Aκόμη δεν κοιμήθηκες εσύ;

Yπήρχε, κάποτε, στην άκρη άκρη δεξιά της μπάντας των ΑΜ, ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αμερικανικής Βάσης της Νέας Μάκρης. Πώς λέμε «έξω οι βάσεις του θανάτου»; Αυτό. Η λαϊκή εντολή του 1981 απαιτούσε να φύγουν άμεσα, αλλά πέρασε μία γεμάτη δεκαετία μέχρι να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους.

Τουλάχιστον, ακούγαμε φρέσκια μουσική από το Αμέρικα, πολλά χρόνια πριν φτάσει στο προτεκτοράτο Ελλάδα η έννοια «ιδιωτική ραδιοφωνία». Ιδίως οι τυχεροί που παραθερίζαμε στο Ζούμπερι, και είχαμε σήμα καμπάνα. Στην τότε ΕΡΑ, υπήρχε μόνο Πετρίδης και άλλο ουδέν. Με μία ώρα την ημέρα, το περίφημο "Ποπ Κλαμπ", δεν γινόταν προκοπή.

Τότε, το καλοκαίρι του 1990, η φυλή των μπασκετικών δέχθηκε ένα απρόσμενο δώρο. Ο «Αμερικάνος» αποφάσισε να μεταδώσει στα απανταχού φαντάρια τους τελικούς του ΝΒΑ, για να έχουν κάτι να ακούνε από τα τρανζιστοράκια τους στη νυχτερινή σκοπιά.

Παραδόξως, η ελληνική τηλεόραση τους αγνοούσε. Ο Μάικλ Τζόρνταν βρισκόταν προ των πυλών, αλλά δεν ήταν ακόμη ο σταρ που θα κατάπινε τον πλανήτη.

Ο Μάτζικ Τζόνσον και ο Λάρι Μπερντ ζούσαν το λυκόφως της καριέρας τους. Το ζευγάρι των τελικών, Πίστονς εναντίον Μπλέιζερς, δεν είχε τη δυναμική για να συγκινήσει τα πλήθη. Τα προηγούμενα 10 χρόνια, σερί, διεκδικούσαν το τρόπαιο είτε οι Σέλτικς είτε οι Λέικερς είτε και οι δύο μαζί.

Εγώ, βέβαια, δεν πάω με τα πλήθη. Οι ραδιοφωνικές μεταδόσεις από το Ντιτρόιτ και από το Πόρτλαντ μου φάνηκαν σαν μάννα εξ ουρανού.

Ραδιοφωνάκι, παλιό, με ακουστικό. Σπόρια και μπύρες στο ζεστό μπαλκόνι του Ιούνη. Άλλες φορές, στο κρεβάτι, με σβηστά τα φώτα, νοερό νυχτερινό ταξίδι σ’έναν μαγικό κόσμο που λαχταρούσα να ζήσω από κοντά. Χαζοξενύχτι του πιο έξυπνου είδους.

Και αγωνία, για την έκβαση των τελικών. Θυμάμαι τη σύνθεση των δύο ομάδων, σαν να ήταν χθες. Τα «κακά παιδιά» της Μοτάουν, ήδη πρωταθλητές από το 1989: Αϊζέια Τόμας, Μπιλ Λαμπίερ, Τζο Ντούμαρς, Ντένις Ρόντμαν, Βίνι Τζόνσον, Μαρκ Αγκουάιρ,, Τζον Σάλεϊ, Τζέιμς Έντουαρντς, προπονητής βεβαίως ο Τσακ Ντέιλι . Ο Ρικ Μαχόρν είχε φύγει.

Οι Μπλέιζερς από τη βροχερή ακτή του Ειρηνικού: Κλάιντ Ντρέξλερ, Τέρι Πόρτερ, Κέβιν Ντάκγουερθ, Κλιφ Ρόμπινσον, Τζερόμ Κέρσι, Μπακ Ουίλιαμς, o Ρικ Έιντελμαν αφεντικό.

Και Ντράζεν Πέτροβιτς στην άκρη του πάγκου. Η αυλή του ΝΒΑ δεν είχε γεμίσει ακόμη με Ευρωπαίους. Έναν χρόνο μετά το Ζάγκρεμπ, ακόμη και ο πολύς Ντράζεν έμοιαζε με ξένο σώμα. Ηταν ομαδάρα βεβαίως οι Μπλέιζερς. Και δεν περίσσευε χρόνος πίσω από τον «The Glide» Ντρέξλερ και τον «Fourth Quarter» Πόρτερ.

Οι Πίστονς κέρδισαν με 4-1, αλλά δεν ήταν τόσο απλό όσο ακούγεται. Ο πρώτος τελικός κρίθηκε στο νήμα (105-99). Ο δεύτερος στην παράταση (105-106, η μοναδική νίκη των Μπλέιζερς). Ο τέταρτος πάνω στο τεντωμένο σχοινί (112-109). Ο πέμπτος, και τελευταίος, με νικητήριο καλάθι του «Microwave» Βίνι Τζόνσον 7 δέκατα του δευτερολέπτου πριν το φινάλε, με τον Κέρσι κρεμασμένο στα χέρια του (92-90).

Ηταν το κύκνειο άσμα των «κακών παιδιών», αφού η δεκαετία που ξεκινούσε ανήκε στον ιπτάμενο «M.J.». Οι Μπλέιζερς ξεκοιλιάστηκαν από τα κέρατα των ταύρων το 1992 και από τότε ψάχνουν τον δρόμο προς τους τελικούς. Ποιους τους είπε να επιλέξουν τον Σαμ Μπούι αντί του Τζόρνταν, στο πολυθρύλητο ντραφτ του 1984;

Το ξημέρωμα της 15^ης Ιουνίου 1990 με βρήκε στο μπαλκόνι, να ακούω τα επινίκια σε απ’ευθείας σύνδεση με το Ντιτρόιτ, μέσω Νέας Μάκρης. Η φωνή του πατέρα με προσγείωσε στην πεζή καθημερινότητα: «Δεν κοιμήθηκες ακόμα εσύ;»

Έναν χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του ’91, έβλεπα από κοντά τους Πίστονς (και τον Μπερντ και τον Μακχέιλ και τον Πάρις) στο θρυλικό Μπόστον Γκάρντεν. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ο πατέρας έδινε τη δική του, γενναία, αλλά άνιση μάχη. Ο ραδιοφωνικός σταθμός της βάσης είχε κατεβάσει ρολά. Η συχνότητα ήταν σιωπηλή.

Tην είπαν "καταραμένη" εκείνη την ομάδα του Πόρτλαντ, επειδή δεν κατέκτησε τίτλο. Φοβάμαι ότι είχαν δίκιο. Η κατάρα ήταν όχι μόνο αληθινή, αλλά και βαριά.

Ο Ντράζεν Πέτροβιτς σκοτώθηκε σε έναν παγερό αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας στις 7 Ιουνίου 1993, στα 29 του χρόνια. Ο Κέβιν Ντάκγουερθ, που ταξίδεψε και στην Ελλάδα αλλά δεν υπέγραψε ποτέ στον Παναθηναϊκό, πέθανε στις 25 Αυγούστου 2008 σε ηλικία 44 ετών, από υπετροφική καρδιομυοπάθεια.

Ο κοσμαγάπητος Τζερόμ Κέρσι (φωτο), αυτός που νικήθηκε από τον Βίνι Τζόνσον στην τελευταία φάση εκείνων των τελικών, έσβησε χθες, στα 52 του, προδομένος μάλλον από την καρδιά του. Τον περασμένο Απρίλιο, αποχαιρέτησε τούτο τον μάταιο κόσμο ο μοναδικός προπονητής που οδήγησε ποτέ (1977) τους Μπλέιζερς σε τίτλο, ο θαλερός Τζακ Ράμσεϊ, πλήρης ημερών αυτός.

Το Πόρτλαντ είχε πάντοτε το παρατσούκλι "RIP City”: Rest In Peace, λοιπόν. Να μου προσέχετε τον πατέρα.