Τώρα, που η Ισπανία γέρνει...

Το κόλπο είναι παλαιό, δοκιμασμένο και ακραιφνώς ελληνικό. Όταν συσσωρεύονται οι ήττες και στοιχειοθετείται πελατειακή σχέση, το βαφτίζουμε «σύμπλεγμα κατωτερότητας» και καθαρίζουμε.

Μας είναι πιο ευχάριστο να χαρακτηρίσουμε τον εαυτό μας κομπλεξικό, παρά να παραδεχθούμε την ανωτερότητα του αντιπάλου. Ο Έλληνας δεν χάνει από κανέναν, παρά μόνο από τον παντοδύναμο εαυτό του.

Ωστόσο, η πραγματικότητα έρχεται να χαλάσει το ωραίο αφήγημα και να κλέψει το μεροκάματο του ψυχαναλυτή:

* Στον παγκόσμιο τελικό του 2006, στο Τόκυο, η ελληνική ομάδα είχε πόδια μολυβένια από την υπερπροσπάθεια του ημιτελικού και δεν μπορούσε να νικήσει κανέναν. Στο παρκέ της Σαϊτάμα, η Ισπανία πετούσε και η Ελλάδα σερνόταν. Ήταν χαμένη υπόθεση. Θα χάναμε, όποιος κι αν ήταν ο αντίπαλος.

* Στον ευρωπαϊκό ημιτελικό του 2007, στη Μαδρίτη, η Εθνική μας έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της ιστορίας της, μολονότι προερχόταν από άθλιες εμφανίσεις. Θα είχε κερδίσει, αν έβρισκε τρόπο να μείνει ανεπηρέαστη από τις γελοιότητες των Ισπανών. Των γηπεδούχων, υπενθυμίζω, Ισπανών.

* Στο Πεκίνο, το 2008, η Ισπανία κατέβασε διαστημική ομάδα, η οποία έφτασε στο αμήν τους Αμερικανούς στον τελικό και δεν είχε άλλον αντίπαλο στο παρκέ. Μετά την παράστασή της στο ματς του τίτλου, θυμάμαι να γράφω ότι: «Είμαστε όλοι Ισπανοί». Δεν θα δείτε να βγαίνει συχνά αυτή η φράση από τον υπολογιστή μου.

* Στην Πολωνία, το 2009, η Εθνική μας ταξίδεψε αποδεκατισμένη. Χωρίς Παπαλουκά, χωρίς Διαμαντίδη, με δύο μόλις ετοιμοπόλεμους γκαρντ, με προπονητή Καζλάουσκας και με τα φτερά κομμένα. Η Ισπανία κατέβασε την πληρέστερη, ίσως, 12άδα της και σάρωσε τους πάντες. Ο Γολιάθ δεν νικιέται με σφεντόνες.

* Στην Τουρκία, το 2010, η ελληνική ομάδα κοίταξε στα μάτια των ευρωπρωταθλήτρια Ισπανία, αλλά ηττήθηκε στις λεπτομέρειες, μόλις στο τελευταίο πεντάλεπτο. Αυτό το ματς μπορούσε να το πάρει, αλλά ο προπονητής προσπάθησε να το κερδίσει με 6 παίκτες. Έστω κι έτσι, χάθηκε στο κορώνα-γράμματα.

Συγγνώμη που σας χαλάω τη ζαχαρένια, αλλά είναι άκυρο να μιλάμε για κόμπλεξ κατωτερότητας, όταν οι απέναντι έχουν δύο από τους καλύτερους σέντερ του πλανήτη (τους αδελφούς Γκασόλ), τον κορυφαίο σύγχρονο σκόρερ των ευρωπαϊκών γηπέδων (Ναβάρο), άλλους τέσσερις γκαρντ με αξιοπρόσεκτη θητεία στο ΝΒΑ (Καλδερόν, Ρούμπιο, Ρούντι, Ροντρίγκεθ), «νατουραλιζέ» ψηλούς παγκόσμιας κλάσης (Ιμπάκα, Μίροτιτς) και μία πλειάδα αστέρων που κάνουν θραύση στα ευρωπαϊκά γήπεδα (Γιουλ, Ρέγιες, παλαιότερα Γκαρμπαχόσα, Χιμένεθ κ.α.).

Αυτό που πήγε να πετύχει η Εθνική μας το 2007 και κατά δεύτερο λόγο το 2010 αγγίζει, τα όρια του θαύματος. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Ισπανία της επταετίας 2006-2012 είναι η ισχυρότερη δυναστεία στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ανώτερη και από τη «Γιουγκοσλαβία» της περιόδου 1995-2002.

Επιτρέψτε μου, επίσης, να καταρρίψω τον μύθο της «αδιάφορης» νίκης του 2013 στη Λιουμπλιάνα. Δεν ήταν, λέει, νοκ-άουτ, αλλά σε αγώνα Ομίλου. Oπότε …δεν μετράει.

Μέγα σφάλμα. Εκείνος ο αγώνας με την Ισπανία ήταν, για την Εθνική μας, χωρίς αύριο. Εάν τον έχανε, έμενε αυτομάτως εκτός νυμφώνος.

Για να φτάσει στα προημιτελικά, όφειλε να κερδίσει και τα τρία (πολύ δύσκολα) ματς της β’ φάσης, με Ισπανία, Σλοβενία, Κροατία. Έπαιξε τους τότε πρωταθλητές Ευρώπης με την πλάτη στον τοίχο και τους νίκησε καθαρά και ξάστερα, 79-75, με προπονητή τον Αντρέα Τρινκιέρι.

Με 20 πόντους του λαβωμένου Σπανούλη, 11 του Καϊμακόγλου, 10 του Μπουρούση, 10 του Πρίντεζη, 8 καθοριστικούς του Μπράμου, 7 του Σλούκα, 5 του Παπανικολάου, 4 του Ζήση, 3 του Καββαδά και 1 του Μαυροκεφαλίδη.

Οι Ισπανοί είχαν Μαρκ Γκασόλ, Ρούμπιο, Καλδερόν, Μουμπρού, αλλά και μία εξάδα από τη φετινή τους ομάδα: Ρούντι, Σέρχιο, Γιουλ, Κλαβέρ, Σαν Εμετέριο, Αγκιλάρ. Θα το θυμούνται καλά εκείνο το παιχνίδι.

Αλλά όχι τόσο καλά όσο θυμούνται οι δικοί μας τον τραυματικό ημιτελικό του 2007. Αύριο συμπληρώνονται 8 χρόνια.

Ποιο κόμπλεξ, λοιπόν; Δεν υπάρχει κόμπλεξ όταν ο άλλος είναι, απλώς, ανώτερος. Εάν αύριο χάσουμε από τον εαυτό μας, τώρα που (καταπώς λέει ο Θανασάρας) «η Ισπανία γέρνει», τότε ναι, θα ξαπλώσουμε και στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή.

Για πρώτη φορά μετά από 10-12 χρόνια, η έκβαση ενός αγώνα Ελλάδας-Ισπανίας εξαρτάται πρωτίστως από την απόδοση της δικής μας ομάδας. Όλοι, εδώ στη Λιλ, μας θεωρούν φαβορί. Ας αφήσουμε στην άκρη τα ψυχολογικά μας και ας το αποδείξουμε.