Το κυνήγι των ανεμόμυλων!

Έκανα λάθος όταν θεωρούσα τη Σερβία ιδανικό αντίπαλο για τους 16 (σε σχέση με Γαλλία ή Βραζιλία) και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω. Ακόμη και σε καλοκαίρια μετριότητας, τα Σερβόπουλα έχουν στο dna τους ένα ανεκτίμητο προσόν. Ξέρουν να διαβάζουν το παιχνίδι και να συνδυάζουν το know-how με ζεστή καρδιά. Η Σερβία ήταν που έτρωγε σίδερα στο παρκέ, όχι η Ελλάδα.

Η άμυνά τους ξεχαρβάλωσε το passing game των δικών μας, οι γρήγορες επιστροφές μετέτρεψαν τον ελληνικό αιφνιδιασμό σε κυνήγι ανεμομύλων, οι σουτέρ της ζεστάθηκαν επειδή βρήκαν καλές προϋποθέσεις, οι επιλογές της στην επίθεση θαυμάστηκαν. Το γρήγορο 1^ο φάουλ του Μπουρούση αποδείχθηκε καταστροφικό, αφού τον ανάγκασε να παίζει άμυνα με τεχνάσματα στο α’ ημίχρονο όποτε οι άλλοι τροφοδοτούσαν τον ογκώδη Ραντούλιτσα ή τον πολύπειρο Κρστιτς.

Αλλά πού ξανακούστηκε να κοστίζει τόσο ακριβά το πρώτο φάουλ ενός παίκτη; Στην Εθνική Ελλάδας που ξέμεινε από ψηλούς, να πού. Απέναντι στη μπροστινή γραμμή της Σερβίας, όπου το «τεσσάρι» είναι 2μ10 και μαζεύει 10 ριμπάουντ σε 31 λεπτά, οι εφεδρικοί σέντερ της δικής μας ομάδας (Βουγιούκας, Γλυνιαδάκης) δεν άντεξαν ούτε τρίλεπτο. Ο Μπουρούσης πάσχισε αλλά ήταν αβοήθητος.

Όταν ο Φώτης Κατσικάρης δοκίμασε τολμηρό σχήμα χωρίς σέντερ, οι Σέρβοι χτύπησαν στο ψαχνό με 5 οδυνηρούς πόντους (από Ραντούλιτσα, Κάλινιτς) που πήραν τα ηνία του αγώνα μέσα από τα χέρια των δικών μας. Αυτό το μοιραίο λεπτό μετέτρεψε το 42-41 σε 42-46 στο τέλος του ημιχρόνου.

Η Εθνική μας προηγήθηκε ακριβώς 20 δευτερόλεπτα στον αγώνα. Πάνω που έμοιαζε ικανή να γίνει αφεντικό, ξανάχασε το χαλί κάτω από τα πόδια της.

Οι διεθνείς μας έψαχναν μάταια το αδύνατο σημείο στην αντίπαλη άμυνα και τα δείγματα αφέλειας που έγιναν αχίλλειος πτέρνα της Κροατίας ή και της Αργεντινής. Εμειναν μόλις στο 44% εντός παιδιάς, ενώ η Σερβία τελείωσε το παιχνίδι με το καταπληκτικό 54% και με ενεργητικό που πλησίασε την 100άρα.

Η Σερβία πήρε 38 πόντους από τον ισχνό πάγκο της, η Ελλάδα μόλις 24. Οι παίκτες που θα μπορούσαν να την προσφέρουν χείρα βοηθείας στους βασικούς, ο Σλούκας και ο Βουγιούκας για παράδειγμα, αυτή τη φορά υστέρησαν. Ο Καλάθης υπέπεσε στο 2^ο φάουλ του στο 7^ο λεπτό και προστατεύτηκε σε βαθμό υπερβολής, αν και επέτρεπε αυτή την πολυτέλεια η καλή απόδοση του Μάντζαρη.

Το ωραίο α’ ημίχρονο των Πρίντεζη και Καϊμακόγλου έμεινε χωρίς συνέχεια, όπως και οι εξάρσεις του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο Παπανικολάου αποχαιρέτησε την Ευρώπη με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, ασυνήθιστα αρνητικός σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Παίκτης για να εκβιάσει καταστάσεις στα δύσκολα δεν υπήρχε, αλλά αυτό το γνωρίζαμε εξαρχής.

Ούτε Μπογκντάνοβιτς είχε η Εθνική μας απόψε ούτε Τεόντοσιτς ούτε Μπιέλιτσα ούτε Κρστιτς ούτε Ραντούλιτσα. Δεν είναι ντροπή να το ομολογήσουμε. Οι άλλοι ήταν καλύτεροι. Συμβαίνει και αυτό πότε πότε. Τ'ακούς, Ελληνα; Σε σένα το λέω, που έστησες κιόλας ικριώματα.

Η Εθνική ηττήθηκε από μία ομάδα που παρουσιάστηκε καταφανώς ανώτερη, αντάξια της παράδοσης που κληρονόμησε από παίκτες όπως ο σημερινός πρόεδρος της Ομοσπονδίας μπάσκετ της χώρας (Μποντιρόγκα). Η δική μας ομάδα αδίκησε κατάφωρα τον εαυτό της, όχι με την ήττα, αλλά με την συνολική της εμφάνιση.

«Το αποτέλεσμα ισοπεδώνει την εικόνα που παρουσιάσαμε στον πρώτο γύρο», είπε ο Γιώργος Πρίντεζης. Δεν είναι αλήθεια αυτό. Στους αγώνες της Σεβίλλης, η Εθνική απέδειξε ότι ξέρει τον τρόπο και ότι έχει τα εφόδια για να επιστρέψει ισχυρή και ακμαία στο προσκήνιο.

Τις προσδοκίες δεν τις δημιούργησε κάποιος αιθεροβάμων προφήτης, αλλά η ίδια, με τις εμφανίσεις και τις νίκες της. Αποδείχθηκε ότι της έλειπαν η πείρα και το μέταλλο για να διαχειριστεί επιδέξια το σλάλομ ανάμεσα στις νάρκες.

Ηταν εξαρχής γνωστό και αδιαπραγμάτευτο, το έγραψα χίλιες φορές από τη μέρα της κλήρωσης κιόλας δίχως να κομίζω γλαύκα ες Αθήνας, ότι το γλέντι από την απογοήτευση απείχαν μεταξύ τους 40 λεπτά, ότι η ετυμηγορία κρινόταν από το πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι.

Εάν κέρδιζε, θα ήταν αυτομάτως επιτυχημένη και το βλέμμα της θα έφτανε ως το βάθρο. Ηττήθηκε και έμεινε στις θέσεις 9-16, όπως ακριβώς και στο προηγούμενο Μουντομπάσκετ των Διαμαντίδη, Σπανούλη, Σχορτσανίτη, Τσαρτσαρή, Φώτση, Περπέρογλου, Μπουρούση, Ζήση, Καλάθη, Πρίντεζη, Καϊμακόγλου, Βουγιούκα.

Στασιμότης, θα πείτε. Διαβάστε προσεκτικά τα ονόματα της τότε 12άδας και ξανασκεφτείτε το.

Επειτα, θυμηθείτε τι είδους κλίμα και μετασεισμούς δημιούργησε εκείνη η διοργάνωση και συγκρίνετε την ατμόσφαιρα της Τουρκίας με όσα είδαμε φέτος στη Σεβίλλη. Το 5-1 και οι υποσχέσεις που δόθηκαν για ένα καλύτερο αύριο δεν αφήνουν περιθώρια για μεμψιμοιρία. Στο Ευρωμπάσκετ του 2015, η ομάδα θα είναι και πάλι δυνατή, στο πλευρό όσων την πιστεύουν και την αγαπούν.

Οι κακεντρεχείς εκεί έξω πανηγυρίζουν, τους ακούω δα, δεν έχουν μάθει ότι έχει και ήττες το πρόγραμμα, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς. Δεν πρόκειται να χειροκροτήσω ποτέ αποτυχία Εθνικής ομάδας ούτε να μολύνω το διαδίκτυο με μηνύματα σαν αυτά που έλαβα στη διάρκεια της live μετάδοσης του αγώνα από την Gazzetta.

Ο μέσος Έλληνας οπαδός δεν αξίζει να εκπροσωπείται από ομάδες σαν την Εθνική μπάσκετ των τριών υπερήφανων δεκαετιών ούτε σαν την θαυματουργή Εθνική ποδοσφαίρου της τελευταίας δεκαετίας.

Προτιμά να βράζει στο ζουμί του και να βυθίζεται αύτανδρος στον κύκλο της παρακμής, μαζί με τους Μπέους, τους Ψωμιάδηδες, το χουλιγκανιλίκι, τα στημένα παιχνίδια, ας μη πω ονόματα από το μπάσκετ και γίνω πιο κακός απ’ό,τι ήδη είμαι.

Εάν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας στις παραπάνω αράδες, προχωρήστε άφοβα σε κάποιαν άλλη αμμουδιά. Εδώ έχει μόνο χειροκρότημα για όσους έδωσαν κάθε ικμάδα των δυνάμεών τους για να πετύχουν κάτι καλό στο Μουντομπάσκετ και να μοιράσουν μερικά χαμόγελα σε όσους ξέρουν να αναγνωρίζουν την προσπάθεια και την αυταπάρνηση.

Οσες φορές μίλησα με παίκτες, το τελευταίο 10ήμερο, τους συμβούλευσα να αφήσουν τον υπολογιστή στο συρτάρι και να αγνοήσουν το ποτάμι της χολής, της μιζέριας και της υποκρισίας. Ελπίζω να ακολούθησαν αυτή την τακτική μετά την ήττα από τους Σέρβους. Ειδάλλως θα πρόσεξαν ότι οι πανηγυρτζήδες των προηγούμενων ημερών ζητούν τώρα κεφαλές επί πίνακι και απαιτούν ξέπλυμα της ντροπής.

Υποθέτω ότι οι κραυγές πολλαπλασιάστηκαν μόλις δέχθηκε γκολ η Εθνική ποδοσφαίρου. Γιατί δεν μένετε στα κόκκινα και στα πράσινα αλώνια εάν σας χαλάει το τίμιο γαλάζιο;

Ξέρω ότι άδικα συγχύζομαι, αλλά …συγχύζομαι. Πού θα πάει, θα μου περάσει. Ερχεται η κρυάδα του χειμώνα για να με συνεφέρει.

Καλή ή κακή ή μέτρια, η Εθνική ομάδα δεν απογοητεύει ούτε στις πιο απογοητευτικές της στιγμές. Μετράω από τώρα τους μήνες για το Ευρωμπάσκετ του 2015, το ακόμη ορφανό. Αύριο θα ανακοινωθεί ο τόπος διεξαγωγής του. Η Εθνική θα είναι εκεί, συσπειρωμένη και φιλόδοξη όπως πάντοτε. Ελπίζω πιο πλήρης από τη φετινή.

Δεν ήταν εν τέλει ματαιότης η συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ του 2014. Ναι, χάσαμε, αλλά όλο και κάτι κερδίσαμε.