Εν τούτω (Σλοβε)νίκα!

Με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ απ’ όλους τους παίκτες της τωρινής Εθνικής ομάδας, αλλά και από τους τρεις σωματοφύλακες της σύγχρονης, αλλά τετελεσμένης εποχής, στον σημερινό κρίσιμο αγώνα με τη Σλοβενία περισσότερο από τον Αθω, τον Πόρθο και τον Αραμι (μεταξύ των ηρώων του μυθιστορήματος του Αλεξάνδρου Δουμά) θα ήθελα να έφερνα πίσω τον Ντ’ Αρτανιάν!

Περισσότερο δηλαδή από τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, θαρρώ πως πιο πολύ μας είναι χρειαζούμενος ο Ζήσης: για πολλούς και διαφόρους λόγους, μηδέ των σημειολογικών και των συμβολικών εξαιρουμένων.

Τι εννοώ; Ο Νίκος έχει σημαδέψει τόσο ανεξίτηλα το χρονικό των αγώνων της Εθνικής με τους Σλοβένους, ώστε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο κακός δαίμονας τους και σε κάθε περίπτωση ως κάποιος που τους έχει στοιχειώσει πολλάκις και κατ’ επανάληψιν!

Ιδού λοιπόν τα πειστήρια των... εγκλημάτων του νυν παίκτη της Μπάμπεργκ απέναντι στους σημερινούς αντιπάλους της ελληνικής ομάδας...

-Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2007 στη Μαδρίτη (Ελλάδα-Σλοβενία 63-62) πέτυχε ένα μεγάλο τρίποντο με το οποίο έφερε την Εθνική σε απόσταση βολής (61-62) τριάντα τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του θρίλερ.

-Στις 20 Σεπτεμβρίου του 2009 στο Κατοβίτσε (Ελλάδα-Σλοβενία 57-56) με χέρι αλφάδι από τη γραμμή των βολών έβαλε δύο στις δυο στα 15’’, έκανε το σκορ 57-53 και σφράγισε τη νίκη και την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου.

-Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2011 στο Βίλνιους (Ελλάδα-Σλοβενία 68-60) όντας πλέον μόνος κι έρημος από τη μεγάλη τετράδα των γκαρντ, σεληνιάστηκε! Σκόραρε 19 πόντους με 3/8 δίποντα, ¾ τρίποντα (ενώ στα προηγούμενα τρία ματς είχε 1/17 από τη μεγάλη άρκτο) και 4/4 βολές και κτύπησε στα πιο καίρια σημεία της αναμέτρησης, τιμωρώντας την επιλογή του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς να παίξει άμυνα ζώνης: εβδομήντα ένα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη με ένα «big three» από την κορυφή έγραψε το 61-57, ενώ στα 10’’ πέτυχε το τρίποντο με το οποίο κλείδωσε τη νίκη.

-Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2013 στη Λιουμπλιάνα (Ελλάδα-Σλοβενία 65-73) πήρε... ρεπό ως δήμιος, καθότι χρεώθηκε νωρίς με τέσσερα φάουλ, ωστόσο πρόλαβε να σημειώσει 13 πόντους και να συμβάλει στην ανατροπή, η οποία δεν ολοκληρώθηκε.

-Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2015 στο Ζάγκρεμπ (Ελλάδα-Σλοβενία 83-72) πέτυχε 10 πόντους (3/4δ., 1/2τρ., 1/2β.) και κράτησε τα μπόσικα τόσο στο σχήμα με τους τρεις γκαρντ, όσο και στην πίεση πάνω στον Ζόραν Ντράγκιτς.

Κατόπιν όλων αυτών, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως τα «έργα και ημέραι» που έχει να επιδείξει Ζήσης απέναντι στους Σλοβένους δικαιολογούν την αναφορά μου στον παίκτη, την παρουσία του οποίου θα επιθυμούσα σφόδρα στο σημερινό ματς...

Τολμώ λοιπόν να παραφράσω τον στίχο του Καβάφη (στο ποίημα του «Περιμένοντας τους βαρβάρους») και να συλλογιστώ κι ελόγου μου «και τώρα τι θα γένουμε χωρίς τον Ζήση, ο άνθρωπος αυτός ήταν μια κάποια λύσις»!

Με την ευχή ότι έστω και από μακριά ο Ζήσης θα στείλει τις ευχές και την ευλογία του στην ομάδα την οποία υπηρέτησε επί δέκα πέντε συναπτά έτη και φόρεσε τη φανέλα της (σε επίπεδο ανδρών) 189 φορές, πάμ’ παρακάτω...

Παρακάτω είναι το χρονικό των αγώνων της Εθνικής απέναντι στους... Δον... Κιχότοβιτς του μπάσκετ: τους αποκαλώ τοιουτοτρόπως διότι από το 1993 που εμφανίσθηκαν στη σκηνή ως ανεξάρτητη χώρα (μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας) και ενώ δεν τους έλειψαν ούτε οι παικταράδες, ούτε οι ευκαιρίες, εν τούτοις δεν κατάφεραν ποτέ να ανέβουν σε ένα βάθρο.

Σαν να λέμε ότι και αυτοί κυνηγούν ανεμόμυλους, όπως η ήρωας του Μιγκέλ Θερβάντες!

Eχουν περάσει 25 χρόνια από την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στη Λιουμπλιάνα και δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την κουβέντα που μου είχε πει, δίκην οδηγίας προς ναυτιλλομένους, ο Λάζαρος Λέτσιτς...

«Οι Σλοβένοι είναι τόσο φιλήσυχοι, που εάν δεις πέντε μαζί στο δρόμο, να είσαι σίγουρος πως ετοιμάζουν πραξικόπημα»!

Αυτούς τους πέντε Σλοβένους η Εθνική θα τους ξαναδεί μαζεμένους σε λίγη ώρα όχι στο δρόμο, αλλά στο παρκέ της «Hartwall Arena» και δεν ξέρω εάν οι λεγάμενοι, που προέρχονται από δυο νίκες θα ετοιμάζουν πραξικόπημα, αλλά σε κάθε περίπτωση η νόμιμη ελληνική «κυβέρνηση» πρέπει να αντισταθεί σθεναρώς!

Την πρώτη φορά που η Σλοβενία νίκησε την Ελλάδα στο πλαίσιο της τελικής φάσης ενός Eurobasket επιβεβαιώθηκε, προς τέρψιν ημών, η διαχρονικώς ισχυρή άποψη του Ρίκι Πιτίνο...

Η ήττα, έχει πει ο διαπρεπής κολεγιακός προπονητής, είναι σαν το λίπασμα: βρομάει, αλλά κάνει καλό!

Ομοίως και το 56-68 (στο οποίο είχε βάλει για τα καλά το χέρι του ο Σάνι Μπετσίροβιτς) στις 17ης Σεπτεμβρίου του 2005 στο Βελιγράδι βρόμαγε, αλλά έκανε καλό στην Εθνική, η οποία χρησιμοποίησε αυτό το λίπασμα όχι μονάχα στα επόμενα ματς (καθ’ οδόν προς το θρόνο), αλλά και στα επόμενα χρόνια!

Με αυτό το λίπασμα μεγάλωσαν τα δέντρα του κήπου μας και στα τρία επόμενα Eurobasket (2007, 2009, 2011), όπου η Εθνική νίκησε ισάριθμες φορές τους Σλοβένους προτού ηττηθεί στο δικό τους σπίτι το 2013, για να επιστρέψει στις νίκες μετά από δυο χρόνια στο Ζάγκρεμπ.

Η υπόθεση με τη Σλοβενία εκτός από μπασκετική, υπήρξε και ... γεωργική: την ανέδειξε ως τέτοια ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης στις 20 Σεπτεμβρίου του 2009, στο Κατοβίτσε, όπου πέτυχε 23 πόντους και οδήγησε την Εθνική στη νίκη με 57-56 και στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Λίγα λεπτά αργότερα σε μια συνέντευξη του στην εφημερίδα «SportDay» είχε αναγκάσει τη Νίκη Μπάκουλη να... γουρλώσει τα μάτια της και να τεντώσει τα αυτιά της στο άκουσμα μιας εκπληκτικής ατάκας την οποία ξεστόμισε ο «Big Sofo»...

«Τώρα που έμαθα πόσο καρπερά είναι τα χωράφια της επιτυχίας, είμαι αποφασισμένος να τα σκάψω με τα ίδια μου τα χέρια»!

Τι λες τώρα ρε γίγαντα!

Είτε με τα ίδια τους τα χέρια, είτε με αξίνες και λοιπά σκαπτικά εργαλεία, αυτά τα χωράφια τα είχαν κάνει καρπερά (πριν από τον «Βaby Shaq») οι Ζήσηδες, οι Σπανούληδες, οι Διαμαντίδηδες, οι Παπαλουκάδες, οι Βασιλόπουλοι, οι Τσαρτσαρήδες και οι λοιποί κοιμισμένοι στην αρχή, αλλά αφιονισμένοι στο τέλος δράκοι του Γιαννάκη!

Δυο χρόνια πριν από τη ραψωδία του Σοφοκλή και μάλιστα ανήμερα της γιορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 2007), στη Μαδρίτη, είχε παιχθεί σε δεύτερη προβολή το έργο του ημιτελικού στο Βελιγράδι...

Θέλοντας και μη, σταυροκοπιόμασταν πάλι με αυτά που συνέβαιναν!

Τεσσεράμισι λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα που θα άνοιγε την πόρτα προς τη ζώνη των μεταλλίων, η ελληνική ομάδα βρισκόταν πίσω με 16 πόντους και φαινόταν να πνέει τα λοίσθια, αλλά, ως γνωστόν, όποιου του μέλλει να πνιγεί (στον ημιτελικό με την Ισπανία και στον μικρό τελικό με τη Λιθουανία) ποτέ του δεν παθαίνει (στον προημιτελικό με τους Σλοβένους)!

Το 42-58 έβαλε φωτιά στα μπατζάκια μας, ο Γιαννάκης ανακάτεψε την τράπουλα, έριξε στο γήπεδο μια πεντάδα από καμικάζι (Διαμαντίδης-Ζήσης-Παπαλουκάς- Βασιλόπουλος-Τσαρτσαρής) και για μια ομάδα που είχε αναγάγει τέτοιες επικές ανατροπές σε ρουτίνα η συνέχεια ήταν απλώς μια συνέχεια εκ των προηγουμένων!

Déjà vu από Βελιγράδι και Σαϊτάμα, κανονικά και με το νόμο!

Ενάμισι λεπτό πριν από τη λήξη ο (πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού και νυν ασίσταντ του Κόκοσκοφ) Γιάκα Λάκοβιτς έκανε το σκορ 53-62, αλλά πίσω είχε η αχλάδα την ουρά: όντας σεληνιασμένος ο Παπαλουκάς έβαλε πέντε γρήγορους πόντους (58-62 στα 49’’), ακολούθησε ένα τρίποντο του Ζήση (61-62), στα 14’’ αστόχησε από τα 6μ.25 ο Ντόμεν Λόρμπεκ και τότε «ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν μέσω της νυκτός»!

Έμεναν επτά δευτερόλεπτα, ο Διαμαντίδης έδωσε την μπάλα στον Παπαλουκά κι αυτός εφόρμησε προς το καλάθι και νίκησε τον Νεστέροβιτς, που πήγε πάνω του, τον χρόνο και τους νόμους της λογικής!

Οι Σλοβένοι επανέφεραν την μπάλα, αλλά το τρίποντο που εξαπέλυσε ο Λάκοβιτς μπροστά στον Τσαρτσαρή είχε την ίδια τύχη με εκείνα του Γιοβάισα στον τελικό του 1987 και του Ριγκοντό στον ημιτελικό του 2005, με αποτέλεσμα να αποτυπωθεί το 63-62, ως προϊόν ενός εκπληκτικού επί μέρους σκορ 21-4!

Δούλευα τότε στην ΕΡΤ και εκείνη τη μέρα είχα επωμιστεί το ρεπορτάζ στη μικτή ζώνη: με το που έληξε το ματς έφυγα σφαίρα προς τα εκεί και όταν εμφανίστηκε ο Παπαλουκάς ξέφυγα αυθορμήτως, αλλά ενσυνειδήτως από το πρωτόκολλο και πολύ το ευχαριστήθηκα...

Του είπα «θα κάνω τώρα Θοδωρή, αυτό που θα ήθελε να κάνει όλη η Ελλάδα» και αμέσως σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και του έσκασα ένα φιλί στο μάγουλο!

Ακολούθησαν οι νίκες της Εθνικής στον μικρό τελικό του Κατοβίτσε (2009) και στο Βίλνιους (2011) και ύστερα ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να πάρουν οι Σλοβένοι το αίμα τους πίσω και μάλιστα μέσα στο σπίτι τους...

Ήταν εκείνη η αποφράδα νύχτα στη Λιουμπλιάνα, όπου οι οικοδεσπότες του Eurobasket μας έριξαν μια κλοτσιά στα οπίσθια και μας ανάγκασαν να κυνηγάμε χίμαιρες...

Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα αποδείχθηκε πως οι χίμαιρες που κυνηγούσε η Εθνική ήταν άπιαστες και η ήττα (μετά από δυο παρατάσεις) από την Κροατία υπήρξε ο δυσάρεστος επίλογος μιας ούτως ή άλλως θλιβερής παρουσίας, με αποτέλεσμα το ίδιο βράδυ αντί να φιγουράρει στην οκτάδα, να πάει σούμπιτη στο αεροδρόμιο της Λιουμπλιάνα και να γυρίσει στην Αθήνα.

Όχι τίποτε άλλο, πήγε στράφι και ο εξορκισμός του κακού ισπανικού δαίμονα μας...

Πάλι ανήμερα του Σταυρού, λοιπόν, στις 14 Σεπτεμβρίου του 2013, η Σλοβενία νίκησε την Εθνική με 73-65, της έκλεισε τον ορίζοντα και μετέτρεψε σε θολό τοπίο και σε εφιάλτη εκείνο το «view to a dream», που έβλεπε από την βεράντα του δωματίου του στο Καρπενήσι ο αγλαός Αντρέα Τρινκιέρι...

Παρεμπιπτόντως εάν αυτός ο αγώνας διαρκούσε δυο - τρία λεπτά παραπάνω, είμαι βέβαιος ότι θα τους κάναμε την ίδια κασκαρίκα: στο 26ο λεπτό η ανεκδιήγητη Εθνική βρέθηκε πίσω με διαφορά 26 πόντων (60-34), αλλά νεκραναστήθηκε, μείωσε στους έξι (68-62) και εάν έβαζε το τρίποντο ο Καϊμακόγλου ή δεν έφευγε η μπάλα από τα χέρια του Σπανούλη, οι Σλοβένοι θα έβλεπαν ξανά τα ραδίκια ανάποδα!

Πλάκα πλάκα, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί και στον χθεσινό αγώνα με τη Γαλλία, στον οποίο η ελληνική ομάδα μείωσε τη διαφορά από το -24 στο -6, αλλά ως γνωστόν δεν είναι κάθε μέρα του Αϊ Δημητρού (24 Σεπτεμβρίου 2005) ή του Αϊ Θοδωρή (14 Σεπτεμβρίου 2007) ή του Αϊ Βασίλη (9 Σεπτεμβρίου 2007).

Την τελευταία φορά που βρέθηκαν αντιμέτωπες οι δυο ομάδες, στις 9 Σεπτεμβρίου του 2015 στο Ζάγκρεμπ, το έργο πήγε να γυριστεί από την ανάποδη πλευρά, αλλά ευτυχώς σκίσαμε το σενάριο!

Απόντος του Γκόραν Ντράγκιτς (το κενό του οποίου όμως φρόντισε να καλύψει ο αδερφός του, Ζόραν) οι Σλοβένοι πέτυχαν το come back από το -17 στο -2, αλλά η Εθνική κατάφερε να σταθεί όρθια και να κρατήσει τη νίκη με άρματα μάχης το χαμηλό σχήμα με τους τρεις γκαρντ που χρησιμοποίησε ο Φώτης Κατσικάρης και τον πλουραλισμό της στο σκοράρισμα: έξι παίκτες με διψήφιο νούμερο πόντων, προεξάρχοντος του υπό... απόσυρση Βασίλη Σπανούλη (19 πόντοι, 6 ασίστ), ο οποίος μάλιστα στο τέλος προέβη σε μια εντυπωσιακή δήλωση...

«Ευχαριστώ πολύ τους συμπαίκτες του, διότι ... σκοτώνονται για μένα με τα σκριν που κάνουν για να σουτάρω»!

Σε αυτό το ματς οι Σλοβένοι μας έβαλαν κάμποσα προβλήματα: πότε τα περιφερειακά σουτ, πότε το πλαϊνό pick n’ roll, πότε την εξωτερική κίνηση των ψηλών, πότε τα ρήγματα στη ρακέτα της και πάει λέγοντας.

Αρχής γενομένης από το 1995, όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά, η Ελλάδα και η Σλοβενία έχουν βρεθεί αντιμέτωπες 15 φορές και το σκορ είναι 9-6 υπέρ της Εθνικής: 4-4 σε επίσημους αγώνες και 5-2 σε φιλικούς.

Οι Σλοβένοι νίκησαν την ελληνική ομάδα στα δυο ματς της προκριματικής φάσης του Eurobasket του 1999 (79-76 στο ΟΑΚΑ και 79-66 στο Μάριμπορ), το 2005 στο Βελιγράδι (68-56) και το 2013 στη Λιουμπλιάνα (73-65). Από την πλευρά της η Εθνική έχει να επιδείξει το 63-62 στον προημιτελικό της Μαδρίτης (2007), το 57-56 στον μικρό τελικό του Κατοβίτσε (2009), το 69-60 στο Ευρωμπάσκετ του 2011 στο Βίλνιους και το 83-72 πριν από δυο χρόνια στο Ζάγκρεμπ.

Οι απόγονοι του θρυλικού Ιβο Ντανέου και του «τρελοκομείου» Πέταρ Βίλφαν είχαν ανέκαθεν ισχυρούς μπασκετικούς δεσμούς με την Ελλάδα, κάποιοι μάλιστα μακροημέρευσαν και διέπρεψαν στα καθ’ ημάς. Σε αυτή την πολυάριθμη λίστα περιλαμβάνονται ως επιφανέστερα μέλη ο (Μαυροβούνιος και... Κοκκινιώτης στην καταγωγή, αλλά πολιτογραφημένος Σλοβένος) Λευτέρης Σούμποτιτς, ο Γιούρε Ζντοβτς (ως παίκτης και προπονητής στον Ηρακλη και στην ΑΕΚ), ο Γιάκα Λάκοβιτς, ο Μίρσα Μπέγκιτς, ο Σλάβκο Κότνικ, ο Μπόρις Γκόρεντς, o Σάνι Μπετσίροβιτς, ο (ελληνοποιημένος με το όνομα Μακρής) Ράντοσλαβ Νεστέροβιτς, ο Γιούριτσα Γκόλεματς, ο Ιβιτσα Γιούρκοβιτς, ο Γκόραν Γιούρακ, ο Τέομαν Αλιμπέγκοβιτς, ο Ρόμαν Χόρβατ, ο Μάριαν Κράλιεβιτς, ο Σάμο Ούντριχ και ο Αλεξάντερ Τσάπιν.

Ως ανεξάρτητη χώρα η Σλοβενία εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε μια διοργάνωση στο Ευρωμπάσκετ του 1993, στο οποίο προκρίθηκε από το Challenge Round του Βρότσλαβ, νικώντας μάλιστα την Κροατία, στο κύκνειο άσμα του Ντράζεν Πέτροβιτς.