Δεν του χρωστάμε, δε μας χρωστάει!

Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Ελλήνων, των ανθρώπων που ενθουσιάζονται με το παραμικρό και απογοητεύονται στο ...φτερό, να αναζητούν αδιακρίτως εξιλαστήρια θύματα και υπευθύνους σε κάθε περίπτωση που συμβαίνει κάτι μη αρεστό.

Αυτή η πρακτική των βιαστικών συναισθημάτων, τις περισσότερες φορές, δεν οδηγεί πουθενά. Η συζήτηση ξεσηκώνεται από την απόφαση του Κώστα Κουφού να μην αγωνιστεί με την Εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά μετά την περσινή πρωτοβουλία του να υποβληθεί σε επέμβαση στερώντας ένα πολύ σημαντικό όπλο από τον Ηλία Ζούρο στη μάχη του Προολυμπιακού τουρνουά.

Ο αφορισμός και η καταδίκη είναι ο πιο εύκολος δρόμος κι ακόμα πιο απλός είναι αυτός που οδηγεί στην αναζήτηση των άλλοθι και των δικαιολογιών για το... "παιδί που είναι έτοιμος να υπογράψει το πιο μεγάλο συμβόλαιό του στο ΝΒΑ", για το... "παλικάρι που είναι δέσμιος των Νάγκετς επειδή του είπαν ότι πρέπει να δυναμώσει τα πόδια του", για τον άνθρωπο που είναι ... "Κρίμα να δεχθεί κριτική καθώς θέλει τόσο πολύ να έρθει στην Εθνική, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις του".

Ολα αυτά είναι πραγματικά γεγονότα και ισχυρά άλλοθι για την επιλογή του Κουφού. Οπως επίσης είναι αλήθεια ότι ο συγκεκριμένος ομογενής (καλό είναι να παραδεχθούμε ότι) στο ελληνικό μπάσκετ και την εθνική ομάδα δεν χρωστάει απολύτως τίποτα. Και το ελληνικό μπάσκετ δεν του χρωστάει το παραμικρό. Υπ'αυτή την έννοια κι από τη στιγμή που ο μοναδικός πραγματικός δεσμός του με την Ελλάδα είναι η μητέρα του, συναισθηματικά links δεν υπάρχουν πουθενά. Ο Κουφός πράττει αυτό που ορίζει το επαγγελματικό συμφέρον του, η τσέπη και η καριέρα του. Δίχως επιπλέον σκέψεις. Για τον Κουφό η τιμή της συμμετοχής στην Εθνική ομάδα δεν υπάρχει, όπως συμβαίνει με τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Φώτση και όλους τους άλλους διεθνείς, που αφιερώνουν εδώ και χρόνια κάθε ξεχωριστό καλοκαίρι στην εθνική ομάδα.

Επί της ουσίας λοιπόν, δεν μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Κουφό για τη δεύτερη συνεχόμενη χυλόπιτα που ρίχνει στην Εθνική ομάδα μέσω του ατζέντη του, ο οποίος αποτελεί κι ένα πολύ μεγάλο μέρος του προβλήματος.

Ουδείς επίσης μπορεί να έχει την απαίτηση από τον διεθνή σέντερ να προτάξει την Εθνική ομάδα έναντι του επαγγελματικού συμφέροντος, όταν από την πρώτη ημέρα που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα, στο περιβάλλον των ομάδων που βρέθηκε, υπήρξαν από τους Εφηβους μέχρι και τους Αντρες, ακραίες συμπεριφορές εις βάρος του.

Πράγματι, ο καθένας στη θέση του Κουφού θα είχε πολύ ισχυρό δίλημμα αν έπρεπε να αποφασίσει μεταξύ της Εθνικής ομάδας, ή του ΝΒΑ και του τεράστιου συμβολαίου (του πρώτου ουσιαστικά) που θα κληθεί να υπογράψει αν πάει με τα νερά των Νάγκετς. Εσείς τι θα κάνατε στη θέση του; για σκεφτείτε!

Επιτρέψτε μου όμως, να συμπληρώσω ότι κατά την ταπεινή άποψή μου, αυτά είναι ψευτοδιλήμματα που πυρώνονται από το ποσοστό του αυτοσεβασμού και της αυτοπεποίθησης που έχει ο καθένας για τον εαυτό του. Και κυρίως από τους παρατρεχάμενους που έχει δίπλα του, να πουλούν αέρα μόνο και μόνο για να κάνουν το δικό τους έργο πιο εύκολο και το κέρδος τους μεγαλύτερο.

Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τον Κουφό στην εθνική ομάδα. Δεν είχαμε τίποτα, δε χάσαμε κιόλας. Αυτό που δεν ανέχομαι είναι η διπλωματία και η δήθεν εθνικοφροσύνη. Ο καθένας πρέπει να είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα για τις αποφάσεις που λαμβάνει. Ηξεις αφήξεις τοποθετήσεις όπως "Μένω στο ΝΒΑ, αλλά πολύ στεναχωριέμαι που δε θα είμαι στην Εθνική ομάδα", προκαλούν θυμηδία. Οπως και η απεγνωσμένη προσπάθεια που κάνει ένας άντρας (ή μία γυναίκα) να διατηρήσει την καβάτζα της, επιλέγοντας άλλον σύντροφο έναντι του υπάρχοντος.

Το παρελθόν μας διδάσκει ότι για να γίνεις σπουδαίος παίκτης πρέπει να έχει και προσωπικότητα. Τέτοιο ανάστημα που να είσαι σε θέση να υποστηρίξεις τον εαυτό σου απέναντι στους κάθε Νάγκετς, αλλά και σε αυτούς που για ιδιοτελείς λόγους σε οδηγούν προς κάποια (λανθασμένη) κατεύθυνση. Οι ομάδες του ΝΒΑ ουδέποτε απλώνουν κόκκινο χαλί αποχαιρετισμού στους παίκτες που επιθυμούν να αγωνιστούν με την εθνική ομάδα τους. Πάντα διαφωνούν! Αλλά στο τέλος αυτό που μετράει είναι η επιθυμία του αθλητή. Και η προσωπικότητά του. Δε διαφωνώ ότι είναι άλλο να έχει απαίτηση ο Ντιρκ ή ο Πο από τους Μάβερικς και τους Λέικερς να του επιτρέψουν το καλοκαιρινό ταξίδι στην Ευρώπη, αλλά στο τέλος του δρόμου είναι και ζήτημα προσωπικότητας να πετύχεις αυτό που διεκδικείς κι αυτό που θέλεις πραγματικά. Εξάλλου ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αν ο Κουφός έφευγε το καλοκαίρι από τις ΗΠΑ, οι Νάγκετς θα του αρνούνταν τα 25εκ. δολάρια που (όπως λέει το ρεπορτάζ του Καλκαβούρα) προτίθενται να του δώσουν; Με το φτωχό μου μυαλό σκέφτομαι: Δηλαδή αν μείνει ένα καλοκαίρι στις ΗΠΑ ο Κουφός θα πάρει 25εκ. δολάρια για βάθος 5ετίας, ενώ αν έρθει στην Ευρώπη δε θα τα πάρει; Ποιας ομάδες προγραμματισμός μπορεί να έχει τέτοια κριτήρια;

Είναι όμως και θέμα των παρατρεχάμενων... Αυτών που οδήγησαν τον Κώστα μακριά από το κολέγιο, μόλις στο τέλος του πρώτου χρόνου του παρά το γεγονός ότι φοιτούσε σε ένα από τα καλύτερα σχολεία των ΗΠΑ. Με αποτέλεσμα να μπει στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ εντελώς άγουρος και ανέτοιμος. Και σήμερα σε ηλικία 24 ετών να έχει αλλάξει τρεις ομάδες.

Αυτών που του υπέδειξαν να παραμείνει ένα καλοκαίρι στις ΗΠΑ αντί να έρθει στη Ελλάδα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2010 και να συμμετάσχει στην καλοκαιρινή πλάκα των Τζαζ, οι οποίοι φυσικά τον έστειλαν αντάλλαγμα στη Μινεσότα.

Εν κατακλείδι, η Εθνική ομάδα είναι όρεξη, διάθεση μεράκι, τρέλα, παρέα. Απ'όλα αυτά ο Κουφός δεν έχει τίποτα, αφενός γιατί δεν αξιολογεί ο ίδιος τη συμμετοχή του σε αυτή ως τεράστια τιμή, αφετέρου, διότι εμείς δεν τον εντάξαμε στο σύνολο και επιτρέψαμε (ακουσίως, αλλά δεν έχει σημασία) ακραίες συμπεριφορές.

Απαίτηση δεν έχουμε καμία... Μάλλον έχουμε: Μόνο μία: Να στεγνώσουν τα κροκοδείλια δάκρυα. Κι αν δεν υπάρχουν κότσια να υποστηρίξει στους Νάγκετς αυτό που θεωρητικά θα ήθελε να κάνει (και οι παρατρεχάμενοι του απαγορεύουν), ας βρει το κουράγιο να πει στους Ελληνες την αλήθεια.