Οι αρτίστες του παρκέ

Μα …τι βλέπουν τα μάτια μου; Δημοσιεύτηκε λίστα των συντακτών του gazzetta.gr με τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών και …ούτε ένας καυγάς; Ούτε ένα μαλλιοτράβηγμα για τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη; Τολμήσαμε να τους βάλουμε σε αξιολογική σειρά και δεν αρπαχτήκατε;

Συμφωνείτε, δηλαδή ότι ο Διαμαντίδης είναι λίιιιγο, ελάχισταααα, καλύτερος από τον Βασίλη, στο νούμερο 12 και 13 αντίστοιχα του καταλόγου; Ή μήπως επιτρέπονται οι κρίσεις και οι συγκρίσεις όταν οι δυό τους απομακρύνονται από την «αιώνια» κόντρα Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού;

Εγώ, πάντως, τους άφησα έξω από τη λίστα μου. Ψήφισα τους εξής 20:

1. Αρβίντας Σαμπόνις

2. Ντιρκ Νοβίτσκι

3. Τόνι Κούκοτς

4. Βλάντε Ντίβατς

5. Ντράζεν Πέτροβιτς

6. Πάου Γκασόλ

7. Τόνι Πάρκερ

8. Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς

9. Ντίνο Ράτζα

10. Ντέγιαν Μποντιρόγκα

11. Σαρούνας Γιασικεβίτσιους

12. Νίκος Γκάλης

13. Αντρέι Κιριλένκο

14. Ντέτλεφ Σρεμπφ

15. Σαρούνας Μαρτσουλιόνις

16. Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς

17. Παναγιώτης Γιαννάκης

18. Θοδωρής Παπαλουκάς

19. Χουάν Κάρλος Ναβάρο

20. Ρικ Σμιτς

Οποιος δεν συμφωνεί ότι ο Γκάλης και ο Γιαννάκης είναι οι δύο κορυφαίοι Ελληνες μπασκετμπολίστες της ιστορίας, μπορεί ελεύθερα να γυρίσει σελίδα. Δεν έχουμε κάτι να συζητήσουμε.

Ο Θοδωρής Παπαλουκάς ήταν ο πρωταγωνιστής στις μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής, μπροστάρης στις πιο μεγάλες νύχτες της όσο οι άλλοι δύο κάθονταν στη θέση του συνοδηγού ή και στο πίσω κάθισμα. Η συλλογική του καριέρα είναι εξίσου θεαματική, ενώ η προσωπική του κληρονομιά πέρασε στην ιστορία. Ο Παπαλουκάς άλλαξε με τα κατορθώματά του την έννοια «έκτος παίκτης».

Ο Σμιτς, ο Σρεμπφ, ο Κιριλένκο και ο Μαρτσουλιόνις έκαναν σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ, όταν ο Σπανούλης υπήρξε περαστικός και ο Διαμαντίδης αρνήθηκε να δοκιμάσει επειδή θεωρεί τον εαυτό του χρυσή μετριότητα.

Ο Ναβάρο έχει δύο ασημένια Ολυμπιακά μετάλλια παραπάνω από τους δικούς μας, παγκόσμιο τίτλο και μία απαράμιλλη συλλογή από μετάλλια και προσωπικά ρεκόρ.. Πάντοτε σε ρόλο πρωταγωνιστή.

Ο Ντανίλοβιτς γέμισε το συρτάρι του με χρυσάφι από τινέιτζερ ακόμη, ενώ έπαιξε καλά και στο ΝΒΑ. Ο Σάρας είναι η απόλυτη μεγαλοφυία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, κάτοχος και αυτός Ολυμπιακών και παγκόσμιων μεταλλίων.

Ο Γκάλης είναι ο δικός μας θεός, αλλά οφείλουμε να είμαστε αντικειμενικοί στις λίστες, δεν μπορεί να συγκριθεί με τους δέκα ημίθεους του Top-10. Εκανε, όμως, μία ολόκληρη χώρα να χορεύει με τον χτύπο της πορτοκαλί μπάλας. Αυτό δεν το πέτυχε κανένας άλλος μπασκετμπολίστας στην ιστορία, με εξαίρεση ίσως τον Βραζιλιάνο Οσκαρ Σμιντ.

Ο συγχωρεμένος Ντράζεν ήταν κολοσσός, αλλά ο θρύλος του μεγιστοποιήθηκε μετά θάνατον. Ποτέ δεν ήταν καλύτερος μπασκετμπολίστας από τον Τόνι Κούκοτς.

Ο Βλάντε Ντίβατς ήταν κάτι παραπάνω από παιχταράς. Κατέκτησε το Λος Αντζελες με το χαμόγελο και με την χωριάτικη γοητεία του, μολονότι ήταν ένας άξεστος επαρχιώτης από τα βάθη της Γιουγκοσλαβίας. Δεν μετράνε μόνο τα εντός των γραμμών κατορθώματα.

Ο Ντιρκ Νοβίτσκι δεν αγωνίστηκε απλώς στο ΝΒΑ, το γονάτισε στα πόδια του, ξεκινώντας μάλιστα από την Α2 της άγονης για το άθλημα Γερμανίας. Κατάπιε τον πλανήτη του μπάσκετ.

Αλλά ο Αρβιντας Σαμπόνις δεν ήταν μπασκετμπολίστας. Ήταν ένας αρτίστας του αθλητισμού. Ο αληθινός Μότσαρτ του μπάσκετ. Όταν νίκησε τους Αμερικανούς κουτσαίνοντας στο ένα πόδι στον Ολυμπιακό τελικό του 1988 στη Σεούλ, εκπροσωπώντας μία πατρίδα που ουδέποτε αγάπησε, κέρδισε την παντοτινή πρωτιά. Στη δική μου, τουλάχιστον, καρδιά.