Ο Διαμαντίδης της Εθνικής

Tρία χρόνια μετά το πολυσυζητημένο «αντίο» του, ο Δημήτρης Διαμαντίδης φόρεσε ξανά τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Όχι κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά, με μία δήλωση που ζέστανε τις καρδιές των πραγματικών φιλάθλων και απογοήτευσε τους ένθεν κακείθεν φανατικούς. «Στον τελικό του Λονδίνου, υποστήριζα την ελληνική ομάδα», είπε. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά στην ημιθανή Ελλάδα του 2013 η έννοια «αυτονόητο» έχει καταργηθεί.

«Στον τελικό του Λονδίνου, υποστήριζα την ελληνική ομάδα», δηλαδή τον Ολυμπιακό, είπε ο αρχηγός του Παναθηναϊκού. Είναι τόσο ωραίο, που αξίζει να γίνει σύνθημα. «Θα το γράψω σε μπλουζάκι και θα το φοράω στο γήπεδο», μου είπε κάποιος από τους λίγους που πιστεύουν ακόμη στο αυτονόητο.

Μερικές ώρες νωρίτερα, ο Διαμαντίδης έδωσε συγχαρητήρια στον πρωταθλητή Ευρώπης μέσα από το μικρόφωνο της ΕΡΤ, τονίζοντας ότι η επιτυχία του Ολυμπιακού καθρεφτίζεται σε ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ και στην Ελλάδα γενικότερα, τη χώρα που δεν παράγει τίποτε εκτός από μίσος, γκρίνια και μπάσκετ.

«Γεια στο στόμα σου», χειροκρότησε από το πρωτοσέλιδό της η Goal News. Οι οπαδικές φυλλάδες έξυσαν το κεφάλι αμήχανες. Η εφημερίδα του Δ.Γιαννακόπουλου μίλησε για «επίδειξη ήθους από τον Διαμαντίδη», αλλά έπνιξε τις λεπτομέρειες στις μέσα σελίδες, αφήνοντας τον ανυποψίαστο αναγνώστη με την απορία. Οι αντίστοιχες «κόκκινες» έγραψαν για «υπόκλιση στον Σπανούλη», λες και αυτό ήταν το ζητούμενο.

Οι αμετανόητοι, βέβαια, κόλλησαν εκεί – στους επαίνους τους οποίους επιδαψίλευσε ο Διαμαντίδης στον παλαιό του συνοδοιπόρο και αδιαπραγμάτευτα φίλο. «Ο Σπανούλης μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ, εγώ όχι», είπε ο αρχηγός του Παναθηναϊκού. Μόλις το διάβασαν οι καμμένοι και οι βαμμένοι, την έβγαλαν αμέσως έξω για να δουν ποιος την έχει πιο μεγάλη: ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης;

Το κόκκινα γυαλιά έβγαλαν καλύτερο τον Σπανούλη, τα πράσινα τον Διαμαντίδη. Οποία είδηση! Εάν από κάποιο καπρίτσιο της μοίρας επιστρέψει ο Σπανούλης στον Παναθηναϊκό και παράλληλα μετακομίσει ο Διαμαντίδης στον Πειραιά, οι διαδικτυακές κυβισθήσεις θα γίνουν εθνικό άθλημα.

Οσες φορές ξεκίνησα να γράφω «συγκριτικό» άρθρο ανάμεσα στους δύο ισάξιους σωματοφύλακες του ελληνικού μπάσκετ, μετάνιωσα και το παράτησα στη μέση. Γιατί να εμπλακώ σε τέτοιου είδους παιδικότητες; Από τους δύο, διαλέγω και τους δύο. Τρεις, με τον Παπαλουκά. Μήπως θέλετε να σας θυμίσω τι συνέβη όταν οι τρεις βρέθηκαν ταυτόχρονα στο ζενίθ; Το dvd του αγώνα με τις ΗΠΑ το έχω πάντοτε πρόχειρο, ακουμπισμένο στο εικονοστάσι.

«Εβλεπα τον τελικό και ήμουν με τον Ολυμπιακό», είπε ο αρχηγός του Παναθηναϊκού. Η πιο θαρραλέα δήλωση της δεκαετίας βγήκε από το στόμα ενός αθλητή που μιλάει σπάνια, αποφεύγει τις κακοτοπιές και είναι μετριόφρων σε βαθμό αντιπαραγωγικό. Πού θα έφτανε ο Διαμαντίδης εάν είχε το «εγώ» του Σπανούλη ή του Παπαλουκά; Θα κατακτούσε και τις λίγες κορυφές που του έχουν ξεφύγει.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι το καρφί που καρφώθηκε στο μάτι των μισαλλόδοξων, από τα χέρια ενός ινδάλματος. Παρόμοια «υπερεθνική» στάση προσπάθησε να τηρήσει ο Παπαλουκάς όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, αρχηγός της Εθνικής ομάδας τότε, αλλά έπεσε στα νύχια των βαρβάρων και υποχρεώθηκε ν’αλλάξει τροπάριο, καταλήγοντας στο μίνι ατόπημα του Βερολίνου, όπου (αντί να σιωπήσει διπλωματικά) ευχήθηκε «καλή τύχη στην ΤΣΣΚΑ».

Η εμπρηστική ατμόσφαιρα μπορεί να δημιουργήσει φθορά και να παρασύρει στιγμιαία τους παρορμητικούς και τους απερίσκεπτους (ειδικά αυτούς που περπατούν Βράδυ…), αλλά είναι αδύνατο να καταστρέψει φιλίες σαν αυτή που δένει τους περισσότερους παίκτες της Εθνικής ομάδας. Κάποιοι έγιναν και κουμπάροι, άλλοι είναι αδελφοποιτοί. Βγαίνει και στο γήπεδο αυτό το δέσιμο. Στην πραγματικότητα, είναι το μεγαλύτερο προσόν της "επίσημης αγαπημένης".

Είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω ότι τον Ολυμπιακό υποστήριζαν μπροστά από την τηλεόρασή τους -μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα- όχι μόνο ο Διαμαντίδης, αλλά και ο Τσαρτσαρής, ο Σχορτσανίτης, ο Ξανθόπουλος, ο Αλβέρτης, ο Καϊμακόγλου, ο Φώτσης, ο Καλάθης, ο Βουγιούκας. Ότι τον Παναθηναϊκό του 2011 χειροκρότησαν εξ αποστάσεως ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, ο Παπανικολάου, ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης, ο Σιγάλας, ο Ιωαννίδης. Οταν "μας βλέπουν", πχ στο Τελ Αβίβ ή στην Κωνσταντινούπολη, επικρατεί φυσικά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ο Διαμαντίδης ήταν ο πρώτος που κατήργησε τα γελοία προσχήματα.

Υπάρχουν φυσικά κόντρες, υπάρχουν ζηλοτυπίες, υπάρχουν τσακωμοί, αλλά ο δεσμός που δένει τους πρεσβευτές του ελληνικού μπάσκετ υπερβαίνει τα χρώματα και τις φανέλες. Τους έχω ζήσει από κοντά εδώ και δεκαετίες, τους γνωρίζω σαν την τσέπη μου και σας το υπογράφω χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη.

«Δίπλα στα παιδιά του Ολυμπιακού έζησα στιγμές που δεν περίμενα ποτέ να ζήσω», συνέχισε το πατριωτικό του διάγγελμα ο Διαμαντίδης. Εννοούσε τον Σπανούλη, τον Περπέρογλου, τον Πρίντεζη, ακόμα και κάποιους νεώτερους. Αντίθετα με όσα ενδεχομένως πιστεύουν (ή θέλουν να πιστεύουν) οι φανατικοί της κερκίδας, οι αθλητές του Παναθηναϊκού δεν αντιμετωπίζουν ως εχθρούς αυτούς του Ολυμπιακού, ούτε φυσικά οι «κόκκινοι» τους «πράσινους».

Γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο κοινός τους εχθρός.

Ο κοινός τους εχθρός είναι όποιος εχθρεύεται το μπάσκετ και τον αθλητισμό. Αυτός, για να το πω σχηματικά, που απειλεί τη ζωή τους και την καριέρα τους με βεγγαλικά, σιφόνια και δυναμίτες. Και όσοι του οπλίζουν το χέρι.

Ο Διαμαντίδης εγκατέλειψε πρόωρα την Εθνική ομάδα, αλλά προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ελληνικό μπάσκετ με άλλους τρόπους, πρωτοποριακούς για τη χώρα που σκότωσε το αυτονόητο. Μπράβο του. Μακάρι να μιμηθούν και άλλοι το παράδειγμά του.