Θυμάται κανείς τον Ντράζεν;

Eδώ στο Άμστερνταμ, ούτε που καταλαβαίνεις ότι αύριο αρχίζει Ευρωμπάσκετ, με τη συμμετοχή μάλιστα της διοργανώτριας χώρας. Έτσι είναι η Σουηδία. Δεν ενδιαφέρεται για το μπάσκετ ούτε έχει μάθει να το αγαπάει. Εάν ήταν τέννις ή χάντμπολ, τότε ναι, η Κοπεγχάγη θα είχε φορέσει τα γιορτινά του.

Δεν χρειάζεται να με διορθώσετε, το κάνω και μόνος μου. Δεν βρίσκομαι στην Ολλανδία ούτε σε κάποια χώρα της Σκανδιναβίας.

Σας γράφω από το ίδιο Ζάγκρεμπ όπου κάποτε ιερουργούσε ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Μία από τις μητροπόλεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Έτσι τουλάχιστον νόμιζαν, όσοι έδωσαν το χρίσμα στην Κροατία για τη διοργάνωση του Γ’ Ομίλου…

Είναι κραυγαλέα και θλιβερή η αδιαφορία της πόλης για το Ευρωμπάσκετ. Εκτός από 3-4 θλιβερά πανό στην κεντρική πλατεία Γέλατσιτς, δεν υπάρχει τίποτε απολύτως.

Ούτε παράλληλες εκδηλώσεις ούτε fanzone ούτε προσμονή ούτε ανυπομονησία. Η επίσημη τελετή έναρξης πέρασε και δεν ακούμπησε, μολονότι την τίμησε με την παρουσία του ο ίδιος ο πρόεδρος της Κροατίας.

Σε πρόσφατη έρευνα ανάμεσα στους φιλάθλους, το Ευρωμπάσκετ ανακηρύχθηκε δεύτερο σημαντικότερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς στη χώρα από το 2014 και μετά.

Περισσότερο τους έκαιγε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα χάντμπολ, ναι, χάντμπολ, διότι αυτό είναι που τους κάνει τώρα τελευταία υπερήφανους. Ποιο μπάσκετ πια και ποιο ποδόσφαιρο;

Θα είχαν ερωτευτεί και το πόλο, αλλά τους χάλασε τα σχέδια η συντριβή από τους αχώνευτους Σέρβους στον παγκόσμιο τελικό του Καζάν…

Αν κάποιος σας πει ότι οι –ιτς λατρεύουν τον αθλητισμό, μη τον πολυπιστέψετε. Πανηγυρτζήδες είναι, όπως κι εμείς. Τις νίκες λατρεύουν και όχι τον αθλητισμό. Ιδίως τις «εθνικές», που τροφοδοτούν και την εύθραυστη εθνική τους υπερηφάνεια.

Τον έρωτα για το μπάσκετ οι Κροάτες τον απαρνήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν έχασαν την επαφή με την κορυφή.

Η αποστρατεία της χρυσής γενιάς των Κούκοτς, Ράτζα και σία άφησε τη νεαρή βασίλισσα μισόγυμνη και πάντως ανήμπορη να ακολουθήσει τον ρυθμό των νέων μνηστήρων.

Στα πρώτα χρόνια του 21^ου αιώνα, η φανέλα με τα ερυθρόλευκα τετραγωνάκια εξαφανίστηκε από το προσκήνιο.

Ταυτόχρονα, φαλήρισε η μετοχή της νεόπτωχης Τσιμπόνα, η οποία ακολούθησε τον κατήφορο της άλλοτε κραταιάς Γιουγκοπλάστικα. Τα γήπεδα του μπάσκετ άδειασαν, όπως και οι αλάνες.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στο Ευρωμπάσκετ του 2013, για να ξαναγυρίσει στην κορυφογραμμή η Εθνική Κροατίας, με όπλο το ταλέντο νέων παικτών όπως ο Μπογκτάνοβιτς και ο Τόμιτς.

Ακόμα και τότε, βέβαια, βρήκε τρόπο να απογοητεύσει όσους πόνταραν στη μεγάλη επιστροφή. Η 4^η θέση της Λιουμπλιάνα, με τις δύο ήττες του τελευταίου τριημέρου, θεωρήθηκε στο Ζάγκρεμπ αποτυχία.

Γι’αυτό σας λέω, οι –ιτς είναι σαν εμάς. Ο,τιδήποτε λιγότερο από μετάλλιο το θεωρούν ανάξιο της ιστορίας τους.

Σκεφτείτε τώρα, πόσο γρήγορα θα άδειαζαν τα ελληνικά γήπεδα εάν –ο μη γένοιτο- κατέρρεαν ταυτόχρονα ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και η Εθνική ομάδα.

Το μπάσκετ θα γινόταν αστερίσκος ώσπου να πεις «Γκά-λης». Τα εισιτήρια για το Ευρωμπάσκετ κάποιας μεθεπόμενης ημέρας θα μοιράζονταν δωρεάν στα σχολεία και στους στρατώνες, ελλείψει ενδιαφέροντος.

Όπως γινόταν με το ποδόσφαιρο, στα χρόνια της ανυπαρξίας…

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και εδώ. Δύσκολα θα γεμίζει η αχανής «Αρένα» του Ζάγκρεμπ σε περισσότερους από 1-2 αγώνες. Η προπώληση δεν ξεπερνάει τα 8.000 εισιτήρια, στην καλύτερη περίπτωση.

Αύριο, στην πρεμιέρα, Κροάτες και Σλοβένοι θα είναι φίφτυ-φίφτυ στις κερκίδες. Την Κυριακή θα μαζευτεί κόσμος για να δει τον Σπανούλη και τον Αντετοκούνμπο.

Από Δευτέρα, όμως, θα αραιώσει το πλήθος. Ακόμα και αν η Εθνική Κροατίας ξεκινήσει με θριάμβους, που δεν αποκλείεται, θα χρειαστεί να τους συνεχίσει και στη Λιλ για να ξανακερδίσει το δύσπιστο κοινό της.

Οι περισσότεροι θα αναπολήσουν τα κατορθώματα του Ντράζεν και θα αράξουν στην πολυθρόνα μέχρι να ξεκινήσει το χάντμπολ. Μέχρι να το βαρεθούν και αυτό. Σας θυμίζει τίποτε αυτή η συμπεριφορά;