«Θα τον τελείωνα σε μία νύχτα»

O συνομιλητής του Νίκου Γκάλη τον άκουσε «άλλο άνθρωπο». Ήταν φανερό, ότι η υπέρτατη τιμή που μπορεί να επιδαψιλευτεί σε μπασκετμπολίστα, σε συνδυασμό με το πρώτο υπερατλαντικό ταξίδι μετά από δεκαετίες, του αναζωογόνησε τα κύτταρα.

Αυτές τις μέρες, ο Γκάλης αισθάνεται σαν να βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου. Ίσως επειδή βρίσκεται.

Υπάρχει, όμως, μία λεπτομέρεια που ενισχύει ακόμα περισσότερο την ευφορία του: η πορεία της Εθνικής ομάδας, με ορίζοντα το βάθρο του Εurobasket.

Το ξέσπασμα που βγήκε από τα χείλη του Νικ έκανε τον κοινό μας φίλο να τρίβει τα αυτιά του για να βεβαιωθεί ότι άκουγε σωστά.

«Μπράβο στα παιδιά και κρίμα που δεν είναι και ο Αντετοκούνμπο μαζί τους. Εάν ήταν στο χέρι μου, θα έπαιζε σίγουρα στο Eurobasket. Θα ήξερα πώς να μιλήσω στους Αμερικανούς. Αν την ψωνίσω, θα τον τελειώσω τον Βασιλακόπουλο και τους άλλους μέσα σε ένα βράδυ»!

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, χθες, ο Γκάλης διάβασε και το ρεπορτάζ του gazzetta.gr με τους προέδρους των εθνικών Ομοσπονδιών μπάσκετ.

Κάποιος αναρωτήθηκε φωναχτά, δίπλα του, μήπως ήρθε η σειρά του.

«Ναι, ήρθε, αλλά κάνε λίγη υπομονή...».

Και τι περιμένεις, μωρέ Νικ;, αφού …ήρθε; Τη δευτέρα παρουσία; Η δευτέρα παρουσία, για το ελληνικό μπάσκετ, είσαι εσύ ο ίδιος. Και η πρώτη, άλλωστε.

Η θέση σου είναι δίπλα στον Σαμπόνις, τον Κιριλένκο και τον Ντανίλοβιτς. Όπως στο επίσημο πανό του Eurobasket, αυτό που έμαθα ότι τόσο σου άρεσε…

Πριν συνεχίσω το κείμενο, σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν ανήκω σε εκείνους που απαιτούν την κεφαλή του Βασιλακόπουλου επί πίνακι.

Πιστεύω ότι η θητεία του στο ελληνικό μπάσκετ θα μείνει παντοτινό σημείο αναφοράς και πάντως προτιμώ την αρτηριοσκλήρωσή του, ακόμα και σήμερα, έναντι του επαρχιωτισμού των επίδοξων διαδόχων και του τσαρλατανισμού των αυλικών του.

Επιπρόσθετα, αρνούμαι να ενώσω τη φωνή μου με αυτές όσων θέλουν την αποκαθήλωση του Βασιλακόπουλου για λόγους …οπαδικούς.

Με μια κουβέντα, είμαι υπέρ του Βασιλακόπουλου μόνο και μόνο επειδή βλέπω ποιοι είναι εναντίον του.

Αυτό, όμως, δεν αφορά τον 60χρονο Γκάλη ούτε τους άλλους ένδοξους παλαίμαχους του ελληνικού μπάσκετ. Τα δικά τους κίνητρα δεν γίνεται να αμφισβητηθούν.

Άσχετα με το πρόσωπο ή με το ποιόν του Βασιλακόπουλου, η ανανέωση στην ΕΟΚ είναι απολύτως επιβεβλημένη.

Ανανέωση όχι μόνο σε πρόσωπα, αλλά κυρίως σε μυαλά. Όχι μόνο σε μυαλά, αλλά και σε πρόσωπα.

Εάν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και ο Φασούλας βγουν μπροστά για να συγκροτήσουν μία νέα διοικητική ομάδα, θα έχουν την αμέριστη στήριξή μου, αν και δεν θα τη χρειαστούν. Είμαστε, όλοι μας, παιδιά τους και τρώμε γλυκό ψωμί χάρη σε αυτούς.

Εάν διεκδικήσουν την ηγεσία της Ομοσπονδίας ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης και μεθαύριο οι Σπανούλης-Ζήσης, θα ξεκινήσω απεργία πείνας έξω από το ΟΑΚΑ και δεν θα σταματήσω παρά μόνο όταν δω τον Θοδωρή πρόεδρο και τον Μίμη γενικό γραμματέα.

Μέχρι πολύ πρόσφατα, το καίριο ερώτημα ήταν, εάν οι λεγάμενοι θέλουν. Κατά πόσον, δηλαδή, υπάρχει η διάθεση συμμετοχής και προσφοράς.

Οι δηλώσεις που ολοένα πολλαπλασιάζονται δείχνουν ότι υπάρχει δυναμική. Όταν ο εσωστρεφής και μονήρης Γκάλης λέει «θέλω», έστω σε ιδιωτική συνομιλία, πάσα αρχή παυσάτω.

Προσθέτω σε όσα διαβάσατε παραπάνω, ότι ο ίδιος Νικ εμφανίστηκε ανοιχτός και πάντως όχι κάθετα αρνητικός όπως φοβόμουν) στη συνέντευξη που του πήρα τον περασμένο Νοέμβριο για το Documento.

«Θα πρέπει να το σκεφτώ πολύ.Να καθίσουμε σε ένα τραπέζι και να το συζητήσουμε σοβαρά. Σου ξαναλέω ότι εγώ δεν ζητάω πράγματα και αξιώματα. Θα πρέπει να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, να γίνει δουλειά…», είπε τότε.

Έχω την αίσθηση, ότι πολλοί «δελφίνοι» (και συγγνώμη για την αρνητική χροιά της λέξης) φοβούνται περισσότερο το διαδικαστικό σκέλος, το θεσμικό, το οποίο περνάει μέσα από αρχαιρεσίες και από βυζαντινισμούς απόλυτα ελεγχόμενους από το καθεστώς Βασιλακόπουλου.

Αυτό το διαρκές 99%, έστω ελλείψει αντιπάλου, τρομάζει κάθε σφετεριστή.

Άλλωστε, η διοίκηση της ΕΟΚ είναι νεοεκλεγμένη. Σύμφωνα με το καταστατικό, οι επόμενες εκλογές θα γίνουν το 2021 ή κάπου εκεί.

Εγώ που είμαι αιθεροβάμων, όμως, θέλω να πιστεύω ότι η τωρινή διοίκηση θα αποχωρήσει οικειοθελώς εάν βρεθεί αντιμέτωπη με ένα καλοπροαίρετο εκσυγχρονισιτκό κίνημα που θα έχει στην κεφαλή έναν Γκάλη ή έστω έναν Παπαλουκά.

Aς μη νομιστεί ότι επιλέγω στην τύχη τα ονόματα που αναφέρω. Οι κεραίες μου έπιασαν την κυοφορία μίας ακόμη αντιπολιτευτικής κίνησης, πάλι στη βόρεια Ελλάδα.

Η σημαντικότερη αβελτηρία του Βασιλακόπουλου είναι ότι αμέλησε να προετοιμάσει το διάδοχο σχήμα για την επόμενη μέρα της Ομοσπονδίας.

Τώρα που πλησιάζει το πλήρωμα του χρόνου, η μεγαλύτερη προσφορά του θα είναι να παραχωρήσει τη σκυτάλη, όχι σε κάποιον βκαχοδήμαρχο καρεκλοκένταυρο ελληνικού τύπου, αλλά σε κάποιον από εκείνους που δόξασαν την Εθνική – και κατ’επέκταση τον ίδιο.

Έγραφα στο χθεσινό σημείωμα, ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο εξετάζει το ενδεχόμενο ταξιδιού-αστραπή στην Κωνσταντινούπολη, εφ’ όσον η Εθνική προκριθεί στα ημιτελικά.

Γιατί ο Γιάννης από το Αμέρικα και όχι ο Γκάλης, που απέχει 8 ώρες με το αυτοκίνητο;

Η αλάνθαστη πηγή μου πιστεύει ότι ο Νικόλας μπορεί και να το διαπράξει! Όχι για αύριο, ένεκα του τζετ-λαγκ και της κόπωσης, αλλά για το ΠΣΚ, εάν η ομάδα νικήσει τους Ρώσους.

Ακούγεται ονειρεμένο, να παίζει η «επίσημη αγαπημένη» ημιτελικό στην Κωνσταντινούπολη και να έχει τον Γκάλη (και τον Αντετοκούνμπο) στο πλευρό της, σε απόσταση δύο μέτρων από το παρκέ.

Με τέτοια πανστρατιά, δεν θα φοβάται πια ούτε τους «Γιούγκους» ούτε τους Ιταλούς ούτε καν μία μικτή ανάμεσα στους δύο.

Ο φόβος στα μάτια των ηττημένων του ‘87, απέναντι στην απειλή του «γκάνγκστερ», παραμένει ζωντανός εδώ και 30 χρόνια.

Δεν θα τον αλλάξει το κοστούμι ούτε τα άσπρα του μαλλιά.