Η θάλαττα και ο γατόπαρδος!

Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

«Στη ζωή, ο οιοσδήποτε» που λέει και ο Γιάννης Ιωαννίδης πρέπει να δείχνει τη χαρά του και μην την αδικεί, ούτε να της φέρεται ενοχικά…

Το έχω αυτό το κακό, είναι μια από τις πολλές αθεράπευτες υποχονδρίες μου και μου το κοπανάει νυχθημερόν η γυναίκα μου!

Χθες χάρηκα, λοιπόν για κάτι που δεν είναι, διάβολε, και τόσο τρομερό: ένιωσα μεγάλη χαρά διότι βγήκα για λίγο από το σπίτι, πήγα (κατόπιν σχετικής αδείας βεβαίως) στο κανάλι και έκανα αυτό που μου λείπει τόσο πολύ εδώ και σχεδόν είκοσι ημέρες…

Έκανα την προπόνηση μου για μια μετάδοση!

Από την Τρίτη και κάθε μέρα η Cosmote TV εμπλουτίζει το καθημερινό πρόγραμμα της με αγώνες των play offs του ΝΒΑ που παίχθηκαν την τελευταία δεκαετία, αλλά δεν είχαν μεταδοθεί τότε...

Χάρηκα, διότι είχα αρχίσει να φοβάμαι πως σκουριάζω και να που ο Πολ Πιρς, ο Κέβνιν Γκαρνέτ, ο Ρέι Αλεν από τη μια πλευρά και από την άλλη ο Τζοε Τζόνσον, ο Τζος Σμιθ και ο Αλ Χόρφορντ μου ξαναπροσφέρουν το άλας της καθημερινότητας μου.

Ευτυχώς κιόλας που δεν πάσχω από δυσγευσία και θα νιώσω αυτή την αλμύρα (αρχής γενομένης με τη σειρά Σέλτικς-Χοκς της σεζόν 2011-12) να διαπερνάει τον ουρανίσκο μου…

Μου ΄ρχεται μάλιστα να πάρω μια ντουντούκα και να κάνω τον κύκλο του τετραγώνου φωνάζοντας «Θάλαττα, θάλαττα», όπως οι (εμφορούμενοι από τη νοσταλγία της πατρίδας) Μύριοι του Ξενοφώντος, όταν αντίκρισαν τον Εύξεινο Πόντο!

Κάτι είναι κι αυτό, εγώ το λέω «απόδραση στα χρόνια του κορωνοϊού»…

Δεν το ρίχνω στην αμπελοφιλοσοφία, αλλά σε τέτοιες φάσεις, όπως αυτή που βιώνει τώρα η ανθρωπότητα, το σινάφι μας έχει ένα συγκριτικό μειονέκτημα έναντι των υπολοίπων κλάδων της δημοσιογραφίας: από τη στιγμή που όλα τα αθλητικά μαγαζιά κατέβασαν τα ρολά τους, δεν έχεις με τι να ασχοληθείς: δεν έχεις κάτι ρέον, εξελισσόμενο και επίκαιρο εννοώ, οπότε οι καθημερινές επιλογές μειώνονται δραματικά…

Η το ρίχνεις στα ρετρό ή σχολιάζεις αυτά που συμβαίνουν εκτός παιδιάς ή συμβιβάζεσαι με την κλεισούρα και παθαίνεις μια κάποια, λανθάνουσα ή φανερή κατάθλιψη!

Το έχω γράψει πριν από μέρες πως όταν με το καλό καταλαγιάσει η πανδημία και ανακτήσουμε την κανονικότητα μας, θα έχουν δουλειές με φούντες οι ψυχολόγοι, οι διατροφολόγοι, οι μονάδες στήριξης κατά του αλκοολισμού, οι ταβερνιάρηδες, οι δικηγόροι (για τα διαζύγια μετά τους τσακωμούς ενός εκάστου εξ ημών με το έτερον ήμισυ του), οι μαιευτήρες (προς επίλυσιν του δημογραφικού προβλήματος μας), και κάμποσες άλλες επαγγελματικές κάστες προς τις οποίες θα προστρέχουμε για να κλείσουμε τις πληγές μας ή να βγάλουμε τα απωθημένα μας…

Τότε είναι που θα προσπαθήσουμε να συνέλθουμε και να λογαριαστούμε, αν και η φράση συνοδευόμενη από την (επέχουσα θέση χρονικού επιρρήματος) πρόθεση «μετά» η οποία βρίσκεται στην επικαιρότητα προκαλεί τσακωμούς και διχασμούς διότι σηματοδοτεί από τώρα τη ρήξη μετά το moratorium εν καιρώ πανδημίας…

Απορώ κιόλας πως δεν βγήκε κανείς (όπως είχε συμβεί πριν από επτά χρόνια) να επαναλάβει την περιβόητη ατάκα του Αρη Βελουχιώτη, το «καλή αντάμωση στα γουναράδικα»!

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα, αυτή η φράση σημαίνει την αμφιβολία και τον φόβο για τη ζωή. Σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο την έλεγαν, λέει, οι αλεπούδες, όταν έφευγαν από τις φωλιές τους προς άγραν τροφής και δεν ήξεραν αν θα γυρίσουν πίσω σώες και αβλαβείς ή αν θα τις σκοτώσουν οι κυνηγοί στο δάσος…

Το έλεγαν για γούρι, κάτι σαν το «break a leg» (σπάσε το πόδι) των Εγγλέζων και των Αμερικανών ή το «in bocca al lupo» (στο στόμα του λύκου) των Ιταλών και δεν συμμαζεύεται στις διάφορες γλώσσες…

Οι αλεπούδες το έλεγαν για να μην πέσουν σε παγίδα, να μη σκοτωθούν και να μην τις γδάρουν οι γουναράδες…

Ο ηγέτης του ΕΛΑΣ τη χρησιμοποιούσε κάθε φορά που έβγαινε μαζί με τους συντρόφους του για κάποια αντιστασιακή επιχείρηση, με την ελπίδα να μην τους πιάσουν οι Γερμανοί…

Εμείς ας ευχηθούμε να μην ανταμώσουμε στους θαλάμους αρνητικής πίεσης ή στους χώρους της εξονυχιστικής καραντίνας!

Ας ευχηθούμε να τη σκαπουλάρουμε, όσο για τα υπόλοιπα, όπως συνηθίζω να γράφω, θα τα βρει υπηρεσία, όποτε και όπως λειτουργήσει η ρουφιάνα…

Ο κορωνοϊός εντέλει δεν εξαιρεί κανέναν: μήτε τους γαλαζοαίματους, εάν κρίνω από τον Κάρολο της Μεγάλης Βρετανίας και τον Αλβέρτο του Μονακό, μήτε τους υψηλά ιστάμενους της πολιτικής, όπως ο ατρόμητος Μπόριος Τζόνσον που έκανε λάβαρο την ανοσία της αγέλης και τώρα βρίσκεται υπό περιορισμόν…

Προσβάλλει ο μπαγάσας ο Covid-19 τους πάντες, όπως τους τσουβαλιάζει η νεκρώσιμη ακολουθία της ορθόδοξης εκκλησίας: βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, δίκαιος ή αμαρτωλός και πάει λέγοντας…

Μιας και το ΄φερε η κουβέντα στους πένητες και στους πλουσίους, αναρωτιέμαι τι θα γενεί εφόσον διακοπούν εντέλει τα ελληνικά πρωταθλήματα και περάσουν οι προτάσεις της αναδιάρθρωσης, που ερμηνεύεται ως αύξηση των ομάδων στη Super League 1 και στην Basket League…

Στο άδηλον μέλλον και στο ζόρικο περιβάλλον που θα διαμορφωθεί την επόμενη μέρα, προφανώς η αύξηση των ομάδων θα έχει να μοιραστεί όχι ο πλούτος, αλλά η πενία.

Ξα τους, όποιοι το αποφασίσουν…

Πώς θα μας ξημερώσει άραγε η επόμενη μέρα, όταν με το καλό βγούμε από το τούνελ; Χμμμ…

Δεν έχω μαντικές ικανότητες, ούτε παριστάνω την Κασσάνδρα και τον Νοστράδαμο, αλλά προφανώς η ζωή μας θα αλλάξει πολύ, μπορεί και δραματικά, σε αυτή την επόμενη μέρα.

Θα συμβούν μεγάλες τομές, θα διαφοροποιηθούν οι σταθερές, θα ανατραπεί σε μεγάλο βαθμό η καθημερινότητα, θα μεταβληθούν άρδην οι προτεραιότητες, οι εργασιακές σχέσεις, οι καταναλωτικές συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα μας…

Εδώ θαρρώ πως κολλάει γάντι μια ατάκα από τον «Γατόπαρδο» που έγραψε ο Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα και τον έκανε ταινία το 1963 (με πρωταγωνιστές τον Μπαρτ Λάγκαστερ, τον Αλέν Ντελόν και την Κλαούντια Καρντινάλε) ο Λομβαρδός Λουκίνο Βισκόντι…

Αν θέλουμε, λέει, να μείνουμε όλα όπως είναι, τότε πρέπει ν’ αλλάξουν όλα!