Παέγια με κόλλυβα

Tα τελευταία λεπτά του αγώνα Γαλλίας-Ισπανίας τα είδα μέσα από την εξέδρα. Όχι τόσο για να ρουφήξω την ατμόσφαιρα ως το μεδούλι, όσο για να προλάβω την έξοδο των μυρίων προς τους σταθμούς του μετρό.

Δεν είναι αστείο πράγμα, να φεύγουν ταυτόχρονα 27.000 άνθρωποι, παρ’όλο που τα τρένα αναχωρούν –σας το ορκίζομαι- κάθε 30 δευτερόλεπτα.

Στα σκαλοπάτια προς τα ορεινά, συνάντησα τον φίλο μου τον Θάνο Μυλούση και μερικούς άλλους «Πελαργούς» που έμειναν ως το τέλος για να παρακολουθήσουν το υπόλοιπο Eurobasket.

«Κηδεία μυρίζομαι», του είπα. Και αμέσως μετά είπαμε με ένα στόμα μια παλιά φράση που δεν χάνει ποτέ την αξία της: «Οι καλύτερες κηδείες έχουν πολύ κόσμο».

Στον αθλητισμό, τουλάχιστον…

Όπως στον τελικό του 2007, στη Μαδρίτη.

Όπως στον προημιτελικό του 2014, πάλι στη Μαδρίτη.

Στην πρώτη περίπτωση, ήρθε και χτύπησε τους Ισπανούς κατακέφαλα το «κάρμα» του άδικου ημιτελικού. Στη δεύτερη, τους χτύπησε κατακέφαλα η φορτσάτη Εθνική Γαλλίας. Χθες, πήραν γλυκιά εκδίκηση, καταστρέφοντας το πάρτυ των τριών χρωμάτων στη Λιλ. Με το καλό να τους μιμηθούμε κι εμείς κάποτε…

Πέρασαν 22 χρόνια από την τελευταία φορά που κατέκτησε ο γηπεδούχος τον τίτλο ενός Ευρωπαϊκού (ή Παγκοσμίου) Πρωταθλήματος μπάσκετ. Από το 1993, όταν το σήκωσαν οι Γερμαναράδες στο Μόναχο, αμέσως μετά την αποτυχία των Ιταλών στη Ρώμη.

Είχαν προηγηθεί βεβαίως οι μάγκες με τα μπλε (1987, Αθήνα) και οι μάγκες με τα "πλάβι" (1989, Ζάγκρεμπ), λίγο πριν οι τελευταίοι γίνουν από επτά χωριά χωριάτες.

Έπειτα, έπεσε περονόσπορος.

Το 1995, οι τεθλιμμένοι συγγενείς έκλαψαν εμάς, αφού μας έκαναν την κηδεία οι «Γιούγκοι» στο ΟΑΚΑ, στον ημιτελικό. Το 1997, οι Ισπανοί δεν είχε ομάδα για πολλά και έμειναν εκτός τετράδας.

Το 1999, οι Γάλλοι κήρυξαν (και τότε) πανστρατιά, αλλά έχασαν από τη μέτρια Ισπανία στον ημιτελικό. Το 2001, οι Τούρκοι έφτασαν σπρωχτοί στον τελικό, αλλά είδαν τις πλάτες του Πέτζα. Το 2003, η ταπεινή Σουηδία έπαιξε ρόλο κομπάρσου.

Το 2005, γέλασε το παρδαλό κατσίκι με το πάθημα των Σέρβων, οι οποίοι νικήθηκαν από τη Γαλλία στο πρώτο νοκ-άουτ στο Νόβισαντ. Το 2007, στη Μαδρίτη, να μη τα ξαναλέμε, ξανά παρδαλό κατσίκι, Τζέι Αρ Χόλντεν.

Το 2009, η Πολωνία έμεινε εκτός οκτάδας. Το 2011, οι Λιθουανοί κατόρθωσαν να αποκλειστούν στα προημιτελικά από τη FYROM, μπροστά σε 13.000 κόσμο στο Κάουνας. Το 2013, οι Σλοβένοι ηττήθηκαν από τη Γαλλία ένα βήμα πριν τα ημιτελικά. Και το 2015 μοίρασαν στις εξόδους του «Πιερ Μωρουά» παέγια με κόλλυβα.

Σαν να τους υποτιμήσαμε λιγουλάκι τους Ισπανούς, δεν συμφωνείτε; Όχι μόνο εμείς οι δημοσιογράφοι, που στο κάτω κάτω δεν σκαμπάζουμε και πολλά, όχι μόνο εσείς οι φίλαθλοι, που στο κάτω κάτω από εμάς περιμένετε γνώση και γνώμη, αλλά και η ίδια η ομάδα. Αυτή που όφειλε να ξέρει καλύτερα.

Μπορούσε βεβαίως να τους κατατροπώσει, αλλά όχι με παχιά λόγια, όχι με έξι παίκτες, όχι με αδειανές φανέλες, όχι με μυαλό γεμάτο φαντάσματα, όχι με πλάνο που έμεινε στα χαρτιά.

Στο ίδιο, περίπου, σφάλμα υπέπεσαν και οι Γάλλοι, με τη γνωστή τους "ευψυχία". Αντί να ζορίσουν τους Ισπανούς και να τους βγάλουν το λάδι με το μαχαίρι στα δόντια, αναλώθηκαν σε σουτάκια και σε χαζοχαρούμενο παιχνίδι προπόνησης, γεμάτο αμερικανιές.

Στο 15^ο λεπτό του ημιτελικού η Ισπανία είχε παραχωρήσει μόλις 3 φάουλ. Ο ασύγκριτος Πάου Γκασόλ έβγαλε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο ξεΐδρωτος. Στα λίγα λεπτά της απουσίας του, οι άλλοι κράτησαν τη σημαία ψηλά, όπως και στον αγώνα με την Ελλάδα.

Ο Ρούντι ξεπέρασε τον τραυματισμό του την κατάλληλη στιγμή, ενώ οι δύο Σέρχιο γελοιοποίησαν τον Πάρκερ με τη βοήθεια του Ρίμπας. Ο Ρέγιες και ο Κλαβέρ δεν σκόραραν, αλλά μάζεψαν 13 πολύτιμα ριμπάουντ, όπως ακριβώς στον προημιτελικό. Ο Μίροτιτς μεγάλωνε το γήπεδο με την εξωτερική του απειλή, αν και άστοχος.

Όλοι μαζί έκαναν μόλις 9 λάθη, σε αγώνα με παράταση. Καμία ομάδα δεν προστατεύει τη μπάλα τόσο καλά όσο η Ισπανία και κανένας παίκτης δεν μοιράζει τις δυνάμεις του τόσο επιδέξια όσο ο Πάου Γκασόλ.

Δεν είναι τυχαίο, ότι ο "πύργος" από την Καταλωνία άντεξε χθες 36 λεπτά. Μολονότι έβαλε τους μισούς από τους 80 πόντους της Ισπανίας, δεν έπαιζε μόνος. Κάθε άλλο.

Αλήθεια, αυτός πότε θα σταματήσει; Στα 36 βαδίζει πια. Και παίζει στο ΝΒΑ, όχι στην ψωροευρωλίγκα. Στην πατρίδα του, δεν είναι μόδα να αποσύρονται οι παίκτες από την Εθνική στα 30, στα 32 ή στα 33 τους…

Υπάρχει μία φράση, η οποία δεν περίμενα ότι θα έβγαινε ποτέ από το πληκτρολόγιο. Τη χρησιμοποιώ όμως σήμερα, για δεύτερη φορά τα τελευταία 8 χρόνια (η πρώτη ήταν μετά τον τελικό του Πεκίνου).

Ζηλεύω τους Ισπανούς και θα ήθελα να ήμασταν σαν αυτούς. Να έχουμε την ομαδάρα τους και τα άθραυστα καρύδια τους. Xθες, πανηγύρισα μαζί τους. Τους θέλω και πρωταθλητές, το αξίζουν.

Σε αυτό το Eurobasket μας στέρησαν, οι κερατάδες, το τελευταίο μας άλλοθι. Δεν έχουν κάνει ούτε θεατρινισμούς ούτε καραγκιοζιλίκια. Ούτε ευνοούνται από τη διαιτησία και από αόρατους δαίμονες. Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

YΓ: Mετά τη νίκη τους επί της Τσεχίας, οι Ιταλοί πανηγύρισαν την 6η θέση που κατέκτησαν σαν να ήταν μετάλλιο. Ακριβώς μπροστά στα μάτια μου έγινε αυτό, σε απόσταση 5 μέτρων. Με αγκαλιές, συγχαρητήριες χειραψίες και πολλές αγάπες ανάμεσα στους παίκτες. Και μιλώ για παίκτες που αγωνίζονται εδώ και χρόνια στο ΝΒΑ, όχι τους "Ευρωπαίους". Θεωρούν το τελικό αποτέλεσμα επιτυχία, παρ'όλο που αποκλείστηκαν στα προημιτελικά από αντίπαλο ισάξιο, αν όχι κατώτερο (Λιθουανία). Εμείς γιατί κλαίμε που χάσαμε από την Ισπανία και μείναμε 5οι;