Η επίσημη... νυχτωμένη!

Τι ήθελε άραγε να πει ο ποιητής; Τι εννοεί ή μάλλον τι υπονοεί;

Δεν είναι σωστό και τίμιο αυτό που κάνω: ρωτώ, ενώ κανονικά, φύσει και θέσει θα έπρεπε να έχω την απάντηση και την ερμηνεία της γριφώδους δήλωσης στην οποία προέβη ο Κώστας Μίσσας μετά την ήττα από τη Σλοβενία.

Είναι όντως αινιγματική η δήλωση του «Στρατηγού» και μάλιστα σε δύο σκέλη: τόσο η επισήμανση του ότι «το πιο σημαντικό είναι αρχίσαμε να λειτουργούμε ως ομάδα ώστε να πάρουμε ό,τι μας αναλογεί» όσο και το γεγονός ότι επιφυλάχθηκε να ανοίξει το στόμα του μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ!

Δεν ξέρω εάν αποτελεί «βόμβα», όπως χαρακτηρίσθηκε από κάμποσα ΜΜΕ, η κουβέντα ότι «μόλις τελειώσει το Ευρωμπάσκετ, θα πούμε πάρα πολλά πράγματα για τα οποία δεν υπάρχει λογική να τα πω τώρα», σίγουρα πάντως ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για να εξυφανθούν σενάρια, θεωρίες συνωμοσίας και τα σχετικά...

Με όλο τον σεβασμό, τη συμπάθεια και τα φιλικά αισθήματα που του τρέφω εδώ και σαράντα χρόνια που γνωριζόμαστε, ας μου επιτρέψει να παρατηρήσω ότι αυτή η δεύτερη δήλωση είναι πέρα ως πέρα αδικαιολόγητη και εκτός timing.

Φίλτατε Κώστα, σε τέτοιες περιπτώσεις, μεσούντος ενός Τουρνουά και με την ομάδα να βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος, η κάνεις μόκο ή τα βγάζεις όλα στη φόρα και τότε γαία πυρί μειχθήτω!

Με μισόλογα, με υπονοούμενα και με κάθε λογής «σούξου μούξου» το πρόβλημα ούτε επιλύεται, ούτε κουκουλώνεται, αλλά διογκώνεται. Συν τοις άλλοις τέτοιες δηλώσεις προσφέρουν έρεισμα στον κάθε κακόπιστο ή ακόμη και καλόπιστο να βάλει με το νου του ό,τι φαντάζεται για «τα πολλά που έχουμε να πούμε».

Φαντάζομαι πως ο Μίσσας ήδη θα συνειδητοποίησε τo «mea culpa» και ίσως μετάνιωσε για αυτή την άστοχη δήλωση, στη σκιά της οποίας είναι καταδικασμένος ο ίδιος, αλλά και όλη η ομάδα να πορεύονται έως το τέλος του Ευρωμπάσκετ.

Ο γέγονεν, γέγονεν όμως και στο κάτω κάτω μια άστοχη δήλωση είναι πιο ανώδυνη από μια ήττα, πολλώ δε μάλλον από δυο απανωτές και την οριακή κατάσταση προς την οποία τείνει να βρεθεί η Εθνική.

Κάνω αυτή τη δουλειά ακριβώς σαράντα χρόνια, παρακολουθώ στενά την Εθνική από το 1981, πήγα για πρώτη φορά σε Ευρωμπάσκετ το 1983 και ομολογώ πως ποτέ άλλοτε δεν τη θυμάμαι σε τέτοια φάση: μια φάση αν όχι αφασίας, τουλάχιστον σοβαρής και δη πολυεπίπεδης κρίσης και έντονης εσωστρέφειας...

Τα αγωνιστικά προβλήματα και τα άσχημα αποτελέσματα, προφανώς δεν είναι άσχετα με τα ζητήματα συμπεριφοράς, πειθαρχίας και νοοτροπίας που έχουν ανακύψει: η αναστάτωση και η φασαρία που προκάλεσε η υπόθεση Αντετοκούνμπο, οι καυγάδες στο Βελιγράδι, οι μπουνιές στο εστιατόριο του «Divani Caravel» και όλα τα συναφή προφανώς βαρύνουν και επιδρούν στην απόδοση της ομάδας...

Πλήττουν την εικόνα της στον αγωνιστικό χώρο και στον πάγκο και υποχρεώνουν όλα τα μέλη της να αποδεικνύουν ανά πάσα στιγμή πως δεν είναι ελέφαντες, έστω κι αν τους κρεμάμε ...προβοσκίδες!

Το πνευματικό έλλειμμα είναι σοβαρότερο από το αγωνιστικό και εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως: με τα κενά αέρος και τα νεκρά διαστήματα στην απόδοση, με τις τεχνικές ποινές, με τα αντιαθλητικά φάουλ, με τα «γκολ φάουλ», με την προβακατόρικη και σε κάθε περίπτωση άστοχη ανάρτηση του Αγραβάνη και last but not least: με τα υπονοούμενα που άφησε πριν από λίγες ώρες ο Μίσσας και –για να τελειώνω με αυτή τη γκάφα- μόνο σε κακιά στιγμή μπορώ να την αποδώσω.

Ούτε καν σε έλλειψη εμπειρίας, μετά από τόσα χρόνια που έχει ο «Στρατηγός» στο κουρμπέτι ως παίκτης, ως προπονητής και ως καθηγητής...

Στο μεταξύ τώρα που γράφω μόλις έχει ολοκληρωθεί το θρίλερ των δυο παρατάσεων ανάμεσα στη Φινλανδία και στην Πολωνία που ευτυχώς για την Εθνική κατέληξε στη νίκη των οικοδεποτών.

Στ’ αυτιά μου βοά «η κραυγή των λύκων», που λέει και ο Βαγγέλης Ιωάννου, αλλά ηχεί και η αγανάκτηση όλων όσοι ανάρτησαν σχόλια του τύπου «πού καταντήσαμε να αγωνιούμε για το αποτέλεσμα ενός αγώνα ανάμεσα σε Φινλανδούς και Πολωνούς;»

Δεν μας συμβαίνει για πρώτη φορά να αγωνιούμε για κάποιο αποτέλεσμα αγώνα ανάμεσα σε δυο ομάδες οι οποίες στ’ αλήθεια είναι ή εμείς τις λογαριάζουμε ως υποδεέστερες και σε κάθε περίπτωση (φοβάμαι ότι) από εδώ και πέρα και δη στα «windows», μεσούσης της σεζόν, θα πρέπει να συνηθίσουμε αυτό το αλληθώρισμα...

Έχουν λεχθεί, γραφτεί και υπονοηθεί πολλά όλες αυτές τις μέρες, πριν και στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ. Μια απλή κουβέντα ωστόσο μου έκανε εντύπωση και την υπερθεματίζω: την άρθρωσε το απόγευμα, μετά τη λήξη του αγώνα Ελλάδα-Σλοβενία, ο Βαγγέλης Αγγέλου στην εκπομπή της ΕΡΤ.

Ρωτήθηκε για το τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα και απάντησε με τέσσερις λέξεις: «Να έχουμε κοντή μνήμη»!

Ο νοών νοείτω ...

Δεν εννοώ ότι πρέπει να κυριευθούμε από αναισθησία, αλλά σε τέτοια Τουρνουά με διαδοχικούς αγώνες και ενίοτε εναλλασσόμενο διακύβευμα, δεν ωφελεί να καθόμαστε και να θρηνούμε πάνω από το... κουφάρι της ηττημένης ομάδας. Αντιθέτως όχι μόνο ωφελεί, αλλά επιβάλλεται κιόλας αυτή η ομάδα να ανασυνταχθεί, να ανασκουμπωθεί, να διαχειριστεί τα συναισθήματα της και να κοιτάξει προς τα εμπρός, μπας και καταφέρει, έστω και in extremis (την Τετάρτη με την Πολωνία) να σώσει την παρτίδα της πρόκρισης.

Ας προκριθεί βρε αδερφέ και τα υπόλοιπα θα τα βρει η υπηρεσία στην Κωνσταντινούπολη για την οποία (όπως είπε ο Μίσσας) έχουν ήδη βγάλει εισιτήρια ο γιος και η κόρη του.

Ας προκριθούμε «Στρατηγέ μου» και σου υπόσχομαι πως θα βγάλω κι εγώ από δαύτα!

Δεν έχω πρόθεση να αναλύσω τον αγώνα με τη Σλοβενία, διότι με πρόλαβαν οι συνάδελφοι στο www.gazzetta.gr και ομολογώ πως δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω ούτε μια κεραία.

Αν και η κατάσταση μετά τις δυο ήττες και τον υπαρκτό κίνδυνο αποκλεισμού είναι δυσάρεστη, με πιάνουν τα γέλια όταν θυμάμαι τη μουσική υπόκρουση στον αγώνα με τη Σλοβενία. Ενώ δηλαδή το 1987 μας σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο με το «The Final Countdown» και το 2005 έπαιζε πότε το συρτάκι του Ζορμπά και πότε «Το παλικάρι έχει καημό», τώρα στη Ηartwall Arena μας προέκυψε ο Κωνσταντίνος Αργυρός!

O tempora o mores, όπως έλεγε και ο Κικέρων. Ω καιροί, ω ήθη.

Υπερβάλλω ίσως, διότι όπως δεν κάνουν τα ράσα τον παπά, ομοίως δεν κάνει και η μουσική την απόδοση και το αποτέλεσμα μιας ομάδας. Απλώς, ως λάτρης της σημειολογίας, οφείλω να επισημάνω ότι δυο φορές που από τα μεγάφωνα ακούστηκε το συρτάκι, έτυχε η Εθνική να βρίσκεται σε καλή φάση και να προηγείται στο σκορ...

Πώς το είπαμε το τραγούδι του Αργυρού που συνόδευσε την Εθνική; «Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα» ε; Γάντι μας ταιριάζει αυτό, απλώς τα δικαιώματα στους αντιπάλους της και στον καθένα που θέλει να κάνει καλόπιστη κριτική ή να ξεφωνήσει, η ελληνική ομάδα δεν τα δίνει ξημερώματα, αλλά μεσημεριάτικα!

Τούτου του soundtrack δοθέντος, εάν η Εθνική νικούσε θα ήταν «επίσημη ξημερωμένη», τώρα που ηττήθηκε μοιάζει με «επίσημη νυχτωμένη» με την προσδοκία και την ελπίδα να αφυπνισθεί, να βγει από τα σκοτάδια της και να δει την ανατολή του ηλίου την Τρίτη και την Τετάρτη.

A propos, που λένε και οι πρώτοι δήμιοι μας στο Ελσίνκι (οι Γάλλοι ντε) θα ήθελα να γράψω τις σκέψεις και την άποψη μου για το περιβόητο «small ball» περί του οποίου άνοιξε μεγάλη κουβέντα προχθές το βράδυ...

Το χαμηλό σχήμα με τους τρεις γκαρντ δεν είναι καινοφανές στο μπάσκετ, άλλωστε η Εθνική το ανήγαγε σε επιστήμη στο «Challenge Round» του 1981 στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Γιάννης Ιωαννίδης έπρεπε να χωρέσει τον Τάκη Κορωναίο, τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη (σε θέση ελ!) στην ίδια πεντάδα. Το «small ball» επέτρεψε στην Εθνική να κάνει παρέλαση με οκτώ νίκες σε ισάριθμα ματς, αλλά απέβη καταστροφικό στην τελική φάση (Πράγα, Μπρατισλάβα) κόντρα σε τριάρια όπως ο Τσίκο Σιμπίλιο και ο Στάνισλαβ Κρόπιλακ.

Το χαμηλό σχήμα έγινε πάλι της μόδας από τον Παναγιώτη Γιαννάκη στην Εθνική της προηγούμενης δεκαετίας και εφαρμόσθηκε και μάλιστα προσφέρθηκε ως πρόταση που υιοθετήθηκε από πολλούς. Δεν εννοώ ότι σώνει και καλά το αντέγραψαν από εμάς όλοι όσοι το δοκίμασαν, αλλά σε κάθε περίπτωση το «small ball» έγινε το άρμα μάχης ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού...

Το είδαμε στους Μαϊάμι Χιτ, στην Εθνική ομάδα των ΗΠΑ (με τους τρεις φόργουορντ), στη Μακαμπί Τελ Αβίβ επί Μπλατ και πάει λέγοντας...

Με τέτοια σχήματα (βλέπε Καλάθης, Μάντζαρης, Σλούκας, Αντετοκούνμπο, Πρίντεζης) ένα ματς μπορεί να γίνει ροντέο σε χρόνο dt με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε οφέλη για μια ομάδα: ανακατεύει το παιχνίδι, βάζει στη διαδικασία δεύτερων σκέψεων και εναλλακτικών πλάνων τον αντίπαλο, παίζει με αλλαγές σε όλα τα σκριν στο pick n’ roll, εξασφαλίζει καλύτερες περιστροφές, πιέζει ασφυκτικά, κλέβει μπάλες, προκαλεί λάθη, βγαίνει στο ανοικτό γήπεδο, κάνε, ράνει...

Θαρρώ όμως ότι αυτό το «ινδιάνικο μπάσκετ» (όπως αποκαλείται στην μπασκετική αργκό και δεν αποτελεί υποτιμητικό, μειωτικό και προσβλητικό χαρακτηρισμό, άλλωστε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) εμπίπτει στην κατηγορία του Plan B. Πρόκειται δηλαδή για μια εναλλακτική λύση συγκεκριμένης διάρκειας και εφαρμογής, υπό την έννοια ότι ο προπονητής καταφεύγει σε αυτήν σε κάποια φάση ή στο φινάλε ενός ματς που έχει στραβώσει!

Στον αντίποδα το «small ball» είναι ευάλωτο στα ριμπάουντ, στα mismatches και σε διάφορες άλλες λειτουργίες μιας ομάδας, αλλά το νόμισμα έχει πάντοτε δυο όψεις: αφενός την θετική και ωφέλιμη και αφετέρου την αρνητική και επιζήμια.

Πού θέλω να καταλήξω; Το χαμηλό σχήμα υπαγορεύεται περισσότερο από το ένστικτο της επιβίωσης σε ζόρικες καταστάσεις παρά από τις συνηθισμένες μπασκετικές νόρμες. Στην πραγματικότητα αποτελεί μια μορφή ανορθόδοξου (και όχι τακτικού) πολέμου και μια εξαίρεση σε ό,τι θεωρείται μπασκετικότητα κανονικότητα, εάν κι εφόσον δεχθούμε ότι αυτή υπάρχει.

Τα υπόλοιπα θα φανούν στο γήπεδο την Τρίτη, την Τετάρτη και όσο, όπου και όπως τραβήξει αυτή η περιπέτεια της Εθνικής...