Ο «Δράκος» και οι... σφεντόνες του!

Πρώτο τραπέζι Vista! Με ανανεωμένη πλατφόρμα και νέο mobile site. (21+)!

Τα πράγματα στη ζωή, κατ' επέκταση και στο μπάσκετ, είναι απλά. Δηλαδή «ό,τι πληρώσεις παίρνεις»! Στην περίπτωση του Άρη που, λόγω της δικαστικής περιπέτειας του μεγαλομετόχου του, αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας κι αναγκάστηκε να φτιάξει ομάδα με μικρότερους στόχους από τα προηγούμενα χρόνια, ο «πάλαι ποτέ αυτοκράτωρ», δεν στάθηκε απλά τυχερός, υπό την έννοια ότι έπιασε τον πρώτο αριθμό του λαχείου.

Η «ρέντα» των «κιτρινόμαυρων» ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' ότι φαντάζεστε και φυσικά, έχει να κάνει με τη συνεργασία με ένα άνθρωπο-«τοτέμ» για το ελληνικό μπάσκετ και όχι μόνο. Όταν οι Θεσσαλονικείς - δεν εξετάζω το πως και το γιατί - χρωστούν από 3 έως και 7 μήνες στους παίκτες και τους προπονητές της περυσινής σεζόν, έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο οικονομικής εξαθλίωσης που δεν μπορούν να πληρώσουν τους υπαλλήλους της ΚΑΕ και το ξενοδοχείο της προετοιμασίας (Πράβετς) και την ίδια ώρα, έχουν την πολυτέλεια να έχουν ως «αφεντικό» μία από τις σπουδαιότερες μπασκετικές προσωπικότητες της Ευρώπης, τότε καταλαβαίνετε γιατί είναι σε θέση να εισπράξουν υπηρεσίες που κοστίζουν «ακριβά»!

Το φοβερό με τη συνεργασία Άρη-Γιαννάκη, είναι ότι ο 58χρονος Νικαιώτης τεχνικός δέχτηκε να αναλάβει εν λευκώ την ομάδα και να την «περπατήσει» σε «δύσβατα» μονοπάτια, με την όρεξη ενός ανθρώπου που είναι σαν να αρχίζει τώρα την καριέρα του. Κι όλα αυτά, γνωρίζοντας τις αντικειμενικές δυσκολίες του εγχειρήματος.

Αυτός είναι όμως ο «Δράκος»! Ζει κι αναπνέει για έναν χώρο που αγαπά και γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα κι έχοντας πλέον διδαχθεί από λάθη του παρελθόντος, διψάει για μία νέα μεγάλη πρόκληση. Έστω κι αν αυτή, αναγκαστικά πρέπει να αρχίσει χωρίς υποχρεωτικά υψηλούς στόχους. Ο συμβολισμός της επιστροφής μετά από 24 χρόνια στο γήπεδο που μεγαλούργησε ως παίκτης, η δυναμική της ιστορίας που κουβαλάει η ομάδα της Θεσσαλονίκης και η συσπείρωση του κόσμου, φτάνουν και περισσεύουν για την αναζωογόνηση των μπασκετικών του κυττάρων.

Και γι' αυτό, η πλειοψηφία του μπασκετικά υγιώς σκεπτόμενου κοινού, τον θεωρούσε ως τον πλέον κατάλληλο για να εγγυηθεί την ασφαλή μετάβαση της «επίσημης αγαπημένης» στην εποχή της νέας γενιάς του Αντετοκούνμπο και των υπολοίπων παιδιών. Κάποιος άλλος, όμως, δεν ήθελε ούτε να το φανταστεί. Παρ' ότι ο Γιαννάκης, το είχε κάνει και το 2004, προωθώντας την προηγούμενη γενιά (Σπανούλη και Ζήση δίπλα στους ήδη διεθνείς Παπαλουκά και Διαμαντίδη) και θέτοντας τις βάσεις για μία 5ετία-όνειρο (χρυσό μετάλλιο σε Εurobasket, αργυρό σε Παγκόσμιο και δύο φορές 5η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες), που όμοιά της δεν έχει ξαναζήσει το ελληνικό μπάσκετ σε επίπεδο Εθνικής ανδρών.

Όπως φαίνεται ότι μπορεί να το κάνει με τον Άρη, που επικράτησε καθαρά του υγιέστερου διοικητικά και σαφώς πιο νοικοκυρεμένου ΠΑΟΚ, στο ντέρμπι της πόλης, έστω κι αν έπαιξε με δύο Αμερικανούς που αγωνίστηκαν με μία (Πέτγουεϊ) και δύο προπονήσεις (Μπένσον) και με έναν (Μπελ), που αφίχθη την περασμένη Παρασκευή (29/09).

Με ηγέτες δύο Έλληνες (Βασιλόπουλος και Αθηναίου) που μπασκετικά, ανήκουν σε υψηλότερο επίπεδο αλλά για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, «ντύθηκαν» στα «κιτρινόμαυρα» για να ξανανιώσουν - τρόπον τινά - μπασκετμπολίστες, ο Παναγιώτης Γιαννάκης φτιάχνει μία ομάδα που στο πρώτο της δείγμα, αποδεικνύει ότι οι μάχες στο παρκέ, κερδίζονται και χωρίς πανάκριβα υπερσύγχρονα «όπλα». Αλλά ακόμη και με «καλοσμιλεμένες» σφεντόνες, τις οποίες χειρίζονται «παλικάρια» που ψοφάνε για την πρώτη, τη δεύτερη ή έστω και την πολλοστή ευκαιρία να δείξουν την αξία τους.

Γι' αυτό και αυτή πεντακάθαρη πρόκριση (70-63) στα ημιτελικά του Κυπέλλου, δικαιούται να πάρει μεγάλη αξία. Ήρθε απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν - εν δυνάμει - καλύτερα προετοιμασμένος και με μεγαλύτερη προοπτική σε βάθος χρόνου και εν μέσω μίας εξαιρετικής ατμόσφαιρας χωρίς παρατράγουδα, η οποία μας έκανε να ζηλέψουμε τις εποχές που ακόμη στην Ελλάδα, διοργανώναμε Final 4 για το Κύπελλο (τελευταία φορά το 2004 στη Λαμία).

Το δίδυμο που θα απογειώσει τον ΠΑΟΚ

Την τακτική ανάλυση του ντέρμπι του Βορρά σας την παρουσίασε έγκαιρα στο blog του ο Βασίλης Βλαχόπουλος. Εγώ απλά, θα ήθελα να προσυπογράψω ότι σε 2 μήνες από τώρα, ο υγιής Χαραλαμπόπουλος και ο γερός Κόνιαρης, θα είναι οι παίκτες από τους οποίους θα αρχίζουν και θα τελειώνουν τα πάντα στο πάρκε για τον ΠΑΟΚ. Η ξαφνική απουσία του Χανιώτη point-guard, «υποβίβασε» τον «δικέφαλο» σε άμυνα κι επίθεση, ανάγκασε τον Ντίλαρντ να παίξει «άσος» με συμπεριφορά «δυαριού» με αποτέλεσμα να αποσυντονίσει όλη τη λειτουργία της ομάδας του Ηλία Παπαθεοδώρου, που όταν βρει ρυθμό, πιστέψτε με, θα κάνει θόρυβο και θα παίξει καλό μπάσκετ!

Μακριά από τα standards τους!

Οι εντυπωσιακές τριαντάρες των «αιωνίων» σε Ρόδο και Λάρισα αντίστοιχα, όπως πολύ σωστά σημείωσε για τον Παναθηναϊκό ο Γιάννης Ντεντόπουλος, δεν αποτελούν ούτε κατά διάνοια κριτήριο για την αγωνιστική κατάσταση των δύο ομάδων που την Κυριακή (08/10, 19.30) θα αναμετρηθούν στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν, που συμπίπτει με την πρεμιέρα της Basket League. O Κολοσσός και ο Φάρος δεν είναι ομάδες που μπορούν να προβάλουν αντίσταση σε «μεγαθήρια» που στοχεύουν στο Final 4 της Euroleague κι αν υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, τα οποία μπορούμε να επισημάνουμε από το Βενετόκλειο (84-54) και το κλειστό της Νεάπολης (97-67), αυτά αφορούν στα εξής:

Στον Παναθηναϊκό:

* Ο φαινομενικά αυξανόμενος ρόλος του Βουγιούκα (14π. & 5ρ. με 4/4 βολ. & 5/6 σουτ σε 17'), ο οποίος τροφοδοτείται αρκετά για να «ποστάρει» ή να πασάρει.

* Το ξεμπούκωμα του Λοτζέσκι (14π., 6ρ. & 2κλ. σε 22') και η μόνιμα καλή σχέση του Ντένμον (10π.) με το σκοράρισμα.

* Με ή χωρίς περιβραχιόνιο, ο Καλάθης (13π., 7ρ. & 6ασ. σε 23') αποτελεί το σταθερό σημείο αναφορά στην άμυνα και τη δημιουργία του παιχνιδιού των «πρασίνων».

* Η μεγαλύτερη ευχέρεια που προσφέρει φέτος στο ριμπάουντ η παρουσία του Όγκουστ (9ρ. σε 10' εκ των οποίων τα 7 ήταν επιθετικά).

* Η εμμονή στα σουτ τριών πόντων (36 προσπάθειες έξω από τα 6,75, έναντι 34 για δίποντο)

* Ο ντεφορμέ Σίνγκλετον (0/7 τριπ.)

Στον Ολυμπιακό:

* Η ταχύτατη επιστροφή του Παπανικολάου (10π. & 7ρ. σε 17') που έδειξε να έχει ρυθμό, παρ' ότι πριν μόλις από δέκα μέρες χειρουργήθηκε στον αστράγαλο.

* Η ταχύρρυθμη προσαρμογή του Στρέλνιεκς, που θυμίζει «σιωπηλό εκτελεστή» και ο πρώιμος αγωνιστικός ρυθμός (ειδικότερα στην επίθεση απ' όπου και βγάζει το ψωμί του) του Τόμπσον, έστω κι αν ακόμη δεν έχει βρει το μακρινό του σουτ.

* Η σταθερά αυξανόμενη βελτίωση του Μιλουτίνοφ και στις πλευρές του παρκέ.

* Η ταχύτητα στην κυκλοφορία της μπάλας και τα πολλά ελεύθερα σουτ που βγαίνουν από το passing-game.

Yγ.: Η καθυστερημένη έλευση του Μάνι Χάρις και η (αναγκαστικά) άμεση ενσωμάτωσή του στο rotation της ομάδας, που δούλευε τόσο καιρό με διαφορετικά πρόσωπα, θα προκαλέσει μία κάποια ανακατωσούρα στην «χημεία» της ΑΕΚ, που εκ πρώτης (νίκησε 92-67 το Ρέθυμνο), φέτος δείχνει πιο γρήγορη και με αξιοσημείωτη ευχέρεια στο αμυντικό ριμπάουντ χάρη στους Ελονού, Σι και (κυρίως) τον Ντελρόϊ Τζέϊμς.