Ο Καρμέλο λέει «αντίο» στην Νέα Υόρκη: «Είχα την επιλογή να βυθιστώ ή να κολυμπήσω»

«Αγαπητή Νέα Υόρκη

Από την πρώτη ημέρα που σε γνώρισα, ήξερα πως ήταν γραφτό να είμαστε μαζί. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Από πολύ νεαρή ηλικία μου έμαθες κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ - πως να επιβιώνω μέσα στην "κοιλιά του θηρίου". Πρέπει να παραδεχτώ πως ήταν τρομακτικά κάποιες φορές. Αλλά, χωρίς να έχω πλήρη επίγνωση του σκοπού μου, ήμουν προετοιμασμένος για την υπόλοιπη ζωή μου χωρίς να το γνωρίζω.

Τα πρώτα εννέα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα. Την στιγμή που άρχιζα να καταλαβαίνω, είχε έρθει η ώρα να προχωρήσω και να ξεκινήσω ένα άλλο κεφάλαιο στην ζωή μου. Αυτό το κεφάλαιο ονομαζόταν "Βαλτιμόρη". Αμέσως ερωτεύτηκα πάλι. (Η αγάπη δεν έχει όρια). Υποθέτω πως ήμουν πολύ εξοικειωμένος με την "κοιλιά του θηρίου". Έμαθα πως να επιβιώνω, έμαθα την κοινωνία, έμαθα για την ευθύνη, καθώς και το πως να γινόμουν ένα "προϊόν" για το περιβάλλον μου. Καταλαβαίνετε τι λέω.

Έπειτα, έπρεπε να αναχωρήσω ξανά για το μακρύ ταξίδι που θα δοκιμάζονταν οι δεξιότητές μου στην "τέχνη του πολέμου". Πολλές καλές στιγμές, αλλά και πολλές κακές. Έχανα τον εαυτό μου κάποιες φορές, αμφισβητώντας τον στο να βρω γνώση, σοφία και κατανόηση. Πέρασαν αρκετά χρόνια, μήνες, ημέρες, ώρες, δευτερόλεπτα για να βρω την ευκαιρία να επιστρέψω στην πρώτη μου αγάπη (λέγεται "κώδικας" στα μαθήματά μου). Ήταν μια αίσθηση αναγέννησης.

Η Νέα Υόρκη με εξόπλισε έτσι, ώστε να τα καταφέρω σε οποιοδήποτε άλλο μέρος στον κόσμο. Με έμαθε πως να είμαι άνετα εκεί που νιώθω άβολα. Το να λέω "αντίο" είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω να κάνω. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα το κάνω, ειδικά σε σένα. Κανείς δεν θα πάρει ποτέ την θέση σου. Είναι δύσκολο να βρεις κάποια σαν εσένα, οπότε ξέρεις πως πάντα θα μου λείπεις. Με βοήθησες να γελάω. Σκούπισες τα δάκρυά μου. Χάρη σε σένα δεν έχω φόβους. Ήρθες στην ζωή μου κι ήμουν ευλογημένος. Ήρθε η ώρα να σηκώσω το χέρι μου και να πω "αντίο". Δεν είναι το τέλος, γιατί, όπως πάντα έλεγα, "Νέα Υόρκη μέχρι το τέλος".

Σε ξέρω εδώ και χρόνια και πρέπει να πω πως ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Με βοήθησες να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Θέλω να ξέρεις πως πάντα θα είσαι στην καρδιά μου. Ό,τι κι αν γίνει, πάντα θα σε αγαπάω. Αν και αυτό το αντίο είναι προσωρινό, είναι το πιο δύσκολο που λέω. Σκουπίζω τα δάκρυα από το μάγουλό μου και χαμογελάω ταυτόχρονα, επειδή ξέρω πως θα συναντηθούμε ξανά μια μέρα. "Είχα τις στιγμές που έλαμψα, σε αυτή την σκοτεινή σκηνή της ζωής". Και στο βιβλίο των εκπλήξεών μου, δεν θα είσαι απλά μια άλλη σελίδα. Τα φώτα σου θα ταξιδέυουν μαζί μου, όταν όλα τα υπόλοιπα θα έχουν σβήσει.

Τα χρόνια περνούν. Οι καιροί αλλάζουν. Το μόνο πράγμα που μένει και ξεπερνά αυτή την αναπόφευκτη διαδικασία, που λάμπει περισσότερο με κάθε νέα εποχή, είναι το σπουδαίο ανθρώπινο πνεύμα, που έχει υπομείνει στον αγώνα και παρέμεινε αληθινό στις βαθιές του πεποιθήσεις μέχρι το τέλος. Έπρεπε να ρωτήσω τον εαυτό μου πολλές φορές για ποιο στόχο ή επίτευγμα προσπαθώ στην ζωή μου. Ξέρω πως η ζωή μπορεί να είναι γεμάτη αντιφάσεις. Μπορεί να είναι άδικη, ασυγχώρητη επίσης. Δεν έχω την πολυτέλεια να την απορρίψω και να γυρίσω την πλάτη μου στον κόσμο. Μού δόθηκε μια επιλογή να βυθιστώ ή να κολυμπήσω. Επιλέγω να κολυμπήσω. Μέχρι το τέλος. Χωρίς να έχει σημασία πόσο θυμώνουν οι θάλασσες γύρω μου.

Σε ευχαριστώ

ThisIsMelo

Ευχαριστώ όλους τους φιλάθλους που με στήριξαν στα εύκολα και τα δύσκολα. Κι εκείνους που εξακολουθούν να υποστηρίζουν τους Νικς, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Ευχαριστώ τον Τζιμ Ντόλαν και τον σύλλογο των Νικς και όλους τους ανθρώπους που εργάζονται σκληρά και δεν παίρνουν τα εύσημα που τούς αξίζουν. Και το πιο σημαντικό: Ευχαριστώ την Νέα Υόρκη που μού επέτρεψε να εκπροσωπήσω την πόλη ΜΑΣ. Να έχετε ειρήνη».