Η... απολογία του Νας

Κανείς δεν περιμένει τον 40χρονο Καναδό να επιστρέψει στη δράση, αλλά ένα video του στον προσωπικό λογαριασμό του στο Instagram να χτυπάει μία μπάλα του γκολφ (σ.σ. το απέσυρε στη συνέχεια) τον ανάγκασε ν' απολογηθεί.

Το κείμενο του στον επίσημο λογαριασμό του στο Facebook:

Σαφώς δε θέλω ν' αποσπάσω την προσοχή κανενός, αλλά ένιωσα πως είναι καλύτερο όλοι να μάθουν από εμένα τι συμβαίνει.

Έχω πολλά μίλια στην μέση μου. Τρεις δισκοκήλες (ρήξη στη μία), νευρωνικά τρήματος στένωση και σπονδυλολίσθηση. Υποφέρω από ισχιαλγία κι έπειτα αναμετρήσεις συχνά δε μπορώ να καθίσω στο αυτοκίνητο στην επιστροφή σπίτι, κάτι που έχει προκαλέσει μερικές ενδιαφέρουσες βόλτες. Τις περισσότερες νύχτες ταλαιπωρούμαι από κράμπες και στις δύο γάμπες ενώ κοιμάμαι, συνέπεια του ίδιο καταραμένου νευρικού συστήματος. Αυτά παθαίνεις για 1.300 συμμετοχές στο ΝΒΑ. Για κανένα λόγο δε σας το λέω αυτό για συμπάθεια - ιδίως απ' τη στιγμή που βλέπω αυτές τις παθήσεις σαν μετάλλια τιμής - αλλά ίσως μπορώ να ξεδιαλύνω λίγο την κατάσταση.

Ανέκαθεν υπήρξα ένας απ' τους πιο δουλευταράδες στο άθλημα και το λέω αυτό με κάθε ρίσκο τού ό,τι μπορεί να αφήσει εννοηθεί. Τα τελευταία 2 χρόνια έχω δουλέψει σαν σκυλί όχι μόνο να ξεπεράσω αυτές τις δυσκολίες, αλλά να βρω τη φόρμα που θα μπορούσα ν' ανεβάσει και να εμπνεύσει τον κόσμο στο Λος Άντζελες ως το τελευταίο κεφάλαιό μου. Προφανώς υπήρξε καταστροφή και στα δύο μέτωπα, αλλά ποτέ μου δεν έχω δουλέψει σκληρότερα, δεν έχω θυσιάσει περισσότερα ή έχω αντιμετωπίσει τόσο δύσκολες πνευματικές και συναισθηματικές προκλήσεις.

Καταλαβαίνω γιατί μερικοί οπαδοί είναι απογοητευμένοι. Δεν έχω καταφέρει ν' αγωνιστώ σε πολλές αναμετρήσεις ή στο επιθυμητό για όλους επίπεδο. Δυστυχώς είναι μέρος του επαγγελματικού αθλητισμού που συμβαίνει κάθε χρόνο σε κάθε ομάδα. Εύχομαι απεγνωσμένως να 'ταν διαφορετικά. Θέλω ν' αγωνιστώ περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Έχω χάσει απίστευτο χρόνο ύπνου μ' αυτή την απογοήτευση.

Η ανταγωνιστικότητα, ο επαγγελματισμός, η αφέλεια κι η ελπίδα πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρω μ' έχουν κρατήσει να παλεύω να επιστρέψω. Όπως ο θρυλικός προπονητής, Γκάρι Βίτι, ο οποίος είναι στενός φίλος, μου είπε, «Είσαι ο τελευταίος που το μαθαίνει» - κι η μέση μου μου 'χει δείξει την πρόγνωση εδώ και 18-20 μήνες. Το να το αγνοήσω περισσότερο είναι ανεύθυνο. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως η ζωή σταματά.

Ίσως είναι δύσκολο για τον κόσμο να το καταλάβει εκτός αν έχεις αγωνιστεί στο ΝΒΑ, αλλά υπάρχει απίστευτη διαφορά ανάμεσα στο άθλημα και στο να κουνάς ένα μπαστούνι του γκολφ, στην ορειβασία, ακόμη και στο να χτυπάς μία μπάλα του τένις ή στο να παίζεις μπάσκετ στο πάρκο. Δυστυχώς αυτές οι υπόλοιπες δραστηριότητες δεν είναι εξουθενωτικές, αλλά η συμμετοχή σε μία αναμέτρηση ΝΒΑ συνήθως με βγάζει εκτός για μερικές εβδομάδες. Όταν πρέπει να επιταχύνεις ή να επιβραδύνεις με τον Στεφ Κάρι και τον Κάιρι Έρβινγκ πρόκειται για εντελώς διαφορετική απαίτηση.

Κάνω ό,τι πάντα έχω κάνει, το οποίο είναι να μοιράζομαι μέρος της ζωής μου εκτός παρκέ με τον ίδιο τρόπο όπως όλοι οι άλλοι. Πηγαίνοντας μπροστά, εύχομαι όλοι να επικεντρώσουν πάλι την ενέργειά τους στο να στηρίξουν τους Λέικερς. Αυτή η ομάδα θα επανέλθει και το Staples θα δονείται.