Big Three 2012 vs Big Three 2017: H απόλυτη σύγκριση! (pics & vids)

Πρώτο τραπέζι Vista! Με ανανεωμένη πλατφόρμα και νέο mobile site. (21+)!

Μετά την απόκτηση του Πολ Τζορτζ αυτό το καλοκαίρι, οι Θαντερ έριξαν άλλη μια… βόμβα, αφού έφεραν στην Οκλαχόμα τον Καρμέλο Άντονι. Πλέον έχει δημιουργηθεί μια – τρομακτική για τον αντίπαλο - Big Three, αποτελούμενη από τον «PG13», τον Μέλο και τον «Mr. Triple Double» Ράσελ Ουέστμπρουκ. Οι Θάντερ παίζουν τα… ρέστα τους στην εφετινή χρονιά για να φτάσουν στον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους στο ΝΒΑ. Πολλοί μπορεί να πιστεύουν πως είναι ομάδα μιας χρήσης με τις συνθήκες που θα επικρατήσουν στην free agency του 2018, όμως, ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως οι τρεις τους θα αφήσουν την «OKC» που πλέον γίνεται «OK3» αν αυτή πάρει το πρωτάθλημα;

Το gazzetta.gr προσπαθεί να εμβαθύνει στο θέμα της Οκλαχόμα, κάνει flashback στην ομαδάρα του 2012 που έφτασε μια ανάσα από το πρωτάθλημα, θυμάται τις αποχωρήσεις των Χάρντεν και Ντουράντ που άφησαν απελπιστικά μόνο του τον Ουέστμπρουκ και φτάνει στη φετινή σεζόν που ίσως η ομάδα έχει μια δεύτερη ευκαιρία να παίξει στους τελικούς του ΝΒΑ. Στο τέλος δεν θα μπορούσε να λείπει η απαιτούμενη σύγκριση της Big Three του 2012 με την φετινή.

Η ομαδάρα που δημιουργήθηκε από τα draft

Η πρώτη Big-Three των Θάντερ φτιάχτηκε από την αρχή και δεν είναι προϊόν κάποιων ανταλλαγών. Οι επιλογές της Οκλαχόμα για τρεις σερί σεζόν στο draft ήταν εξαιρετικές, αφού έφεραν στην πόλη κατά σειρά τους Ντουράντ (2007), Ουέστμπρουκ (2008) και Χάρντεν (2009). Βέβαια τότε αυτοί οι τρεις σπουδαίοι παίκτες δεν ήταν στο επίπεδο που βρίσκονται τώρα, όμως, έδειχναν με τα πεπραγμένα τους, έτοιμοι να αφήσουν εποχή στο ΝΒΑ και να φέρουν το πρώτο πρωτάθλημα στην Οκλαχόμα.

To 2007 δεν υπήρχαν ακόμα οι Θάντερ, αφού η έδρα της ομάδας βρισκόταν στο Σιάτλ (Σούπερσονικς). Τότε η φυσιογνωμία του συλλόγου άλλαξε στο draft του 2007, καθώς το Νο.2 (Ντουράντ) εκείνης της χρονιάς είχε τεράστια προοπτική. Η συνέχεια ήταν ανάλογη με τον «πυραυλοκίνητο» Ουέστμπρουκ να έρχεται το 2008, ενώ ακολούθησε το 2009 ο «σεσημασμένος» σουτέρ (Χάρντεν) που αργότερα θα έκανε γνωστό το «fear the beard».

Η χρονιά που η Οκλαχόμα μπήκαν στα playoffs, ήταν το 2010, τότε δηλαδή που στο ρόστερ συναντούσαμε και τους 3 παραπάνω. Ο αποκλεισμός στον πρώτο γύρο των playoffs, ήταν μια πρώτη γεύση για αυτό που θα ακολουθούσε. Σιγά-σιγά η ομάδα αποκτούσε περισσότερη εμπειρία. Τα επόμενα 2 χρόνια η ομάδα έφτασε στην καλύτερη στιγμή της. Το 2011 έπαιξε τελικούς Δύσης με τους Μάβερικς και έχασε με 4-1, ενώ το 2012 η ομαδάρα των Θάντερ έφτασε κοντά στην κορυφή. Η μαγική τριάδα που είχε δημιουργηθεί όμως δεν μπόρεσε να νικήσει την Big Three των Χιτ (ΛεΜπρόν, Ουέιντ, Μπος) στους τελικούς και έμεινε με αυτό το μεγάλο αν!

Σίγουρα το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό για την φοβερή τριάδα, η οποία έπαιρνε βοήθειες από τους Ιμπάκα και Πέρκινς (το βασικό δίδυμο ψηλών). Σημαντικό ρόλο είχαν και οι Ντέρεκ Φίσερ, Θάμπο Σεφολόσα, Ντεκουάν Κουκ και Νικ Κόλισον, οι οποίοι ήταν τα… γρανάζια που συμπλήρωναν το παζλ.

Ο Πρέστι δημιουργεί τη δεύτερη Big Three

Όμως στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2011-12, ο Χάρντεν αποφάσισε να μετακομίσει στο Χιούστον, όντας ο πρώτος που… πηδάει από τη βάρκα. Τα επόμενα 4 χρόνια οι Θάντερ δεν ξαναέπαιξαν σε τελικούς μέχρι να δεχτούν το απόλυτο «σοκ» το καλοκαίρι του 2016. Τότε που ο Ντουράντ άφησε τον Ουέστμπρουκ στα… κρύα του λουτρού και πήγε στους πανίσχυρους Ουόριορς, σε μια απόφαση που ράγισε την καρδιά των φιλάθλων της Οκλαχόμα. Ο KD δεν συγχωρήθηκε ποτέ για την απόφαση του αυτή από ένα μεγάλο μέρος των φίλων της ομάδας. Και εκεί που όλα έδειχναν να… γκρεμίζονται, με μοναδικό φωτεινό σημάδι την εκτόξευση του Ουέστμπρουκ που τον οδήγησε στο βραβείο του MVP τη σεζόν που μας πέρασε, έρχεται ο πανούργος GM, Σαμ Πρέστι να ταράξει τα… λιμνάζοντα νερά με δύο κινήσεις του. Πρώτα ανταλλάσσει τους Ολαντίπο και Σαμπόνις για τον σταρ της Ιντιάνα, Πολ Τζορτζ. Μετά από λίγο καιρό βάζει το κερασάκι στην τούρτα, αφού δίνει τον Καντέρ, τον ΜακΝτέρμοτ και το pick του δευτέρου γύρου του 2018 στους Νικς, για να φέρει στην Οκλαχόμα τον «πεινασμένο» Καρμέλο Άντονι.

Μετά από 5 χρόνια, η Οκλαχόμα με τις ενέργειες του GM της, έχει καταφέρει να φτιάξει μια σπουδαία Big-three, η οποία έχει το ταλέντο και την εμπειρία να μπει σφήνα στους Ουόριορς και να τους απειλήσει. Ονειρεύεται ξανά, πως μπορεί να κατακτήσει τον τίτλο. Μπορεί η φετινή ομάδα να πετύχει αυτό που δεν κατάφερε αυτή του 2012; Μια σύγκριση των δύο ομάδων θα ήταν ό,τι πρέπει.

Ουέστμπρουκ-Ντουράντ-Χάρντεν vs Ουέστμπρουκ-Τζορτζ-Καρμέλο

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπoς να ξεκινήσεις την σύγκριση από το να βάλεις κάτω τις δύο big-three. Σίγουρα ο Ουέστμπρουκ του 2017 είναι καλύτερος, πιο έμπειρος και πιο έτοιμος από εκείνον του 2012, αφού προέρχεται και από μια διαβολεμένη χρονιά με βραβείο MVP και μέσο όρο triple double σε πόντους, ριμπάουντ και ασίστ.

Πηγαίνοντας στον Ντουράντ του 2012 και βάζοντας στην ίδια εξίσωση τον Τζορτζ του 2017, ο KD κερδίζει την άτυπη μάχη. Ο νυν ηγέτης των Ουόριορς είναι ο πιο αξιόπιστος σκόρερ της λίγκας την τελευταία πενταετία και ίσως από τότε αποτελούσε το καλύτερο επιθετικό «όπλο» στο ΝΒΑ. Από την άλλη ο «PG13» ανήκει πλέον στο TOP-15 παικτών του ΝΒΑ, είναι φοβερός σκόρερ και σουτέρ, όμως δεν είναι στο επίπεδο του Ντουράντ.

Πάμε τώρα και στο τρίτο σκέλος. Χάρντεν vs Kαρμέλο. Ο Mούσιας του 2012 πολλές φορές ερχόταν από τον πάγκο (αντί του Σεφολόσα) και αποτελούσε έναν εκπληκτικό έκτο παίκτη. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχε βασικό ρόλο στους Θάντερ. Ήταν το Νο.3 στην ιεραρχία πίσω από Ντουράντ και Ουέστμπρουκ, έπαιζε 31.4 λεπτά ανά ματς, σκόραρε 16.8 πόντους μέσο όρο και σούταρε με 39% στα τρίποντα. Κακά τα ψέματα όμως δεν συγκρίνεται με τον Χάρντεν του 2017. Πλέον στο Χιούστον είναι ο απόλυτος ηγέτης, «σεσημασμένος» σκόρερ, εκπληκτικός δημιουργός που συγκαταλέγεται στο ΤΟP-10 των κορυφαίων παικτών του πλανήτη. Ο απογαλακτισμός του από τους Ντουράντ και Ουέστμπρουκ το 2012, τον βοήθησε να δείξει σε όλο το ΝΒΑ πόσο σπουδαιότερος παίκτης είναι από αυτό που νόμιζαν μερικοί.

Από την άλλη ο Καρμέλο από τη στιγμή που μπήκε στο ΝΒΑ δεν έχει υπάρξει σεζόν που να τελείωσε με λιγότερους από 20 πόντους μέσο όρο για αυτόν. Αυτό δείχνει πως βρίσκεται ανάμεσα στους κορυφαίους σκόρερ της τελευταίας δεκαετίας. Η επιλογή του να πάει στην Νέα Υόρκη το 2010 ίσως τον κράτησε πίσω στην διεκδίκηση ενός πρωταθλήματος και τον κούρασε ψυχολογικά, λόγω της τραγικής κατάστασης που υπάρχει εδώ και χρόνια στο ρόστερ των Νικς. Το κορμί του πλέον δεν τον βοηθάει, αφού έχει βαρύνει αρκετά και έχει χάσει την σπιρτάδα του παρελθόντος. Βέβαια αν συγκρίνουμε τον Χάρντεν του 2012 με τον Καρμέλο του 2017, ο τρεις φορές χρυσός Ολυμπιονίκης με την Team USA υπερέχει του αντιπάλου του. Ο Μέλο μπορεί να παίξει και ως stretch-4 κατά τη διάρκεια της σεζόν.

Άρα με τις δικές μας συγκρίσεις που είναι υποκειμενικές έχουμε σκορ 2-1 υπέρ της Big Three του 2017.

Να τονισθεί πως η Big Three του 2017 είναι η καλύτερη All Star τριάδα του ΝΒΑ αυτή τη στιγμή, αφού μετράει αθροιστικά 20 συμμετοχές στην μεγάλη γιορτή της λίγκας.

Η βοήθεια των ψηλών

Μεγάλο ρόλο παίζουν και οι άνθρωποι που συμπληρώνουν την ηγετική τριάδα τότε και τώρα. Το 2012 το δίδυμο ψηλών ήταν οι Ιμπάκα και Πέρκινς, ενώ φέτος θα είναι οι Πάτερσον και Άνταμς. Ο Κονγκολέζος το 2012 ήταν σημαντικός για την ομάδα, καθώς η ικανότητα του στην άμυνα έβγαζε την ομάδα του από πολλές δυσάρεστες καταστάσεις. Τότε είχε 3.7 μπλοκ και 7.5 ριμπάουντ ανά αγώνα. Άρα η σύγκριση με τον Πάτερσον βγάζει νικητή τον νυν παίκτη του Τορόντο.

Όσον αφορά τους σέντερ δεν νομίζουμε πως τίθεται δίλημμα. Ο Άνταμς είναι σίγουρα πιο ποιοτικός από τον Πέρκινς, πιο κινητικός, πιο γρήγορος και με μεγαλύτερο ρεπερτόριο κινήσεων μέσα στο καλάθι. Ο Νεοζήλανδος κερδίζει και στην άμυνα, αφού είναι καλύτερος ριμπάουντερ από τον Πέρκινς, κάτι που μπορεί να δει κάποιος στους μέσους όρους των δύο παικτών.

Άρα σε αυτή την περίπτωση έχουμε ισοπαλία (1-1). Ιμπάκα και Άνταμς είναι καλύτεροι από τους αντιπάλους τους.

Το supporting cast

Το βάθος του πάγκου πάντα έπαιζαν σημαντικό ρόλο για μια ομάδα. Το 2012 οι Θάντερ που πήγαν στους τελικούς, είχαν ρεζέρβες τους Σεφολοσα (ξεκινούσε βασικός, όμως ο Χάρντεν είχε πιο ενεργό ρόλο), Φίσερ, Μέινορ, Κουκ και Κόλισον. Δηλαδή αναπληρωματικός πόιντ γκαρντ ήταν ένας άνθρωπος με σπουδαία καριέρα στους Λέικερς, που όμως είχε πατήσει τα 37, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο Κουκ προσπαθούσε να φανεί χρήσιμος με το εξωτερικό του σουτ (35% στα τρίποντα), ενώ ο Σεφολόσα έκανε σπουδαία δουλειά με την άμυνα που έπαιζε και τη συνεισφορά του σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν οι θέσεις των ψηλών, εκεί όπου η μόνη αξιόπιστη επιλογή ήταν ο Κόλισον.

Πάμε τώρα στους φετινούς Θάντερ. Θεωρούμε ως η βασική πεντάδα θα αποτελείται από τους Ουέστμπρουκ, Τζορτζ, Καρμέλο, Πάτερσον και Άνταμς (υπάρχει και η πιθανότητα να πάει ο Μέλο στο «4» για να μπει στην 5άδα ο Ρόμπερσον και να βγει ο Πάτερσον), με σκοπό να χωρέσουν και οι 3 superstars. Άρα οι σημαντικότερες ρεζέρβες θα είναι οι Φέλτον, Ρόμπερσον, Αμπρίνες, Σίνγκλερ, Γκραντ και Κόλισον.

Ο Φέλτον είναι ο ιδανικός για τον ρόλο του αναπληρωματικού του Ουέστμπρουκ. Χρειάζεται να ξεκουράζει τον «Westbeast» και να δίνει ποιοτικά λεπτά στην ομάδα του για όσο αγωνίζεται. Πέρυσι είχε 6.7 πόντους μέσο όρο και 2.4 ασίστ.. Στις θέσεις 2-3 υπάρχουν πολλές επιλογές. Ρόμπερσον, Αμπρίνες και Σίνγκλερ. Ο Ρόμπερσον είναι ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών του πρωταθλήματος, ενώ έρχεται από μια χρονιά που ήταν ο βασικός small forward της ομάδας. Βέβαια δεν αντέχουμε άλλο να τον βλέπουμε να σουτάρει βολές με τόσο κακά ποσοστά. Απαράδεκτο για παίκτη που δεν παίζει στη frontline. Σίγουρα οι αντίπαλοι προπονητές θα τον στέλνουν συνέχεια στις βολές για να επιστρέφουν στην διεκδίκηση ενός ματς. Όσον αφορά τον Αμπρίνες θα δώσει λύσεις με το εξωτερικό του σουτ, ενώ τέλος ο Σίνγκλερ θα έχει σαφώς το μικρότερο χρόνο συμμετοχής. Στη γραμμή των ψηλών θα δούμε τους Γκραντ και Κόλισον, κάτι που σημαίνει πως οι Άνταμς και Πάτερσον δεν θα έχουν τόσο ποιοτικές αλλαγές, ειδικά τώρα που ο Κόλισον έχει γεράσει. Πάντως αν προσπαθήσουμε να πάρουμε θέση για το ποια από τους δύο πάγκους είναι καλύτερος, τότε αυτός του 2017 νικάει στα σημεία.

Η ομοιογένεια παίζει τον ρόλο της

Μεγάλη σημασία θα έχει ο χρόνος που θα χρειαστούν οι φετινοί Θάντερ για να γίνουν ομάδα. Πόσο γρήγορα θα κατανεμηθούν σωστά οι ρόλοι που θα κάνουν και τους τρεις ηγέτες περισσότερο αποδοτικούς για την ομάδα τους. Η χημεία και η ομοιογένεια είναι καθοριστικό στοιχεία για την επιτυχία μιας ομάδας και με μεγάλη αγωνία θα περιμένουμε να δούμε αν ο Ουέστμπρουκ και οι άλλοι 2 θα προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Γιατί μέχρι τώρα είχαν μάθει πως είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές στις ομάδες τους με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο. Τώρα θα πρέπει να βάλουν… νερό στο κρασί τους και να πάρουν λιγότερες επιθέσεις στα χέρια τους, αφού πλέον βρίσκονται 3 superstars σε ένα franchise. Η Big Three του 2012 είχε χημεία μεταξύ της, αφού βρισκόταν μαζί και συνεργαζόταν για 3 χρόνια. Οι ρόλοι μέσα στην ομάδα ήταν ξεκάθαροι.

Mένει να δούμε να η Big Three των Ουέστμπρουκ-Τζορτζ-Καρμέλο θα ολοκληρώσει το έργο που άφησε στη μέση η προηγούμενη. Να οδηγήσει τους Θάντερ στο δαχτυλίδι. Οι Ουόριορς φαντάζει ένα τεράστιο εμπόδιο, όμως κακά τα ψέματα η ποιότητα και η καριέρα που έχει κάνει μέχρι τώρα η «Αγία Τριάδα» των Θάντερ, ίσως αξίζει ένα πρωτάθλημα. Τρείς παίκτες με τεράστιο επιθετικό ταλέντο ικανό να σκοτώσει τον οποιονδήποτε αντίπαλο. Στο τέλος της χρονιάς θα μάθουμε αν σύμπραξη αυτών των 3 σπουδαίων παικτών μπορεί να οδηγήσει την Οκλαχόμα στη… γη της Επαγγελίας.