Λίγα λόγια για τον Παππά

Οσο άδικη ήταν η κριτική του παρελθόντος για ένα παιδί που προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ του σπάνιου ταλέντου του και της υπερμεγέθους (με λάθος τρόπο ανεπτυγμένης) προσωπικότητά του, τόσο λάθος θα είναι και τώρα η αναγόρευσή του σε Μεσσία ή σωτήρα του ελληνικού μπάσκετ. Αμέσως μετά την καρυδάτη παρουσία που είχε ο μικρός στη Χάλα Πιονίρ (μία εμφάνιση σήμα κατατεθέν του χαρακτήρα του) από γνωστούς και ....γνωστούς αγνώστους έχω διαβάσει τα πάντα. Μέχρι και ο Αντρέα Τρινκιέρι επανεμφανίστηκε στο κάδρο, σε ακόμα μία αφορμή που μας δόθηκε να ποδοπατήσουμε το κουφάρι ενός "πτώματος".

Βλέποντας τον Νίκο Παππά να φορά τα παπούτσια του Διαμαντίδη στο Βελιγράδι, να ευστοχεί στα μούτρα των αμυντικών και 6 χιλιάδων οπαδών που ήταν έτοιμοι να κραυγάσουν για μία τάπα που θα έστελνε τη μπάλα στις πινακίδες, δεν μπορούσες παρά να προσφέρεις θαυμασμό και υποκλίσεις στο εποικοδομητικό θράσος του νεαρού, που μόλις προ μίας εβδομάδας είχε δει όλο το ματς χωρίς να βγάλει τη φόρμα του κόντρα στην Λαμποράλ Κούτσα, στην Κύπρο.

Οσο πιο γρήγορα αντιληφθεί όμως ο ίδιος και οι συν αυτώ, ότι αυτές οι εμφανίσεις γεννούν κολακείες, αλλά η διάρκεια τον σεβασμό, τόσο καλύτερα θα είναι για τον ίδιο και το ελληνικό μπάσκετ.

Ο Παππάς σημείωσε 24 ψυχωμένους πόντους, που γέμισαν την ψυχή όσων παρακολουθούν το μπάσκετ από μία άλλη σκοπιά, από αυτή των χαρακτήρων και των προσώπων και όχι των εμβλημάτων και των ομάδων.

Ποιο ήταν όμως το μεγαλύτερο παράσημο για τον Νικόλα; Τα καλάθια του; Αυτά που ξέρουμε ότι τα έχει, και τα είχε ακόμα και όταν βρέθηκε στο περιθώριο ακριβώς τη στιγμή που ήταν έτοιμος να ενεργοποιήσει το nitro για να βρει τη θέση του από νωρίς στο μπάσκετ;

Κατά τη γνώμη μου όχι! Ο τιμητικός πάπυρος που οφείλει να αρχειοθετήσει και να φυλάξει σαν κόρη οφθαλμού στο μπαούλο των εμπειριών του είναι εκείνος που καταγράφει όλες τις φάσεις, μία προς μία, όπου ο Πεδουλάκης, παρά την παρουσία του Διαμαντίδη, του Κάρι, ή του Ούκιτς, στο παρκέ, του ζήτησε να πάρει τη μπάλα στα χέρια του στη μέση της επίθεσης και να ξεκινήσει η δημιουργία της ομάδας του από τα δικά του χέρια.

Το σουτ, η διείσδυση, το αεροπλανικό που καταλήγει στο καλάθι προκαλεί την εμπιστοσύνη του προπονητή. Η επιλογή του κόουτς όμως να αφήσει τα μπάλα στα χέρια του παίκτη, σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη έχει εμπεδωθεί. Η διαφορά είναι τεράστια για όποιον μπορεί να την καταλάβει.

Ο Πεδουλάκης το είχε πει σε ανύποπτη στιγμή, πριν από εβδομάδες ότι... "Δεν με νοιάζει που σκοράρει, ή που τελειώνει τις φάσεις. Το σημαντικό για εμένα είναι ότι του δίνω την ευκαιρία να κρατήσει τη μπάλα στα χέρια του και η δημιουργία μας να ξεκινήσει από αυτόν".

Κι όχι στο φιλικό τουρνουά του Ρεθύμνου, ή στους αγώνες του Κυπέλλου, αλλά μέσα στην μία κολασμένη έδρα, στη διάρκεια ενός αγώνα που έχει στραβώσει για τα καλά, τη στιγμή που οι άσημοι παίκτες που αντιμετωπίζουν την καλύτερη ομάδα της τελευταίας 15ετίας, αισθάνονται ότι ακόμα και με το πόδι να σουτάρουν, η μπάλα θα καταλήξει στο δίχτυ.

Επίσης, αν ο Παππάς θέλει να χτίσει πάνω στην παρουσία του Βελιγραδίου, οφείλει να κρατάει μονίμως φρέσκια την εικόνα που οι διαιτητές του αρνούνται το φάουλ ενόσω κατεβάζει τη μπάλα παρά το γεγονός ότι ο ίδιος βάζει πολύ καλά το κορμί του για να προστατεύσει τη μπάλα και να κερδίσει τις βολές από το μαρκάρισμα του Μπλάζιτς. Εν τέλει, ο Σλοβένος του έκλεψε τη μπάλα και η διαφορά πήγε στους δύο με τον Αστέρα να κερδίζει ένα καλάθι από το πουθενά. Στην αμέσως επόμενη φάση ο Διαμαντίδης, ακόμα και με υποψία επιθετικού φάουλ, δεδομένου ότι τεντώνει το χέρι του και στο μάτι ενός διαιτητή το σφύριγμα ξαφνικά μπορεί να γίνει αμφιλεγόμενο, κερδίζει με χαρακτηριστική ευκολία τις δύο βολές.

Συμπέρασμα: Δεν αρκούν τα προβλεπόμενα πολλές φορές για να είναι κανείς επιτυχημένος. Πρέπει να έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του ότι το λογικό δεν είναι κι αυτονόητο. Ο Παππάς ήταν ο εύκολος στόχος για τους διαιτητές. Ο Διαμαντίδης, αυτός στον οποίο δεν μπορούν να αρνηθούν, διότι κέρδισε μετά από χρόνια, επιτυχίες και συνέπεια τη σωστή αντιμετώπιση. Κι ο μικρός έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα.

Ζητούμενη είναι η διάρκεια, οι εικόνες του Βελιγραδίου όμως, υψώνουν τον πήχη των απαιτήσεων ακριβώς στο σημείο που πρέπει βάσει το ταλέντου και τις ικανότητας του. Στα ψηλά όμως, και οι άνεμοι είναι πιο δυνατοί.

Υ.Γ. Οσοι εμπλέκουν τη σημερινή εικόνα του Παππά με την εθνική, μόνο κακό (θέλουν να) του κάνουν.

Υ.Γ.1 Μέχρι να κοπεί ο Παππάς από την Εθνική, έχει κοπεί από τη Μπιλμπάο, από τον Πανελλήνιο, από την Εθνική του Καζλάουσκας με πανομοιότυπο τρόπο, από τον ΠΑΟΚ και πρόπερσι ήταν εκτός για μεγάλο διάστημα μέχρι να επιστρέψει με παραπάνω κιλά στη Θεσσαλονίκη και το Δικέφαλο για το φινάλε της σεζόν.

Υ.Γ.2 Υπάρχουν κάποια παιδιά που πληρώνουν το τίμημα του ιδιαίτερου χαρακτήρα τους, αλλά δε γίνεται να υπάρχει η απόλυτη αγιοποίηση για ένα μάλλον ένοχο παρελθόν.

Υ.Γ.3 Ο Τρινκιέρι έχει πολλά αρνητικά. Πείτε μου όμως έναν λόγο για να βγάλει στη σέντρα έναν πιτσιρικά, που στο κάτω κάτω είχε κι ανάγκη. Τόσο κομπλεξικός είναι πια; Με κάποιον που δεν γνωρίζει καν;

Υ.Γ. 4 Τα παιδιά έχουν ανάγκη το "μπράβο" για να προχωρήσουν. Ο Παππάς είναι δεδομένο ότι κάποιες εποχές το άκουσε πολλές περισσότερες φορές απ'οσες έπρεπε και κάποιες άλλες δεν το άκουγε καθόλου. Οταν ήρθε η ισορροπία, ο Παππάς βρήκε και τη δική του.

Υ.Γ. 5 Αν το ελληνικό μπάσκετ θα βρει έναν πυλώνα για το μέλλον, εξαρτάται κυρίως από τον ίδιο τον Νίκο Παππά, που δείχνει ότι είναι σε πολύ καλό δρόμο.