Παίξτε απόψε και για τον Νίκο Γκάλη

Στο γνώριμο για πολλούς γήπεδο της Κωνσταντινούπολης, στην Πόλη των θαυμάτων, εκεί όπου πολλοί από τους παίκτες της σημερινής Εθνικής ομάδας έχουν ζήσει μερικές από τις σπουδαιότερες στιγμές της καριέρας τους, η Εθνική πρέπει απόψε να το παλέψει. Όχι υποχρεωτικά να κερδίσει, αλλά υποχρεωτικά να το παλέψει. Το κείμενο «Ξεφτιλίζετε κάτι πολύ όμορφο» δεν γράφτηκε γιατί είστε υποχρεωμένοι να κερδίζετε, αλλά γιατί είστε υποχρεωμένοι να το παλεύετε, αφού είστε εκεί και φοράτε αυτήν την φανέλα. Ξεφύγατε σε ένα κλίμα, που δεν ταιριάζει στην Εθνική Ομάδα και με τη βοήθεια μικροφώνων και social media απομακρυνθήκατε από την ουσία του μπάσκετ, το ίδιο το παιχνίδι.

Το πνεύμα αυτής της ομάδας, το dna της χτίστηκε πάνω στην ψυχολογία του outsider. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, όταν αγωνιζόταν χρόνια κόντρα στη Σοβιετική Ένωση ή την ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Ο Νίκος Γκάλης έμπαινε στο γήπεδο, στο μυαλό του υπήρχε μόνο το μπάσκετ και το βλέμμα του καρφωνόταν μεταξύ μπάλας και μπασκέτας. Οτιδήποτε άλλο απλά δεν υπήρχε. Αφήστε τώρα, που κάνει δηλώσεις για προπονητές και τάιμ άουτ. Δεν υπάρχει ούτε ένα τάιμ άουτ, που να θυμάμαι τον Γκάλη να ακούει κάποιον. Σκουπιζόταν με την πετσέτα καθιστός στον πάγκο ή όρθιος έξω από το γκρουπ των παικτών κοιτάζοντας κάτι αδιόρατο και φανταστικό, δηλαδή την επόμενη φάση. Έμπαινε στο γήπεδο για το σκορ και τη νίκη και είτε κέρδιζε είτε έχανε, μόνο ένα πράγμα δεν μπορούσε να πει κανείς για τον Γκάλη, ότι ήταν “αλλού”. Ήταν πάντα εκεί, ο Βασιλιάς του focus και της στοχοπροσήλωσης. Στις ήττες κανείς δεν τον είπε αδιάφορο, ο αντίπαλος ήταν καλύτερος.

Αν μπείτε σήμερα και παίξετε αυτό που μπορείτε και μπορείτε πολλά, αλλά έρθουν οι Λιθουανοί και παίξουν μαγικά, γιατί να μην κερδίσουν και γιατί να κατηγορήσει κάποιος εσάς. Αν αρχίσουμε τα νεοελληνικά μουτσουνάκια, τα post, τα dislikes, τα θυμωμένα emoticons και τα ... angry birds, ε τότε παληκάρια αδικείτε τους εαυτούς σας. Δεν έχετε να δώσετε απαντήσεις σε κανέναν, υπάρχει μόνο η μπάλα, η μπασκέτα, εσείς και τα μάτια του Νίκου Γκάλη λίγες ώρες μετά την είσοδό του στους Αθανάτους του αθλήματος.

Πολλά χιλιόμετρα μακριά από τον Γκάνγκστερ και μερικά χιλιόμετρα μακριά από την Πόλη ο Παναγιώτης Γιαννάκης προχώρησε σε μια κίνηση, που επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την ευγένεια και τη μεγαλοψυχία του. Πήρε από το χεράκι όλον τον Άρη και τους πήγε στο μουσείο της ομάδας, για να “γνωρίσουν” τον Αυτοκράτορα και τον Γκάλη. Ο Γιαννάκης, ένας super star που αποφάσισε συνειδητά να παίξει το παιχνίδι αλλιώς, τίμησε τον Νικ χωρίς να του το ζητήσει κανείς, όταν ο Νικ δεν ήξερε τίποτα. Απλά μεγαλείο.

Την τελετή στο Spingfield δεν την παρακολούθησα live γιατί φοβόμουν, μην την ώρα της τιμητικής εκδήλωσης μπουκάρει ζωσμένος εκρηκτικά ο Βασιλακόπουλος και συνεπικουρούμενος από τον Κώστα Πολίτη, αρχίσει να ουρλιάζει, “τί κάνετε μωρέ; Γιατί να τιμήσετε τον Γκάλη; Δεν ήταν μόνος του μωρέ... όλη η ομάδα έπαιζε”. Από όσα διάβασα πρωί πρωί στο gazzetta για την τελετή, ευτυχώς ο Βασιλακόπουλος δεν εμφανίστηκε, όπως βέβαια δε διάβασα και καμιά συγχαρητήρια ανακοίνωση της Ομοσπονδίας. Διάβασα συγχαρητήρια ανακοίνωση των Bucks στα ελληνικά (!), αλλά όχι της Ομοσπονδίας. Ο καφενές του Βασιλακόπουλου δεν ξύπνησε ακόμα.

Νομίζω ότι η καλύτερη, η μεγαλύτερη τιμή που κι ο ίδιος ο Γκάλης θα επιθυμούσε, είναι η αποψινή πρόκριση και η αφιέρωσή της σ΄Αυτόν. Οπότε μάγκες η μπάλα είναι στα χέρια σας κι ακόμα και να χάσετε, φροντίστε τουλάχιστον να χάσετε, όπως έχανε ο Γκάλης. Να τα έχετε δώσει όλα.

Ελπίζω να έγινε επιτέλους κατανοητό, για ποιόν ακριβώς λόγο το ΟΑΚΑ συνολικά και το Αλεξάνδρειο στη σάλα φέρουν το όνομα “Νίκος Γκάλης”. Είναι ο μοναδικός Έλληνας Hall of Famer και θα το γράφω μέχρι να το καταλάβουν και οι ... ξέρετε ποιοι.