Ο φόβος που αδίκησε τους εαυτούς μας!

Ας αρχίσουμε με τα δεδομένα, γύρω από τα οποία, δεν χωρούν πολλές συζητήσεις... Ακόμη κι αν η Ελλάδα νικήσει τον έναν ή τους δύο εναπομείναντες αγώνες, ακόμη κι αν τερματίσει 5η στην Ευρώπη και ολοκληρώσει το τουρνουά με απολογισμό επτά νίκες και μόλις μία ήττα (ή στην χειρότερη περίπτωση με ρεκόρ 7-2), εξασφαλίζοντας την πρόκρισή της στο προολυμπιακό τουρνουά που θα διεξαχθεί το ερχόμενο καλοκαίρι, το πρόσημο της εφετινής προσπάθειας δεν αλλάζει... Και είναι αρνητικό, όχι απαραίτητα επειδή δεν έχουμε τις κατάλληλες μονάδες, δεν είμαστε ποιοτικό σύνολο, ούτε επειδή δεν μπορούμε... Το αντίθετο. Η 12άδα που είχε στην διάθεσή του ο Φώτης Κατσικάρης συνιστά το πιο πλήρες ρόστερ των τελευταίων ετών κι απαρτίζεται από ένα κράμα παικτών που συνδυάζουν τα πάντα! Αθλητικά προσόντα, ταλέντο, υψηλές αγωνιστικές παραστάσεις, νεανικό ενθουσιασμό κι επιθυμία για διάκριση, νοοτροπία νικητή, ηγετικά προσόντα, πολλούς τίτλους και το κυριότερο... διάθεση να παίξουν για τη “γαλανόλευκη” φανέλα!

Πιστεύω ακράδαντα ότι η δουλειά που έγινε φέτος στην προετοιμασία και ο αγωνιστικός προγραμματισμός λειτούργησε πολύ αποτελεσματικά. Ανεξάρτητα αν οι ομάδες που αντιμετωπίσαμε στην 1η φάση δεν ήταν ισχυρές, στο Ζάγκρεμπ, η Εθνική ομάδα συνδύασε το τερπνό μετά του ωφελίμου. Πετυχαίνοντας απόλυτα στο ζητούμενό της, που ήταν οι νίκες και ταυτόχρονα, από παιχνίδι σε παιχνίδι, ανέβαζε απόδοση και ρυθμό κι αποκτούσε την ταυτότητα που θα αποτελούσε τον οδηγό της στα κρίσιμα παιχνίδια νοκ-άουτ της 12ης και 15ης Σεπτεμβρίου, που από τη στιγμή που βγήκε το πρόγραμμα της διοργάνωσης, ήταν “κυκλωμένα” στο μπλοκάκι του ομοσπονδιακού τεχνικού. Κι αν το Βέλγιο δεν θα μπορούσε ποτέ να σταθεί εμπόδιο σε μία τόσο ποιοτική ομάδα σαν την ελληνική, κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα, ξαφνικά ήρθε η διασταύρωση με την χειρότερη Ισπανία των τελευταίων δέκα ετών, να δημιουργήσει κλίμα ανησυχίας και να “ξυπνήσουν” οι θύμησες της πελατειακής σχέσης που μας συνδέει με τους Ίβηρες...

Ο αρχηγός και εξέχον μέλος της “σειράς” των παλιών του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, πολύ σωστά έσπευσε να το ξεκαθαρίσει... «Δεν ψάχνουμε καμία εκδίκηση, πάμε να παίξουμε το μπάσκετ που ξέρουμε, έχουμε εμπιστοσύνη στις ικανότητές μας και πιστεύουμε ότι μπορούμε να περάσουμε το εμπόδιο της Ισπανίας», είπε ο Νίκος Ζήσης με τον Φώτη Κατσικάρη να συμπληρώνει ότι οι διεθνείς έχουν φτάσει πλέον στο επιθυμητό επίπεδο απόδοσης, έτσι ώστε να πετύχουμε τον στόχο μας, που αρχικά ήταν η είσοδο στην τετράδα και εν συνεχεία το μετάλλιο και διεκδίκηση της απευθείας πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο. Δεν είχαν καθόλου άδικο κατά την ταπεινή μου άποψη... Πλην του ανυπέρβλητου Πάου Γκασόλ (27π., 9ρ., 3ασ., 2κοψ.) που κράτησε τους “φούριας ρόχας” στην επίθεση, όταν στην 3η περίοδο, οι διεθνείς προσπέρασαν κι έδειξαν ικανοί να “ανοίξουν” την διαφορά, η εφετινή Ισπανία (χωρίς Ναβάρο, Μαρκ Γκαζόλ, Αμπρίνες, Ρούμπιο, Καλντερόν και ο Ιμπάκα) δεν θέλγει σε απόδοση και εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι χειρότερη ομάδα από την Ελλάδα.

Ο Σέρτζιο Σκαριόλο στηρίχθηκε ουσιαστικά στους μπαρουτοκαπνισμένους Σέρχιο Γιούλ και Ροντρίγκεθ, που πάντως “κλέβουν” προκλητικά στην άμυνα, στον πολύ ταλαντούχο στην επίθεση (18π.), αλλά πολύ soft στην άμυνα Μίροτιτς (1ρ. σε 31’) και στον σκληροτράχηλο και έμπειρο, Φελίπε Ρέγιες, που έκανε βρώμικη δουλειά και μαζί με τον Κλαβέρ, μάζεψαν 8 καθοριστικά επιθετικά ριμπάουντ... Κοινώς, οι αντίπαλοί μας έπαιξαν με έξι παίκτες (τον Ρούντι δεν τον είδαμε πουθενά, ενώ ο Ρίμπας ελάχιστη επίδραση είχε στο παιχνίδι!)! «Τότε τι στο διάολο συμβαίνει και δεν τα καταφέρνουμε;» θα μας απορρήσει κι εύλογα κάποιος διαβάζοντας όλη την πρώτη παράγραφο και η απορία είναι εύλογη...

Δε γίνεται να μας εκθέτει η χειρότερη Ισπανία της δεκαετίας!

Ε, λοιπόν συγνώμη, αλλά αν η εφετινή Εθνική ομάδα δεν μπορεί να κερδίσει αυτή την Ισπανία, τότε πραγματικά νομίζω ότι ο φόβος της ισπανικής “δυναστείας” μάλλον έχει περάσει στο DNA των παικτών μας! Το 2006 στη Σαϊτάμα δεν μπήκαμε στο γήπεδο, μεθυσμένοι από το νέκταρ της νίκης επί της Dream-Team… Το 2007 στη Μαδρίτη μας αδίκησε η διαιτησία, το 2008 στο Πεκίνο δεν είχαμε βρει ρυθμό γιατί ήταν πρεμιέρα, το 2009 στο Κατοβίτσε δεν είχαμε τύχη και το 2010 στην Κωνσταντινούπολη ήταν καλύτεροι... Φέτος που είμαστε καλύτεροι, γιατί; Κάποια πράγματα δεν εξηγούνται αλλιώς... Πως γίνεται να είμαστε πίσω στο σκορ με -9 στην ανάπαυλα, όταν έχουμε 9 περισσότερα ριμπάουντ; Πως γίνεται να έχουμε δεχθεί συνεχόμενους εύκολους και ξεκούραστους πόντους από την απλή εφαρμογή του pick’n’roll; Πως γίνεται, μετά από ένα πολύ άσχημο πρώτος μέρος, να “μαζεύουμε” τη διαφορά σε χρόνο ρεκόρ, τρέχοντας στον αιφνιδιασμό και κουράζοντας τους Ισπανούς και στη συνέχεια να πατάμε φρένο και να πηγαίνουμε σε αργές επιθέσεις και “σκοτωμένα” σουτ στο τέλος της επίθεσης;

Ελαττώσαμε την ταχύτητα, όταν έπρεπε να τρέξουμε!

Μέσα σε 3,5 λεπτά στο 3ο δεκάλεπτο, με όπλο την ταχύτητα, πήραμε κεφάλι στο σκορ με σερί 11-0 (το 35-42 στο 21.05 έγινε 46-42 στο 24.44) και στην τελευταία και κρίσιμη περίοδο, από το 30ο έως το 38ο λεπτό, ευστοχήσαμε μόνο σε ένα τρίποντο (με τον Αντετοκούνμπο), παίρνοντας τραβηγμένες επιλογές. Όσο στενόχωρο κι αν είναι και για τα τρία παιδιά που έχουν υποφέρει στο παρελθόν από τις συνεχείς “σφαλιάρες” από τους Ισπανούς, ούτε ο Σπανούλης, ούτε ο Ζήσης, ούτε ο Μπουρούσης (δεν μπήκε ποτέ στο ματς λόγω φθοράς από φάουλ), μπόρεσαν να κάνουν την διαφορά και να διώξουν το ιβηρικό “φάντασμα” πάνω από τα κεφάλια μας... Είναι τυχαίο που μας κράτησε η άγνοια κινδύνου των μπασκετικά αμερικανοθρεμένων Καλάθη και Κουφού που δεν ξέρουν τι σημαίνει ισπανική κυριαρχία; Είναι τυχαίο που ξεχώρισε το πάθος και η διάθεση του “rookie” σε Ευρωμπάσκετ, Αντετοκούνμπο, που ακόμη πάντως, δεν μπορεί να κάνει την διαφορά στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, γιατί υστερεί στην ανάγνωση του παιχνιδιού όταν σ’ αυτό υπάρχει πολύ τακτική, όπως στην Ευρώπη;

Κρίμα για τους τρεις “παλιούς”!

Πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι, αλλά συνάμα είναι στενόχωρο κι εξοργιστικό για τρεις παίκτες που έχουν πονέσει όσο λίγοι την “γαλανόλευκη” φανέλα και έχουν προσφέρει πολλά... Διάολε, ο Βασίλης, ο Νίκος και ο Γιάννης αξίζαν θερμού χειροκροτήματος τώρα που η αυλαία φαίνεται ότι πέφτει οριστικά για εκείνους στην Εθνική ομάδα... Όπως καλύτερης τύχης, άξιζε στα χαρτιά και η ελληνική ομάδα... Αλλά είπαμε, την τύχη σου συνήθως την ορίζεις μόνος σου και την κυνηγάς κι εμείς μάλλον φοβηθήκαμε να κερδίσουμε και να φτάσουμε εκεί που στην χειρότερη, έπρεπε να βρίσκεται η εφετινή φουρνιά του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Στην διεκδίκηση ενός μεταλλίου. Δυστυχώς, λοιπόν, αποτύχαμε για δεύτερη συνεχή χρονιά και αυτή φορά δεν υπάρχει ούτε εύφημος μνεία, ούτε δικαιολογία...