Πλήρης ημερών, πλήρης επιτυχιών, πλήρης αγάπης

Η 10η Ιουνίου δεν πρέπει να είναι μια μέρα λύπης, αλλά μια μέρα τιμής. Η εύθραυστή υγεία του Παύλου Γιαννακόπουλου δεν ήταν άγνωστη και για να σας είμαι ειλικρινής, όταν πριν λίγες εβδομάδες έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Γιαννακόπουλος, σκέφτηκα ότι η παιδική καρδιά του Παύλου, δεν θα άντεχε καιρό αυτήν τη συντριβή.

Δεν είναι πολλά τα πράγματα, που έχω να γράψω για τον Παύλο, τα περισσότερα γράφτηκαν και τα διαβάσατε ήδη. Αξίζει να τιμήσουμε έναν άνθρωπο, του οποίου το επιχειρηματικό δαιμόνιο άλλαξε τον ρου της ελληνικής επιχειρηματικότητας, της βιομηχανίας του φαρμάκου συγκεκριμένα, της εγκαθίδρυσης ελληνικής παραγωγής και της πολλάκις επικράτησής της έναντι των πανίσχυρων πολυεθνικών εταιριών, αλλά και της αλλαγής φιλοσοφίας του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού.

Η διαφορά στην παραγοντική φιλοσοφία, που έφερε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ήταν απλή. Για να νικήσεις τους καλύτερους, θα γίνεις ο καλύτερος και θα συνεργαστείς με τους καλύτερους. Τους έπαιξε και τους νίκησε όλους μα όλους, φαρμακάδες και μπασκετάδες στο γήπεδό τους. Ναι είχε χρήματα και δεν τα επένδυε, τα ξόδευε, γιατί είχε μια μεγάλη αγάπη και ένα σπουδαίο όραμα. Την αγάπη που έτρεφε για τον Παναθηναϊκό, εκατομμύρια κόσμου τού την επέστρεψε και θα του την επιστρέφει, άρα έγινε κέρδος και το όραμά του είναι ακτινοβόλο και παράδειγμα προς μίμηση. Ποιος φίλαθλος οποιασδήποτε ομάδας, οπουδήποτε στον κόσμο, δεν θα ήθελε έναν παράγοντα, έναν ηγέτη σαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο;

Το ότι θα έχουμε όλοι έναν επιτυχημένο θάνατο, είναι το μόνο σίγουρο. Το ότι θα ζήσουμε μια παθιασμένη ζωή, μια γεμάτη ζωή, μια ζωή, που θα αφήσει ένα ίχνος στις καρδιές τόσων πολλών ανθρώπων, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Τέτοιους ανθρώπους , τέτοιες ζωές, δεν τους θρηνούμε, τους τιμούμε. Απλά το ίχνος που άφησε πίσω του αυτός ο άνθρωπος έχει το σχήμα του τριφυλλιού.

Άφησε ένα ακόμα σημαντικό ίχνος, ένα κληροδότημα μέσω του γιού του, μέσω της οικογενείας του μέσω αθλητών, παραγόντων και προπονητών που γαλούχησε επί δεκαετίες. Ο Παύλος και το όραμά του δεν τελειώνουν σήμερα γιατί φρόντισε εκείνος για αυτό.

Ειλικρινά δεν φαντάζομαι, να χτίζεται οτιδήποτε χτιστεί στο μέλλον από Ταϊλανδούς, Ισραηλινούς, Άγγλους, Αμερικανούς ή Άραβες που να αφορά τον Παναθηναϊκό το οποίο να μη φέρει το όνομά του. Τότε να δεις συλλαλητήριο που χρειάζεται! Προτείνω η κάρτα μέλους του ερασιτέχνη να φέρει τη μορφή του και το όνομά του κι ελάτε μετά να μιλήσουμε για αριθμό μελών. Δεν θα πρόκειται για εμπορική εκμετάλλευση, αλλά για ομολογία τιμής και δέσμευση μνήμης.

Τη μια και μόνο φορά που τον συνάντησα στη ζωή μου, σας την περιέγραψα την 1η Οκτωβρίου του '16. Στην εκδήλωση για τον Δημήτρη Διαμαντίδη βούρκωσα, όταν είδα να μπαίνει στο ΟΑΚΑ και θυμήθηκα την παράδοξη συνάντησή μας επί της οδού Πατησίων. Αυτός, ο μεγαλύτερος πράσινος σταρ. Ο μικρός το δέμας, ένας γίγαντας. Διαβάστε παρακαλώ εδώ.

Επειδή δε χαϊδεύω αυτιά και δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω δημόσιες σχέσεις ξεσπάω εδώ, απόψε. Πρέπει να ντρέπονται όλοι οι υπάνθρωποι κάθε φορά, αλλά ειδικά σήμερα περισσότερο από ποτέ, που αντί να τιμήσουν αυτόν τον πράσινο γίγαντα, έβριζαν χυδαία, έβγαζαν τη μαυρίλα της σκατόψυχης ύπαρξής τους απέναντι σε μια μάνα πέντε παιδιών κάποια εκ των οποίων θα έβλεπαν τον σημερινό αγώνα μαζί της, απλά και μόνο γιατί ο άντρας της και πατέρας αυτών των παιδιών προτίμησε να αγωνίζεται απέναντι ή διαμαρτυρήθηκε σήμερα για ένα φάουλ. Πρέπει να ντρέπονται που μπροστά στην φωτογραφία του ρύπαναν αυτήν την ημέρα τιμής.

Ο μεγαλύτερος τίτλος του Παύλου είναι η αγάπη κι αυτή δεν την αγόρασε, την κέρδισε, όπου κι αν αγωνίστηκε.