφρόνητα...

Και πού συνέβησαν όλα αυτά μαζεμένα τις τελευταίες μέρες: Στα «Δυο Αοράκια», όπου πριν από δυο χρόνια ήταν πάλι παρών, όχι ως ενεργό μέλος της Εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων, αλλά ως ένας θλιμμένος θεατής που τριγύριζε με δυο πατερίτσες! Δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα όλα αυτά τα επιτεύγματα για το παιδί που πριν από λίγο καιρό μονολογούσε «γαμώ την ατυχία μου» και έφτασε πολύ κοντά στο να τα βροντήξει και να παρατήσει το μπάσκετ!

Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού γύρισε πλευρό. Η τύχη του χαμογέλασε, αλλά την προκάλεσε και ο ίδιος για να ανταμείψει την υπομονή, την επιμονή και τον μόχθο του... Για το ταλέντο που διαθέτει δεν το συζητώ: μιλάμε για ένα πλήρες πακέτο, που όσο περνάει ο καιρός τόσο το περιεχόμενο και το περιτύλιγμα του γίνονται ακόμη πιο ελκυστικά...

Όντας «παιγμένος» στον ΠΑΟΚ, ο Κόνιαρης έμαθε να υποδύεται ρόλους, να αναλαμβάνει ευθύνες και να παίρνει αποφάσεις στη ροή ενός αγώνα, ενώ το ταβάνι του ψηλώνει μέρα με τη μέρα. Βρίσκεται άλλωστε ακόμη στο στάδιο της μαθητείας, στο πλαίσιο της οποίας θα βελτιώσει περισσότερο όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού του.

Αυτό το πακέτο έκανε κλικ στον Γιώργο Λιμνιάτη τον Μάρτιο του 2011, όταν ο νυν συνεργάτης του Ηλία Παπαθεοδώρου κατέβηκε μαζί με τον Κώστα Μίσσα στα Χανιά, όπου συγκεντρώθηκαν οι καλύτεροι παμπαίδες απ' όλη την Κρήτη, στο πλαίσιο της χαρτογράφησης του υλικού σε όλη τη χώρα.

Εκεί εμφανίστηκε ο τότε 14άχρονος Αντώνης Κόνιαρης που αγωνιζόταν στην ομάδα του Ακρωτηρίου και του Λιμνιάτη του έκανε αμέσως κλικ. Ο λόγος; Πολύ περισσότεροι από έναν: η εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, η γνώση των βασικών, το μεγάλο μέγεθος για την ηλικία και τη θέση του, η ηγετική στόφα που έδειχνε στις προπονήσεις τον έκαναν να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσ' στο γάλα.

Αμ' το άλλο; Μπορεί ο Κόνιαρης να μην είναι θεόρατος (1μ.92), αλλά γιγαντώνεται στην άμυνα, διότι αφενός είναι οξυδερκής και αφετέρου διαθέτει μεγάλα χέρια και τα χρησιμοποιεί με σεμιναριακό τρόπο για να κλέβει την μπάλα, να προκαλεί τα περιζήτητα deflections και να πειράζει το μυαλό των αντιπάλων του.

Στην επίθεση πάλι δεν ορρωδεί προ ουδενός και αυτό το απέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο στο Ευρωμπάσκετ, χωρίς να κωλώνει να εκτελέσει από τα 6μ.75, ανεξαρτήτως αντιπάλων και συνθηκών. Διαθέτει το στοιχείο της «προκλητικότητας», όπως επισημαίνει ο Λιμνιάτης και το απέδειξε περίτρανα στον τελικό με το Ισραήλ, στον οποίο δεν λογάριασε ότι έχασε τα πρώτα τρία σουτ και όταν όπλισε επιδόθηκε σε ένα τρομερό κρεσέντο με πέντε στα πέντε απανωτά τρίποντα, είτε στατικά, είτε μετά από ντρίμπλα, με ποικιλομορφία στο στιλ εκτέλεσης και όλα τα συναφή.

Με τέτοιο χέρι, χαίρετε, που έλεγε κάποτε και ο συνάδελφος μου Νίκος Κατσαρός!

Α, για να μην το ξεχάσω: ο Κόνιαρης δεν υστερεί ως δημιουργός και μάλιστα πολύ συχνά βλέπει πάσες που δεν μπορεί να δει και να αποτολμήσει κανείς άλλος.

Τον Αύγουστο του 2011 ο Κόνιαρης ταξίδεψε για πρώτη φορά με την Εθνική των 97άρηδων (μαζί με τον Παπαγιάννη, τον Σκουλίδα, τον Φλιώνη και τον Μουράτο) στο Μονθόν της Ισπανίας, όπου η ελληνική ομάδα νίκησε σε δυο αγώνες την οικοδέσποινα, την οποία αιχμαλώτισε το περασμένο Σάββατο στον ημιτελικό. Μάλιστα δίκην προφητείας, που του βγήκε ξινή, ο Ισπανός γκαρντ Γκαρθία δημοσίευσε στο Twitter μια φωτογραφία από εκείνα τα ματς, με αντίπαλο τον Ηλία Θεοδωρίδη ο οποίος αγωνίζεται στο Ρέθυμνο.

Το ίδιο καλοκαίρι ο Κόνιαρης ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη, δοκιμάσθηκε στο «try out» του ΠΑΟΚ και έγινε δεκτός μετά πολλών επαίνων και προσδοκιών, που μπορεί να χρονοτρίβησαν κομματάκι, αλλά επιβεβαιώνονται. Όλες αυτές οι μεγάλες προσδοκίες πριν από δυο χρόνια κόντεψαν να πάνε στράφι και να αποτελέσουν άλλο ένα θλιβερό κεφάλαιο στο βιβλίο των χαμένων ταλέντων, αλλά ευτυχώς παρενέβη η καλή νεράιδα και του χάιδεψε το λαβωμένο πόδι: στην πραγματικότητα παρενέβη ο καλός (και εξπέρ σε τέτοιες περιπτώσεις) Ολλανδός γιατρός στον οποίο τον έστειλε συστημένο ο φυσικοθεραπευτής της Εθνικής εφήβων Αντώνης Καραντώνης.

Ο Κόνιαρης έζησε το δράμα ως το μεδούλι του: στην κυριολεξία διότι η περίπτωση του τραυματισμού του στον αστράγαλο ήταν πολύ δύσκολη και σοβαρή, με αποτέλεσμα ως παίκτης του Παναθηναϊκού (2014-16) να μείνει ενάμιση χρόνο στο περιθώριο, να μην ξέρει τι του ξημερώνει, εάν θα γίνει καλά και εάν και πότε θα μπορέσει να ξαναπατήσει στο παρκέ.

Ο πρώτος συναγερμός κτύπησε στις 3 Απριλίου του 2015 από ένα τραυματισμό στην ωμοπλάτη τον στη διάρκεια του αγώνα της τελικής φάσης του πρωταθλήματος Εφήβων της ΕΣΚΑ με αντίπαλο τον Δούκα. Τα χειρότερα έμελλε να τον συναντήσουν αργότερα όταν ο Κόνιαρης άρχισε να πονάει στον αστράγαλο, χωρίς να υποπτεύεται τι έμελλε να ακολουθήσει. Έχασε την τελική φάση του πανελληνίου πρωταθλήματος στην Πτολεμαΐδα και μάλιστα οι συμπαίκτες του σοκαρίστηκαν, όταν, ένα απόγευμα, τον είδαν να βάζει τα κλάματα στο βοηθητικό γήπεδο του ΟΑΚΑ και να φεύγει απογοητευμένος, επειδή δεν μπορούσε να βγάλει την προπόνηση.

Μετά τις εξετάσεις οδηγήθηκε στο χειρουργείο, βγήκε νοκ άουτ από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ηράκλειο και από το Ευρωμπάσκετ στον Βόλο, αλλά ευελπιστούσε να επιστρέψει έτοιμος στην προετοιμασία του Παναθηναϊκού για τη σεζόν 2015-16.

Αμ δε! Οι ενοχλήσεις έγιναν εντονότερες, άρχισε να μπαινοβγαίνει πάλι στα νοσοκομεία για καινούργιες εξετάσεις και πάνω που είχε αρχίσει να χάνει το κουράγιο του, εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός ο 65άχρονος Ολλανδός ορθοπεδικός (και εξειδικευμένος σε αυτές τις παθήσεις) Νικ Βαν Ντάικ, ο οποίος νωρίτερα είχε χειρουργήσει και τον Ιωάννη Παπαπέτρου.

Ο Κόνιαρης τον επισκέφθηκε στο Οπόρτο της Πορτογαλίας όπου βρισκόταν εκείνη την εποχή, υποβλήθηκε στη χειρουργική μέθοδο που αποκαλείται «Amsterdam Approach» και επιτέλους βρήκε την υγειά του! Στις 12 Μαΐου του 2016 ο Αντώνης ατσαλωμένος από την περιπέτεια του επέστρεψε δριμύτερος (με 23 πόντους και 5 τρίποντα) στη δράση με την ομάδα νέων του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ της κατηγορίας U21 με αντίπαλο τη Νίκη Αμαρουσίου και εκείνο το βράδυ δεν ένιωσε απλώς ότι ξαναπαίζει μπάσκετ...

Ένιωσε ότι ξαναζεί μετά από 406 μέρες στο σκοτάδι και στην απελπισία!

ΥΓ: Οποία σύμπτωσις: την ώρα που ο νεαρός Αντώνης ρουφάει το νέκταρ της επιβεβαίωσης και αποθεώνεται πανταχόθεν, ένας συνονόματος του τον οποίο αντίκριζε με δέος στο ΟΑΚΑ κατεβαίνει από τη σκηνή του Παναθηναϊκού. Για τον Αντώνη Φώτση, αυτό είναι το τέλος (όχι μιας, αλλά) των τεσσάρων πράσινων εποχών του Βιβάλντι!